Arnþór Helgason

Hver er ábyrgð ræningjanna og hinna rændu?

Í dag er ár liðið frá því að fjármálaskriðan féll og enn er ekki séð fyrir endann á henni. Í tilefni þess birta blöðin greinar um hrunið.

Jóhann Hauksson, margreyndur og vandaður blaðamaður, skrifar í DV grein um hlut fjármálaeftirlitsins að Icesave-málinu. Rekur hann hvernig eftirlitið sinnti ekki þeirri skyldu sinni að kanna fjárhag Landsbankans þegar útrásarvíkingar hans hófu landvinninga sína á Bretlandi og síðar í Hollandi. Þá víkur hann að tryggingasjóði innistæðueigenda og hversu máttlaus hann var. Eftir að Landsbankinn hafði hreiðrað um sig á breskum og hollenskum markaði án þess að stofna sérstakt dótturfélag virtist augljóst að sjóðnum bæri skylda til að ábyrgjast fé fólks sem átti fé inn á reikningum bankans. Raunar var augljóst í júlí 2008, þegar undirritaður skoðaði heimasíðu sjóðsins, að hann dygði hvergi nærri til að tryggja sparifé Íslendinga sjálfra.

Eftir lestur greinarinnar læðist sú hugsun að manni að sinnuleysi starfsmanna fjármálaeftirlitsins varði í raun við landráð. Þá vaknar einnig sú spurning hver sé ábyrgð þeirra sem stolið var frá.

Flokkur: Stjórnmál og samfélag | 29.9.2009 | 11:52 | Facebook

Athugasemdir

Það kemur upp pælingin um frelsi annars vegar og hömluleysi hins vegar. Einnig ábyrgð og ábyrgðarleysi. Ef barn eða unglingur má vera úti til klukkan 22:00, þá á ekki að láta það óátalið að viðkomandi skili sér í hús um hádegi daginn eftir.

Reglan er sett af forráðamanni og spurning hvort það innræti barnsins, sem birtist í þvi að hundsa reglurnar, sé þeim að kenna sem setti regluna. Jú, í samhengi fjölskyldu, þ. e. uppeldi barns og það sem því fylgir og fylgja ber; þar má segja að ekki hafi tekizt sem skyldi að innræta barninu virðingu fyrir reglum og fyrir mælum.

En í stóra samhenginu - efnhagslífið, atvinnurekendur, fjármálamenn, stjórnmálamenn, löggjafi, löggæsla, eftirlitsstofnanir - þá er kannski ekki hægt að bregða sama mælikvarða á aðgerðir og aðgerðaleysi. En samt blasir það við að ýmsir aðilar sem höfðu svigrúm til athafna samkvæmt þeim reglum sem löggjafinn setti, teygðu "útivistartímann" og það svo um munaði. Í þeirra tilviki voru "foreldrarnir" trúlega næsta geðdaufir og aðgerðalitlir, þannig að þeir gripu ekki inn í.

Hafi svo einhverjum þótt það merki um dugnað og áræði að "vera úti fram að miðnætti, til fjögur eða hádegis næsta dag", þá var kannski ekki von til þess að "foreldrarnir" tækju við sér. Ég tala nú ekki um ef þeir voru sjálfir að "djamma og djúsa" fram á rauðanótt!

Ég held að ég hætti áður en líkingamálið fer með mig út í móa!

Flosi Kristjánsson, 29.9.2009 kl. 17:46