Baráttan um Vinnslustöðina

Það var ógeðfeld fréttaskýring Ríkisútvarpsins í kvöld en vafalítið sönn. Þar greindi frá því að Landsbankinn hefði gert „áhlaup“ á Vinnslustöðina í Vestmannaeyjum í miðjum apríl til þess að hremma fyrirtækið.

Nú fylgist ég ekki svo vel með fjármálabraski hér á landi að ég viti í hverra þágu áhlaupið var framið. Sú óeðlilega staða hefur að vísu komið upp hér á landi að bankarnir hafa seilst til yfirráða í íslenskum fyrirtækjum og er nú svo komið að bankarnir, tryggingafyrirtækin, iðnfyrirtækin, flugfélög, olíufélög og skipafélög eru orðin ein allsherjar flækja, eins konar köngulóarvefur og brátt fer landbúnaðurinn sömu leið. Hver reynir að tryggja eigin hagsmuni með alls konar bandalögum, sem sagt hálfgert Sturlungaástand.

Það er enginn furða þótt Vestmannaeyingar bregðist hart við og reyni að verjast tangarsókn Brims og Landsbankans. Máltækið segir að enginn viti hvað átt hefur fyrr en misst hefur, en eyjamenn virðast vita hvað þeir eiga.

Ég hef áður greint frá því á þessum vettvangi þegar ég fylgdist með sjónönnum selja efnamönnum kvótann sinn þegar það kerfi tók gildi um miðjan 9. áratuginn. Þá hafði ég orð á að þetta yrði svipað og með goðakerfið. Goðorðin voru að vísu ekki nema 39 - 48 eftir því hvernig á málið er litið, en þau lentu á Sturlungaöld í höndum fárra höfðingja sem reyndu hvað þeir gátu að sölsa undir sig sem flest goðorð. Þannig er þetta líka með kvótann, sameign þjóðarinnar, sem þjóðin á, nokkrir einstaklingar fengu á silfurfati og seldu síðan hver sem betur gat.

Ég ætla mér ekki út í of miklar vangaveltur. En einhvern veginn grunar mig að farið geti eins fyrir útgerðinni og goðunum í árdaga, að græðgin beri menn ofurliði og árangurinn verði rústir einar. Það sem gerðist á Flateyri gæti eins vel gerst í Vestmannaeyjum og þá yrði hægt að kaupa minni Herjólf.