Örfá orð um blandaða bekki

Nokkur umræða hefur orðið um blandaða bekki eftir að birt var skoðanakönnun þar sem kom í ljós að flestir, danskir kennarar telji bæði fatlaða nemendur og ófatlaða skaðast á slíku fyrirkomulagi. Hefur borið nokuð á upphrópunum og alhæfingum í umræðunni hér á landi. En þegar grannt er skoðað getum við heilmikið lært af hinni dönsku umræðu.

Morgunvaktin stofnaði til athyglisverðrar umræðu í morgun um þessi mál. Að vísu forðuðust þátttakendur að taka eindregna afstöðu, en meginniðurstaðan varð þessi:

Kennarar eru yfirleitt fylgjandi blöndun fatlaðra nemenda við aðra nemendur. Til þess að hún geti gengið áfallalaust eða áfallalítið verður að fjölga fagfólki og sjá svo um að stuðningur við hina fötluðu nemendur verði veittur af til þess bæru fólki. Ófaglært starfsfólk hefur verið látið axla gríðarlega ábyrgð víða í grunnskólum landsins. Þótt margt af því, einkum konur, hafi lagt sig fram um að veita sem besta þjónustu hefur iðulega skort á nauðsynlega grunnþekkingu þess Skólastjórnendur hafa iðulega ekki gert sér grein fyrir að ekki er nægilegt að veita stuðning í tímum heldur verður iðulega að veita sérstaka kennslu til þess að fatlaðir nemendur haldi í við jafnaldra sína. Til þess þarf einatt sérmenntað starfsfólk.

Í Reykjavík eru dæmin til þess að varast. Blindradeildin var eyðilögð og nú er ástandið í skólamálum blindra að sumu leyti verra en fyrir 40 árum.

Hér á landi gefst fólki enn kostur á að senda börn sín í sérskóla. Slíkir skólar eiga rétt á sér við ýmsar aðstæður. Fötluð börn og ungmenni eiga einnig rétt á að ganga í almenna skóla og kynnast jafnöldrum sínum og það eykur víðsýni ófatlara barna að kynnast fötluðum jafnöldrum. En það verður að gæta þess að þau verði ekki undir í framrás nútímaþjóðfélags á Íslandi. Til þess eru vítin að varast þau.

Sambandleysi og ljósleiðarinn

Ég hef ekki bloggað nokkuð lengi. Stafar það m.a. af því að ég hef verið síma- og netlaus í nokkurn tíma. Eftirfarandi saga er til þess:

Í vor var lagður inn í húsið ljósleiðari og ákváðum við að taka hann í notkun. Hófst það með því að sjónvarpið var tengt og stórbötnuðu myndgæði.

Þá ákváðum við að kanna hvort ekki væri rétt að taka símann og netið gegnum ljósleiðarann. Þurftum við þá að skipta um símafyrirtæki og varð Vodafone fyrir valinu. Á heimasíðu fyrirtækisins segir að þetta þýði sáralítið rof á símasambandi. En raunin varð önnur:

Pöntunin var dagsett 21. júní og þann 26. rauf Síminn föstu línuna. Sagt var að vodafone hefði tekið við henni.

Hjá Vodafone var mér tjáð að fyrirtækið gæfi sér viku til 10 daga til þess að koma tengingum á hreint. Ég háði næstu daga nokkrar kappræður við sölu- og tækniráðgjafa en ekkert gekk.

Í gær missti ég loks þolinmæðina og gafst söluráðgjafinn upp á mér og gaf mér samband við tæknideildina hjá Mömmu. Þar tók við mér Kristín nokkur og sagði að ég kæmist að í fyrsta lagi í dag. Ég tjáði henni óánægju mína og taldi umsaminn dagafjölda liðinn og spurði hvernig ég ætti að senda frá mér pistil sem ég þyrfti að setja inn á netþjón Ríkisútvarpsins. Skýrði hún þá fyrir mér ýmislegt í sambandi við ljósleiðaratenginguna og viðurkenndi að vodafone fari ekki að öllu leyti með rétt mál á heimasíðunni. Féllst hún á að senda mér mann eftir kl. 7 í gærkvöld til þess að tengja netið. Þetta var hin alúðlegasta kona og virtist vita um hvað málið snerist. Kann ég henni bestu þakkir.

Pilturinn kom um 6-leytið og reyndist hinn alúðlegasti. Hann skilaði verki sínu prýðilega vel.

Í dag kom svo annar piltur og tengdi símann.

Elín var ekki að öllu leyti sátt því að ég hafði framið eitthvert hermdarverk á nettengingunni hennar og gat hún ekki sent póst. Því kipptum við hjónin í lag í kvöld. Við erum ekki svo galin þegar við tökum á samann.

Þá er notkun ljósleiðarans nú þríþætt: net, sími og sjónvarp. Fróðlegt verður að sjá hort þetta sparar einhver útgjöld. Mér skilst að við getum hringt úr heimilissímanum ótakmarkaðan fjölda símtala innanlands og hefði slíkt komið sér vel í vetur. Þá er nú móttökuhraðinn orðinn 12 mb en sendingarhraðinn nokkru hægari. Það tók um 4 mín að senda um 50 mb af efni inn á netþjón RÚV.

Mér hefur verið tjáð að fjöldi fólks hverfi nú frá Símanum vegna þess að fyrirtækið þverskallast að veita þjónustu um ljósleiðarann á Seltjarnarnesi. Það er leitt að jafnágætt fyrirtæki standi ekki betur en svo að það neiti að selja þjónustu sína um fleiri gáttir en sínar eigin. Þetta minnir óþægilega á þau undirtök sem fyrirtækið hafði á markaðinum þegar bræður mínir voru að alast upp á stríðsárunum. Þá varð einum þeirra á að tengja síma upp í svefnherbergi foreldra okkar og sætti kærum fyrir. Ég minnist þess að fyrir tæpum 40 árum hélt einn af forystumönnum Símans því fram að fyrirtækið hefði jafnvel einkaleyfi á að tengja dyrabjöllur.

Þessi tími er nú liðinn og kemur væntanlega seint aftur. Ljósleiðarinn verður hér í jörðu næstu áratugina og Síminn mun eingöngu tapa á því að taka ekki þátt í þessari byltingu.

Háværar sögusagnir eru um að fyrirtækið hyggist nú leggja sinn eigin ljósleiðara um Seltjarnarnes. Vonandi verður það ekki, heldur beinir síminn kröftum sínum að þeim svæðum sem eru enn án þessa búnaðar.

Vonandi bera fjarskiptafyrirtækin gæfu til þess að nýta með skynsamlegum hætti búnað sinn til þess að dreifa þjónustunni sem best og víðast um landið.