Braut Þorgerður Katrín lög um málefni fatlaðra og jafnvel jafnréttislögin líka?

Í gær var hringt til mín frá Menntamálaráðuneytinu og mér tjáð að Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir hefði ákveðið að veita Þóru Sigríði Ingólfsdóttur, bókmenntafræðingi, starf forstöðumanns Blindrabókasafns Íslands. Vonandi gengur henni vel að sinna starfinu.
Ég hef verið atvinnulaus frá 9. janúar í fyrra, en heldur rættist þó úr fyrir mér þegar ég fékk ráðningu sem sumarstarfsmaður Morgunblaðsins. En ég hafði um svipað leyti sótt um forstöðumannsstarf blindrabókasafnsins enda þekki ég þá stofnun allvel og átti að hluta til þátt í uppbyggingu hennar.
Ekki veit ég hvað Þorgerði gekk til þegar hún ákvað að brjóta 32. gr. laga um málefni fatlaðra en hún hljóðar svo:
32. gr. Fatlaðir skulu eiga forgang að atvinnu hjá ríki og sveitarfélagi ef hæfni þeirra til starfsins er meiri eða jöfn hæfni annarra sem um starfið sækja. Sé að mati svæðisráðs gengið á rétt fatlaðs manns við veitingu starfs getur það krafið veitingarvaldhafa um skriflega greinargerð fyrir ákvörðun sinni í sambandi við stöðuveitinguna.
Ég man ekki til þess að þessi grein hafi nokkru sinni verið virt, en Framsóknar- og Sjálfstæðisflokkur hafa verið nær einráðir um stöðuveitingar síðan þessu lög tóku gildi.

Þá kæmi mér ekki á óvartþótt lög um jafnrétti kynjanna hefðu verið brotin. Blindrabókasafnið hefur verið kvennavinnustaður og ekki veitir af að rétta þar hlut karla.

Sérfræðiþekkingu á sviði blindra hefur verið hafnað og er því miður hætt við að ýmis sérmál svo sem framleiðsla blindraleturs haldi áfram að drabbast niður. Þetta er því heldur dapurleg byrjun hjá Þorgerði á nýju kjörtímabili.

Þrenns konar stjórnartilbrigði

Þá eru úrslitin ljós. Engan snillingþarf til að sjá að aðeins einn flokkur er útilokaður frá stjórnarþátttöku, Frjálslyndi flokkurinn.

Eftirfarandi kostir virðast í stöðunni:

Sjálfstæðisflokkur með Samfylkingu eða Vinstri grænum, / Samfylking, Vinstri grænir og Framsóknarflokkur. Það vakti athygli mína að Jón Sigurðsson nefndi í gær að Framsóknarflokkurinn væri oft kallaður til þegar vandi steðjaði að höndum og Guðmundi Steingrímssyni hugnaðist vel R-listasamstarfið. Ég gat heldur ekki heyrt annað en Bjarni Harðarson væri sömu skoðunar.

Ekki skal lagt mat á það hér hvaða kosturverði ofan á. Eitt er þó víst að ólíklegtt er að Sjálfstæðisflokkurinn telji fýsilegt að fara í stjórn með Framsóknarflokknum með minnihluta atkvæða á bak við sig og eins atkvæðis meirihluta á þingi. Stjórnarsamstarf þessara flokka er því liðin tíð að sinni.

Þá er augljóst að Framsókn verður að gera upp sín mál og skipta um formann. Ferlið, sem hófst við úrslit sveitarstjórnakosninganna í fyrra, er á góðri leið með Framsóknarflokkinn á höggstokkinn. Jón Sigurðsson er í raun fórnarlamb atburðarrásar sem hann stóð að mestu utan við.

Konon°1

Jæja, þá er ég kominn af tónleikum heimstónlistarsveitarinnar sem haldnir voru í Listasafni Reykjavíkur. Um var að ræða mikinnn og margbreytilegan trumbuslátt auk þess sem leikið var m.a. á hið svokallaða þumalbíanó.

Ég átti ekki von á alveg jafnmiklum hávaða og raun varð á og syngur nú og ískrar í vinstra eyranu, en þar er móttökubúnaðurinn eitthvað bilaður. Ástandið lagaðist aðeins þegar við færðum okkur fjær sviðinu. Vissulega var gaman að hlýða á þennan hljóðfæraslátt og söng. Verst var þó að geta ekki fylgst með textanum.

Ég er ekki vanur afrískri tónlist. Þegar ég var í Nairóbí fyrir rúmum 14 árum heyrði ég talsvert af trumbuslætti og skemmtilegri popptónlist. Hér var fyrst og fremst um að ræða í kvöld trumbuslátt með söng og þumalpíanói sem var með 6 tóna. Náði hljóðfærið yfir níund og myndaði eins konar hljómhverfu við trumbusláttinn. Stundum var söngurinn samhljóma, þ.e. nálgaðist að vera D-dúr, en annað veifið sungu listamennirir í A-dúr.

Eingöngu var sungið i D- og A-dúr ef hægt er að tala um þessar tóntegundir, en þetta voru hinir undirliggjandi tónar. Takturinn var eins konar samba, ævinlega sami takturinn. Fyrra lagið, sem við hlustuðum á, var fremur stutt eða um 45 mín., í lítt breytilegum sömbutakti. Seinna lagið var næstum eins en nokkru styttra. Ef ég væri ekki svona laglaus hefði ég haldið því fram að sama lagið væri endurtekið örlítið stytt. En hvað sem um tónleikana má segja, komu þeir fólki í fádæmagott skap. Fólk iðaði í skinninu og dillaði sér og ég hafði næstum boðið minni heitt elskuðu eiginkonu upp í sömbu. En minnugur þess að ég er næstversti dansari Íslands ákvað ég að hlífa henni við.

Ég skil vel að BBC skyldi veita þessari hljómsveit verðlaun enda fylgir henni einhver frumkraftur.

Eftir að ég sskrifaði þennan pistil í nótt hlustaði ég á nokkur dæmi af geisladiski sem Elín keypti. Þar kannaðist ég við tóninn í hljómsveitinni og þumalpíanóið var þar öðruvísi notað. Þar nutu reyndar einnig hin ýmsu ásláttarhljóðfæri sín betur en í Listasni Reykjavíkur.

Ef til vill var tónlistin ógætilega mögnuð eða glymjandinn í Listasafninu er of mikill. En kynnið ykkur endilega þessa frumkraftstónlist austan og sunnan úr Blálandi.

Ekki hefur einkavæðingin bætt þjónustu Símans við Ríkisútvarpið

Landsíminn hefur að meira eða minna leyti séð um dreifikerfi Ríkisútvarpsins svo að áratuum skiptir. Í gamla daga höfðu ýmsir starfsmenn útvarpsins allt á hornum sér vegna þessa fyrirkomulags og töldu heppilegra að Ríkisútvarpið sæi sjálft um sín mál.

Þegar internetið kom til sögunnar tóku ýmsar útvarpsstöðvar að senda út dagskrá sína á netinu og fljótlega tileinkaði Ríkisútvarpið sér þessa tækni. Er nú svo komið að fjöldi fólks nýtir sér þessa bráðgóðu þjónustu og hlustar á einstaka dagskrárliði þegar því hentar. Sjálfur hef ég reynt að ýmsir Íslendingar, sem búa erlendis, hafa hlustað á þætti mína og pistla og sent mér um það skýrslur.

Í vetur tók ég eftir því að Ríkisútvarpið hætti að senda út í víðómi (stereó) á vefnum og þótti mér það undarlegt. Áður hafði verið sent út í víðómi en rásunum snúið við þannig að vinstri rás komí hægra eyra og öfugt. Eftir margra mánaða þras tókst mér að fá Símann til að breyta þessu, en þá hafði m.a. fyrrum vefstjóri útvarpsins borið brigður á þessa fullyrðingu mína. En skömmu eftir að þessi mistök höfðu verið leiðrétt brast sem sagt á einóm.

Í dag skrifaði ég vefstjóra Ríkisútvarpsins og spurði hverju þetta sætti að einungis væri sent út í einómi. Skýringin var þessi: Síminn annast þessa þjónustu og í vetur bilaði hjá þeim leiðslan sem tengir saman vefinn og Ríkisútvarpið. Þjónustuviljinn er sem sé ekki meiri en svo að starfsmenn Símans hafa ekki séð ástæðu til að lagfæra snúruna. Þetta hefði varla gerst nema því að eins að einkafyrirtæki ríkisins, Síminn, hefur einokað þessa þjónustu. En brátt heyri hún víst sögunni til því að ríkisútvarpið ætlar sjálft að sjá um þennan þátt starfseminnar.

Er risessa ekki skessa?

Nú er hátíð í bæ, kosningar á morgun og listahátíð hafin.

Um þessar mundir setur franskt götuleikhús svip sinn á Reykjavíkurborg og fara þar m.a. risavaxnar leikbrúður. Þar á meðal er eitthvað sem kallað er risessa! Mér er sagt að þetta sé hljóðlíking orðsins prinsessa!

Ýmsum, sem aldir eru upp við íslenskar þjóðsögur, blöskrar fáfræði þeirra sem fundu þetta orð upp. Vanalega kölluðust dætur risa eða þursa skessur eða tröllskessur.

Hvað ætti bóndadóttir þá að heita? Bændessa, skólastjóradóttir skólessa? eða skælessa? Forstjóradóttir forstjóressa? Væri þá ekki nýjasta orðið yfir stúlku mannessa?

Nei, góðir hálsar! Það hlýtur að vera skessa sem kemur vitinu fyrir risann, föður sinn.

Stöndum vörð um tunguna og þjóðararfinn og sýnum tröllunum þá virðingu að kalla þau réttum nöfnum.

Ólögmæt utankjörstaðakosning á elliheimilum Hafnarfjarðar!

Í kvöld borðaði tengdamóðir mín hjá okkur. Sólveig Eggerz fylgist vel með flestu og hefur orðið hápólitísk fyrir þessar kosningar. Ekki ætla ég að fjalla um skoðanir hennar í þessum pistli heldur greina frá því sem fyrir hana bar á fimmtudaginn var.

Hún ákvað að nota sér þjónustu við íbúa á Hrafnistu í Hafnarfirði og kjósa utan kjörstaðar, en sú atkvæðagreiðsla fór fram þar á fimmtudaginn var. Þegar Sólveig kom inn í kjörklefann lá þar á borðinu blað me nöfnum og listabókstöfum þeirra flokka sem eru með fólk í framboði í Suðvesturkjördæmi, enda eru ýmsir farnir að gamlast á Hrafnistu og þurfa að rifja þetta upp. Hins vegar brá svo við að strikað hafði verið undir nafn eins flokksins og kross settur framan við listabókstafinn.

Tengdamóðir mín kaus, snaraðist svo fram og lýsti þeirri skoðun sinni að þessi utankjörkosning væri ólögleg vegna uppátækis þessa. Fékk hún heldur lítinn hljómgrunn þar til einhver, sennilega úr kjörstjórn eða fulltrúi einhvers flokksins stóð upp, fór inn í klefann, kom þaðan aftur og sagðist vera búinn að krota yfir krossinn. Sólveig hélt því fram að flokkurinn væri jafnmerktur sem áður.

Ólíklegt er að frambjóðendur standi fyrir slíku, en sú saga gengur að sams konar blað hafi verið notað á öllum elliheimilum Hafnarfjarðar.

Í gæri hittum við Elín Siv Friðleifsdóttur á Eiðistorgi. Veit hún að ég kýs ekki Framsóknarflokkinn. Ég kvaðst gefa henni góð eftirmæli sem heilbrigðis- og tryggingaráðherra, enda hefði hún tekið á ýmsum málum sem forveri hennar hefði látið dankast. Þótt ýmsir hafi sakað Siv um að vera leiðitöm Halldóri Ásgrímssyni á meðan hún var umhverfisráðherra, held ég því hiklaust fram að vegur Framsóknarflokksins hefði orðið meiri ef flokksforystan hefði borið gæfu til þess að styðja hana til aukinna áhrifa í flokknum.

Og á leiðinni heim í dag hittum við Jón Magnússon, sem verður sjálfsagt örlagavaldur Frjálslynda flokksins og sumir kalla útlendingahatara. Hélt ég fyrst að hann væri að heilsa vitlausum manni því að þeir tvíburabróðir minn voru saman í Frjálslynda flokknum, en Gísli forðaði sér þegar Jón og hans félagar komust til áhrifa. Áttum við vinsamleg orðaskipti þar sem ég tjáði honum andúð mína á málflutningi í garð útlendinga, sem starfa hér á landi. En við vorum báðir sammála um að við sæjum eftir Siv úr stjórnmálunum.

Tónleikar og hjólreiðar

Í dag brugðum við hjónin undir okkur Orminum bláa og hjóluðum sem leið lá vestan af Seltjarnarnesi austur í Lauganeskirkju að hlusta á Söngfélag Skaftfellinga undir stjórn Violetu Schmid sem hefur stjórnað þessu söngfélagi í 25 ár. Þetta er notalegur kór áhugafólks. Lagavalið var skemmtilegt og kórinn söng allvel.

Eftir tónleikana var haldið kaffisamsæti gestum kórsins til heiðurs, en þeir voru flestir Skaftfellingar. Þar stýrði gunnþóra Gunnarsdóttir skemmtilegri dagskrá um ferðafélagið Breiðumörk og sungu tvær stúlkur ferðabrag eftir Andrés Valberg, sem kvæntur var konu austan úr Öræfum.

Við hjónin sátum hjá þessari ágætu blaðakonu, Gunnþóru Gunnarsdóttur á meðan á tónleikunum stóð. Rifjaði ég upp við hana að í næsta mánuði væru 40 ár síðan fundum okkar bar fyrst saman og hlytum við því að vera 40árum eldri en þá, þótt mér fyndist við enn allung. Rifjaði hún þá upp skemmtun okkar tvíburanna að Hofi í Öræfum þann 7. júní 1967, einkum lok hennar, en þau voru eftirfarandi:

Þegar við höfðum framið tónleik okkarn var klappað að vanda og síðan brast á grafarþögn. Sátu Öræfingar sem fastast í sætum sínum. Vissum við ekki hvaðan á okkur stóð veðrið þar til Þorsteinn Jóhannsson á Svínafelli hvíslaði því að Magnúsi Sigurssyni, skólastjóra, að fólkið vildi heyra meira. Öræfingar voru svo hógværir og skemtunarfólk svo fáséð að menn kunnu ekki að klappa skemmtikraftana upp. Mig minnir reyndar að Þorsteinn hafi flutt okkur þakkir og hrósað Magnúsi Sigurðssyni, skólastjóra, fyrir hið óeigingjarna starf sem hann vann í þágu íslenskra barna, en Magnús stofnaði Hjálparsjóð æskufólks.

Oft hugsa ég til þessarar ferðar austur í Öræfiþegar við hjónin ökum þar um á leið okkar austur eða að austan og ekki síst rifjuðust upp fyrir mér ýmis atvik og orðaskipti við fólk þennan eina sólarhring sem við dvöldumst þar árið 1967, þegar við hjónin hjóluðum þar um á leið okkar austur á Stöðvarfjörð árið 1996. Þá voru liðin 29 ár frá fyrstu komu minni þangað og allt gerbreytt. Allar ár brúaðar og vegir rennisléttir, einangrunin rofin og þessi fallegi framburður, þar sem fólk sagði rn í nöfnum eins og Árni án þess að slétta t-hljóði inn í, eins og við gerum flest, að mestu horfinn.