Engin svartsýni

Kl. 9:30 hefst fjórða atvinnuleysisár mitt. Þótt syrt hafi í álinn á íslenskum vinnumarkaði hef ég ekki fyllst svartsýni. Ég trúi því enn að úr rætist.

Þessi þrjú ár hafa um margt verið lærdómsrík. Ég hef á þessum tíma fundið fyrir vaxandi einangrun sem erfitt er að brjótast út úr. Að undanförnu hef ég sótt um tvö störf og eitt embætti. Verði ég ráðinn í eitthvert þeirra telst það mikill sigur. Fari svo að mér verði alls staðar hafnað þarf ég að hugsa minn gang að nýju og hefja markvissar aðgerðir til þess að rjúfa þessa þrúgandi einangrun.

Þegar ég lít yfir farinn veg kemur í ljós að ég hef að flestu leyti verið gæfumaður og staðan er svo sem ekki verri en gengur og gerist. Ég er kvæntur góðri konu, á einstaka fjölskyldu sem stendur mér þétt að bakiog fleira mætti telja. Það er því enginn ástæða til að missa móðinn heldur segja eins og Stefán afi minn í Skuld, þegar honum var neitað um far út í Vestmannaeyjar árið 1893: "Eg skal."