Arnþór Helgason

Græðgin eirir engu

Sparisjóðirnir í landinu voru stofnaðir af framsýnu fólki sem vildi tryggja eftir föngum fjárhagslegt sjálfstæði. Flestir þeirra voru vel rekin fyrirtæki sem mörkuðust ekki af gróðafín fjárglæframanna.

Þegar einhverjir komust að því að sennilega væri hægt að hremma sparisjóðina með því að bjóða í stofnfjárhlutina varð fjandinn laus. Þá kom berlega í ljós Sturlungaheilkennið sem hrjáð hefur þessa þjóð öðru hverju síðan brestir komu í goðaveldið á 12. öld og menn tóku að sölsa undir sig goðorðin.

Í Spegli Ríkisútvarpsins var miðvikudaginn 18. þessa mánaðar afar skilmerkileg lýsing á yfirtöku fjársterkra aðila á stofnfjárhlutum sparisjóðanna og þeirri þróun sem leiddi til að þeim var mörgum breytt í hlutafélög. Má reyndar halda því fram að stjórnvöld hafi látið hrekjast undan miskunnarlausri ágengni ágjarnra fjárglæframanna sem hugðust geta malað gull með eign sinni í sparisjóðunum.

Þessir sömu menn sitja nú eftir með sárt ennið í þessum sökum sem öðrum. Þeir hafa glatað stórfé. Það er þó ekki verst. Starfsfólkið hafa þeir dregið með sér og skilja eftir auðn, já nakta auðn.

	SPRON til Kaupþings
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Lögleiðing þjófnaðar ólíkleg

Það verður að telja ólíklegt að Hæsti réttur lögleiði þjófnað hugverka eins og umsjónarmenn tiltekinna heimasíðna hafa ástundað. Fjölmargir listamenn hafa eytt bæði fjármunum og tíma í að semja og hljóðrita tónlist sem birt hefur verið á netinu og einhverjir óprútnir einstaklingar hafa gefið öðrum kost á að stela.

Íslendingar hafa umgengist höfundarrétt af mikilli óvirðingu. Fyrir tæpum tveimur áratugum var mér sagt að sýnd væri um borð í Herjólfi auglýsingamynd um Vestmannaeyjar sem hverfðist um samnefnt lag mitt. Ég forvitnaðist um það hjá Stefi hvort greidd hefðu verið gjöld af laginu. Svo var ekki og fól ég því Stefi að stöðva sýningu myndarinnar.

Svo fór að kvikmyndagerðarmaðurinn tapaði nokkru fé fyrir að nýta lagið í heimildarleysi. Myndin var einungis sýnd í eina viku í stað þriggja mánaða. Einungis einn auglýsisandi var sagður hafa greitt fyrir sína auglýsingu. Þegar upp var staðið voru það einungis 5.000 kr sem skildu á milli feigs og ófeigs. Að vísu var mér tjáð að ég hefði getað farið fram á mun hærri upphæð í skaðabætur en ég lét taxta Stefs gilda.

Þarna gerðist höfundur auglýsingamyndarinnar, sem ég nefni ekki hér, sekur um hugverkaþjófnað.