Unnið gegn framförum

Ég nýt þess að ferðast með strætisvögnum nær því á hverjum degi þessar mundir. Að undanförnu hefur hist þannig á að ég hef ekki lent í vagni nr. 13 með talandi leiðsögukerfi. Um daginn ferðaðist ég með einum vagninum og var þá kerfið svo lágt stillt að ógerningur var að heyra hvað Herdís sagði. Benti ég starfsmanni Strætós á þetta.

Í gær ferðaðist ég með þessum sama vagni (þekkti hann á ýmsu, þar á meðal vélarhljóðinu). Enn var leiðsögukerfið jafnlágt still og ekkert heyrðist. Ég hringdi aftur í Strætó og benti á þetta. Var mér afar vel tekið, nafn mitt og símanúmer skráð og úrbótum lofað.

Nokkru síðar komst ég að því að einhverjir farþegar hefðu kvartað undan leiðsögukerfinu, það truflaði þá og spillti fyrir þeim næðisstundinni í vagninum. Nú eru u.þ.b. 30 ár síðan hætt var að kalla upp biðstöðvar strætisvagna og mæltist sú breyting illa fyrir. Íslendingar hurfu frá þessum sið á meðan hann var efldur í nágrannalöndum okkar. Því glöddust margir þegar Strætó tilkynnti að nú væri unnið að því að setja upp slíkt kerfi í vögnum fyrirtækisins. Á Norðurlöndum og víðar um heim er þetta alþekktur siður og þar amast enginn við þessum tilkynningum.

Sé svo að starfsmenn Strætó láti undan kvörtunum síngjarnra einstaklinga er vandi á ferð. Þá ræður fyrirtækið ekki við að kallast almenningsfyrirtæki. Vonandi verður ráðin hér bragarbót á, því að vissulega er mikilvægt að menn geti nýtt sér þessa ágætu almenningsþjónustu.