"Ráðherrar raska stjórnskipan"

Á Vísi.is er mögnuð grein eftir Sigurð Líndal þar sem hann rekur hvernig ráðherravaldið hefur vaxið og eflsthér á landi að undanförnu.

http://visir.is/article/20090207/SKODANIR03/40258074/-1

Dramb Radda fólksins er falli næst

Raddir fólksins héldu fund í dag og skorað var á mótmælendur að hittast næst við Seðlabankann á mánudaginn kemur.

Á bloggi Guðbjargar Hildar Kolbeins rakst ég á athugasemd við skrif á heimasíðu Radda fólksins og enn sá ég tilvitnun í heimasíðuna á mbl.is nú áðan. Þar segir m.a.:

"Nú er nauðsynlegt að taka upp virkt lýðræði og losa þjóðina við útsendara flokkseigenda í fjármálafyrirtækjum, stjórnsýslunni, háskólum og fjölmiðlum."

Hverjir eiga að ákveða hverjir séu útsendarar flokkanna í þessum stofnunum?

Flestir, sem rita um þjóðfélgsmál, hafa áhuga á stjórnmálaflokkum og hafa einhvern tíma kosið flokka. Sumir eru jafnvel flokksbundnir. Stundumhefur það gerst að stuggað hefur verið við andstæðingum ríkjandi flokka í fjölmiðlum og öðrum komið að í staðinn. Á þetta einkum við um andstæðinga Sjálfstæðisflokksins, en þeir fóru gjarnan fyrir brjóstið á útvarpsráði hér á árum áður. Urðu mætir menn eins og Magnús Torfi Guðmundsson, Páll Bergþórsson, Ólafur Ragnar Grímsson, Jónas Árnason og fleiri fyrir barðinu á þessu. Jafnvel kvað svo rammt að þessu að ekki átti að ráða Margréti Indriðadóttur sem fréttastjóra þegar Jón Magnússon féll frá. En upp reis almenn mótmælaalda og Margrét varð fréttastjori og gegndi þeirri stöðu í mörg ár.

Það er sjálfsagt að setja embættismönnum opinberra stofnana og fjármálafyrirtækja ákveðnar skorður en um þær þurfa að gilda almennar siðareglur. Þar mætti taka fram aðild að stjórnmálaflokkum o.s.frv ef þurfa þykir. En hitt gengur aldrei að einhver sjálfsprottin hreyfing meintra flokksleysingja taki sér sjálfdæmi um það hverjir séu fulltrúar flokkanna í stofnunum þeim sem nefndar eru hér að ofan. Hvað þá um fulltrúar sem Raddir fólksins hefðu velþóknun á? Hverra fulltrúar væru þeir?

Raddir fólksins hreykja sér nú af því að búsáhaldabyltingin hafi haft sín áhrif. Fáir fara í grafgötur um að svo sé. Hörður Torfason vann sér almenna reiði fólks þegar hann hafði veikindi Geirs Haarde í flimtingum föstudaginn 23. þessa mánaðar. Hann barst að vísu afsökunar. Nú bætir hreyfingin Raddir fólksins um betur og hefur í frammi dólgslegar hótanir um framhaldið.

Vei yður, þér hræsnarar og farisear! Dæmið eigi svo að þér verðið eigi dæmdir!

Jónas frá Hriflu sagði að enginn Íslendingur væri sæmilega menntaður nema hann hefði lesið Biblíuna og Sturlungu. Roffáðamenn Radda fólksins eru hvattir til að kynna sér guðspjöllin áður en lengra er haldið og fara eftir því sem þar stendur. Þannig geta þeir best þjónað alþýðunni.

Spilling, hræðsla eða varkárni

Það hefur hleypt illu blóði í marga að bankaráð nýja Landsbankans skyldi biðja Ásmund Stefánsson að verða bankastjóri fram á haust. Enn verr leggst í suma að Ásmundur, formaður bankaráðsins og verðandi bankastjóri, skuli frílista sig á Indlandi þegar jafnsviptingasamt er á Íslandi og raun ber vitni.

Í dag er haft ertir Hauki Halldórssyni í Morgunblaðinu og reyndar mátti skilja það á fréttatilkynningu Landsbankans á fimmtudag, að ástæða þess að ekki þætti fært að auglýsa eftir bankastjóra nú, væri efnahagsreikningurinn sem ekki væri tilbúinn. Það er að vísu skrítið því að margur framkvæmdastjórinn heufr hafið störf í lok árs eða í upphafi nýs árs enda hefur hann sér við hlið stjórnarformann sem á að vera öllum hútum kunnugur.

Það gengur fjöllunum hærra að staða nýja Landsbankans sé verri en látið er í veðri vaka og bankinn sé nú þegar nær fjárþrota. Slíkar sögur hava því miður við einhver rök að styðjast og Ísland er nú einhvern veginn þannig að ýmsar fiskisögur fljúga um, mis sannar eða ósannar.

Hvað sem öðru líður er hæpið að bankaráð Landsbankans nýja standist traust almennings og má búast við háværum kförum næstu daga um að það verði allt sett af, ráðið sé of tengt stjórnmála- og spillingaröflum landsins til þess að það fái staðist. Ekki þarf lengi að líta á þá fulltrúa sem sitja þar til þess að sjá hvaða flokkum þeir tengjast og það veikir enn stöðu ráðsins.

Viðskiptaráðherra hlýtur að taka í taumana í þessum efnum auk þess sem forsætisráðherra hlýtur að höggva á þann hnút sem stöðugt harðnar í Seðlabankanum.

Umróti og óeirðum virðist því ekki nærri lokið.