Ábending til blindra og sjónskertra sem enn hafa ekki kosið

Kæru félagar,

 

Kjörseðilllinn í ár er nokkuð frábrugðinn því sem verið hefur að því leyti að hann er mjög langur.

Blindraletrið sem greinir bókstaf flokkanna er efst á seðlinum fyrir neðan viðkomandi reit. En það er svo dauft að ég ímynda mér að ýmsir, sem eru með skert skyn í fingrum eigi erfitt með að lesa úr því.

Mig minnir að hið sama hafi verið upp á teningnum við síðustu Alþingiskosningar. Þá var vakin athygli á þessu.

Blindraletrið er í raun svo dauft að ástæða er að staldra við og kanna hvort rétmætt væri að kæra kosningar vegna ófullnægjandi kjörgagna.

Ég geri ráð fyrir að Kassagerðin hafi þrykkt blindraletrinu á spjöldin. Þeir hljóta að hafa yfir betri búnaði að ræða til þess að skerpa punktana ögn.

Fróðlegt væri að fá umræðu um þetta hér á Blindlist. Hvernig fara þeir að sem lesa hvorki blindraletur né sjá listabókstafina?

Bestu kveðjur,

Arnþór Helgason

 

 

-- 
---

Arnþór Helgason, 
Vináttusendiherra/Friendship Ambassador
Formaður/chairman
Kínversk-íslenska menningarfélagsins
Icelandic Chinese Cultural Society
Tjarnarbóli 14,
170 Seltjarnarnesi.
Sími | Phone: [phone]
Farsími | Mobile: [phone]
[e-mail]
[e-mail]
[e-mail]

http://kim.is
http://arnthorhelgason.blog.is
http://hljod.blog.is

Minningarorð um Sirrý mágkonu mína

Í dag var Sigríður Ingibjörg Bjarnadóttir, eiginkona Stefáns Bróðurmíns, jarðsungin frá Landakirkju, en þessi góða mágkona mín lést á sjúkrahúsi Vestmannaeyja laugardaginn 1. Október á 86. Aldursári. Í dag greindi frænka mínn mér frá því að nokkrum dögum fyrir andlát sitt hefði Sirrý sagt gangastúlku og annarri dóttur sinni að Bryndís mágkona sín kæmi að sækja sig á laugardaginn kemur.

Hugur mannsins er flókið fyrirbæri og kemur stöðugt á óvart og einhverjir hefðu sagt að vegir Guðs væru órannsakanlegir..

Meðfylgjandi minningargrein birtist í Morgunblaðinu í dag, 8. Október.

 

Móðir mín ól tvær kynslóðir í þennan heim á 23 árum. Mágkonur mínar, þær Sirrý, Bryndís og Dóra, voru því stundum ígildi móður minnar þegar foreldrarnir voru af bæ, enda var ég á svipuðum aldri og bræðrabörnin.

Sirrý var glaðlynd kona og góðlynd. Hún hafði gott lag á börnum og lét þau hlýða sér ef þess þurfti. Hún var mannvinur og sáttasemjari, sem einatt var leitað til þegar draga þurfti úr ýfingum milli manna. Stefán sagði móður okkar eitt sinn að þeim hefði aldrei orðið sundurorða í hjónabandi sínu.

Minningarnar hópast að. Um aðventuleytið 1959 sáu þau Sirrý og Denni um heimilið að Heiðarvegi 20 á meðan móðir okkar var með Helga bróður í Reykjavík, þar sem hann barðist við hvítblæðið sem dró hann til dauða árið eftir. Þær Guðrún og Systa voru kærkomnir leikfélagar. Töluðum við ótal margt og reyndum enn fleira.

Þá hafði sá siður komist á að gefa börnum í skóinn og varð það til þess að við sofnuðum stundum seint. Oft var kveikt frammi á gangi og skein ljósgeislinn á sængina hjá okkur. Við komumst að því að englar væru þar á ferð. Stundum reyndum við a ýta þeim á brott, en hvernig sem við kuðluðum sænginni fóru þeir hvergi.

Þeim hjónum var einstök gestrisni í blóð borin og einhvern veginn fór það svo að við kynntum iðulega fyrir þeim gesti sem að garði bar. Móttökurnar voru hlýlegar og alltaf eitthvað gómsætt á borðum. Kvöldið fyrir skírdag 1971 fórum við í heimsókn á Boðaslóðina og fengum firnagóða rjómatertu. Kvöldið eftir spurði pabbi hvort við ættum ekki að heimsækja Sirrý um helgina og hjálpa þeim hjónum með kökuna. Leikar fóru svo að hún var nýtt á föstudaginn langa handa fjölskyldu og vinum sem komu til að votta samúð sína vegna andláts hans.

Sirrý var einkar næm á aðstæður og tilfinningar fólks. Vorið 1987 átti ég erindi til Eyja og bauð með mér konu nokkurri, sem varð síðar eiginkona mín. Við héldum að engan grunaði að um samdrátt væri að ræða, en mamma trúði mér fyrir því að Sirrý hefði sagt sér að greinilega væri þetta ástarsamband, „því að hún horfði á hann með svo mikilli væntumþykju.“ Auðvitað voru þetta góðar fréttir.

Stefán lést árið 2000 og syrgði hún hann mjög. Naut Sirrý þess að tala um hann og segja frá ýmsu sem borið hafði við um ævina. En smám saman fann hún glaðlyndi sitt á ný og hefur umhyggja afkomenda hennar vafalítið stuðlað að því. Á ég þar við Guðrúnu og Systu, afkomendur þeirra og eiginmenn.

Við hjónin heimsóttum Sirrý í síðasta sinn í sumar. Hún var glöð að vanda en hugurinn reikaði víða og athafnaþráin lýsti sér í orðræðum hennar um að hún ætlaði nú að fara að pakka saman og halda heim af sjúkrahúsinu. Margt rifjuðum við upp. „Þú varst nú stundum óttalega óþægur við mig,“ sagði hún. Kannaðist ég vel við það og bað hana fyrirgefningar. „Ef þú kyssir mig á kinnina,“ svaraði hún og hlýddi ég því.

Við Elín biðjum sál hennar allrar blessunar og vottum þeim Guðrúnu, Systu og fjölskyldum þeirra samúð okkar.

 

I minningu Dóru Pálsdóttur - birt í Morgunblaðinu 30.09.2016

Dóra Pálsdóttir var firna skemmtileg kona, orkurík og alúðleg í fasi. Hún var hvers manns hugljúfi og laðaði fólk að sér.
Dóra hóf kennslu við Starfsþjálfun fatlaðra skömmu eftir stofnun hennar. Árið 1990 hittumst við við erfidrykkju í fjölskyldunni og sagði hún mér þá frá ráðstefnu um þróun hjálpartækja, sem halda skyldi í Baltemore í Bandaríkjunum þá um haustið. Ákváðum við að reyna að komast. Fór svo að Öryrkjabandalagið sendi okkur bæði.
Skemmtilegri ferðafélaga hef ég vart haft. Dóra kynntist held ég öllum rúmlega 600 þátttakendunum og hefur áreiðanlega kysst þá alla oftar en tvisvar. Í lokaathöfninni var hún einhvers staðar á flandri, en ég komst fljótlega að því hvar hún hélt sig. Þegar nafn Íslands var nefnt sem þáttökulands brast á mikið fárviðri gleðihrópa úr einu horninu, en þar var auðvitað Dóra með sinn orkuríka hóp sem hrópaði og klappaði fyrir Íslandi. Fékk engin þjóð viðlíka viðbrögð.
Við komum hlaðin bæklingum til Íslands og haldinn var fjölsóttur kynningarfundur sem fjöldi fagfólks sótti.
Eftir að fundum lauk síðdegis þá viku sem þingið stóð, upphófst mikil skemmtan. Sögur fóru af samkvæmum á efstu hæð hótelsins og töldum við víst að þar væri mikið sumblað. En annað kom á daginn.
Eitt kvöldið var okkur Dóru boðið og kom þá í ljós að léttöl var það sterkasta sem drukkið var. Á meðal þátttakenda voru Rússar sem misst höfðu útlimi í Afganistan og talaði Dóra við þá með alls konar táknmáli og hljóðum. Einn kunningi hennar á ráðstefnunni var fótalaus. Sveiflaði hann sér upp á flygil og greip í hendur Dóru þegar hún átti leið framhjá. Dönsuðu þau af lífi og sál.
Allt í einu heyrðist gríðarlegur dynkur. Dóra kom til mín í öngum sínum og tjáði mér að hún hefði sleppt höndum piltsins þegar dansinum lauk. En flygillinn var svo háll að pilturinn rann út af honum og  steyptist aftur fyrir sig á gólfið. Taldi Dóra víst að hann væri hálsbrotinn.
Héldum við til herbergja okkar miður okkar bæði. En hvern hittum við alhressan kl. 8 morguninn eftir? Þennan pilt fjöðrum fenginn við að hitta Dóru vinkonu sína á ný.
Skömmu síðar var haldin ráðstefna á vegum Öryrkjabandalagsins um þróun tölvutengdra hjálpartækja og sótti Dóra um að hingað yrði boðið Norðmanni nokkrum sem hafði unnið að þróun forrita fyrir fatlað fólk og hún kynntist í Noregi. Varð stjórnin við því, en seinna skömmuðu menn formanninn fyrir að ástir tókust með Dóru og fyrirlesaranum. Hefur hann búið hér síðan. Vegir Guðs eru órannsakanlegir.
Það var ævinlega gott og gaman að hitta Dóru. Þótt eitt sinn skærist í odda með okkur þegar Öryrkjabandalag Íslands bannaði starfsfólki að eiga nokkur samskipti við stjórnvöld, var það aldrei erft, enda "kröfðust aðstæður þess að þú fylgdir eftir samþykkt stjórnarinnar", sagði Dóra."
Nú, þegar að kveðjustund er komið, þakka ég af alhug gjöfult samstarf við þessa frjóu og lífsglöðu konu. Um leið votta ég Jens og fjölskyldum þeirra mína dýpstu samúð.
Arnþór Helgason