Trúin á eilíft líf

Í Morgunblaðinu birtist í dag áhugaverð og jafnframt skemmtileg grein eftir Halldór Þorsteinsson, skólastjóra Málaskóla Halldórs, um trúleysi og hræsni og yfirgang kristinna manna fram á þennan dag.

Meginniðurstaða hans er sú að maðurinn hafi fundið upp Guð og kemur það fáum á óvart. Það er athyglisvert að hvar sem mannkynið hefur skotið rótum virðist vera um einhvers konar dýrkun að ræða. Oft hefur dýrkunin miðað að því að efla vald yfirstéttanna og má nefna kirkju mótmælenda, þá sem vér Íslendingar tilheyrum, sem dæmi. Sú kirkjudeild náði fyrstog fremst yfirráðum á Norðurlöndum og norðanverðu Þýskalandi vegna þess að það þjónaði hagsmunum konungsvaldsins að sölsa undir sig eignir klaustra og kirkna og koma skikki á trúmál almennings enda var þá litið svo á að almenningur skyldi vera sömu trúar og þjóðhöfðinginn.

Þannig hefur þetta jafnan verið hér á landi. Íslendingar gerðust kristnir af pólitískum ástæðujm árið 1000 eða eigum við fremur að kalla það viðskiptahagsmuni? Hér á landi voru efnahagsmunirnir svo ríkulegir að ekki kom til verulegra átaka.

Þótt ég sé Halldóri ekki að öllu leyti sammála um framhaldslíf tek ég þó undir flest sem hann segir. Dauðinn, hvað sem hver segir, finst mér forvitnilegt fyrirbæri sem bæði gefur vonir og veldur ótta, allt eftir því hver á heldur. Þess vegna ímynda ég mér að ég óttist ekki dauðann vegna þess að mér finnst að eitthvað bíði handan við skil hans og lífsins. Samt langar mig að lifa lengur.