Kvikmyndin Heiðin og vindurinn

Ekki getég nú sagt að söguþráðurinn í Heiðinni hafi rist djúpt eða hafi verið merkilegur. Sáralítið gerðist í myndinni og framvindan var of hæg.

Þó verður að segjast sem er að sum samtölin voru vel skrifuð og hnittin. Gaman var að fylgjast með frammistöðu okkar öldnu leikara, Jóns Sigurbjörnssonar og Gunnars Eyjólfssonar. Hljóðritun samtalanna hefi mátt vera betri og framsögn yngri leikaranna skýrari.

Konan mín og vinkona okkar höfðu gaman af myndatökunni sem þeim þótti að flestu leyti góð. Ég hafði gaman af hljóðinu og dáðist mest af því hvernig vindurinn lék sitt fjölbreytta hlutverk sem fólst í því að skapa vissan andblæ og ýta undir spennuna sem skapaðist í lokin.

Þótt Heiðin sé ekki stórlistaverk held ég að hún muni lifa framtíðina af og menn eigi eftir að hafa gaman af henni.

Sigurrós - you know!

Okkur hjónunum var boðið á frumsýningu Sigurrósarkvikmyndarinnar í gærkvöld sem háð var við upphaf kvikmyndahátíðar. Að mörgu leyti var það unaðsleg upplifun, frábær hljóðsetning, góð tónlist og sérstæð kvikmyndun.

Helsti ljóður myndarinnar var talið sem var á ensku. Þar kom í ljós hvað Íslendingar tala í raun lélega ensku. Algengustu orðin voru - you know - sem komu allt að 10 sinnum fyrir í sumum setningunum.

Vonandi vegnar Sigurrósarmyndinni vel á erlendum markaði. Ég efast um að velgengnin yrði minni þótt menn hefðu tjáð sig á íslensku. Er ekki myndin um Ísland og Íslendinga? Ekki kveður Steindór Andersen á ensku?

Fyrr nokkrum árum var sýnd hér á landi bandarísk mynd þar sem menn þurftu að tala næstum útdautt tungumál indíánaþjóðar. Gömul kerling var fengin til að kenna leikurum að tala. Ekki varð séð að indíánamálið drægi úr aðsókn að myndinni.

Um leið og Íslendingar þykjast vera stoltir af sér og sínu virðast þeir einnig skammast sín fyrir sitthvað í fari sínu, þar á meðal íslenskuna. Sigurrósarmyndin er glöggt dæmi þar um.

Þrátt fyrir það sem hér er sagt er ástæða til að óska aðstandendum myndarinnar til hamingju með árangurinn.