Þjóðfélagsleg einangrun fatlaðs fólks og fjárreiður samtaka fatlaðra í öldurótinu

Einhvern tíma hét ég sjálfum mér því að hætta að skrifa um málefni fatlaðra. En þar sem skeggið er skyldast hökunni verður víst ekki hjá því komist að drepa niður panna.

Auðvitað er rétt og skylt að samtök fatlaðra álykt um eigin mál. Þau geta hins vegar ekki skirrst við að taka þátt í þjóðfélagsumræðunni. Rætt er um að samtök aldraðra hafi fjallað um áhrif kreppunnar. Ekkert því um líkt heyrist frá samtökum fatlaðra. Það er eins og þau séu gersamlega áhugalaus um þennan vanda. Þá heyrist ekkert um hvernig fjárreiðum Öryrkjabandalagsins og hússjóðs þess hafi reitt af í þeim ósköpum sem dunið hafa yfir íslenskar fjármálastofnanir. ´'Á sínum tíma var vörslu fjármuna bandalagsins háttað þannig að ekki ætti að vera hætta á ferðum svo fremi sem ekki hafi verið brugðið út af þeirri braut sem mörkuð var. Reynist svo vera er það í sjálfu sér stórfrétt. Þá mætti t.d. spyrja hvort ekki væri ástæða til þess að setja einhvern, sem stóð að fjárvörslu bandalagsins á sínum tíma, inn í bankaráð nýrra banka.

Brýnt er að kjarabarátta fatlaðs fólks sé sett í samhengi á hverjum tíma, en nokkuð skortir á að slíkt sé gert. Reynsla liðinna ára hefur því miður sýnt að fatlað fólk á vinnumarkaði fer einna verst út úr kreppu, þegar hún dynur yfir. Þanni var þetta á 10. áratugnum og aftur gerðist þetta í upphafi þessarar aldar þegar íslenskt efnahagslíf tók örlitla dífu. Að þessu þarf nú sérstaklega að hyggja og beina því til atvinnuveitenda að þeir hugi sérstaklega að þessum þáttum. Fatlaður einstaklingur getur verið fullvinnufær og skilað góðu starfi á tilteknu sviði. En það er ekki víst að hann sé jafngjaldgengur öðrum í almennri atvinnuleit.