Helguvíkurskammsýnin

Í síðustu viku lýstu talsmenn samtaka iðnaðarins því að einungis stóriðja gæti bjargað Íslendingum frá óförum og lögð var áhersla á að áformum um 360.000 tonna álver í Helguvík yrði hrint í framkvæmd.

Um sama leyti var því einnig lýst að tekist hefðu samningar við erlenda banka um að fjármagna álverið.

Andri Snær Magnason kom síðan fram í Ríkisútvarpi allra landsmanna í dag og hvatti fólk til að doka við og hugsa. Álver, sem á að framleiða 360.000 tonn af ái á ári þarf álíka mikla orku og kemur frá Kárahnjúkavirkjun, stærstu virkjun sem Íslendingar hafa reist. Álverið í Helguvík virðist þurfa alla virkjanlega orku á Reykjanesi og um sunnanvert landið.

Hið sama er upp á teningnum vegna álversins á Bakka við Húsavík, en minni álver en 360.000 smálestir eru nú vart talin borga sig.

Mér er tjáð að álverið í Helguvík útvegi 400 manns störf. Afleidd störf verða væntanlega varla í sama hlutfalli og fyrir austan enda er þjónusta á sunnanverðu landinu mun þróaðri og fjölbreyttari en þar.

Miðað við þá mannfæð sem fær störf í væntanlegu álveri eða álverum hljóta menn að spyrja sig til hvers eigi að ráðstafa orkunni í landinu? Á að gera Ísland að álveraeyðimörk þar sem séð verður til þess að öll endurnýjanleg orka fari til álversframleiðslu í stað þess að laða hingað fjölbreyttan þekkingariðnað eða iðnað sem er smærri í sniðum, útvegar fleira fólki atvinnu og nýtir betur hugvit fólks.

Það verður að stöðva þessa hringavitleysu sem er að verða í Helguvík. Til þess duga hvorki skemmdarverk né blótsyrði. Til þess dugar einungis hugarflug og vilji til að skapa í stað þess að tapa.

Nú þegar kreppir að bitnar það einna helst á fötluðu fólki og öðrum sem hafa lágar tekjur. Nú þegar kreppir að dettur stjórnvöldum fátt annað í hug en að eyða orku landsins í einhæfa stóriðju.

Í fyrra efndi Björk Guðmundsdóttir til merkilegrar umræðu um nýsköpun. Hvar eru nú allar hugmyndirnar? Til hvers var stofnað til umræðunnar? Hlustuðu hvorki fjárfestar, stjórnvöld né forystumenn atvinnulífsins?