Steindór Andersen og Sigurrós til Óslóar!

Jóhanna Guðrún Jónsdóttir og félagar voru svo sannarlega vel að öðru sæti komin í Moskvu í kvöld. Flutningur þeirra var áberandi langbestur og lagið hans Óskars Páls Sveinssonar prýðilegt. Það var hins vegar gaman að heyra norska lagið með Harðangursfiðluleik og þjóðlegu ívafi.

Hvernig væri að einhver tæki sig nú til og semdi dægurstemmu sem send yrði til Noregs á næsta ári og verði Steindór Andersen fenginn til að kveða hana við undirleik hljómsveitarinnar Sigurrósar? Þá verði auðvitað kveðið á íslensku.

Ekki ætla ég að leggja dóm á önnur lög en það norska og íslenska. En kynningar Rússanna voru hreint afleitar, yfirdrifnar og leiðinlegar. Rússar hafa oft átt í vandræðum að tjá sig á alþjóðavettvangi og það virðist lítið hafa lagast.

Langt fram úr mínum vonum

Krían

Við hjónin brugðum okkur út í Suðurnes áðan og gengum umhverfis golfvöllinn. Þar var margt um leikmenn enda veðrið eins og best verður á kosið.

Nokkuð var um kríu en þó ekki þvílíkt ger sem fyrir áratug. Elín sá nokkrar með síli í gogginum. Vonandi veit það á gott.

Sameiningartáknið og Morgunblaðið

Nokkrir forsetar lýðveldisins nutu friðhelgi á meðan þeir sátu á forsetastóli. Þeir voru Sveinn Björnsson, Kristján Eldjárn og Vigdís Finnbogadóttir.

Ásgeir Ásgeirsson var þrautreyndur stjórnmálarefur en naut trausts flestra landsmanna. Þó var þar ein undantekning á. Jónas Jónsson frá Hriflu gaf út ritið Ófeig um nokkurra ára skeið og sparaði einatt ekki gagnrýni á forsetann. Er haft fyrir satt að sumir hafi farið hjá sér við að lesa skrif Jónasar um Ásgeir.

Þegar Ólafur Ragnar Grímsson varð forseti settist annar stjórnmálarefur á forsetastól. Framganga hans var þannig að ekki stóð á gagnrýni og menn hentu jafnvel gaman að forsetanum. Þess minnist ég ekki um aðra forseta. Um daginn varð mér á að kveða fjórar vísur þar sem þeir Haldór Blöndal og Ólafur Ragnar koma fyrir ásamt Davíð og Jóni Baldvini. Voru vísur þessar ortar á föstudaginn langa árið 1995, rúmu ári áður en Ólafur Ragnar varð forseti. Eitthvað mislíkaði einhverjum áheyrenda kveðskapurinn og urðu svartir á svip.

Ólafur Ragnar hefur einatt farið fyrir brjóstið á staksteinahöfundi Morgunblaðsins og eru staksteinar dagsins engin undantekning þar á. Það virðist sama hvað Ólafur Ragnar segir eða gerir - staksteinahöfundur finnur honum það yfirleitt til foráttu eða nýr honum upp úr fortíðinni.

Matthías Johhannessen sagði eitt sinni að við værum menn framtíðarinnar og hrærðumst ekki í fortíðinni. Þetta var á sínum tíma drengilega mælt og mætti staksteinahöfundurinn íhuga þessi orð hins aldna ritstjóra við unggæðinginn, mig.