Mikil tíðind og góð

Steinunn Birna Ragnarsdóttir, slaghörpuleikari, verður fyrsti tónlistarstjóri Hörpu. Af öllum öðrum ólöstuðum gat valið vart betra verið. Steinunn er mikilhæfur og mikilvirkur tónlistarmaður, góður fræðari og fylgin sér. Telja má víst að þessi ákvörðun verði giftudrjúg.

Loksins viti borinn borgarstjóri

Loksins hefur einhver komist til valda sem ber raunverulega virðingu fyrir fortíðinni. Jón Gnarr, borgarstjóri, lagði til að Klambratún héti aftur Klambratún. Þegar túnið var skírt Miklatún um miðjan 7. áratuginn datt einhverjum í hug að svo mikið tón fengi vart þrifist í Reykjavík og vildi að borgin yrði heitin Miklavík. En nú er Miklatún aftor orðið Klambratún og Reykjavík heldur væntanlega nafni sínu.

Í rökstuðningi við tillöguna um nafnbreytinguna var m.a. bent á að nafnið Miklatún hefði ekki festst í sessi á meðal Reykvíkinga. Tölvan mín eða forritið Málfar, sem les yfir pistla mína, virðist sammála. Það lagði til að Miklatún yrði látið heita Millatún og Miklavík Millavík. Ætli þetta sé eitthvert útrásarvíkingaforrit hjá Matthíasi Magnússyni!

Vonandi líta fleiri framfaramál dagsins ljós undir styrkri forystu Jóns Gnarrs.

Ánægjuleg ferð

Föstudaginn 2. þessa mánaðar lögðum við Elín land undir fót og héldum austur að Flúðum. Nágranni okkar hafði áður hjálpað henni að setja festinguna fyrir Orminn bláa á bílinn og síðan lyfti hann með henni hjólinu.

Á Flúðum leigðum við bústað af Kennarafélagi Íslands og vorum þar fram á fimmtudagskvöldið 8. júlí.

Okkur til mikillar ánægju voru Árni og Elfa með litlu piltana hjá okkur í tvær nætur og Unnur vinkona okkar heimsótti okkur líka. Við Árni hjóluðum frá Flúðum að Hvítárdal og aftur heim á leið á innan við klukkustund og er það allsæmilegt miðað við að ég er ekki sérstaklega vel á mig kominn. Síðan hjóluðum við Elín að Skaftholti sem er um 28 km leið og aftur heim á leið samdægurs. Við héldum tæplega 18 km meðalhraða og þótti okkur það harla gott. Daginn eftir var Hrunahringurinn farinn.

Við nutum menningar í ríkum mæli. Sóttum við tónleika í Skálholti bæði á sunnudag og í gærkvöld. Hafa sunnudagshljómleikunum þegar verið gerð skil á blogginu.

Á leiðinni til Reykjavíkur komum við hjónin við á sunnlenska bókakaffinu og hittum son Bjarna Harðarsonar. Ætli hann sé þá ekki einnig sonur Elínar Gunnlaugsdóttur? Prýðis piltur. Stóðst ég ekki mátið eftir gott kaffi og lék lag mitt „Hugsað til Grikklands frá vorinu 1967“. Það hef ég hvergi leikið nema heima hjá mér frá því að við tvíburarnir fluttum það á seinni ferð okkar með Magnúsi Sigurðssyni, skólastjóra, árið 1967 þegar við bræður og móðir okkar fórum austan úr Öræfum austur og norður um og enduðum á Patreksfirði. Var safnað fé handa Hjálparsjóði æskudólks. Hvar skyldi sá sjóður nú niður kominn?

Magnús Bergsson var einnig á Flúðum með eiginkonu og syni. Áttum við ánægjuleg samskipti. Kom okkur saman um að erfitt væri orðið að finna kyrra staði á Íslandi sem ekki væru mengaðir af vélarhljóðum nútímans.

Dvölin á flúðum skilaði af sér nokkrum hljóðritum sem eru á http://hljod.blog.is. Eru það einkum vindurinn, regnið og fuglarnir sem leika þar stærstu hlutverkin.