Ólíkt hafast þeir að

Í gær birtist í Fréttablaðinu grein og viðtal við Sigurð Einarsson, fyrrum stjórnarformann Kaupþings, þar sem hann fór fram með ótrúlegum dylgjum. Kvartar hann um að bankaleynd hafi verið rofin og upplýsingar látnar fjölmiðlum í té. Hafi þær síðan verið nýttar til þess að hóta mönnum. Ýjar hann m.a. að hlut Davíðs Oddssonar.

Hvað sem um Sigurð má segja verður hann að kannast við að hafa átt þátt í að koma eignum manna undan í svokölluð skattaskjól sem betur væru kölluð þjófahreiður. Flest af því aðhafðist hann í skjóli bankaleyndar. Þótt vissulega verði að gæta trúnaðar um ákveðin mál sem snerta hagi einstaklinga verður ekki þagað yfir því sem varðar jafnvel við lög og hagsmuni íslensks þjóðfélags. Ætli Sverrir Hermannsson hefði ekki orðað þetta svo að Sigurður hefði í gær reynt að klóra yfir eigin skít. Verði Davíð Oddsson til þess að koma upp um sviksamlegt athæfi manna eins og stjórnenda bankanna hlýtur hann vafalítið þakkir fyrir hjá almenningi sem situr nú eftir með sárt ennið.

Þá birtist í morgun grein eftir Björgvin Sigurðsson, fyrrum viðskiptaráðherra, þar sem hann sver af sér sögur um einkahlutafélag og 100 milljóna króna afskriftir. Ég held að augljóst sé hvernig þessi saga komst á kreik.

Eftir bankahrunið í haust krafðist fjöldi fólks þess að Björgvin segði af sér sem ráðherra.Ástæðurnar voru nægar. Hann var í raun ráðherra bankamála þótt hann væri lítt eða ekki hafður með í ráðum og olli ekki því verkefni. Skýringin var sögð sú að hann skuldaði tvö lán vegna húsnæðiskaupa og hefði því ekki efni á að hætta sem ráðherra. Þannig heyrði ég söguna um mánuði eftir að bankarnir hrundu.

Það er ekkert nýtt að ein fjöður verði að heilu hænsnabúi. Í þessu tiltekna máli getur Björgvin, sem er vafalaust hinn vandaðasti maður, kennt sér að nokkru um hvernig fór. Hann neitaði að axla ábyrgð og sagði ekki af sér fyrr en ákveðið hafði verið að slíta stjórnarsamstarfinu við Sjálfstæðisflokkinn.

Hvernig sem Björgvin fer að verður erfitt fyrir hann að komast hjá því að svara þeirri spurningu hvers vegna hann axlaði ekki pokann sinn og fór úr viðskiptaráðuneytinu þegar allt var hrunið. Hver veit nema það hefði dregið þann dilk á eftir sér að fleiri hefðu orðið að gera slíkt hið sama.

Græn orka úr sjó

Í daglegu lífi Morgunblaðsins í dag birtist afar merkilegt viðtal Bergþóru Njálu Guðmundsdóttur við Leo Christensen, sérfræðing frá Lálandi í Danmörku. Lýsir hann því hvernig Lálendingar brugðust við fyrir nokkrum árum, þegar atvinnuleysi var þar um 20%. Hófust menn þá handa við “grænan orkuiðnað”.

Leo fullyrðir að hér á landi séu allar aðstæður fyrir hendi til þess að Íslendingar geti orðið sjálfum sér nægir um lífrænt eldsneyti og bendir m.a. á að sjávarþörungar séu taldir einkar hentugir til slíkrar framleiðslu. Flytur hann erindi í Þjóðminjasafni Íslands á morgun kl. 12:15.

Að vísu hefur verið gagnrýnt að lífrænt eldsneyti dragi lítið úr losun gróðurhúsalofttegunda, en því fylgja vissulega margvíslegir kostir. Hér á landi væri hægt að framleiða slíkt eldsneyti án þess að ganga á land sem hentar til hefðbundins landbúnaðar.