Hefndarhugur Bjarna Benediktssonar

Tvö viðtöl um stjórnmál hafa vakið athygli mína undanfarna daga.

Á sunnudaginn var útvarpað viðtali þeirra Ævars Kjartanssonar og Ágústs Þórs Árnasonar við Guðfríði Lilju Grétarsdóttur þar sem hún fjallaði um viðhorf sín til íslenskra stjórnmála. Þar taldi hún greinilegt að ekki samræmdist lengur þörfum Íslendinga að taka eingöngu mið af því hvort tillögur á Alþingi séu fluttar af stjórnarliðum eða stjórnarandstöðu; málefnin yrðu að ráða. Slík hugmyndafræði er athyglisverð og í raun í samræmi við þá hefð sem tíðkast í samfélaginu manna á meðal. Gætu slíkar umræður á Alþingi komið þjóðinni betur í stað þess að menn stilli sér upp í fylkingar hvor gagnvart annarri og skiptist á skeytum.

Í morgun var seinna samtalinu útarpað. Þá var rætt við Bjarna Benediktsson, formann Sjálfstæðisflokksins, sem er greinilega í hefndarhug um þessar mundir. Þar lýsti hann því að ríkisstjórnin hefði skipt um samningamenn í Icesave-málinu og ætlaði nú að leita aðstoðar stjórnarandstöðunnar til þess að koma málinu í gegn. Allur málflutningur hans í þessu viðkvæma máli hefur verið með ólíkindum og skiptir þá litlu hvort þessi gagnrýni hans á stjórnina eigi við rök að styðjast. Skilja má af orðum hans að ekki gangi að fella samningana en allt sem hann segir um fyrirvara er loðið og vart hendur á festandi.

Ég er farinn að hallast að því að meginmarkmið Bjarna sé að komast að kjötkötlunum og beita sér fyrir því að stjórnin falli. Sé litið á afrekaskrár þriggja ríkisstjórna, þeirrar sem Geir og Ingibjörg stýrðu og hinna sem Jóhanna og Steingrímur hafa veitt forstöðu, verður að segjast sem er að betur hefur verið tekið á málum í tíð Jóhönnu. Það gleymist fáum, sem hafa eitthvert pólitískt minni, hvernig Bjarni og félagar spilltu því með öllum tiltækum ráðum á útmánuðum að hægt yrði að gera nauðsynlegar breytingar á stjórnarskránni til þess að auka vald almennings og styrkja stöðu Alþingis og reyndar þjóðarinnar vegna afsals valdheimilda. Málþóf Sjálfstæðismanna kom m.a. í veg fyrir að nauðsynlegar ráðstafanir væru gerðar til þess að bæta stöðu fjölskyldna í landinu. Því er pólitísk ábyrgð Sjálfstæðisflokksins meiri en margur hyggur.

Nú er eins og Bjarni ætli sér að þvælast fyrir í Icesave-málinu og freista þess að sprengja stjórnina. Sé þetta rangt væri æskilegt að sjá svart á hvítu hvaða tillögur Sjálfstæðisflokkurinn hefur fram að færa sem mættu stuðla að þverpólitískri samstöðu á Alþingi. Nú skiptir ekki meginmáli hvort Sjálfstæðisflokkurinn er í stjórnarandstöðu. Hitt skiptir öllu að flokksmenn leggist á árarnar og hjálpi til að þoka Íslendingum áleiðis út fyrir boðana sem nú brýtur á. Hætt er við að seint gangi ef hefndin ræður för.