Ég fæ ókeypis í strætó

Tvær greinar af innlendum vettvangi í Morgunblaðinu vöktu í gær athygli mína. Önnur fjallaði um almenningssamgöngur á Ísafirði, Akureyri, Reykjanesbæ og Akranesi. Hin var grein Guðfríðar Lilju Grétarsdóttur um Ragnar Reykjása.

Ég þykist vera umhverfissinni og færi allra minna erinda hjólríðandi ef ég ætti þess kost.

Ég myndi nota almenningssamgöngur miklu meira en ég geri ef þær væru hagkvæmar og í lagi.

Einu sinni var gaman að ferðast með strætisvögnum. Þeir voru iðulega vettvangur heillandi umræðu og skemmtilegs mannlífs. Vagnarnir gengu á 15 mínútna fresti og Reykjavík var minni en nú.

Nú hefur borgin þanist út. Vagnarnir ganga á 20 mínútna fresti á virkum dögum en sums staðar á klukkutíma fresti um helgar og farþegum hefur fækkað. Vagnarnir standast sjaldnast áætlun og lengi, lengi, lengi, já langa-langa-lengi þarf að bíða eftir næsta vagni.

Ég hélt að nýja kerfið myndi laga þetta. Ef eitthvað var versnaði ástandið.

Í sumar kannaði ég hvað það tæki langan tíma að komast vestan af Seltjarnarnesi upp á Morgunblað. Það tók mig jafnlangan tíma og í fyrra, klukkustund og 15 mínútur, ef ég var heppinn.

Ég hef því orðið orkueyðslunni að bráð og bráðum ætlar Elín að hjóla með mér til vinnu. Það tekur um 40-50 mínútur. Þannig verðum við vistvæn og stundum hollt líferni.

Ég skil mætavel af hverju námsmenn nota ekki strætó sem skyldi. Kerfið er handónýtt og við orðin of værukærir, Íslendngar.