Uppsagnahrynan

Það er dapurlegt að lesa og heyra allar þær fréttir sem birtast nú um uppsagnir hjá fyrirtækjum landsins. Ég get ekki annað en tekið nærri mér uppsagnir hjá Árvakri. Hver er sjálfum sér næstur og Morgunblaðið er eini vinnuveitandinn sem svarað hefur umsóknum mínum um starf. Ég vann þar í sumar og fyrrasumar og undi hag mínum hið besta. Þess vegna finn ég óneitanlega til samkenndar með starfsmönnum Árvakurs. Það gleður mig að heyra að lestur Morgunblaðsins hafi farið vaxandi að undanförnu, en blaðið er opinn vettvangur fyrir skoðanaskipti og lýðræðislega umræðu. Þá er mbl.is eitthvert merkasta fjölmiðilsfyrirbæri sem um getur og hlýtur að mega teljast á heims mælikvarða fyrir margra hluta sakir.

Vissulega eru fjölmiðlar hér á landi komnir í mikinn vanda. Skjár 1 segir upp öllu starfsfólki sínu og 365 nokkrum fjölda fólks. Þessir fjölmiðlar skella skuldinni á ríkisútvarpið og er það ekki verra en vant er.

Nú þegar ákveðið hefur verið að skipa starfshóp til að fjalla um vanda fjölmiðlanna verður að vænta þess að Sjálfstæðisflokkurinn grípi ekki tækifærið og níðist á Ríkisútvarpinu. Það hefur aldrei verið ljósara en nú hversu nauðsynlegt er að eiga öflugt almannaútvarp.

Sjötugsafmæli

Á þessum degi leitar hugur minn til tveggja einstaklinga sem mér þótti vænt um og reyndust mér vel.

Þau Helgi, bróðir minn og Renata Kristjánsdóttir voru bæði fædd þennan dag árið 1938. Þau létust bæði langt fyrir aldur fram.

Renata sagðist hafa kynnst Helga í Menntaskólanum á Akureyri. Þar var hann við nám veturinn 1955-56 en varð þá að hverfa frá námi vegna hvítblæðis. Renata stundaði nám í sagnfræði um leið og ég. Ég hef áður getið þess á þessum síðum að hún las fyrir mig allt námsefnið fyrstu tvö ár ín í háskólanámi og var í raun eins og hver önnur himnasending.

Blessuð sé minning þeirra beggja.