Indælis rigning

Ég rölti út á pósthús áðan. Úti var hellirigning. Ég dró því hettu yfir höfuð til þess að blotna ekki um of á þeim fáu hárum sem eftir eru á hvirflinum.

Þegar nær kom Eiðistorginu og ég þurfti að hlusta eftir umhverfinu tók ég af mér hettuna og blotnaði. Það stóð ekki lengi því að Eiðistorgið er yfirbyggt. Það lekur þó víða.

Ég sá mest eftir að hafa ekki haft með mér hljóðvasapelann til þess að fylla á hann með því skemmtilega hljóðumhverfi sem verður á torginu þegar rignir. Það væri ekki verra en sumt af því sem útvarpað er.

Varla dauður úr öllum æðum

Athyglisverð var skoðanakönnunin sem birtist í Viðskiptablaðinu og víðar í gær þar sem Davíð Oddssyni og þar næst Steingrími Sigfússyni var treyst best til að leiða Íslendinga út úr þeim ógöngum sem þeir hafa ratað í vegna stefnu Sjálfstæðisflokksins öllum flokkum fremur. Að vísu hefur Davíð sagt að þar hafi menn ekki gætt þess siðferðis sem búast hefði mátt við; þetta væri ekki stefnunni að kenna heldur fólkinu. Þeir bjarni Benediktsson og Sigmundur Davíð Gunnlaugsson komust vart á blað.

Í DV í dag rekur Jóhann Hauksson þær valdablokkir sem nú takast á innan Sjálfstæðisflokksins og telur nær víst að til uppgjörs hljóti senn að koma milli Davíðsarmsins og tveggja fylkinga annarra. Má lesa úr skrifum Jóhanns að Bjarni Benediktsson standi jafnvel höllum fæti.

Þegar nánar er rýnt í skrif Jóhanns um Sjálfstæðisflokkinn er einnig hægt að greina að Davíðsarmurinn standi fyrir gömul íslensk gildi eins og þjóðarstolt og jafnvel þjóðrembu. Fróðlegt verður að fylgjast með því hvernig gamla kempan, Davíð Oddsson, ritstjóri Morgunblaðsins, tekst á við þær áskoranir sem óneitanlega eru bornar á borð fyrir hann um þetta leyti og má rifja upp að í síðutu stefnuræðu sinni sem forsætisráðherra orðaði hann það svo að ræðan væri sú síðasta á þessum vettvangi í bili.