Af hverju velur fólk snertiskjái?

Í morgun fór ég að hitta Lúðvík E. Gústafsson, deildarstjóra mengunarvarna umhverfissviðs Reykjavíkurborgar til þess að forvitnast um þær ráðstafanir sem Reykjavíkurborg ætlar að ráðast í til þess að draga úr notkun negldra hljólbarða. Nánar um það síðar.

Umhverfissvið er til húsa á 3. hæð Skúlagötu 19, sem er annaðhvort nýlegt eða nýuppgert hús. Þar er lyfta, heldur smá í sniðum og í henni eru engir hnappar heldur snertiskjár. Ég ætlaði að forvitnast um hvort einhverjar uppleyptar merkingar væru á hnöppunum, en stillti lyftuna þess í stað á allar þær hæðir sem hún gat komið við á. Hefur hún vafalítið dansað stríðsdans af gleði þegar hún hafði losað sig við mig og leigubílstjórann og gat farið frjáls ferða sinna um allar hæðir hússins.

Eftir að ég hafði hljóðritað viðtalið við Lúðvík, sem útvarpað verður á fimmtudag á Rás 1, rás hins hugsandi manns, vísaðí hann mér á dyr eins og góðum gestgjafa sæmir og snertiskjárinn í lyftunni barst í tal. Sagði ég honum að Evrópusamtök fatlaðra vilji banna þessa skjái.

Ýmislegt getur hindrað aðgengi fólks. Snertiskjáir hindra aðgengi þeirra sem ekki sjá því að lítill sem enginn munur er á fleti þeirra og þess sem er þar í kring. Ég spyr því: Af hverju velja íslensk fyrirtæki og stofnanir snertiskjáir? Hvers vegna í ósköpunum velja borgarfyrirtæki og stofnanir húsnæði með lyftum sem eru með snertiskjái? Ef lyftur eru skilyrði þess að opinberar stofnanir taki sér bólfestu í einkahúsnæði, ætti það einnig að vera skylirt að ekki séu snertiskjáir í lyftunum. Ég sé lítinn mun á því og að þær séu ekki færar fólki í hjólastól.

Í fyrra var mér gefinn DVD-diskur með stórskemmtilegri kynningarmynd sem bresk samtök fatlaðra gáfu út til þess að vekja athygli á ýmsum hindrunum. Í myndinni er sögð saga manns sem ætlaði að sækja um starf. Hann hélt af stað og kom í móttöku fyrirtækisins sem hann vildi sækja um atvinnu hjá. Þá þurfti hann að fylla út pappíra, en þeir voru með blindraletri.

Í lyftunni var lyftuvörðurinn heyrnarlaus og skildi ekki ensku og umsækjandinn ekki táknmál.

Ekki tók betra við þegar hann kom í atvinnuviðtalið. Hann var hvorki blindur, heyrnarlaus né í hjólastól og uppfyllti því ekki þær kröfur sem gerðar voru til umsækjandans.

Hann hélt öskureiður út úr byggingunni og lenti í úrhellisrigningu. Hann var því feginn þegar hann sá strætisvagn koma og hugðist taka hann til þess að stytta sér leið. En bílstjórinn gerði honum skiljanlegt að vagninn tæki eingöngu farþega sem væru blindir eða notuðu hjólastóla.

Mannauminginn hrökklaðist því inn á næstu krá. Þar var afgreiðslufólkið blint eða öðruvísi fatlað, en hann drakk sig nú samt fullan og fór inn í danssalinn. Þar var þá ball fólks í hjólastólum og sagan endaði á því að hann fór heim með einni þeirra kvenna sem þar voru.

Þessi saga segir í hnotskurn sögu margs, fatlaðs fólks sem þarf að glíma við alls konar hindranir í samfélaginu, hindranir sem eru tilbúnar vegna þess að þeir, sem búa þær til, vita ekki hvað þeir gjöra, eins og maðurinn sagði hér um árið skömmu áður en hann lést á krossinum og fyrirgaf kvölurum sínum.

Brottnámið úr kvennabúrinu, frábær sýning

Á föstudaginn fórum við hjónin ásamt mági mínum í óperuna að sjá Brottnámið úr kvennabúrinu. Þegar ég var í mentaskóla hafði ég einhverja fordóma gegn Mozart, fannst hann eiginlega hálfgert dægurtónskáld. Þetta var afar heimskulega hugsað því að meintar dægurperlur hafa flestar staðist tímans tönn og eru enn á meðal þess vinsælasta sem samið hefur verið af tónlist frá upphafi vega.

Renata Kristjánsdóttir, sem stundaði nám í sögu við Háskóla Íslands um leið og ég, kom mér í skilning um að Mozart væri hið merkasta tónskáld og fékk mig til þess að endurskoða afstöðu mína til hans. Fór svo að ég fékk mætur á ýmsum verkum þessa mæta tónskálds þótt ég viðurkenni að mér finnist sumt í verkum hans dálítið klisjukennt. En öll tónskáld koma sér upp vissum klisjum eða frösum og er það sjálfsagt eðli tónsköpunarinnar.

Við komum í óperuna um 7-leytið á föstudagskvöld og settumst að hlýða á kynningu Árna Heimis Ingólfssonar, einstaklega vel gerða og skemmtilega og varð hún til þess að við nutum óperunnar í mun ríkara mæli en verið hefði. Ég hef að vísu heyrt áður fjallað um tyrknesk áhrif í Brottnáminu, en Árni Heimir útskýrði þau betur en ég hef áður heyrt. Ekki er einungis um áhrif frá tyrkneskum trymblum að ræða heldur bera einstakar laglínur þess merki að Mozart hafi þekkt nokkuð til tyrkneskrar tónlistar. Að vísu þótti ekki góð latína að herma um of eftir tyrkneskri tónlist einkum egna þess að tónstigar þeir sem algengastiir oru á meðal tyrkja þóttu minna um of á villutrú.

En í stuttu máli sagt stóðu einsöngvarar, hljómsveit, kór, leikarar og aðrir, sem að sýningunni komu, sig með ágætum. Flutningurinn var prýðilegur og áferðin öll hin besta. Ekki verður gert hér upp á milli einstaklinga í sýningunni. Þeir mynduðu allir órofaheild og ekki spillti hinn skemmtilegi hljómur Gamlabíós.

Frábær heimasíða Tryggingamiðstöðvarinnar

Þriðjudaginn 6. desember síðastliðinn tók ég þátt í því ásamt fulltrúum frá fyrirtækinu Sjá ehf að votta aðgengi heimasíðu Tryggingamiðstöðvarinnar, en fyrirtækið hafði lagt metnað sinn í að gera hana sem aðgengilegasta. Morgunblaðið birti frétt um þessa vottun mánudaginn 9. janúar eða rúmum mánuði síðar, daginn sem ég var rekinn úr vinnu, en það er önnur saga.

Um helgina skoðaði ég á ný heimasíðu TM og flestar undirsíður. Verður að segja sem er að síðurnar eru frábærlega vel hannaðar og aðgengið að þeim hreint til fyrirmyndar. Heimasíður íslenskra fyrirtækja eru mjög misjafnar hvað þetta varðar. Víðast hvar skortir nokkuð á um aðgengi þótt notast megi við uppsetningu margra viðskiptasíðna. En heimasíða Tryggingamiðstöðvarinnar ber af eins og gull af eiri.

Dálítið um tölvuaðgengi

Umsjónarmenn bloggsíðu Morgunblaðsins eru iðnir við að bæta ýmsum skemmtilegum möguleikum við bloggið. Síðasta nýjungin er tónlistarspilarinn.

Í leiðbeiningum, sem eru á síðunni, er greint frá því hvernig beri að setja upp spilarann. Forritunin virðist vera óþarflega flókin. Dragaþarf spilarann til á síðunni í stað þess að smella hreinlega á hnapp og þá væri uppsetningu lokið.

Þá skilst mér, ef ég er ekki þeim mun vitlausari, að spilarinn sé fyrst og fremst ætlaður til þess að maður geti sjálfur hlustað á það sem maður hefur gaman af. Ég verð að viðurkenna að ég vildi mjög gjarnan geta sett inn hljóðefni á síðuna sem aðrir gætu hlustað á. Hér með er þessum ábendingum komið á framfæri með von um að umsjónarmenn taki þær til góðfúslegrar athugunar og gangi svo frá að aðgerðirnar verði aðgengilegar og einfaldar.

Nú er úti regn og rok

Í morgun brá ég mér út á Eiðistorg, sem ekki er í frásögur færandi. Þegar ég gáði til veðurs helliriigndi. Dró ég því fram regnbuxur og kápu og klæddist þessum fatnaði.

Það fylgir rigningunni að menn þurfa að draga hött yfir höfuðið og það gerði ég. Slíkir hettir hafa þann ókost að ekki er hægt að hlusta jafngrannt eftir umhverfi sínu og nauðsyn krefur. Ég þekki þetta svæði hins vegar sæmilega svo að þetta kom ekki að sök.

Fremur fátt manna var á Eiðistorgi og að þessu sinni voru fáir bílar uppi á gangstéttinni, ef nokkur. Einn skagaði dálítið inn á stéttina. Víða við Eiðistorgið eru sérstakar hindranir til þess gerðar að bifreiðastjórar leggi ekki rennireiðum sínum á gangstéttirnar sjálfar. Þessar hindranir geta verið stórhættulegar, uggi menn ekki að sér. Fólk hefur fótbrotnað og dottið illilega um þær.

Skyldu bílstjórar gera sér grein fyrir þeim óþægindum, sem þeir valda samborgurum sínum þegar þeir troða bílum sínum upp á gangstéttir þótt nógu mörg bílastæði séu allt um kring? Svo virðist sem Íslendingar, a.m.k. sumir herjir, séu býsna sporlatir. Þá er í meira lagi undarlegt að lögreglan, sem hefur haft bækistöðvar sínar við Eiðistorgið árum saman, skuli aldrei gera neinar ráðstafanir gagnvart bifreiðum sem er jafnvel lagt svo kirfilega upp á gangstéttina fyrir fran verslunarmiðstöðina að ekki verður komist hjá því að víkja út á akbrautina.

Ég lauk erindum mínu á Eiðistorgi og hélt síðan heim á leið gegn rokinu og rigningunni. Þegar heim kom streymdi ylurinn brátt um líkamann, blóðrásin jókst og almenn sælutilfinning seitlaði um allan kroppinn. Ég hafði hreinlega gleymt því hvað það getur verið yndislegt að rölta um í rigningu og roki, í hlýjum skjólfatnaði.

Enn um landfyllinguna

Sá mæti maður, Stefán Bergmann, svaraði af skynsamlegu viti gaspurslegum pistli mínum um landfyllingarmálið. Bendir hann réttilega á að hér sé um svo mikla framkvæmd að ræða að sátt verði að nást við bæjarbúa.

Því kom á óvart að Neslistinn skyldi leggja fram bókun á bæjarstjórnarfundi Seltjarnarness í gærkvöld þar sem lagt er til að beiðni þeirra Þyrpingarmanna verði hafnað. Bókuninni fylgir ruglingsleg greinargerð í þeim anda sem Stefán skrifar sem athugasemd við síðasta landfyllingarpistil. Ég var svo einfaldur að halda að bæjarstjórnarflokkarnir myndu sammælast um að láta þetta mál fara eðlilegan farveg um stjórnkerfi bæjarins áður en hún væri slegin út af borðinu. Ég leyfi mér að setja krækju á kynningu þessa máls í Ríkisútvarpinu í dag þar sem leitað var skýringa framkvæmdastjóra Þyrpingar á þeim hugmyndum sem settar hafa verið fram.

http://dagskra.ruv.is/streaming/ras1/?file=4327403/3

Glætan - Herdísarvík - frábær þáttur

Í gær hlustaði ég á útvarpsþáttinn Glætuna á Rás 1 í umsjón Hauks Ingvarssonar. Þar sveimaði þáttarstjórnandinn kringum Herdísarvík þar sem Einar Benediktsson, skáld, bjó síðustu ár sín ásamt Hlín Johnson.

Í þættinum var afar skemmtilegt og athyglisvert viðtal við Guðrúnu Ásmundsdóttur, leikkonu, þar sem hún sagði frá heimsókn sinni í Herdísarvík. Einnig var birt viðtal þeirra Björns Th Björnssonar og Gests Þorgrímssonar við Hlín sem hljóðritað var í október 1956. Þar mátti heyra að þeir félagar vökvuðu lífsblómið eins og stundum tíðkaðist hér áður fyrr ef fjörga þurfti viðmælendur. Stundum gekk þetta svo langt að viðmælendur urðu fullir og skulu ekki tíunduð dæmi slíks hér.

Það mátti heyra á Hlín að henni féll ekki allskosta sú athygli sem hún naut eftir að Einar lést og ég hafði á tilfinningunni að henni hefði hún stundum vera ginningarfífl almennings. Þessa skoðun mína staðfesta frásagnir föður míns og Ásbjörns Ólafssonar, en þeir komu báðir að Herdísarvík. Hlín var enda afar sérstæð í tilsvörum og gat verið beinskeytt eins og hún sagði sjálf um Einar.

Þátturinn var snilldarvel gerður og verður vafalítið litið á hann þegar aldir líða sem eina af perlunum í safni Ríkisútvarpsins. Viðtalið við Guðrúnu var hreinasta afbragð enda er hún snjall sögumaður og spyrillinn lét hana njóta sín. Til hamingju, Haukur Ingvarsson.

Daginn eftir jarðarförina

Mér líður í dag eins og þeim sem jarðaður var í gær. Ég ímynda mér að þegar fólk deyr verði ákveðin skil eftir jarðarförina og þá fari flestir aðhorfast í augu við nýtt og betra líf.

Mín jarðarför varð aðalfundur Öryrkjabandalags Íslands. Þar sló formaður að vísu á útrétta sáttarhönd þeirra sem staðið hafa í deilum um lagaleg atriði vegna ráðningar nýs framkvæmdastjóra, en mikill meirihluti fundarins samþykkti stofnun sáttanefndar. Guð einn veit hvort formaður ber gæfu til þess að sættast við þá sem vilja sáttir.

Þessum kafla lífs míns er lokið og nýtt líf framundan, líf fullt af vonum, bjartsýni, hugrekki og einhverjum hetjudáðum, því að allir vinnum vér hetjudáðir á hverjum degi. Ef enginn tekur eftir þeim gerum vér það sjálfir!

Ég fór á fund í morgun sem skipti þó nokkru máli. Áður en fundurinn hófst sat ég við að undirbúa gögn fyrir ráðstefnu um tímabil Maos Zedong í Kína, sem haldin verður 11. nóv. nk. Mundi ég þá eftir einum af þessum skemmtilegu Maosöngvum, fór fram í stofu og framkvæmdi hann á slaghörpuna. Meira hvað þessi gömlu Mao-lög koma mér ævinlega í gott skap.

Dálítið meira um tölvur

Í svar fékk ég svar frá Auðkenni. Þar kemur fram að fyrirtækið viti af búnaði sem nýtist blindu og sjónskertu fólki og þar með lesblindu eða með öðrum orðum þeim sem ekki geta nýtt sér venjulega öryggislykla. Verður slíkur búnaður væntanlega fenginn hingað til lands í vetur og reyndur. Þá boðar fyrirtækið breytingar á heimasíðu sinni.

Um daginn var ég að undirbúa bréfaskrif mín til fulltrúa á aðalfundi Öryrkjabandalagsins, samanber bréf mitt í Morgunblaðinu í dag. Hrund þá sambandið við internetið. Þetta gerist ævinlega þegar síst skyldi.

Ég hringdi í Símann og voru 16 á undan mér. Þeim fækkaði svo ört að ég var viss um að netsamband Símans væri bilað. Brátt kom að mér og varð ungur tæknimaður fyrir svörum. Bað hann mig að skoða ýmis ljós á beininum en ég sagði hvers kyns var og þótti honum það svo merkilegt að hann spurði ítarlega út í þann búnað sem ég notaði.

Saman þreifuðum við okkur áfram og á endanum komst allt í stakasta lag. Sagðist pilturinn hafa nægan tíma og við skyldum ekki hætta fyrr en málið leystist.

Mkið var ég ánægður með þennan prýðispilt í 8007000. Ég gleymdi að spyrja hann að nafni. Þjónustulund hans var einstök og honum og Símanum til sóma.

Öryggislyklar Auðkennis eru tilræði við sjálfstæði fjölda fólks.

Í dag fékk Kínversk-íslenska menningarfélagið sendan öryggislykil ásamt útskýringum.

Ég hef verið formaður þessa félags í 22 ár og er nú varaformaður þess. Hingað til hef ég haft umboð til að skoða færslur á bankareinking þess. Sjálfur er ég með aðgang að heimabanka og nota hann talsvert.

Mér falla illa þær hömlur sem starfsemi ykkar hefur í för með sér fyrir fjölmarga.

1. Heimasíða ykkar er gersamlega óaðgengileg öllum þeim sem nota sjálesara og fylgir í engu þeim stöðlum sem menn hafa orðið sammála um á alþjóðavettvangi. Geri ég ráð fyrir að ykkur hafi nú þegar verið bent á það.

2. Öryggislyklar ykkar koma algerlega í veg fyrir að þeir sem eru með skerta sjón eða blindir/lesblindir, geti nýtt sér þá.

Það er miður að jafnframsækið fyrirtæki og Auðkenni skuli ekki þjóna hagsmunum allra heldur einungis sumra og leggja með tiltækjum sínum stein í götu fólks sem vill og á rétt á að annast mál sín sjálft.

Ég lýsi mig reiðubúinn til þess að leggja ykkur lið í þeirri viðleitni að gera öryggislykla ykkar og annan búnað aðgengilegan. Jafnframt óska ég eftir svörum við eftirfarandi spurningum:

Hvað hyggst Auðkynni gera til þess að tryggja aðgang allra að þeirri þjónustu sem öryggislyklarnir eiga að veita aðgang að?

Verður heimasíða fyrirtækisins aðlöguð að þeim kröfum sem nú er farið að gera um aðgengi í æ ríkara mæli?

Virðingarfyllst,

Arnþór Helgason

************************************************************

Arnþór Helgason

Tjarnarbóli 14

170 Seltjarnarnesi.

Símar: 5611703, 8973766

Netfang: [e-mail]

Pistlar: www.arnthorhelgason.blog.is