Bilið vex millum alþýðu og yfirvalda

Herra Karl Sigurbjörnsson, biskup, er mikill ræðuskörungur og hefur einwstakt lag á að finna réttum orðum stað á réttum tíma. Við hjónin ætluðum að hlýða prédíkun hans í morgun, en svo varð ekki.

Undanfarin ár höfum við verið viðstödd athöfn á Austurvelli þann 17. júní og haldið þaðan í Dómkirkjuna í Reykjavík að hlýða messu. Í morgun brá svo við, að lögregluþjónar stöðvuðu okkur og greindu frá því að kirkjan væri einungis opin öðrum en almenningi.

Þegar svo er komið að höfuðkirkja landsins er einungis opin boðsgestum á þjóðhátíðardegi landsins, er hæpið að hægt sé að tala um þjóðkirkju. Skiptir þá engu hvort þeir, sem ætla sér að hlýða messu séu utan eður innan þjóðkirkjunnar. Kirkja, sem hýsir einungis valda boðsgesti, er ekki framar kirkja almennings heldur yfirvaldanna.

Biður þjóðina að horfa fram

Ekkert hefur breyst- Þjóðkirkjan í ógöngum

Fyrir viku spurðist að rannsóknarskýrsla Þjóðkirkjunnar yrði birt föstudaginn 10. júní. Var sagt að séð yrði til þess að lítið yrði fjallað um skýrsluna næstu daga enda færi hvítasunnan í hönd og fáir fylgdust með fjölmiðlum.

Þá var því haldið fram að niðurstaða aukakirkjuþings, sem haldið yrði 14. þessa mánaðar, yrði væntanlega sú að konurnar yrðu beðnar fyrirgefningar og enginn kirkjunnar manna axlaði ábyrgð.

Úrslit dagsins virðast því hafa verið ráðin. Nú hljóta menn að spyrja, hvenær menn hafi lokið hlutverki sínu og hvernig þeir, sem eru sannir að því, sem jafnvel mætti kalla verra en meinsæri, geti sætt ólík sjónarmið innan kirkjunnar og í þjóðfélaginu?

Ekki kæmi á óvart þótt nú þyrptist fólk úr Þjóðkirkjunni sem aldrei fyrr. Ekkert hefur breyst. Viðhöfð eru alger vettlingatök.

Enginn skal þó dæmdur í þessum pistli. Sjálfir sjá menn um sig.