Kristján og Jóhanna, flýtið ykkur hægt!

Á fyrstu árum þessarar aldar reyndu stjórnvöld að þvinga fram flutning málefna fatlaðra til sveitarfélaganna. Vegna andstöðu Öryrkjabandalags Íslands hvarf Páll Pétursson frá því góðu heilli.

Einn af embættismönnum félagsmálaráðuneytisins hefur dreymt um tilfærslu málaflokksins og svo er um fleiri. En það er ekki hið sama að flytja málefni fatlaðra til sveitarfélaganna og grunnskólana. Að ýmsu þarf að hyggja og sumt er þannig vaxið að í okkar litla samfélagi er vafasamt að sveitarfélögin séu í stakk búin til þess að axla þá ábyrgð sem því fylgir. Þá verður vandséð hvernig á að veita heildstæða þjónustu og hafa heildarsýn yfir málaflokkinn.

Þegar fyrst var farið að ræða um flutning grunnskólans til sveitarfélaganna var Öryrkjabandalagið beðið um greinargerð. Var þar fjallað ítarlega um þær hættur sem gætu skapast af slíkum flutningi. Man ég ekki betur en þáverandi formaður Þroskahjálpar, Ásta Þorsteinsdóttir, væri með í að semja þessa greinargerð. Því miður verður að segja sem er að ýmsir hópar fatlaðra hafa farið verr út úr þeim flutningi en nokkurn mann grunaði. Þá hófst togstreitan um hver ætti að borga hvað og fötluð börn urðu víða hálfgerðar hornrekur í skólunum. Á fáum stöðum tókst sæmilega til. Reykjavík stendur sig til að mynda að engu leyti eða varla betur en illa í sumum atriðum og grípa varð til þess úrræðis að stofna sérstaka þekkingarmiðstöð um málefni blindra meðal annars vegna þess að Reykjavíkurborg sinnti þar ekki skyldum sínum. Það var að vísu heillaskref að hefja undirbúning þekkingarmiðstöðvarinnar og hefði þurft að vera komið á fyrir löngu. En tilflutningur skólans tafði fyrir því og hefur m.a. valdið því að fólk hefur flúið af landi á brott til þess að koma blindum börnum sínum í skóla.

Þá er einboðið að málefni Heyrnar- og talmeinastöðvar og Sjónstöðvar hljóti að verða á hendi ríkisins, en Sjónstöðin verður væntanlega hluti af nýju þekkingarmiðstöðinni. En sagan er þó ekki öll sögð.

Hvernig á að taka á hjálpartækjamálum fatlaðra og hver á að eiga tækin? Eiga sveitarfélögin að greiða fyrir þau eða hið opinbera? Nú er staðan sú að sveitarfélögin greiða fyrir hjálpartæki fatlaðra barna í skólum og deilur hafa sprottið eða álitamál um það hvort börnin geti flutt þau með sér á milli sveitarfélaga. Verður sett vistarband á fatlað fólk svo að það geti ekki flutt á milli sveitarfélaga með hjálpartækin sín?

Ég heyrði það iðulega hjá forystumönnum samtaka fatlaðra að þeim þótti hafa verið farið offari í flutningi málaflokksins á Norðurlöndum. Dæmi þekki ég bæði frá Svíþjóð, Finnlandi, Danmörku og Noregi þar sem fólk hefur hrakist á milli sveitarfélaga í leit að heppilegri þjónustu.

Íslendingar virðast eina ferðina enn ætla að elta frændur sína á Norðurlöndum löngu eftir að menn hafa áttað sig á ókostum flutninganna.

Áður en hægt verður að flytja málaflokkinn verður að gerbreyta lögum og viðhorfum þannig að jafn réttur verði tryggður. Og vel á minnst: Hvað varð um aðgengisvinnuna sem átti að tryggja fötluðu fólki jafnan aðgang að þjóðfélaginu? Dagaði hana hreinlega uppi?

Hvað segir Öryrkjabandalag Íslands?

Nýr veruleiki sveitarfélaga

Menningarnótt í Reykjavík og Liljan, tónlistarverðlaun þjóðkirkjunnar

Nú stendur yfir menningarnótt í Reykjavík. Sólin ruglaðist í ríminu því að hún hélt að það væri dagur en ekki nótt og lét ekki sjá sig.

Við hjónin héldum á Óðinstorg og vorum viðstödd ávarp nýja borgarstjórans sem boðaði frið og óvænt bandalög um hvers kyns hluti enda voru fyrrverandi borgarstjórar nærri.

Þá flutti Þórarinn Eldjárn, skáld, kvæði sitt um menningarnótt þar sem hann henti gaman að nafninu. Næturnar væru nafnlausar en dagarnir ekki. Hvers vegna ætli menn ríghaldi í þetta heimskulega nafn? Ég veit ekki betur en menningarnóttin hafi byrjað þegar löngu fyrir hádegi.

Við leituðum að leiktækjum handa Birgi litla Þór og fundum róluvöll á Lindargötunni. Þar vorum við í friði og ró og heyrðum vart í nokkru nema regninu.

Þaðan héldum við í Hallgrímskirkju og vorum viðstödd þegar biskup Íslands, herra Karl Sigurbjörnsson, afhenti Liljuna, tónlistarverðlaun þjóðkirkjunnar í fyrsta sinn. Þau hlutu Haukur Guðlaugsson, Marteinn Hunger Friðriksson og Jón Stefánsson. Eru þeim fluttar alúðar hamingjuóskir.

Þessu bloggi fylgir gleðiklappið í kirkjunni þegar ljóst var hverjir hlytu verðlaunin.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Fagnaðarklapp við afhendingu Liljunnar, hljóðritað í Hallgrímskirkju með Nagra Ares-M og Nagra-víðómshljóðnema