Heimavinnan óunna og Evrópusambandið

Ég hef einatt haft gaman af að lesa Reykjavíkurbréf Morgunblaðsins. Ærið oft hef ég verið ósammála þeim boðskap sem þar hefur birst, en þau hafa um langan aldur verið drjúg uppspretta þjóðfélagsumræðunnar.

Ég gaf mér ekki tíma til að lesa Reykjavíkurbréfið frá því í gær fyrr en áðan eftir að ég hafði slysast inná blogg Jóns Vals Jenssonar og lesið skrif hans um evrópusinnana á fjölmiðlunum.

Ólafur Þ Stephensen hefur aldrei farið dult með skoðanir sínar á aðild Íslands að Evrópusambandinu og boðaði undir eins 2. júní síðastliðinn á morgunvakt rásar 1 nýjar áherslur. Sjálfurvar ég í flokki andstæðinga aðildarinnar og valda því ýmsar ástæður sem of langt mál yrði að skrifa um. Ég get þó ekki neitað því að íslenskur almenningur hefur sótt ýmsar kjarabætur í hendur Evrópusambandsins einkum á sviði laga og réttar. Íslensk stjórnvöld voru hins vegar til skamms tíma rög við að taka upp ýmsar reglur sem bönnuðu mismunun á ýnsum forsendum og enn er það svo að við erum eftirbátar margra Evrópusambandsríkja í þeim efnum.

Í Reykjavíkurbréfi Morgunblaðsins í gær, 8. júní, vekur höfundur athygli á þeirri heimavinnu sem óneitanlega þarf að vinna áður en hægt er að taka á ýmsum álitamálum vegna Evrópusambandsins. Þessa vinnu hefði þurft að inna af hendi miklu fyrr og í síðasta lagi áður en Schengen-samningurinn var samþykktur.

Ríkisstjórnin hefði betur eytt fé í slíka vinnu en að eyða því í undirbúning að aðild að öryggisráðinu sem virðist vafasamt að Íslendingar hreppi. Fari svo að við töpum kosningunum vegna vinslita tveggja kvenna er það vart verra en það sem sumir segja að hafi gerst þegar Jörundur hundadagakonungur tapaði konungdóminum hér um árið.