Hundur bæjarstjórans skiptir meira máli en fulltrúaráðið

Ýmislegt gengur á í Sjálfstæðisflokknum á Seltjarnarnesi. Mikil óeining er um skipulagsmál og ýmis tiltæki bæjarstjórans.

Síðastliðinn laugardag var haldinn aðalfundur fulltrúaráðs sjálfstæðisfélaganna á Seltjarnarnesi. Það bar til tíðinda að bæjarstjórinn mætti ekki á fundinn en lét annan mann á lista skila frá sér kveðju. Innti þá einn fundarmanna bæjarfulltrúann eftir því hvort bæjarstjórinn væri upptekinn vegna málefna bæjarins og var því svarað neitandi. Þegar nánar var að spurt kom í ljós að bæjarstjórinn hafði þurft að fara með hundinn sinn á dýraspítala.

Mikill urgur varð á meðal fundarmanna vegna meints virðingarleysis við fulltrúaráðið.

Ólafur F. féll á prófinu

Ég hlustaði á spaugstofuna á sunnudaginn var og skemmti mér konunglega. Ólafur F. gaf vissulega tækifæri til þess að menn skemmtu sér á hans kostnað eftir kastljóssviðtalið þar sem hann nefndi iðulega töluna 6.127.

Mér skilst að þátturinn hafi farið fyrir sinnið á honum og að honum finnist of langt hafa verið gengið. Ég sá ekki að níðst væri á honum vegna meintrar geðveilu eða annars, heldur var hent gaman að ýmsu sem hann sagði og stóð að. Mér hefur að vísu verið gert aðvart um að hlutur hans sem sjúklings hafi e.t.v. verið ofgerður. Ef einhver á sök þá því er það engu að síður Ólafur sjálfur en fyrrum meirihluti. Þetta mál, myndun meirihlutans og fyrrum meirihluta er með þeim ólíkindum að skopþáttur um þessa atburði hlýtur ennig að verða með ólíkindum.

Ég veit að það þarf að ganga hægt um gleðinnar dyr þegar fötlun er annars vegar. En spaugstofumenn brutu engar leikreglur.

Eitt sinn var gerð kvikmyndin Löggulíf. Þar sást blindur maður reyna að aka bíl og tókst það óhönduglega. Þetta atriði má væntanlega rekja til sögu sem ég sagði Þráni Bertelssyni af því þegar lögreglan hugðist handtaka mig fyrir tilraun til bílþjófnaðar. Því miður hættu þeir við handtökuna þegar þeir áttuðu sig á því hver ég var og tóku ekki til greina að ég yrði fluttur niður á stöð til yfirheyrslu.

Þegar fötlun er höfð að gamanmálum verður að gæta þess að rýra ekki gildi þeirra sem eru fatlaðir. Það var ekki gert í spaugstofunni. Hins vegar rýrnar gildi Ólafs sem foringja við umkvartanir hans og aðfinnslur. Hann er nú einu sinni orðinn sameign allra og verður að sæta því að hent sé gaman að. Sjálfsagt venst hann því eins og fleiri.

Hættu nú, Ástþórr!

Það væri skelfilegt ef einstaklingur sem á einhverjar milljónir í handraðanum tæki sig til og kostaði kosningabaráttu eða kosningar í heild sinni hér á landi.

Fyrir nokkrum árum aðstoðaði ég Ástþór vegna fyrirhugaðra jólagjafa til barna í Írak. Mér þótti málstaðurinn góður. En þegar hann hóf forsetabrölt sitt var mér öllum lokið.

Því vona ég að Ástþór verji fé sínu til þarfari málefna.

Býðst til að kosta kosningar

35 ár frá upphafi eldgossins á Heimaey

Í dag hvarflar hugurinn 35 ár aftur í tímann. Ég held að ég hafi aldrei skráð hjá mér ýmislegt sem snerti aðdraganda eldgossins á Heimaey og það sem á eftir fór.

Einn af mínum nánustu vinum í Vestmannaeyjum hét Jón Ó. E. Jónsson, járnsmiður sem vann í vélsmiðjunni Magna. Jón var athugull maður og skynsamur. Hann grúskaði í mörgu og ég lánaði honum gjarnan námsbækur mínar í menntaskóla, þær sem voru á íslensku.

Skömmu fyrir jólin 1972 kom Jón í heimsókn en ég var þá nýkominn í jólafrí. Sagði hann mér frá því að eitthvað væri á seiði við syðri hafnargarðinn í Vestmannaeyjum. Þar væri greinilega að opnast sprunga. Annaðhvort væri þetta jarðgliðnun eins og hann orðaði það eða þarna væri að opnast berggangur. Sagðist hann hafa fylgst með sprungumyndun þessari að undanförnu. Taldi hann lítið þýða að ræða þetta við fólk.

Daginn áður en gosið hófst var stórviðri af suðaustri og í Reykjavík var úrhelli. Við Renata Kristjánsdóttir lásum saman sögu í háskólanum og kom hún til mín snemma morguns eins og hundur af sundi dregin. Sátum við framundir kvöldmat við lestur og fór hún þá til síns heima.

Um tíuleytið um kvöldið hringdi hún og bað mig að færa sér bók sem hún hafði gleymt. Renata ætlaði að lesa undir próf um nóttina en við áttum að mæta í prófið morguninn eftir. Fórum við tvíburarnir með bókina til Renötu. Hún hafði þá lagað ofursterkt kaffi til þess að halda sér vakandi og fengum við bolla af því. Fyrir vikið gat ég ekki með nokkru móti sofnað þegar heim kom en fór að sinna ýmsu sem snerti háskólanám mitt. Afritaði ég m.a. einhver segulbönd og hafði heyrnartól á eyrunum.

Þegar klukkuna vantaði u.þ.b. 15 mínútur í 2 um nóttina heyrði ég að síminn hringdi og umferð frammi. Þegar ég kom fram var systir mín grátandi og Gísli að tala við bróður okkar Pál. Rétti hann mér símann og Páll sagði að farið væri að gjósa í Vestmannaeyjum. Lýsti hann gosinu af sinni alkunnu snilld og fór með símann út til þess að lofa okkur að heyra gauraganginn.

Hann hringdi nokkrum mínútum síðar og sagðist þá hafa farið akandi suður fyrir Helgafell. Þá sá hann sprunguna koma æðandi á móti sér og taldi sig mega þakka sínum sæla fyrir að hafa sloppið frá þessu.

Ég lagði til að við systkinin færum ekki að sofa heldur yrði hitað súkkulaði og beðið átekta. Hringdi ég í nánustu vini og ættingja og greindi þeim frá því hvernig komið væri. Sögðust flestir trúa mér og reyndar okkur vegna þess hversu róleg við vorum.

Það vakti athygli okkar að útvarpsstöðin var sett í gang en ekki var farið að útvarpa. Hér ætla ég ekki að skrifa um afskipti okkar af þessum málum annað en að gísli hafði samband við Ríkisútvarpið og náði tali af Pétri Péturssyni. Hann sagði að þeir tæknimaðurinn hefðu verið boðaðir upp í útvarp en hefðu í raun ekki hugmynd um hvað væri á seiði. Greindi gísli honum frá því að gos væri hafið.

Það var athyglisvert að þegar fyrstu tilkynningarnar komu frá almannavörnum um kl. 4 um nóttina voru flestir Vestmannaeyingar farnir áleiðis til Þorlákshafnar.

Um kl. 4:30 um nóttina kom Helgi Pálmarsson, vinur okkar, með lykla að íbúð sem hann átti og afhenti okkur handa fólki sem á þyrfti að halda. Svona var samhugur Íslendinga.

Ættingjar okkar, Bryndís karlsdóttir, mágkona okkar og börn hennar ásamt móður okkar, Guðrúnu Stefánsdóttur, komu til okkar um kl. hálf átta um morguninn ásamt heimilishundi Páls og Bryndísar, Billý. Renata kom um 8-leytið að sækja mig í prófið. Hafði hún orðið þess áskynja hvað um var að vera en ákvað að hafa ekki orð á því í þeirri von að ég vissi lítið um þetta. Henni mætti fullt hús af fólki og við ´fórum í prófið.

Það var dálítið óþægilegt að þeir sem sátu yfir í prófinu komu inn til mín til þess að segja mér hvað væri að gerast og bað ég þá loks að hætta því. Eftir að prófinu lauk sat ég um stund og hugleiddi hag okkar.

Ekki skal fjölyrt meira um þetta að sinni. En þriðjudaginn 6. febrúar vorum við bræður skikkaðir til þess að taka að okkur umsjón Eyjapistils fyrir Ríkisútvarpið undir stjórn og leiðsögn Stefáns Jónssonar, fréttamanns. Hefur Ríkisútvarpið verið minn annar starfsvettvangur síðan. Vissulega kom þetta eins og himnasending og gerði okkur auðveldara að fleyta okkur yfir fjárhagslega örðugleika.

Enn er Ríkisútvarpið athvarf mitt bæði til fræðslu, skemmtunar og að nokkru leyti fæ ég þar svalað sköpunargleði minni og athafnaþrá. Hefur svo verið frá því að ég var sviptur atvinnu fyrir rúmum tveimur árum.

Afdrifaríkar æfingar - Júlíus Vífill og undirleikarinn

Í dag fluttum við Júlíus Vífill Ingvarsson nokkur lög eftir Sigvalda Kaldalóns. Var það hluti dagskrár sem Guðrún Ásmundsdóttir, leikkona, sá um á vegum opins húss Blindrafélagsins.<> <>Við Vífill höfum öðru hverju skemmt okkur og öðrum með listrænum flutningi okkar á söngperlum Sigvalda við nokkurn fögnuð þeirra sem hlýtt hafa. Ekki verður ofsögum sagt að undirbúningur þessara tónleika okkar í dag hafi verið afdrifaríkur.

Við hófum æfingar að morgni föstudagsins 11. janúar og héldum áfram eitthvað fram yfir hádegi. Ekki höfðum við fyrr lokið okkur af en formaður Öryrkjabandalagsins og framkvæmdastjórinn sögðu af sér.

Í gær var lokaæfing. Að henni lokinni sprakk borgarstjórnarmeirihlutinn. Við Vífill erum því sennilega liðtækir ef einhvers staðar þarf að hreinsa til.

Ég benti Guðrúnu Ásmundsdóttur á að í raun bæri hún ábyrgð á því hvernig fór fyrir fyrrum meirihluta. Hefðum við Vífill ekki staðið í að undirbúa þennan tónleik í dag gæti hafa farið svo að borgarstjórnarmeirihlutinn hefði haldið.

Guðrún tók þessu líklega en fékkst samt ekki til að styðja núverandi meirihluta.

Að mála sig út í horn

Ólafur Magnússon er óháður og það er Margrét Sverrisdóttir einnig. Guðrún Ásmundsdóttir er í Frjálslynda flokknum, ef ég man rétt.

Nú ætla þær stöllur að starfa náið með stjórnarandstöðunni í Reykjavík. Samt fá þær engu breytt. Þær hafa ekki einu sinni atkvæðisrétt í kjöri til nefnda og verða því algerlega valdalausar í borgarstjórninni og innan kerfisins nema Tjarnarkvartettinn tilnefni þær í einhverjar nefndir. Samt verða þær í minnihluta gegn öllum sjálfstæðismönnunum. Þær eru því fastar í gildru nema þær brjótist út út henni.

Með þessu athæfi efla þær Sjálfstæðisflokkinn meira en nokkurn hefði órað fyrir.

Það var ekki mikil stjórnkænska í því fólgin hjá þeim Ólafi og Vilhjálmi að búa ekki betur um hnútana en raun ber vitni. Það er heldur ekki viturlegt af Margréti Sverrisdóttur að skerast úr leik með þeim hætti sem hún gerir. Þar með er hætt við að hún hafi fyrirgert framtíð sinni í íslenskum stjórnmálum og því fer væntanlega góður biti í hundskjaft eins og sagt var. Það er miður. Henni mistókst að koma á fót framboði í Alþingiskosningum og miðað við sundrungina, sem nú ríkir, er ólíklegt að Frjálslyndi flokkurinn berji saman lista ásamt óháðum fyrir næstu sveitarstjórnakosningar. Vonandi lætur Margrét skynsemina ráða og styður núverandi meirihluta. Annað nálgast pólitískt sjálfsmorð.

Það er í raun merkilegt hvernig fólk stendur á sannfæringu sinni. Vilhjálmur sveik Ólaf Magnússon og tók Björn Inga í staðinn. Síðan sveik Björn Ingi Vilhjálm og vinstri flokkarnir og frjálslyndir tóku við honum.

Nú svíkur Ólafur Tjarnarkvartettinn og Vilhjálmur tekur við honum.

Margrét Sverrisdóttir tók þátt í næstsíðustu svikum og varð hluti af svikamyllu Björns Inga. Hver er nú staðfastastur borgarstjórnarmanna í Reykjavík?

Nýr meirihluti

Þá hefur Ríkisútvarpið staðfest eftir borgarfulltrúum Sjálfstæðisflokksins að Ólafur Magnússon verði borgarstjóri. Svona fór um sjóferð þá. Ég hélt að nýi meirihlutinn yrði öðruvísi samansettur. Þegar betur er að gáð er þetta ekki svo ótrúleg niðurstaða.

Heldur borgarstjótnarmeirihlutinn?

Ég hef stundum spáð því í bloggi mínu að núverandi meirihluti verði ekki langlífur og að viðmunum sjá þriðja meirihlutann í borginni á þessu kjörtímabili.

Eftir Silfur Egils í gær er ég sannfærður um að Guðjón Ólafur hefur rekið síðasta naglann í líkkistu vinstrimeirihlutans og jafnvel Framsóknarflokksns.

Íhaldið á villigötum

Í staksteinum Morgunblaðsins er hnikkt á því í dag í hvert óefni sé komið með stýrihóp Orkuveitu Reykjavíkur vegna REI-málsins. Víst er það satt og rétt og svo virðist sem Vinstri-grænir æti sér vart að komast með sóma frá því máli frekar en öðrum.

Á hitt er ekki minnst að atburðarásina má rekja til þess að Sjálfstæðisflokkurinn lét selja hlut ríkisins í Hitaveitu Suðurnesja og menn hafa enn ekki bitið úr nálinni vegna þess. En flokkurinn virðist einstaklega laginn að koma sér undan því að taka afleiðingum gerða sinna en vísar þess í stað á aðra.

Hvernig sem í pottinn er búið verður seint hægt að koma á virkri samkeppni í orkusölu hér á landi. Til þess sér lega landsins. Þá hefur verið tiltölulega góð sátt um að vissar auðlindir séu sameign þjóðarinnar þótt Framsóknarflokknum hafi tekist á sínum tíma að koma því svo fyrir að tiltölulega fáir sölsuðu undir sig sjávarauðlindirnar - ekki ósvipað því sem gerðist í Rússlandi þegar ríkisfyrirtækin fóru á útsölu.

Og það er fleira. Um daginn bar Morgunblaðið saman embættisveitingu þá er Pétur Kr. Hafstein og Þorsteinn Davíðsson voru ráðnir í embætti dómara með 25 ára millibili. Á þessum ráðningum er þó einn meginmunur. Umsækjendum var ekki skipt í ákveðna hæfnisflokka þegar Pétur var skipaður.

Oft hefur borið við að nefndir og stjórnir, sem hafa veitt umsögn um umsækjendur, hafi lýst alla hæfa. Ráðherra hefur síðan valið. Þegar kvartað er undan því að einhver hafi verið sniðgenginn er bent á að aldrei hafi verið sagt að menn séu jafnhæfir heldur hæfir. Eftir þessu hafa ýmsir apað.

Sjálfsagt verðu ekki hróflað við Þorsteini Davíðssyni í því starfi sem hann hefur fengið og vonandi reynist hann traustsins verður. En þetta er ekki góð byrjun.

Ýmsir sjálfstæðismenn eru hundóánægðir með frammistöðu og framkomu fjármálaráðherra í þessu máli, jafnóánægðir og þeir voru þegar Ólafur Börkur Þorvaldsson var skipaður hæstaréttardómari.

Til hvers er hæfnismat? Eru dýralæknar betur færir um að dæma hæfi löglærðra manna en hinir löglærðu? Skelfing er leiðinlegt þegar flokkar og fulltrúar þeirra komast ekki upp úr spillingarförunum.

Skilvísi

Greint var frá því í Morgunblaðinu í dag að í gær hefði birst þar auglýsing frá manni sem stolið hafði verið frá. Vildi hann semja við þjófinn. Vonandi takast samningar með honum og þjófnum.

Í vor auglýsti ég fyrir hönd fjölskyldu minnar í Fréttablaðinu, Ríkisútvarpinu, Morgunblaðinu og á Útvarpi Sögu eftir sófabekk, útskornum, sem fyrir slysni hafði lent í Góða hirðinum og var seldur þaðan fyrir 15.000 kr. Vildi ég fá að kaupa þennan bekk aftur enda sófi þessi dýrmætur fjölskyldugripur og bakið, allt útskorið, í okkar höndum.

Ég komst svo langt að eiga tal við fólk sem sá þegar sófinn var seldur, en kaupandinn taldi ekki ástæðu til að eiga við okkur nein viðskipti, þótt ég sé handviss um að hann/hún hafi séð fréttir um þetta mál. Óttast ég nú að gripurinn hafi endanlega verið eyðilagður. En ef einhver, sem les þetta, þekkir til kaupandans, þætti mér vænt um að hann eða hún yrði fengin til að hafa samband við mig. Ég þykist nær viss um aðkona keypti þennan útskorna sófabekk.