Niðurlæging Framsóknarflokksins

Það liggur við, að sé skrifað illa um Framsóknarflokkinn sé verið að sparka í liggjandi mann. Mér var eitt sinn, þegar ég ætlaði að veitast að pólitískum andstæðingi, sem lá illa við höggi, tjáð að slíkt væri ódrengilegt.

En þegar forysta Framsóknarflokksins lætur eins og hún gerir um þessar mundir, er ekki hægt annað en að vekja athygli á nokkrum staðreyndum.

Það urðu Framsóknarmönnum vissulega vonbrigði þegar Viðeyjarstjórnin var mynduð. Þáhófst aðdragandinn að eyðileggingu velferðarkerfisins, en lengi var þó hægt að halda uppi vissu andófi vegna einarðrar andstöðu fólks eins og Jóhönnu Sigurðardóttur. Hins vegar verður að segjast eins og er að Sighvatur Björgvinsson var allaðgangsharður, en tók þó fortölum.

Þegar Davíð Oddsson tók Framsóknarflokkinn upp í til sín varð flokkurinn einhver fylgisamasti skósveinn frjálshyggjuaflanna sem um getur og þeirri þróun varð í raun seint snúið við. Þá voru lífeyrisgreiðslur slitnar úr sambandi við neyslu- og launavísitölur og mikill skaði þannig unnin öldruðum og öryrkjum. Málarekstur Öryrkjabandalagsins dugði ekki einu sinni til að snúa þróuninni við nema a litlu leyti. Þessa skyldu Framsóknarmenn minnast.

Þá virðist nú sem Vinstrigrænir séu afar sárir enda hafa þeir hlotið svipuð örlög og Alþýðubandalagið árið 1995. Þá var Ólafur Ragnar Grímsson skilinn eftir úti í kuldanum eins og Steingrímur nú. Ólafi vildi það hins vegar til happs að árið eftir að þeir Halldór og Davíð mynduðu stjórn urðu forsetakosningar. Á næsta ári verður enn efnt til forsetakosninga. Enginn hefur heyrt að Ólafur Ragnar ætli þá að láta af embætti og að Steingrímur eða Jón Sigurðsson verði þá í framboði.