Hverjir eiga að segja af sér?

Í morgun var greint frá því að upplýsingafulltrúi svikamyllunnar Sterlings hefði verið látinn fjúka vegna þess að hann neitaði að taka þátt í blekkingarleiknum sem yfirmennirnir stunduðu.

Í febrúar vissi bankaráð Seðlabankans að bankarnir voru komnir í hengingaról vegna vaxtaálags.

Í mars lögðust tveir ráðherrar ríkisstjórnar Íslands í víking með útrásarforkólfum til þess að efna til blekkinga um stöðu íslensku bankanna.

Skömmu áður en ráðherra ríkisstjórnarinnar fór ásamt fríðu föruneyti á Ólympíuleikana taldi hann (hún) óþarft að efna til skyndiþings til þess að ræða aðsteðjandi vanda.

Í september virtist breski fjármálaráðherrann vita meira um yfirvofandi hættu en íslenskur ráðherra sem sat á rökstólum við hann og fleiri suður á Englandi.

Í Kastljóssi sjónvarpsins fyrir nokkru þóttist þessi sami ráðherra ekki skilja í hvað Alister Darling væri að vitna.

Þótt þessi upptaling sýni að flestir ráðherrar ríkisstjórnarinnar hafi meira eða minna farið með blekkingar, ef til vill í misskilinni varfærni sinni og í þeim tilgangi að hlífa bönkunum, er þó greinilegt að þeir eru trausti rúnir. Enginn þeirra getur kallast vammi firrtur.

Nú er ekki í tísku á Íslandi að segja af sér fyrr en í fulla hnefana. En hvað gera flokksmenn þeirra á vetri komanda? Og skyldi jafnframt ekki verða endurnýjuð forysta Framsóknarflokksins? Hann átti þó einna drýgstan þátt í að opna gáttir þessa foraðs se nú hefur fært hér sitthvað á bólakaf.