37 milljarðar úr landi!

Í Silfri Egils síðastliðinn sunnudag var ýjað að því að milljarðar hefðu verið fluttir úr landi á meðan Landsbankinn tók síðustu andvörpin.

Heimildir úr heitum pottum sundlauganna herma að fjármagnsflutningur þessi hafi verið á vegum B T H B. Rætt var um karabíska hafið sem áfangastað.

Nú er sagt að svo mikill pirringur sé orðinn á milli stjórnarflokkanna að allt geti gerst. Þá verður vafalítið skynsamlegast að skipa utanþingsstjórn.

Sinfónían fer ekki til Japans

Óhætt er að segja að orðstír Íslendinga fari nú víða. Ég hafði velt því fyrir mér hvort Sinfónían færi til Japans og hugsaði sem svo að Japanar hlytu að borga brúsann. Hætti ég þá að hafa áhyggjur.

Hitt væri verra ef skertur orðstír okkar ylli því að fleiri hremmingar byðu Íslendinga sem flestir eru saklausir af því sem gerst hefur.

Sú krafa gerist nú æ háværari í samfélaginu að eignir íslenskra stóreignamanna verði gerðar upptækar. Þar á meðal nefndi fjárfestir nokkur Bjarna Ármannsson, Jón Ásgeir Jóhannesson og Hannes Smárason.

Orðhengilsháttur stjórnmálamanna

Eftir Silfur Egils á sunnudag komst ég að þeirri niðurstöðu að þau, sem ekki voru þingmenn, þ.e. Sigmundur Davíðsson og Guðrún Pétursdóttir, hefðu í raun sagt það sem segja þurfti. Stjórnmálamennirnir Dagur B. Eggertsson og Svandís Svavarsdóttir töluðu í tilbúnum setningum sem fólu ekki í sér neina lausn. Það vantaði einungis tilvitnun í einhvern góðan stjórnmálamann eða rithöfund til þess að gefa orðum þeirra trúverðugri tón. Varð mér hugsað til þess hvort nú þyrfti að skipa starfsstjórn fólks, sem stæði að einhverju leyti utan stjórnmálaflokkanna eins og gert var árið 1942.

Og nú virðast ýmsir stjórnmálamenn, sem aðhyllast frjálshyggju eða gerðu það, vilja afnema allar leikreglur um umhverfismat. Ál og ekkert annað en Ál! Menn vilja stækka álverið í Straumsvík og jafnvel endurtaka atkvæðagreiðsluna í Hafnarfirði, hverfa algerlega frá umhverfismati væntanlegs álvers á Bakka o.s.frv.

Íslenskar orkulindir eru ekki ótakmarkaðar og greinilegt er að gæta þarf varúðar við virkjun og nýtingu þeirra. Það sýnir m.a. mengunin frá Hellisheiðarvirkjun. Nú skiptir meira máli en nokkru sinni fyrr að Íslendingar doki við og velti fyrir sér hvort þeir eigi ekki að fjárfesta í öðru en áliðnaði. Þá ríður á miklu að menn beri virðingu fyrir þeim sjónarmiðum sem fengið hafa að þróast á undanförnu árum og taka mið af umhverfisþáttum. Slaki menn á í þessum efnum verður haldið áfram á sömu braut.

Þótt syrti í álinn um sinn mega eyðingaröfl afturhaldsins ekki ná yfirhöndinni í íslensku samfélagi.