Hundurinn minn gerir aldrei nokkrum mein

Í fyrradag beit Dobermann-hundur tvær konur sem voru á ferð í Fossvogsdalnum. Önnur þeirra var á hjóli og lýsti reynslu sinni í útvarpsviðtali í morgun.

Lausir hundar hafa verið til vandræða á hjólreiða- og göngustígum undanfarin ár. Stundum strjúka þeir frá eigendum sínum og oftar en ekki sleppa eigendur hundunum lausum. Við hjónin höfum margsinnis sloppið naumlega frá óhöppum vegna lausra hunda á göngustígunum og er það hvorki hundum né eigendum að þakka.

Lausaganga hunda er stranglega bönnuð á höfuðborgarsvæðinu. Í raun og veru á að gera slíka hunda upptæka og lóga þeim skilyrðislaust. Dýr- eða mannbítar eiga engan tilverurétt.

Þýðingarlítið virðist að ræða þessi mál við hundaeigendur. Viðkvæmni þeirra gagnvart þessum skepnum er ótrúleg. Hundarnir virðast stundum njóta meiri umhyggju en börn. Þegar kvartað er undan áreitni hundanna er viðkvæðið iðulega þetta: “Hundurinn minn bítur aldrei” eða “Hundurinn minn gerir aldrei nokkrum manni mein.”

Þessum Dobermannhundi, sem gerst hefur mannbítur, á skilyrðislaust að lóga. Einnig ætti að setja mun strangari reglur um hvaða hundategundir séu leyfðar hér á landi. Engin ástæða er til að Íslendingar þurfi að hætta lífi og limum vegna illa siðaðra villidýra sem eigendur ímynda sér að séu gæludýr.

Fyrir 12 árum hjóluðum við hjónin um nágrenni Glasgow-borgar í Skotlandi. Í minningunni er þessi ferð hreinasta dásemd. Við ferðuðumst talsvert eftir reiðhjólastígum og áttum einatt leið um óbyggð svæði. Athygli okkar vakti að þar voru lögreglumenn á reiðhjólum sem voru fúsir að veita okkur alla þá aðstoð sem þeir gátu.

Á reiðhjólastígum höfuðborgarsvæðisins sést aldrei lögregluþjónn. Umkvörtunum um hundahald og annað ólögmætt framferði á stígunum er sjaldan eða aldrei sinnt.

Íslendingar eru því miður agalausir lögbrjótar og skilja sjaldnast fyrr en skellur í tönnum, þótt reynt sé að fara að þeim með góðu. Því er full ástæða til að löggæsla á stígunum verði sýnileg. Hjólreiðar hafa þar að auki góð áhrif á alla og lögreglan er þar engin undantekning.

Þórhallur Guttormsson

Í dag eru minningargreinar í Morgunblaðinu um hinn ágæta fræðimann, Þórhall Guttormsson.

Við Þórhallur kynntumst á 9. áratugnum, en bókasafnarinn mikli, Þórarinn Pálsson á Egilsstöðum, var sameiginlegur kunningi okkar. Þau heiðurshjón, Ólafur Pálsson og Steinunn Ögmundsdóttir höfðu gefið Blindrafélaginu fé til að hefja ritun Sögu blindra á Íslandi. Halldór Rafnar, sem var um þetta leyti formaður og síðar framkvæmdastjóri Blindrafélagsins, þekkti Þórhall Guttormsson og vorum við sammála um að leggja til að hann yrði fenginn til verksins.

Samstarf okkar Þórhalls gekk með ágætum. Við lögðum saman línurnar um kafla bókarinnar og vann hann alla heimildavinnu. Árangurinn varð hið merkasta fræðirit þar sem saman fór saga blindra Íslendinga frá öndverðu og ágæt skilgreining á hugtakinu blindu.

Upp í hugann koma ótalmörg atvik frá samstarfi okkar. Ég minnist áhugans og vandaðrar heimildarýni Þórhalls. Hann var skemmtilegur samstarfsmaður, fróður, einlægur og um leið skarpvitur. Hann mælti á íslensku eins og hún verður fegurst.

Ég þakka honum af alhug allt sem hann kenndi mér.