Eins ógæfa er annars neyð

Í föstudagsblaði Morgunblaðsins birtist athyglisverð grein þar sem fjallað var um ýmislegt sem snertir málefni íslenskra fanga, þar á meðal menntun þeirra.

Athygli mína vöktu upplýsingar um fjölda lesblindra fanga, en rannsóknir víða erlendis hafa sýnt svo að ekki verður um villst að samhengi getur verið á milli lesblindu og glæpa. Ástæðuna rekja flestir fræðimenn til þess að börn flosni upp úr skólum vegna lesblindu og fari síðan halloka á lífsbrautinni.

Morgunblaðið heldur áfram að fjalla um þessi mál í leiðara blaðsins í gær. Bendir blaðið á að ekki megi spara á sviði sérkennslu í íslenskum skólum enda vafasamt hvort slíkur sparnaður skili efnahagslegum ávinningi.

Málefni lesblindra hafa verið í hálfgerðum ólestri hér á landi. Á seinustu árum Björns Bjarnasonar á stóli menntamálaráðherra var það óþurftaverk framið að leggja lestrarmiðstöð KHÍ niður, en þar höfðu m.a. farið fram greiningar á lesblindu. Eftir greiningu á vegum miðstöðvarinnar fengu lesblind börn og unglingar m.a. þjónustu námsbókadeildar blindrabókasafns Íslands og gat það skipt sköpum í námi þeirra.

Námsgagnastofnun og Blindrabókasafn Íslands hafa verið helstu hjálparstofnanir lesblindra á Íslandi. Lesblindir Íslendingar fá hins vegar litla sem enga styrki til kaupa á hjálpartækjum og misrétti í þeirra garð er margvíslegt.

Nú þegar sverfur að um stundarsakir í íslensku þjóðfélagi ber brýna nauðsyn til þess að huga að málefnum lesblinds fólks á Íslandi og koma þeim á svipaðan rekspöl og á öðrum Norðurlöndum. Íslendingar hafa ekki framar efni á að kasta hæfileikum þessa fólks á glæ með sinnuleysi sínu.

Eins ógæfa er annars mein.