Nýr vefur um skartgripi - betur má ef duga skal

Í daglegu lífi Morgunblaðsins í dag er kynntur nýr vefur sem gullsmiður í Keflavík hefur látið hanna og segir gullsmiðurinn viðmælanda sínum að vefurinn hafi hlotið góðar viðtökur og hrós fyrir útlitið enda sé hönnunin einföld eins og þeir skartgripir sem hönnuðurinn leggur áherslu á að framleiða.

Ég hef lengi haft gaman af að kaupa skartgripi handa konunni minni og hef iðulega gertþað þegarég hef haft efni og ástæður til. Fór ég því glaður inn á vefinn skart.is til þess að forvitnast um það sem þar er á boðstólnum.

Í fljótu bragði virtist mér vefurinn prýðilega hannaður. Uppsetningin er skipuleg og vöruflokkarnir vel aðgreindir.

En svo fór í verra. Ég fór í ýmsa vöruflokka og hugðist skoða þá. Byrjaði ég auðvitað á herraskartinu. Vér lágtekjuatvinnuleysingjar látum oss stundum dreyma. Viti menn. Enginn lýsandi alt-texti var við hlekkina. Einungis myndir. Vörukarfan virtist hins vegar aðgengileg svo að ég hefði hreinlega getað keypt mér alls kyns skart alveg blindandi og ekkert vitað hvaðan á mig stæði veðrið þegar ég fengi það afhent.

Ef hönnuðurinn hefði skoðað vefverslun Flugleiða (fyrirgefið, Iceland Air) hefði hann séð að á bak við hvern hlekk er lýsing. Þessar lýsingar gerðu það að verkum að ég hef iðulega skoðað vörulýsingar Sögubúðarinnar þegar ég hef átt leið á milli landa og ákveðið hvort ég kaupi eitt eða spyrjist fyrir um annað.

Hér með er þessari ábendingu komið á framfæri. Fallegar myndir af skartgripum ásamt góðum lýsingum selja betur en eingöngu myndir og eins og sakir standa er vefurinn skart.is ætlaður sumum en ekki öllum.

Alþjóðaminkar

Mér hefur oft dottið í hug samlíkingin við íslenska minkinn þegar Ísraelsmenn eiga í hlut. Þeir eru eins og minkar í þjóðahafi Mið-Austurlanda og hafa ævinlega verið til óþurftar á svæðinu.

Þeir drepa meira en þeir þurfa og spilla náttúrunni með öllum tiltækum ráðum.

Þeir sölsa undir sig bestu ræktarlöndin, hremma vatnsbólin, reisa múra til þess að loka fólk innan þeirra, svipta það lífsviðurværi sínu og verða þess valdandi að stöðugur ófriður ríkir í þessum heimshluta.

Mig hryllir við þegar ég heyri presta landsins vitna í borg Síons, Drottin Ísraels og því um líkt sem hefur valdið meiri tortímingu en nokkurt annað afl sem maðurinn hefur fundið upp.

Ef Guð er til og ég trúi því að hann sé til, er hann ekki hinn miskunnarlausi og grimmi guð sem Ísraelsmenn trúa á.

Engar líkur eru til að næsti Bandaríkjaforseti breyti um stefnu gagnvart Ísraelsríki, til þess er hann of háður bandarískum gyðingum. En nú væri rétmætt að öryggisráð SÞ samþykkti viðskiptabann á landið.P>

Kemur ekki á óvart

Orðrómur um þessi viðskipti hefur verið á sveimi svo að vikum skiptir. Reyndar er fleira á sveimi þessa dagana og full ástæða til þess að kanna það frekar. Þar á meðal eru viðskipti og afskriftir vegna viðskipta hlutafélagsins Eiktar og einstaklinga sem tengjast því og Landsbankanum.

Svo að vikið sé að Kaupþingi þarf engan að undra þótt eitthvað misjafnt hafi þar þrifist. Framganga fyrirtækisins gagnvart fyrirtækjum eins og Kaupfélagi Borgnesinga hér um árið var eingöngu forsmekkurinn af þeim yfirgangi sem stjórnendur þess sýndu. Þegar fólki virðist allt fært er oft stutt í fallið.

Hafi þessir einstaklingar ætlað að gera vel er rétt að hafa orð Lárusar Pálssonar í huga. Hann sagði: "Það sem gera skal vel fer oft verr en illa."

Velfarnaður getur aldrei byggst á græðgi.

Gátu ekki tapað á samningunum

Saga af úrillum hjólreiðamanni sem var ekki í hátíðarskapi

Eitt sinn heyrði ég sögur af skapbráðum, dönskum hjólreiðaköppum sem létu hendur skipta ef þeim mislíkaði við bifreiðastjóra.

Svo virðist sem slíkur einstaklingur sé á ferli hér á Seltjarnarnesi. Munurinn á honum og hinum dönsku er sá að hann vill helst láta hendur skipta þegar gangandi vegfarendur eiga í hlut. Í gær heyrði ég tvær sögur um hann.

Nú um hátíðarnar gengu miðaldra hjón sem búa á Seltjarnarnesi, sér til skemmtunar á göngustígnum. Þegar þau voru stödd skammt frá húsi björgunarsveitarinnar kom hjólandi á móti þeim úlpuklæddur maður. Hjónin héldu sig vinstra megin á stígnum enda er honum ekki skipt millum gangandi og hjólandi vegfarenda og ætlast er til að gangandi vegfarendur fari á móti umferðinni. Maðurinn virtist ætla að hjóla á þau en snarhemlaði og spurði þau hvort eitthvað væri að. Hélt hann síðan áfram. Konan svaraði að greinilega væri eitthvað að honum.

Hjólreiðakappinn sneri þá við, fleygði hjólinu fyrir framan þau og réðst að þeim. Lét hann dynja á þeim fúkyrðaflauminn og sýndi aðra, ógnandi tilburði.

Þessi saga hafði vart borist undirrituðum til eyrna en í heimsókn komu tvær konur. Barst þessi úrilli hjólreiðamaður í tal og taldi þá önnur konan sig hafa orðið fyrir svipaðri eða sams konar áreitni fyrir ári.

Það má merkilegt heita þegar yndisleg náttúra, gott veður og ómþýtt öldugjálfur valda þvílíku hugarangri að menn telji sig tilneydda að troða illsakar við samferðamenn sína.