Löskuð ríkisstjórn - Evrópusambandseitrið

Þeir, sem komu inn í miðja ræðu Ásmundar Einars Daðasonar um vantrauststillögu Bjarna Benediktssonar á Alþingi í gær, gátu haldið að þar talaði framsóknarmaður. Ásmundur vitnaði í stefnu Framsóknarflokksins og vísaði til hins víðfeðma velferðarkerfis sem skapað hefði verið á Íslandi og núverandi ríkisstjórn væri að brjóta niður.

Miðaldra hlustendum hlýtur að hafa runnið til rifja fáfæræði þessa unga þingmanns. Niðurbrot velferðarkerfisins hófst þegar Viðeyjarstjórnin var mynduð vorið 1991. Sjálfstæðisflokkurinn for þar með forsætisráðuneytið og Alþýðuflokkurinn heilbrigðisráðuneytið. Vegna þess að Öryrkjabandalag Íslands hafði á að skipa forystu sem gat veitt málefnalega andstöðu og félagsmálaráðherrann, Jóhanna Sigurðardóttir, var einörð í afstöðu sinni, tókst að koma í veg fyrir stórslys.

Þegar sjálfstæðis- og framsóknarmenn mynduðu stjórn vorið 1995 undir forystu þeirra Davíðs Oddssonar og Halldórs Ásgrímssonar, varð fyrst fjandinn laus. Öryrkjabandalag Íslands neyddist til málaferla gegn stjórnvöldum, en þau beittu ófyrirleitni til þess að hafa sitt fram og samningar voru rofnir. Í tíð þeirrar ríkisstjórnar fóru lífskjör fatlaðra og aldraðra versnandi og biðraðir tóku að myndast hjá hjálparstofnunum. Þetta hefði Ásmundur Einar þurft að vita áður en hann greiddi vantrauststillögunni atkvæði sitt.

Eftir atburði gærdagsins er ljóst að Steingrímur og Jóhanna þurfa að breyta um stefnu. Nauðsynlegt er að umsóknin um aðild að Evrópusambandinu verði tekin aftur og menn einhendi sér í önnur mál sem skipta þjóðina meira máli um þessar stundir. Þá verður að styrkja ríkisstjórnina og hlusta m.a. á framsóknarmenn. Þar í flokki þarf formaðurinn ef til vill örlítið að lækka seglinn áður en hann kollsiglir sig.

Bjarni Benediktsson er hvorki sigurvegari gærdagsins né tapaði hann miklu. Þó verður að segjast sem er að orðstír hans laskaðist nokkuð. Af einhverjum ástæðum lét hann æsa sig upp til ótímabærrar vantrauststillögu með öllum þeim orðahnippingum, alhæfingum og skömmum sem henni fylgdu. Sjálfstæðisflokkurinn sýndi með því að hann er ekki reiðubúinn til þess að sýna samstöðu eða samstarfsvilja á Alþingi um nokkurn hlut nema stranglega sé farið eftir uppskriftum og hagsmunum þröngs hóps flokksmanna. Þannig er ástandið á Alþingi, hver höndin upp á móti annarri. Aðferðir þingsins við afgreiðslu mála eru úreltar. Nú er mál að linni og frumkvæðið verður að koma frá stjórnarforystunni. Annars heyrir þessi ríkisstjórn brátt sögunni til.

„Farið hefur fé betra“

Streymir fólk úr þjóðkirkjunni?

Um daginn hitti ég mætan klerk sem er góðkunningi minn. Sagðist hann nú fá nokkrar hringingar á degi hverjum þar sem fólk leitaði ráða um hvernig það geti sagt sig úr þjóðkirkjunni.

Af þessu má ætla að nú sé fjölda fólks ofboðið vegna ýmissa atvika sem æðstu stjórnendur kirkjunnar geta ekki tekið á. Prestur sparkar í konu, ekki er tekið á eineltismálum eða kynferðisafbrot þögguð niður, kirkjan missti úr höndum sér umfjöllun um málefni samkynhneigðra, og svona mætti lengi telja. Syndaregistur kirkjunnar manna er svo langt að þyngra er en tárum taki.

Um daginn spurði ég annan kunningja minn í hópi presta, hvar ég gæti fundið lista yfir starfandi presta á landinu. Ekki stóð á svari frá kunningja hans sem er væntanlega prestur einnig. "Þessar upplýsingar eru eingöngu ætlaðar þeim sem eru í þjóðkirkjunni." Ég sagðist vera skráður í þjóðkirkjuna og tók eiginkona vinar míns undir það.

Nú leikur greinilega það orð á að ég standi utan þjóðkirkjunnar, enda hef ég ekki sparað að halda því fram að ég geti ekki farið með trúarjátninguna, því að ég geti einungis fallist á fyrstu setningu hennar. Þá hef ég haldið því fram að Kristur sé ekki Messías því að fátt í fari Krists bendi til þess að hann samsvari hugmyndum Gyðinga um hinn nýja konung sem þeir þráðu og hafa þráð.

Það bendir því flest til þess að ég ákveðið að standa utan trúarsafnaða og láti hina dauðu grafa hina dauðu.

Jóhannesarpassían og hvissið í Hallgrímskirkju

Í gær, föstudaginn 1. apríl, fluttu Mótettukór Hallgrímskirkju, Alþjóðlega barokksveitin í Den Haag, sem er barokkhljómsveit með upprunalegum hljóðfærum og íslenskir einsöngvarar stórvirki Bachs, Jóhannesarpassíuna. Ungur tenórsöngvari, Benedikt Kristjánsson, fór með hlutverk guðspjallamannsins í fyrsta sinn. Aðrir einsöngvarar voru Þóra Einarsdóttir sópran, Sigríður Ósk Kristjánsdóttir alt, Ágúst Ólafsson bassi/Pílatus og Andri Björn Róbertsson bassi/Jesús. Þessum glæsilega flutningi stýrði Hörður Áskelsson af sinni alkunnu snilld.

Þótt Jóhannesarpassían veiti ef til vill ekki stjórnandanum tækifæri til fjölbreytilegrar túlkunar umfram það sem tíðkast hefur, var samt ljóst að áherslur kórs, söngvara og hljóðfæraleikara fóru talsvert eftir textanum hverju sinni og var því flutningurinn einlægur og lifandi, en ekki vélrænn, eins og stundum hefur borið við, þegar verk Bachs eru flutt. Hverju sem menn trúa um krossfestingu Jesú og það sem á eftir fór, hrífur einlægni Bachs áhorfandann og hann verður snortinn af sögunni sem sögð er.

Hallgrímskirkja hentar að mörgu leyti vel fyrir flutning kórverka þar sem mikið er um hæga kafla, en þegar hraðir kaflar eru leiknir vill ýmislegt fara í graut. Við hjónin sátum á 7. bekk í 4. og 5. sæti hægra megin og var hljómburðurinn þar viðunandi. Eitt truflaði þó talsvert. Þegar tóneyrað hafði aðlagast að barokk-stillingunni, fór að heyrast undarlegt hviss sem virtist berast aftan frá til hægri. Eftir nokkra ígrundun var augljóst hvað var á seyði. Þegar s eða h komu fyrir í textanum hjá kórnum endurköstuðust þessi hljóð frá gafli kirkjunnar u.þ.b hálfri sekúndu síðar. Sá ég eftir að hafa ekki tekið með mér vasahljóðrita til þess að fanga þetta fyrirbæri.

Mótettukór Hallgrímskirkju er á heimsmælikvarða og ekki síður einsöngvararnir og hljómsveitin. Flutningur sá, er kirkjugestir hlýddu í gærkvöld, getur vart orðið betri og er þar hlutur stjórnandans ekki sístur.