Halldór Blöndal flengir fjárfestana

Árið 1969 vorum við tvíburarnir beðnir að skemmta á hvítasunnuskemmtun félags sjálfstæðismanna í Vestmannaeyjum. Íhaldið bauðst til að borga vel, við vorum auralitlir námsmenn eftir veturinn, okkur langaði heim og slógum því til. Fyrir vikið lá við að við misstum af íslenskuprófi í MR.

Halldór Blöndal, sem þá var ungur og upprennandi stjórnmálamaður, hélt aðalræðu kvöldsins og fór mikinn. Varð ég svo stórhrifinn af málflutningi hans að ég sagði við föður minn að íhaldið væri ekki alslæmt, a.m.k. ekki á meðan menn eins og Halldór blöndal væru í floknum.

"Taktu ekki of mikið mark á Halldóri," svaraði faðir minn. "Hann er ungur og afbrigðilegur sjálfstæðismaður og gæti breyst."

Þau litlu samskipti sem ég hef átt við Halldór hafa yfirleitt verið góð og stundum höfum við verið sammála. Ástæða þess að ég rita þetta er greinin "Drögum lærdómaf síðustu atburðum" sem Halldór skrifar í Moggann í dag. Hann byrjar á að rekja árángur ríkisstjórna Davíðs Oddssonar. Söguskýring hans er nokkuð hæpin, en látum hana liggja á milli hluta í þessu sambandi.

Í greininni gagnrýnir hann fjárfesta fyrir græðgi í sameiginlegar eignir landsmanna og andvaraleysi stjórnvalda vegna sölu orkulindanna. Greinin er öll hin athyglisverðasta og sýnir betur en margt annað hve grafalvarleg staðan er í Sjálfstæðisflokknum eftir síðustu atburði.

Það er ljóst að margur vildi hafa gert orð Halldórs að sínum orðum, hvort sem um er að ræða græðgina í orkulindirnar eða ásælni í jarðir bænda og þessi margur er víðar en í Sjálfstæðisflokknum.

Margur verður af aurum api. Á þetta jafnt við um þiggjendur sem veitendur.

Einhverjir fjölmennustu einsöngstónleikar Íslandssögunnar

Áðan sóttum við Elín einhverja fjölmennustu einsöngstónleika Íslandssögunnar ef ekki þá fjölmennustu frá upphafi alda. Til þeirra efndu Hörður Áskelsson, orgelleikari og Jón Þorsteinsson, tenorsöngvari og Ólafsfirðingur. Fluttu þeir trúarlega tónlist, einkum íslenska sálma við ýmis lög sem er að finna á hljómdiski þeirra.

Hallgrímskirkja var þétt setin áheyrendum. Við sátum á næstfremsta bekk en Jón stóð aftast í kirkjunni við hljómborð orgelsins. Rómur hans barst ótrúlega vel fram eftir kirkjuskipinu og Hörður sá til þess að orgelið kæfði ekki raust Jóns. Flutningur þeirra var einstaklega vel samstilltur.

Á meðan ég hlýddi tónlistinni liðu mér fyrir hugskotssjónir ýmsar myndir frá ánægjulegum kynnum okkar Jóns, eins og þegar við tvíburarnir og Jón fórum galandi eftir allri Heimaey á sumarbjartri nótt árið 1968 og sungum við raust ólafsfirskan leir sem Jón hafði kennt okkur og ég gert lag við:

Heilsa ég þér Drottning kær,

þú hampa munt mér oft á spretti, spretti.

Lífið löngum við oss hlær,

ljúfa, blíða skepna, skepna.

Heilsa ég þér Laugi kær,

ég hampa mun þér oft á spretti, spretti.

Lífið löngum við oss hlær

þegar þú í þig landadropa slettir, slettir.

Jón hitti ég fyrst norður á Ólafsfirði í júlí 1967. Um haustið var ég fyrir sunnan að skrifa námsefni á blindraletur og kom Jón til Reykjavíkur. Við fórum saman á tónleika.

Síðan urðu samskiptin allmikil næstu árin. En síðustu tvo áratugi hafa þau verið allt of stopul.

Það kom mér ekki á óvart að Jón skyldi næstum fylla Hallgrímskirkju. Hann þekkir a.m.k. annan hvern Íslending, engum er í nöp við hann, mörgum þykir vænt um hann og hann er góður listamaður. Áheyrendum gekk enda seint að komast út úr kirkjunni því að hver einasti gestur þakkaði Jóni fyrir frábæra tónleika með handabandi, kossi, faðmlögum eð öllu þessu þrennu.

Þá spillti ekki að einn fremsti orgelleikari vorra tíma hér á landi skyldi ljá honum undirleik sinn. Þáttur Harðar Áskelssonar verður seint fullþakkaður.

Hreinasta unun var að njóta tónleika þessara þroskuðu listamanna.