Ólögmæt utankjörstaðakosning á elliheimilum Hafnarfjarðar!

Í kvöld borðaði tengdamóðir mín hjá okkur. Sólveig Eggerz fylgist vel með flestu og hefur orðið hápólitísk fyrir þessar kosningar. Ekki ætla ég að fjalla um skoðanir hennar í þessum pistli heldur greina frá því sem fyrir hana bar á fimmtudaginn var.

Hún ákvað að nota sér þjónustu við íbúa á Hrafnistu í Hafnarfirði og kjósa utan kjörstaðar, en sú atkvæðagreiðsla fór fram þar á fimmtudaginn var. Þegar Sólveig kom inn í kjörklefann lá þar á borðinu blað me nöfnum og listabókstöfum þeirra flokka sem eru með fólk í framboði í Suðvesturkjördæmi, enda eru ýmsir farnir að gamlast á Hrafnistu og þurfa að rifja þetta upp. Hins vegar brá svo við að strikað hafði verið undir nafn eins flokksins og kross settur framan við listabókstafinn.

Tengdamóðir mín kaus, snaraðist svo fram og lýsti þeirri skoðun sinni að þessi utankjörkosning væri ólögleg vegna uppátækis þessa. Fékk hún heldur lítinn hljómgrunn þar til einhver, sennilega úr kjörstjórn eða fulltrúi einhvers flokksins stóð upp, fór inn í klefann, kom þaðan aftur og sagðist vera búinn að krota yfir krossinn. Sólveig hélt því fram að flokkurinn væri jafnmerktur sem áður.

Ólíklegt er að frambjóðendur standi fyrir slíku, en sú saga gengur að sams konar blað hafi verið notað á öllum elliheimilum Hafnarfjarðar.

Í gæri hittum við Elín Siv Friðleifsdóttur á Eiðistorgi. Veit hún að ég kýs ekki Framsóknarflokkinn. Ég kvaðst gefa henni góð eftirmæli sem heilbrigðis- og tryggingaráðherra, enda hefði hún tekið á ýmsum málum sem forveri hennar hefði látið dankast. Þótt ýmsir hafi sakað Siv um að vera leiðitöm Halldóri Ásgrímssyni á meðan hún var umhverfisráðherra, held ég því hiklaust fram að vegur Framsóknarflokksins hefði orðið meiri ef flokksforystan hefði borið gæfu til þess að styðja hana til aukinna áhrifa í flokknum.

Og á leiðinni heim í dag hittum við Jón Magnússon, sem verður sjálfsagt örlagavaldur Frjálslynda flokksins og sumir kalla útlendingahatara. Hélt ég fyrst að hann væri að heilsa vitlausum manni því að þeir tvíburabróðir minn voru saman í Frjálslynda flokknum, en Gísli forðaði sér þegar Jón og hans félagar komust til áhrifa. Áttum við vinsamleg orðaskipti þar sem ég tjáði honum andúð mína á málflutningi í garð útlendinga, sem starfa hér á landi. En við vorum báðir sammála um að við sæjum eftir Siv úr stjórnmálunum.

Tónleikar og hjólreiðar

Í dag brugðum við hjónin undir okkur Orminum bláa og hjóluðum sem leið lá vestan af Seltjarnarnesi austur í Lauganeskirkju að hlusta á Söngfélag Skaftfellinga undir stjórn Violetu Schmid sem hefur stjórnað þessu söngfélagi í 25 ár. Þetta er notalegur kór áhugafólks. Lagavalið var skemmtilegt og kórinn söng allvel.

Eftir tónleikana var haldið kaffisamsæti gestum kórsins til heiðurs, en þeir voru flestir Skaftfellingar. Þar stýrði gunnþóra Gunnarsdóttir skemmtilegri dagskrá um ferðafélagið Breiðumörk og sungu tvær stúlkur ferðabrag eftir Andrés Valberg, sem kvæntur var konu austan úr Öræfum.

Við hjónin sátum hjá þessari ágætu blaðakonu, Gunnþóru Gunnarsdóttur á meðan á tónleikunum stóð. Rifjaði ég upp við hana að í næsta mánuði væru 40 ár síðan fundum okkar bar fyrst saman og hlytum við því að vera 40árum eldri en þá, þótt mér fyndist við enn allung. Rifjaði hún þá upp skemmtun okkar tvíburanna að Hofi í Öræfum þann 7. júní 1967, einkum lok hennar, en þau voru eftirfarandi:

Þegar við höfðum framið tónleik okkarn var klappað að vanda og síðan brast á grafarþögn. Sátu Öræfingar sem fastast í sætum sínum. Vissum við ekki hvaðan á okkur stóð veðrið þar til Þorsteinn Jóhannsson á Svínafelli hvíslaði því að Magnúsi Sigurssyni, skólastjóra, að fólkið vildi heyra meira. Öræfingar voru svo hógværir og skemtunarfólk svo fáséð að menn kunnu ekki að klappa skemmtikraftana upp. Mig minnir reyndar að Þorsteinn hafi flutt okkur þakkir og hrósað Magnúsi Sigurðssyni, skólastjóra, fyrir hið óeigingjarna starf sem hann vann í þágu íslenskra barna, en Magnús stofnaði Hjálparsjóð æskufólks.

Oft hugsa ég til þessarar ferðar austur í Öræfiþegar við hjónin ökum þar um á leið okkar austur eða að austan og ekki síst rifjuðust upp fyrir mér ýmis atvik og orðaskipti við fólk þennan eina sólarhring sem við dvöldumst þar árið 1967, þegar við hjónin hjóluðum þar um á leið okkar austur á Stöðvarfjörð árið 1996. Þá voru liðin 29 ár frá fyrstu komu minni þangað og allt gerbreytt. Allar ár brúaðar og vegir rennisléttir, einangrunin rofin og þessi fallegi framburður, þar sem fólk sagði rn í nöfnum eins og Árni án þess að slétta t-hljóði inn í, eins og við gerum flest, að mestu horfinn.