Vangaveltur um kjördæmi og kjörmenn

Fréttin um að forsetaframbjóðandi demókrata í Bandaríkjunum hafi fengið fleiri atkvæði en frambjóðandi Repúblikana ætti ekki að koma Íslendingum á óvart. Kjörmannakerfið sá til þess. Það er ekki óskylt kjördæmakerfi Íslendinga þar sem sums staðar eru færri kjósendur að baki hverjum þingmanni en annars staðar.
Þótt því sé haldið fram að nauðsynlegt sé að tryggja hagsmuni fámennra ríkja og kjördæma er þetta með ýmsum hætti skrumskæling lýðræðisins.
Nú stendur yfir undirskriftasöfnun þar sem skorað er á alla kjörmenn Bandaríkjanna að kjósa frambjóðanda demokrata. Stenst það bandarísk lög? Fróðlegt væri að fá svar við þessari spurningu.

Ábending til blindra og sjónskertra sem enn hafa ekki kosið

Kæru félagar,

 

Kjörseðilllinn í ár er nokkuð frábrugðinn því sem verið hefur að því leyti að hann er mjög langur.

Blindraletrið sem greinir bókstaf flokkanna er efst á seðlinum fyrir neðan viðkomandi reit. En það er svo dauft að ég ímynda mér að ýmsir, sem eru með skert skyn í fingrum eigi erfitt með að lesa úr því.

Mig minnir að hið sama hafi verið upp á teningnum við síðustu Alþingiskosningar. Þá var vakin athygli á þessu.

Blindraletrið er í raun svo dauft að ástæða er að staldra við og kanna hvort rétmætt væri að kæra kosningar vegna ófullnægjandi kjörgagna.

Ég geri ráð fyrir að Kassagerðin hafi þrykkt blindraletrinu á spjöldin. Þeir hljóta að hafa yfir betri búnaði að ræða til þess að skerpa punktana ögn.

Fróðlegt væri að fá umræðu um þetta hér á Blindlist. Hvernig fara þeir að sem lesa hvorki blindraletur né sjá listabókstafina?

Bestu kveðjur,

Arnþór Helgason

 

 

-- 
---

Arnþór Helgason, 
Vináttusendiherra/Friendship Ambassador
Formaður/chairman
Kínversk-íslenska menningarfélagsins
Icelandic Chinese Cultural Society
Tjarnarbóli 14,
170 Seltjarnarnesi.
Sími | Phone: [phone]
Farsími | Mobile: [phone]
[e-mail]
[e-mail]
[e-mail]

http://kim.is
http://arnthorhelgason.blog.is
http://hljod.blog.is

Minningarorð um Sirrý mágkonu mína

Í dag var Sigríður Ingibjörg Bjarnadóttir, eiginkona Stefáns Bróðurmíns, jarðsungin frá Landakirkju, en þessi góða mágkona mín lést á sjúkrahúsi Vestmannaeyja laugardaginn 1. Október á 86. Aldursári. Í dag greindi frænka mínn mér frá því að nokkrum dögum fyrir andlát sitt hefði Sirrý sagt gangastúlku og annarri dóttur sinni að Bryndís mágkona sín kæmi að sækja sig á laugardaginn kemur.

Hugur mannsins er flókið fyrirbæri og kemur stöðugt á óvart og einhverjir hefðu sagt að vegir Guðs væru órannsakanlegir..

Meðfylgjandi minningargrein birtist í Morgunblaðinu í dag, 8. Október.

 

Móðir mín ól tvær kynslóðir í þennan heim á 23 árum. Mágkonur mínar, þær Sirrý, Bryndís og Dóra, voru því stundum ígildi móður minnar þegar foreldrarnir voru af bæ, enda var ég á svipuðum aldri og bræðrabörnin.

Sirrý var glaðlynd kona og góðlynd. Hún hafði gott lag á börnum og lét þau hlýða sér ef þess þurfti. Hún var mannvinur og sáttasemjari, sem einatt var leitað til þegar draga þurfti úr ýfingum milli manna. Stefán sagði móður okkar eitt sinn að þeim hefði aldrei orðið sundurorða í hjónabandi sínu.

Minningarnar hópast að. Um aðventuleytið 1959 sáu þau Sirrý og Denni um heimilið að Heiðarvegi 20 á meðan móðir okkar var með Helga bróður í Reykjavík, þar sem hann barðist við hvítblæðið sem dró hann til dauða árið eftir. Þær Guðrún og Systa voru kærkomnir leikfélagar. Töluðum við ótal margt og reyndum enn fleira.

Þá hafði sá siður komist á að gefa börnum í skóinn og varð það til þess að við sofnuðum stundum seint. Oft var kveikt frammi á gangi og skein ljósgeislinn á sængina hjá okkur. Við komumst að því að englar væru þar á ferð. Stundum reyndum við a ýta þeim á brott, en hvernig sem við kuðluðum sænginni fóru þeir hvergi.

Þeim hjónum var einstök gestrisni í blóð borin og einhvern veginn fór það svo að við kynntum iðulega fyrir þeim gesti sem að garði bar. Móttökurnar voru hlýlegar og alltaf eitthvað gómsætt á borðum. Kvöldið fyrir skírdag 1971 fórum við í heimsókn á Boðaslóðina og fengum firnagóða rjómatertu. Kvöldið eftir spurði pabbi hvort við ættum ekki að heimsækja Sirrý um helgina og hjálpa þeim hjónum með kökuna. Leikar fóru svo að hún var nýtt á föstudaginn langa handa fjölskyldu og vinum sem komu til að votta samúð sína vegna andláts hans.

Sirrý var einkar næm á aðstæður og tilfinningar fólks. Vorið 1987 átti ég erindi til Eyja og bauð með mér konu nokkurri, sem varð síðar eiginkona mín. Við héldum að engan grunaði að um samdrátt væri að ræða, en mamma trúði mér fyrir því að Sirrý hefði sagt sér að greinilega væri þetta ástarsamband, „því að hún horfði á hann með svo mikilli væntumþykju.“ Auðvitað voru þetta góðar fréttir.

Stefán lést árið 2000 og syrgði hún hann mjög. Naut Sirrý þess að tala um hann og segja frá ýmsu sem borið hafði við um ævina. En smám saman fann hún glaðlyndi sitt á ný og hefur umhyggja afkomenda hennar vafalítið stuðlað að því. Á ég þar við Guðrúnu og Systu, afkomendur þeirra og eiginmenn.

Við hjónin heimsóttum Sirrý í síðasta sinn í sumar. Hún var glöð að vanda en hugurinn reikaði víða og athafnaþráin lýsti sér í orðræðum hennar um að hún ætlaði nú að fara að pakka saman og halda heim af sjúkrahúsinu. Margt rifjuðum við upp. „Þú varst nú stundum óttalega óþægur við mig,“ sagði hún. Kannaðist ég vel við það og bað hana fyrirgefningar. „Ef þú kyssir mig á kinnina,“ svaraði hún og hlýddi ég því.

Við Elín biðjum sál hennar allrar blessunar og vottum þeim Guðrúnu, Systu og fjölskyldum þeirra samúð okkar.

 

I minningu Dóru Pálsdóttur - birt í Morgunblaðinu 30.09.2016

Dóra Pálsdóttir var firna skemmtileg kona, orkurík og alúðleg í fasi. Hún var hvers manns hugljúfi og laðaði fólk að sér.
Dóra hóf kennslu við Starfsþjálfun fatlaðra skömmu eftir stofnun hennar. Árið 1990 hittumst við við erfidrykkju í fjölskyldunni og sagði hún mér þá frá ráðstefnu um þróun hjálpartækja, sem halda skyldi í Baltemore í Bandaríkjunum þá um haustið. Ákváðum við að reyna að komast. Fór svo að Öryrkjabandalagið sendi okkur bæði.
Skemmtilegri ferðafélaga hef ég vart haft. Dóra kynntist held ég öllum rúmlega 600 þátttakendunum og hefur áreiðanlega kysst þá alla oftar en tvisvar. Í lokaathöfninni var hún einhvers staðar á flandri, en ég komst fljótlega að því hvar hún hélt sig. Þegar nafn Íslands var nefnt sem þáttökulands brast á mikið fárviðri gleðihrópa úr einu horninu, en þar var auðvitað Dóra með sinn orkuríka hóp sem hrópaði og klappaði fyrir Íslandi. Fékk engin þjóð viðlíka viðbrögð.
Við komum hlaðin bæklingum til Íslands og haldinn var fjölsóttur kynningarfundur sem fjöldi fagfólks sótti.
Eftir að fundum lauk síðdegis þá viku sem þingið stóð, upphófst mikil skemmtan. Sögur fóru af samkvæmum á efstu hæð hótelsins og töldum við víst að þar væri mikið sumblað. En annað kom á daginn.
Eitt kvöldið var okkur Dóru boðið og kom þá í ljós að léttöl var það sterkasta sem drukkið var. Á meðal þátttakenda voru Rússar sem misst höfðu útlimi í Afganistan og talaði Dóra við þá með alls konar táknmáli og hljóðum. Einn kunningi hennar á ráðstefnunni var fótalaus. Sveiflaði hann sér upp á flygil og greip í hendur Dóru þegar hún átti leið framhjá. Dönsuðu þau af lífi og sál.
Allt í einu heyrðist gríðarlegur dynkur. Dóra kom til mín í öngum sínum og tjáði mér að hún hefði sleppt höndum piltsins þegar dansinum lauk. En flygillinn var svo háll að pilturinn rann út af honum og  steyptist aftur fyrir sig á gólfið. Taldi Dóra víst að hann væri hálsbrotinn.
Héldum við til herbergja okkar miður okkar bæði. En hvern hittum við alhressan kl. 8 morguninn eftir? Þennan pilt fjöðrum fenginn við að hitta Dóru vinkonu sína á ný.
Skömmu síðar var haldin ráðstefna á vegum Öryrkjabandalagsins um þróun tölvutengdra hjálpartækja og sótti Dóra um að hingað yrði boðið Norðmanni nokkrum sem hafði unnið að þróun forrita fyrir fatlað fólk og hún kynntist í Noregi. Varð stjórnin við því, en seinna skömmuðu menn formanninn fyrir að ástir tókust með Dóru og fyrirlesaranum. Hefur hann búið hér síðan. Vegir Guðs eru órannsakanlegir.
Það var ævinlega gott og gaman að hitta Dóru. Þótt eitt sinn skærist í odda með okkur þegar Öryrkjabandalag Íslands bannaði starfsfólki að eiga nokkur samskipti við stjórnvöld, var það aldrei erft, enda "kröfðust aðstæður þess að þú fylgdir eftir samþykkt stjórnarinnar", sagði Dóra."
Nú, þegar að kveðjustund er komið, þakka ég af alhug gjöfult samstarf við þessa frjóu og lífsglöðu konu. Um leið votta ég Jens og fjölskyldum þeirra mína dýpstu samúð.
Arnþór Helgason

Hvernig á að skrifa sannfærandi meirihlutaskýrslu?

Nú hafa Íslendingar loksins lært hvernig einfalda má skýrslugerð.
Tveir þingmenn semja skýrslu sem þeir segja að sé í nafni meirihluta Fjárlaganefndar.
Síðan er skýrslunni vísað úr fjárlaganefnd.
Til þess að einfalda málið enn frekar hverfur annar höfundurinn af skýrslunni og er þá málið orðið einfalt. Úr þessu ætti að verða auðvelt að komast að kjarna málsins.

Ættartengsl og kunningskapur eiga að ráða lista VG í Suðvestur-kjördæmi

Samkvæmt áreiðanlegum heimildum gengur nú talsvert á hjá Vinstri-grænum í Suðvestur-kjördæmi.
Nú á að skipa listanum þannig að framarlega í flokki verði bæjarfulltrúi flokksins í Hafnarfirði, sem tók sér leyfi frá bæjarstjórnarstörfum, að sögn manna vegna þess að hún gat aflað sér meiri tekna með lögfræðistörfum. Þá er einnig sagt að tengdadóttir Steingríms Sigfússonar þurfi á sæti að halda auk sonar Svavars Gestssonar og í 4. sæti verði Sigursteinn Másson, sem Björn Bjarnason sagði um að hefði gert Öryrkjabandalag Íslands marklaust.
Núverandi bæjarfulltrúa, sem tók við um síðustu áramót, hefur verið boðið sæti aftarlega á listanum, sennilega vegna þess að hann er ætlaus maður innan flokksins.
Lengi hefur verið vitað að ættartengsl hafa skipt talsverðu máli innan Vinstri-grænna sem best sést á þessu að tengsl skipta meira máli en frammistaða fulltrúa flokksins.

Aðgengi hrakar að netútgáfu Morgunblaðsins

Árið 2003 hlaut Morgunblaðið aðgengisverðlaun Öryrkjabandalags Íslands enda höfðu stjórnendur blaðsins lagt metnað sinn í að gera netútgáfu þess aðgengilega.
Enn heldur Morgunblaðið sæti sínu sem einn af aðgengilegustu miðlum landsins, en þó hefur orðið brotalöm þar á.
Atvinnuauglýsingar blaðsins eru iðulega birtar sem myndir og því engin leið fyrir þá sem nota talgervil eða blindraletur að sækja um störfin.
Ekki virðist lengur aðgengilegt að senda greinar til blaðsins gegnum mbl.is og verður því að senda greinarnar í tölvupósti.
Þeir sem eru áskrifendur að tölvuútgáfunni og nota léttlesna Moggann fá ekki sunnudagsblaðið á laugardeginum heldur daginn eftir og spjaldtölvuútgáfan er gersamlega óaðgengileg.
Samt er tölvuáskriftin álíka dýr og venjuleg áskrift.
Þetta var ein ástæða þess að ég taldi mig ekki lengur hafa efni á að vera áskrifandi auk annarra atriða sem ekki verða tíunduð hér.

Ef til vill stafar skert aðgengi af vanþekkingu einhverra sem sjá um tölvukerfi blaðsins. Þessi vandi virðist leynast víða hjá stofnunum og fyrirtækjum.

 

Tveir reyndir starfsmenn reknir frá Öryrkjabandalagi Íslands?

Ég rakst inn á vefsíðu Öryrkjabandalagsins áðan og sá þá að einhverjir hafa hætt störfum að undanförnu en aðrir bæst við. Ég hafði heyrt að am.m.k. tvær konur um sextugt hefðu verið reknar úr starfi.
Mest athygli mína vakti hvað starfslið bandalagsins er fjölmennt og að ráðinn hafi verið nýr samskiptastjóri. Guðjón Helgason er sjálfsagt mætur maður. Var ekki hægt að ráða fatlaðan einstakling í þetta starf? Er formaðurinn ekki lengur hæfur til slíkra hluta eða framkvæmdastjórinn?
Það er furðumargt skrýtið hjá bandalaginu um þessar mundir og sitthvað sem bendir til að það sé ekki samkvæmt sjálfu sér í öllum atriðum, enda formaðurinn ófatlaður og skilur sjálfsagt ekki hvað fötlun er.
Þið fyrirgefið þótt ég segi það, en fötlun skilur enginn til fulls sem ekki hefur reynt hana á eigin skinni. Þetta á jafnt við um foreldra sem aðra.
Valdagræðgi ófatlaðs fólks í samtökum fatlaðra er athyglisverð og ástæður til að hafa af henni áhyggjur.

Íslenskir ráðherrar kunna ekki að segja af sér

Skoðanaskipti þeirra Bjarna Benediktssonar og Eyglóar Harðardóttur hafa verið um margt athyglisvert. Ég hygg að orð hins fyrr nefnda um að ráðherrar geti ekki hagað sér eins og fólk í leikskóla og barið í borðið til þess að fá sínu framgengt, hljóti að hafa fallið í grýtta jörð. Uppeldisstarf leikskólakennara felst í öðru en að venja börnin á að fá sínu framgengt með frekju.
Eftirfarandi pistill birtist í Kjarnanum í gær, 20. ágúst.

Í máli Eyglóar Harðardóttur opinberast tvíþættur vandi íslenskra ríkisstjórna.
Ríkisstjórnin er fjölskipað stjórnvald sem merkir í raun að forsætisráðherra er einungis verkstjóri ríkisstjórnarinnar. Hann hefur því væntanlega vald yfir ráðherrum úr eigin þingflokki en getur ekki sagt öðrum fyrir verkum. Þetta kom glögglega í ljós þegar Öryrkjabandalag Íslands og Landssamtökin Þroskahjálp háðu miklar deilur við félagsmálaráðherra fyrir rúmum aldarfjórðungi, en þá sat Jóhanna Sigurðardóttir á þeim stóli. Leikar fóru svo að bandalagið og þroskahjálp buðu Steingrími Hermannssyni í hollan hádegisverð og fengu hann til að bera klæði á vopnin. Honum tókst það svo vel að síðan gekk vart hnífurinn á milli hagsmunasamtakanna og ráðherrans. Rök undirritaðs í orðræðunum við Steingrím voru þau að hann væri verkstjóri ríkisstjórnarinnar og yrði að skakka leikinn þegar einn ráðherrann sýndi af sér meiri ófyrirleitni en ásættanleg væri.

Nú er málum þannig háttað að forsætisráðherra er úr hópi framsóknarmanna en Eygló er framsóknarmaður og því á hans ábyrgð. Ólíklegt verður að telja að Sigurður Ingi vilji rugga bátnum með því að láta vísa Eygló úr ríkisstjórninni.
Þá er á hitt að líta að Eygló virðist eini ráðherra framsóknarmanna sem studdi ekki áætlun þá sem leiddi til hjásetu hennar og því hlýtur hún að hafa einangrast nokkuð í ríkisstjórninni og jafnvel í þinglokknu. Hún bregst við með því að sitja sem fastast og heldur að hún geri eitthvert gagn með því.
Eytló virðist skorta burði til þess að sýna af sér það siðferðisþrek að segja af sér. Hún er greinilega ósátt við niðurstöðu þá sem aðrir ráðherra samþykktu og snertir hennar málaflokk. Í öðrum lýðræðisríkjum en Íslandi segir slíkur ráðherra af sér og reynir síðan að höfða til stuðningsmanna sinna í næstu kosningum.
Það er leitt að svona sé komið fyrir jafnvænni stjórnmálakonu og Eygló. Hún hefur hingað til viljað vel og verið skynsöm. En þarna ætlar hún fram úr sjálfri sér.
Eygló, sýndu hugrekki, segðu af þér og veldu þér annan vetvang til umsvifa.

Arnþór Helgason

Greinarhöfundur var formaður Öryrkjabandalags Íslands 1986-1993 og í Framsóknarflokknum 1981-1998 þegar hann sagði sig úr flokknum og fór í pólitískt þrifabað.

Hvað óttast hatursfylkinginn?

Mikið er Íslenska þjóðfylkingin ógeðfellt fyrirbæri.
Þar rugla menn öllu saman.
Ekki er hægt að gera vel við flóttamenn vegna þess að ekki er hægt að gera vel við aldraða og öryrkja. Þetta eru tvö óskyld mál.
Útlendingar stela störfum frá Íslendingum. Frá hverjum stela þeir störfum?
Erlent fólk vinnur á elli- og hjúkrunarheimilum og talar lélega íslensku.
Hvernig væri umhorfs á þessum heimilum ef þessa fólks nyti ekki við?
Stela útlendingar vinnunni frá fiskvinnslufólki? Hvar væri íslenskur matvælaiðnaður án erlends vinnuafls?
Umræða Þjóðfylkingarinnar minnir áþreifanlega á þá umræðu sem átt hefur sér stað í einangruðum þjóðfélögum þar sem valdastéttir þurftu að verja hagsmuni sína (hér á landi er það ekki valdastéttin sem gengur fram heldur allt önnur stétt sem ekki skal nefnd hér).
Í bók þýsks ferðalangs, sem fór til Tíbets og dvaldist þar á stríðsárunum seinni lýsir hann andstyggðinni sem Tíbetar höfðu á erlendu vinnuafli sem þeir þurftu á að halda. Hið sama má segja um indversku yfirstéttirnar sem hafa andstyggð á hinum ósnertanlegu. Hér á landi á yfirstéttin ekki í hlut heldur aðrar stéttir sem ekki verða nefndar á nafn en eru þó svo hrinar að þær snerta ekki við hvaða vinnu sem er.

Þjóðfylkingin er afsprengi sænskra öfgasamtaka sem mega teljast skyld stjórnmálaflokki þeim er Adolf Hitler stjórnaði á sínum tíma. Þá var flest Gyðingum að kenna.

Á fjórða áratug síðustu aldar og nokkuð frameftir öldinni sáust greinar í dagblöðum þar sem rætt var um hinn hreina, íslenska stofn sem hefði haldist hér við ómengaður vegna samgönguleysis. Þetta minnti á umræðuna um íslenska fjárhundinn á sínum tíma.

Íslendingar eru ekki sjálfum sér samkvæmir. Þeir vilja hreinræktaða þjóð þót a.m.k. tvær eða jafnvel þrjár og sumir segja fjórar þjóðir hafi numið landið fyrir rúmum 11 öldum.
En í fávisku sinni eða á að segja fyrirlitningu á öðru en mannfólkinu hafa þeir fórnað hreinum kattastofni sem hafði þróast hér einangraður vegna samgönguskorts svo að öldum skipti!

Hvernig var með tónlistarmenn sem hingað komu á síðustu öld. Höfðu þeir störf af Íslendingum?
Nefna má ýmsa listamenn til sögunnar sem gerðust Íslendingar og voru stoltir af því.

Vonandi heyra samtök eins og Íslenska þjóðfylkingin, sem byggja á fordómum og fáfræði, brátt sögunni til

„Hingað eru flóttamenn velkomnir“