Sinnir Tryggingastofnun Upplýsingaskyldu sinni?

Í morgun var viðtal á morgunvakt Ríkisútvarpsins við Glúm Baldvinsson, kynningarfulltrúa Tryggingastofnunar ríkisins. Fjallaði viðtalið um nýjan bækling um málefni aldraðra sem kominn er út. Glúmur virtist hinn viðkunnanlegasti eins og hann á kyn til.

Ég hjó eftir því að í viðtalinu var Glúmur spurður hvort fólk þyrfti að leita réttar síns þegar það yrði 67 ára. Mér heyrðist hann svara því játandi en benti á að TR kæmi nú til móts við fólkið og hefði gert undanfarin ár með því að gefa út þennan bækling og senda hann öllum sem yrðu 67 ára. Vitanlega mætti gera meira af því að senda gömlu fólki endurnýjaða útgáfu því að menn týndu nú svona bæklingum.

Í raun geta allir tekið við ellilífeyri þegar þeir verða 67 ára. Sumir kjósa þó að fresta því.

Í raun ætti það ekki að vera ofverk starfsmanna TR að hringja til fólks og eiga við það persónuleg samtöl og bjóða það velkomið til viðskipta við stofnunina. Orðalag ýmissa gagna sem TR gefur út er oft svo tyrfið að meðalgreindur Íslendingur með sæmilega málkennd á í mesta basli með að skilja þau. Á þetta jafnt við um bæklinga sem eyðublöð hvers konar.

Það vakti sérstaka athygli mína að Glúmur virtist engar áhyggjur hafa af því að langflestir, aldraðir íbúar þessa lands verða fyrir einhverri skerðingu þegar líður á ævikvöldið. Sjóndepra er algeng skerðing. Hefur Tryggingastofnun í hyggju að gefa þennan bækling út á geisladiskum eða öðru því sniði sem nýst getur sjóndöpru, öldruðu fólki?

Ef svo er, veit þá kynningarfulltrúinn af því?

Ef hann veit það, hvers vegna vekur hann þá ekki máls á því?

Hefur TR aldrei dottið í hug að eiga samstarf við stofnanir eins og Sjónstöð Íslands og Heyrnar- og talmeinastöð ríkisins þannig að trygt væri að heyrnarlaust fólk fengi bæklinga TR á táknmáli og blint og sjónskert fólk á því sniði sem hentar? Eða er slíkt samstarf óþarft?

Kanski eru öll gögn í fórum TR sem gera slíkar útsendingar einfaldar í framkvæmd. Þessari hugmynd er hér með komið á framfæri við forstjóra TR sem er áfram um að bæta ímynd og starfshætti Tryggingastofnunar ríkisins.

Ég sá að bæklingurinn er kominn á netið. Ég hugðist afrita hann en þannig virðist frá honum gengið að hann býður ekki upp á slíkt.

Annars eru samskipti TR við viðskiptamenn sína með talsverðum ólíkindum. Blind vinkona mín hefur um árabil reynt árangurslaust að fá TR til þess að senda sér öll gögn um sig í hljóðbréfi. Hún les ekki blindraletur og á ekki tölvu. Svarið er nei.

Ég hef sjálfur margbeðið um öll gögn sem varða mig á tölvutæku sniði. Aldrei hafa fengist afdráttarlaus svör. Málinu er yfirleitt vísað á einhvern sem ber enga ábyrgð á gerðum sínum.

Ég hlakka til þegar lífeyrisþáttur TR flyst yfir til félagsmálaráðuneytisins um áramótin og vona að Jóhanna verði nógulengi ráðherra til þes að skera upp Tryggingastofnun ríkisins. Stofnunin á að vera til handa fólkinu en fólkið ekki handa henni.

Hafa skal það er sannara reynist.

Í kvöld komst ég að því að auðveldast er að lesa Fréttablaðið með eftirfarandi hætti:

Ég hala niður pdf-útgáfunni, afrita hana á klippispjaldið og lími síðan inn í Word. Eftir smástund verður blaðið allvel læsilegt.

Metnaðarleysi eða fákunnátta Fréttablaðsins?

Ég hef löngum verið þeirrar skoðunar að fjölmiðlar eigi að þjóna öllu fólki en ekki sumu. Þetta á við hverju nafni sem þeir nefnast.

Það vekur furðu mína að í hvert skipti sem ég reyni að hala niður Fréttablaðinu á PDF-sniði frjósa þær þrjár tölvur sem ég hef aðgang að. Þá virðist html-útgáfan vera einhver brandari sem lesbúnaður blindra ræður ekki við.

Ég velti fyrir mér að gerast áskrifandi að DV á netinu og sendi blaðinu póst þar sem ég fór fram á að fá að prófa aðganginn áður en ég tæki ákvörðun. Ég veit því ekki um aðgengið að netútgáfu DV því að svar barst aldrei og ég tímdi ekki að kaupa áskrift sem ég gæti e.t.v. ekki notað.

Um daginn skoðaði ég PDF-útgáfu Blaðsins og virtist hún mjög aðgengileg. Allar skilgreiningar skiluðu sér svo að auðvelt var að blaða í því í Adobe forritinu. Þetta mætti Fréttablaðið taka sér til fyrirmyndar.

Um mbl.is ræði ég ekki því að sá vefur tekur öllu öðru fram hér á landi. Hið sama gildir um vef Ríkisútvarpsins þótt ýmislegt mætti þar til betri vegar færa.

Er ekki komið nóg?!?!

Um daginn var greint frá því að fötluð ungmenni fengju lægri laun fyrir sumarstörf en ófatlaðir félagar þeirra. Vakti þetta almenna reiði og vandlætingu fólks. Félagsmálaráðherra brást skjótt við og lagði fram fé til þess að leiðrétta þetta.

Í dag kastaði þó tólfunum þegar ríkisútvarpið greindi frá því að ungmennin fengju engin laun fyrir júnímánuð vegna þess að vinnuskýrslur hefðu borist of seint og yrðu launin greidd í ágúst. Ekki var þess getið hvort ungmennin fengju vexti vegna þessa dráttar.

Greinilegt er að umsjónarmenn þessa verkefnis eru ekki starfi sínu vaxnir og starfsfólk svæðisskrifstofu málefna fatlaðra telur að ganga megi á rétt fatlaðra ungmenna fremur en annarra. Sumir sitja aðgerðarlausir hjá nema félagsmálaráðherra og fjölmiðlar og síðan hinn almenni borgari.

Ekki veit ég hvernig hópur sá sem um ræðir er saman settur. Hitt veit ég að þessi framkoma er ekki í neinu samræmi við það sem kallast eðlileg viðhorf til samborgaranna. Það skal ævinlega verða svo, að hlutur þeirra, sem ekki bera hönd fyrir höfuð sér, verður skertur. Verkalýðshreyfingin þegir, Öryrkjabandalagið segir ekki orð og embættismennirnir, sem eru ekki starfi sínu vaxnir, halda áfram störfum eins og ekkert hafi í skorist. Hvenær á þessu að linna? Hvenær á að hætta að líta á fötluð ungmenni sem ölmusulýð? Er þetta heppilegur undirbúningur fyrir þátttöku í samfélagi fyrir alla? Datt framkvæmdastjóra svæðisskrifstofu fatlaðra í Reykjavíkurborg aldrei í hug að skera af launum allra starfsmanna svo að skerðingin kæmi jafnt niður á alla? Spyr sá sem ekki veit.

Minningargreinar

Í morgun las ég að Mogginn hafi ákveðið að fólk fái birtar minningargreinar á netinu og geta menn þá farið um víðan völl í löngum greinum.

Ég hef skrifað nokkrarminningargreinar um ævina, misgóðar eins og gengur. Eftir að Morgunblaðið tók að sníða höfundum greinanna þrengri stakk virðist mér sem skemmtilegasti hluti greinanna hafi oft farið forgörðum og þannig finnst mér sjálfum mér farið. Þegar skrifa þarf í hálfgerðum skeytastíl detta einatt skemmtilegustu sögurnar uppfyrir og heildarmyndin af hinum látna verður ekki jafnsönn og áður. Það verður fróðlegt að fylgjast með því hvernig minningagreinahöfundar bregðast við þessari nýjung.

Örfá orð um blandaða bekki

Nokkur umræða hefur orðið um blandaða bekki eftir að birt var skoðanakönnun þar sem kom í ljós að flestir, danskir kennarar telji bæði fatlaða nemendur og ófatlaða skaðast á slíku fyrirkomulagi. Hefur borið nokuð á upphrópunum og alhæfingum í umræðunni hér á landi. En þegar grannt er skoðað getum við heilmikið lært af hinni dönsku umræðu.

Morgunvaktin stofnaði til athyglisverðrar umræðu í morgun um þessi mál. Að vísu forðuðust þátttakendur að taka eindregna afstöðu, en meginniðurstaðan varð þessi:

Kennarar eru yfirleitt fylgjandi blöndun fatlaðra nemenda við aðra nemendur. Til þess að hún geti gengið áfallalaust eða áfallalítið verður að fjölga fagfólki og sjá svo um að stuðningur við hina fötluðu nemendur verði veittur af til þess bæru fólki. Ófaglært starfsfólk hefur verið látið axla gríðarlega ábyrgð víða í grunnskólum landsins. Þótt margt af því, einkum konur, hafi lagt sig fram um að veita sem besta þjónustu hefur iðulega skort á nauðsynlega grunnþekkingu þess Skólastjórnendur hafa iðulega ekki gert sér grein fyrir að ekki er nægilegt að veita stuðning í tímum heldur verður iðulega að veita sérstaka kennslu til þess að fatlaðir nemendur haldi í við jafnaldra sína. Til þess þarf einatt sérmenntað starfsfólk.

Í Reykjavík eru dæmin til þess að varast. Blindradeildin var eyðilögð og nú er ástandið í skólamálum blindra að sumu leyti verra en fyrir 40 árum.

Hér á landi gefst fólki enn kostur á að senda börn sín í sérskóla. Slíkir skólar eiga rétt á sér við ýmsar aðstæður. Fötluð börn og ungmenni eiga einnig rétt á að ganga í almenna skóla og kynnast jafnöldrum sínum og það eykur víðsýni ófatlara barna að kynnast fötluðum jafnöldrum. En það verður að gæta þess að þau verði ekki undir í framrás nútímaþjóðfélags á Íslandi. Til þess eru vítin að varast þau.

Sambandleysi og ljósleiðarinn

Ég hef ekki bloggað nokkuð lengi. Stafar það m.a. af því að ég hef verið síma- og netlaus í nokkurn tíma. Eftirfarandi saga er til þess:

Í vor var lagður inn í húsið ljósleiðari og ákváðum við að taka hann í notkun. Hófst það með því að sjónvarpið var tengt og stórbötnuðu myndgæði.

Þá ákváðum við að kanna hvort ekki væri rétt að taka símann og netið gegnum ljósleiðarann. Þurftum við þá að skipta um símafyrirtæki og varð Vodafone fyrir valinu. Á heimasíðu fyrirtækisins segir að þetta þýði sáralítið rof á símasambandi. En raunin varð önnur:

Pöntunin var dagsett 21. júní og þann 26. rauf Síminn föstu línuna. Sagt var að vodafone hefði tekið við henni.

Hjá Vodafone var mér tjáð að fyrirtækið gæfi sér viku til 10 daga til þess að koma tengingum á hreint. Ég háði næstu daga nokkrar kappræður við sölu- og tækniráðgjafa en ekkert gekk.

Í gær missti ég loks þolinmæðina og gafst söluráðgjafinn upp á mér og gaf mér samband við tæknideildina hjá Mömmu. Þar tók við mér Kristín nokkur og sagði að ég kæmist að í fyrsta lagi í dag. Ég tjáði henni óánægju mína og taldi umsaminn dagafjölda liðinn og spurði hvernig ég ætti að senda frá mér pistil sem ég þyrfti að setja inn á netþjón Ríkisútvarpsins. Skýrði hún þá fyrir mér ýmislegt í sambandi við ljósleiðaratenginguna og viðurkenndi að vodafone fari ekki að öllu leyti með rétt mál á heimasíðunni. Féllst hún á að senda mér mann eftir kl. 7 í gærkvöld til þess að tengja netið. Þetta var hin alúðlegasta kona og virtist vita um hvað málið snerist. Kann ég henni bestu þakkir.

Pilturinn kom um 6-leytið og reyndist hinn alúðlegasti. Hann skilaði verki sínu prýðilega vel.

Í dag kom svo annar piltur og tengdi símann.

Elín var ekki að öllu leyti sátt því að ég hafði framið eitthvert hermdarverk á nettengingunni hennar og gat hún ekki sent póst. Því kipptum við hjónin í lag í kvöld. Við erum ekki svo galin þegar við tökum á samann.

Þá er notkun ljósleiðarans nú þríþætt: net, sími og sjónvarp. Fróðlegt verður að sjá hort þetta sparar einhver útgjöld. Mér skilst að við getum hringt úr heimilissímanum ótakmarkaðan fjölda símtala innanlands og hefði slíkt komið sér vel í vetur. Þá er nú móttökuhraðinn orðinn 12 mb en sendingarhraðinn nokkru hægari. Það tók um 4 mín að senda um 50 mb af efni inn á netþjón RÚV.

Mér hefur verið tjáð að fjöldi fólks hverfi nú frá Símanum vegna þess að fyrirtækið þverskallast að veita þjónustu um ljósleiðarann á Seltjarnarnesi. Það er leitt að jafnágætt fyrirtæki standi ekki betur en svo að það neiti að selja þjónustu sína um fleiri gáttir en sínar eigin. Þetta minnir óþægilega á þau undirtök sem fyrirtækið hafði á markaðinum þegar bræður mínir voru að alast upp á stríðsárunum. Þá varð einum þeirra á að tengja síma upp í svefnherbergi foreldra okkar og sætti kærum fyrir. Ég minnist þess að fyrir tæpum 40 árum hélt einn af forystumönnum Símans því fram að fyrirtækið hefði jafnvel einkaleyfi á að tengja dyrabjöllur.

Þessi tími er nú liðinn og kemur væntanlega seint aftur. Ljósleiðarinn verður hér í jörðu næstu áratugina og Síminn mun eingöngu tapa á því að taka ekki þátt í þessari byltingu.

Háværar sögusagnir eru um að fyrirtækið hyggist nú leggja sinn eigin ljósleiðara um Seltjarnarnes. Vonandi verður það ekki, heldur beinir síminn kröftum sínum að þeim svæðum sem eru enn án þessa búnaðar.

Vonandi bera fjarskiptafyrirtækin gæfu til þess að nýta með skynsamlegum hætti búnað sinn til þess að dreifa þjónustunni sem best og víðast um landið.