Nýtt netvarp!

Rétt í þessu var vakin athygli mín á nýju netvarpi sem kallast Valdar greinar.

Valdar greinar eru hljóðtímarit Blindrafélagsins sem komið hefur út frá árinu 1976. Fyrst var það gefið út á segulböndum, síðan á geisladiskum og nú hefur blindrafélagið hafið útgáfu þess á netinu.

Með þeirri ákvörðun að hefja útgáfu hljóðtímaritsins á netinu hefur blindrafélagið stigið merkilegt skref og í raun opnað þessa hljóðgátt öllu fólki, sem mælir á íslensku, hvar sem er í veröldinni. Tímaritið virðist enn ekki hafa tekið neinum breytingum. Enn eru þar viðtöl við félagsmenn og aðra sem að hagsmunamálum blindra koma og enn er lesið úr íslenskum dagblöðum og tímaritum.

Verði rétt á spöðunum haldið getur þetta netvarp Blindrafélagsins orðið þv í notadrjúgur miðill sem getur varpað nýju ljósi á ýmislegt sem félagið vill vekja athygli á. Mér kemur reyndar á óvart að tengillinn inn á netvarpið skuli ekki vera auðfundnari, en hann er að finna á síðunni www.blind.is undir heitinu Hljóðskrár.

Synt í Seltjörninni

Þegar ég kom heim úr vinnu í gær biðu þau Elín og Hringur tilbúin og við skelltum okkur út að Seltjörn. Stynningsgola var á af suðvestri, en veðrið annars yndislegt, sólskin og hlýtt. Nýttu sér margir blíðviðrið og hjóluðu, skokkuðu, hlupu eða gengu um stíginn sem liggur meðfram ströndinni.

Við Hringur og Elín óðum út í og verður að segjast sem er að sjórinn var kaldur. Eftir að hafa sopið nokkrum sinnum hveljur lét ég mig hafa það og lagðist til sunds. Fór ég ekki langt enda er mér nauðsynlegt að heyra hvar landið liggur.

Það var dálítil bára á Seltjörninni og því sóttist sundið fremur seint enda sundkappinn svo sem ekki jafnoki Grettis Ásmundssonar. En gaman var að beita sér gegn öldunni og láta síðan báruna bera sig að landi.

Það er ótrúlegt hve hressandi sjósundið er. Það er sem orkulindir líkama og sálar endurnýist.

Hjólreiðar, brúðkaupsafmæli og dýrlegar kræsingar

Á laugardag fórum við hjóni austur í Reykholt í Biskupstungum að heimsækja vinahjón okkar. Sviptum við Orminum bláa upp á festinguna á þaki bílsins og tókum að auki reiðhjól annars hjónanna með okkur.

Við hjóluðum síðan að Geysi með þessum heiðurshjónum og aftur að heimili þetta, samtals um 40 km. Hraðamælirinn gleymdist á Seltjarnarnesi og fannst okkur það óþægilegt. Um kvöldið voru síðan framreiddar dýrlegar krásir. Þetta voru fyrstu hjólreiðar okkar hjóna eftir að stýrið á Orminum var hækkað og fært nær stýrimanni. Lét Elín vel af þessum breytingum.

Í gær varð ég mér alvarlega til skammar. Þegar ég vaknaði blundaði ´í mér einhver minning um 10. júní, sem vildi ekki koma upp á yfirborðið. Seinni part dags hringdi síðan tengdadóttir okkar og óskaði Elínu til hamingju með daginn. Já, það var brúðkaupsdagurinn okkar og 18 ár liðin frá því að brúðkaupið stóð. Þar var borið fram rautt kampavín og héldu flestir veislugestir að það væri kínverskt eða rússneskt. En tengdafaðir minn valdið það af sinni alkunnu smekkvísi og var það bandarískt.

Ekki varð af því að ég byði Elínu út af borða því að okkar beið dýrlegur málsverður hjá kunningjum okkar, sem vissu ekkert um þennan dag.

Farið kringum hæfnisregluna

Á nokkrum stöðum í íslenskum lögum eru ákvæði um jákvæða mismunun. Á þetta m.a. við um konur og fatlað fólk.

Nú hafa stjórnvöld fundið leið framhjá þessari reglu. Í lögum er talað um að séu menn jafnhæfir eða hæfari öðrum umsækjendum skuli konur og fatlað fólk njóta forgangs. Sums staðar veita stjórnir stofnana umsögn um umsækjendur og er þá oftar en ekki farin sú leið að telja að nokkrir séu hæfir, ekki jafnhæfir. Þar með er ráðuneytunum sleppt lausum og þau þurfa ekki að taka mið af þeirri jákvæðu mismunum sem áður var nefnd.

Það er þekkt að í Bandaríkjunum lifir stétt lögfræðinga á því að finna veikar hliðar á löggjöf landsins og höfða mál gegn hverjum sem er vegna næstum hvers sem er. Eitthvað hefur borið á slíkri stétt manna hér álandi. En Íslendingar leika sér yfirleitt að tungumálinu og komast þannig hjá því að fara að lögum. Ef til vill stafar þetta af því að skilningur fólks á íslensku fer dvínandi og því auðveldara að snúa út úr orðanna hljóðan.

Með strætó í vinnuna

Áður fyrr fór ég gjarnan með strætisvagni í vinnuna. Lengi stundaði ég starf mitt að Hamrahlíð 17 en síðar fluttist vettvangurinn suður í Kópavog. Allan þennan tíma, 1979-1997 fór ég allra minna ferða eða flestra á milli vinnustaðar og heimilis með strætisvagni. Oft lenti ég í ævintýrum eins og t.d. í hríðarbylnum í janúar 1983 þegar einhverjir töldu mig af. Ég er þó enn á dögum.

Eftir að ég hóf störf hjá Öryrkjabandalaginu árið 2000 fór ég endrum og eins í vinnuna með strætisvagni. Ég tók eftir að farþegum hafði fækkað og ekki var eins mikið lí í tuskunum og í upphafi 9. áratugarins þegar ótrúlegustu atburðir áttu sér stað í vögnunum og samskipti fólks voru mikil. Ég held að þróunin hafi byrjað fyrir alvöru þegar vagnarnir hættu að ganga á 15 mínútna fresti í upphafi 9. áratugarins en urðu þess í stað á 20 mínútna fresti.

Nú hefur stjórn Strætó ákveðið að fækka ferðum enn og jafnvel á álagstímum verða ferðirnar á hálftíma fresti í sumar. Í morgun, þegar ég hélt til vinnu minnar með strætó, skynjaði ég að eitthvað mikið var að. Örfáir voru á freli með vagtninum.

Ég lagði af stað upp úr kl. hálfátta í morgun vestan af Seltjarnarnesi með leið 11 og fór úr vagninum á Hlemmi. Þar hitti ég umferliskennara frá sjónstöð Íslands og réðumst við í það leita að leið nr. 15. Þá kom í ljós að biðstöðinni við Hlemm hefur verið breytt og vissi ég svo sem um þær breytingar sem voru gerðar í sambandi við leiðakerfisbreytinguna miklu fyrir tveimur árum. Hitt hafði mér ekki dottið í hug að breytingarnar væru jafnafgerandi fyrir glóruleysingja eins og mig. Fátt eru um kennileiti og mjög erfitt að átta sig á aðstæðum. Þessu hafa forráðamenn Strætó alveg gleymt og Blindrafélagið hefur einnig gleymt því eða því ekki tekist að fá fram neinar úrbætur.

En, sem sagt, við fórum með leið 5 upp að Hádegismóum og gekk það áfallalaust. Vagnarnir eru hins vegar svo illa stilltir saman að leið 5 virðist fara frá Hlemmi skömmu áður en a.m.k. tveir vagnar koma vestan úr bæ og þurfa menn því að bíða eftir henni í 22 mínútur.

Ekki veit ég hvers konar óskapnaður strætisvagnakerfið er orðið. Stofnleiðirnar eru hálfgerðar hverfisleiðir og það, sem var lagt upp með, virðist ekki hafa tekist. Það tekur mig frá 50 mínútum upp í 70 mínútur að komast með strætisvagni vestan af Seltjarnarnesi að Hádegismóum. Ætlum við hjónin værum ekki álíka lengi eða heldur skemur að hjóla þessa vegalengd.

Ég efast um að sá sparnaður í rekstri Strætó með færri ferðum skili öðrum árangri en þeim að verða einn naglinn í líkkistu þessa mæta fyrirtækis og draga þar með úr vægi almenningssamgangna í Reykjavík. Vonandi verð ég ekki sannspár. En betur má nýi borgarstjórnarmeirihlutinn ef duga skal.

Aðlögunarhæfni reiðhjólsins

Í morgun hjóluðum við hjónin á Orminum bláa, tveggja manna Thorn-reiðhjólinu til fundar við Björn Ingólfsson í Hjólinu í Kópavogi. Austan strekkingsvindur var á og því erfitt að hjóla.

Erindið við Björn var að láta hækka stýrið og færa það nær. Þá getur Elín setið nær upprétt á hjólinu og þarf ekki að hallast fram á stýrið. Það hefur reynst henni erfitt í skauti, en hendurnar eru farnar að gefa sig. Vonandi verður þessi breyting á hjólinu til þess að við getum bæði notið þess að hjóla mörg ár enn.

Í sumar er á dagskrá að hjóla til vinnu vestan af Seltjarnarnesi austur í Hádegismóa. Einhver hópur Morgunblaðsmanna stundar hjólreiðar og sumir af kappi. Verður væntanlega gaman að geta fyllt þeirra flokk.

Mér hefur fundist bera nokkuð á því að undanförnu að ýmsir hjólreiðamenn hafi látið hækka hjá sér stýrið. Sennilega er álagið á hendurnar of mikið hjá flestum þegar til lengdar lætur, þegar þeir hallast fram á stýrið og hvíla þannig á höndunum. Að vísu fara menn ekki jafnhratt þegar þeir sitja uppréttir, en það skiptir meira máli að komast óskaddaður leiðar sinnar en að spretta ævinlega úr spori. Kemst þótt hægt fari, segir máltækið. Það er yndislegt að hefja daginn með hjólreiðumm.

Baráttan um Vinnslustöðina

Það var ógeðfeld fréttaskýring Ríkisútvarpsins í kvöld en vafalítið sönn. Þar greindi frá því að Landsbankinn hefði gert „áhlaup“ á Vinnslustöðina í Vestmannaeyjum í miðjum apríl til þess að hremma fyrirtækið.

Nú fylgist ég ekki svo vel með fjármálabraski hér á landi að ég viti í hverra þágu áhlaupið var framið. Sú óeðlilega staða hefur að vísu komið upp hér á landi að bankarnir hafa seilst til yfirráða í íslenskum fyrirtækjum og er nú svo komið að bankarnir, tryggingafyrirtækin, iðnfyrirtækin, flugfélög, olíufélög og skipafélög eru orðin ein allsherjar flækja, eins konar köngulóarvefur og brátt fer landbúnaðurinn sömu leið. Hver reynir að tryggja eigin hagsmuni með alls konar bandalögum, sem sagt hálfgert Sturlungaástand.

Það er enginn furða þótt Vestmannaeyingar bregðist hart við og reyni að verjast tangarsókn Brims og Landsbankans. Máltækið segir að enginn viti hvað átt hefur fyrr en misst hefur, en eyjamenn virðast vita hvað þeir eiga.

Ég hef áður greint frá því á þessum vettvangi þegar ég fylgdist með sjónönnum selja efnamönnum kvótann sinn þegar það kerfi tók gildi um miðjan 9. áratuginn. Þá hafði ég orð á að þetta yrði svipað og með goðakerfið. Goðorðin voru að vísu ekki nema 39 - 48 eftir því hvernig á málið er litið, en þau lentu á Sturlungaöld í höndum fárra höfðingja sem reyndu hvað þeir gátu að sölsa undir sig sem flest goðorð. Þannig er þetta líka með kvótann, sameign þjóðarinnar, sem þjóðin á, nokkrir einstaklingar fengu á silfurfati og seldu síðan hver sem betur gat.

Ég ætla mér ekki út í of miklar vangaveltur. En einhvern veginn grunar mig að farið geti eins fyrir útgerðinni og goðunum í árdaga, að græðgin beri menn ofurliði og árangurinn verði rústir einar. Það sem gerðist á Flateyri gæti eins vel gerst í Vestmannaeyjum og þá yrði hægt að kaupa minni Herjólf.