Eins og að skipa sakamann dómara í Hæsta rétti

Í síðasta sunnudagsmugga birti útgefandi blaðsins bréf frá sjálfum sér. Þar kemur hann að útgefandinn sé býsna ánægður með beinskeytt leiðaraskrif blaðsins og telur að nú hafi lesendur fengið ástæðu til að gleðjast yfir því að leiðararnir séu ritaðir á beinskeyttu og auðskildu máli.

Útgefandinn heldur því einnig fram að blaðið hafi gætt hlutleysis (betra hefði verið aðnota orðið hlutlægni) í fréttaskrifum sínum.

Hann heldur áfram og segir berum orðum að leiðarar Morgunblaðsins séu nú meira lesnir en áður og kann það að vera rétt. Ein skýringin er væntanlega sú að menn vilji þekkja andstæðinginn þegar á hólminn er komið og annar ritstjóranna hefur ekki ævinlega farið alfaraleiðir við að afla sér vinsælda.

Margir hafa á tilfinningunni að fréttaskrif Morgunblaðsins mótist nokkuð af því að hlífa vinum annars ritstjórans og væri hægt að nefna um það ákveðin dæmi að málefni þeirra rata ekki inn á síður blaðsins fyrr en aðrir fjölmiðlar hafa fjallað um þau.

Á meðan Morgunblaðinu hrakar blómstra DV og Viðskiptablaðið. Á Eyjunni birtist í gær pistill sem skýrir þetta betur en víðast hefur verið gert. Þar er vitnað í Þórð Snæ Júlíusson, blaðamann, sem fór frá Morgunblaðinu þegar nýir ritstjórar tóku þar við. Í grein sem Þórður ritar í tímaritið Grapevine líkir hann ráðningu annar ritstjórans við að sakamaður væri skipaður í Hæstarétt. Þórður lýsir síðan því hvernig annar ritstjórinn sé í hlutverki þess er býr til söguna enda hafi hann talsverðan áhuga á því hvernig sagan verði skrifuð. Segir hann m.a. að hann hafi í raun aldrei unnið raunveruleg fjölmiðlastörf og þekki lítið til starfshátta þar. Harmar hann hvernig Morgunblaðinu hraki og þau skilyrði sem hæft starfsfólk þarf að búa við undir stjórn óhæfs ritstjóra.

Væntanlega les Óskar Magnússon þennan pistil af kostgæfni. Hann veltir því væntanlega einnig fyrir sér hvernig blaðinu hefur hrakað á fleiri sviðum en þeim sem nefnd hafa verið hér að framan.

Þessi pistill er ritaður vegna þess að mér þykir vænt um Morgunblaðið og harma örlög þess. Þess vegna fylgir pistill Eyjunnar samantekt þessari.

13.1, 2010

- 35 ummæli »

Þórður Snær: Eins og að setja útrásarvíking í Hæstarétt

Einn af blaðamönnunum sem hafa skorið sig úr eftir hrunið er Þórður Snær Júlíusson. Hann var í hópi þremenninga sem skrifuðu viðskiptafréttir í Morgunblaðið, en hvarf þaðan eftir ráðningu Davíðs Oddssonar ásamt Björgvini Guðmundssyni og Þorbirni Þórðarsyni. Þeir voru stundum nefndir skytturnar þrjár fyrir mjög vasklega framgöngu í fréttaskrifum af hrunverjum og útrásarvíkingum. Þórður Snær og Björgvin eru nú blaðamenn á Viðskiptablaðinu.

Þórður Snær tjáir sig um atburði síðasta árs í nýjasta tölublaði Grapevine og fjallar þar meðal annars um ráðningu Davíðs Oddssonar á Morgunblaðið. Yfirskrift greinar hans er An Invitation to Historical Forgery. Þar segir meðal annars:

“The first thing that comes to mind about 2009, as a sort of a milestone event for the year, is the hiring of Davíð Oddsson as editor for Morgunblaðið. It can

reasonably be lienet to a bankster being appointed to the Supreme Court to rule on his own case. Fittingly, the historical analyses that have been appearing in Morgunblaðið over he past few months seem to be put forth by a man that has a great interest in how history is written, and that it will be written in a certain way – entirely ignoring how far from reality those writings are.

Aside from that, Davíð has never worked a real job in the media, and thus has neither the knowledge nor the experience to lead any part of it. It is unfair to the journalists of Morgunblaðið to work under a man who knows the answers to most of their questions, but neither can nor will answer them. As a former employee of Morgunblaðið I find it very sad to witness how the newspaper has evolved over the past few months, and the circumstances its able professionals are forced to work in. Alas, private companies can

hire whomever they want to hire.“

Veggir með eyru

Í dag flutti Útvarpsleikhúsið leikritið Veggi með eyru eftir Þorstein Guðmundsson. Fjallar það um unga mann, sem er atvinnulaus og langar til að verða útvarpsmaður. Hann tekur sér fyrir hendur að taka viðtal við aldraða konu sem hlustar á nágranna sína á neðri hæðinni með því að liggja á gólfinu.

Hljóðmynd leiksins var hreinasta afbragð. Pilturinn hélt á hljóðnema og heyrðist öðru hverju þegar hann fitlaði við hann. Þá var umhverfið allt mjög sannfærandi. Einnig voru hljóðin af neðri hæðinni eðlilega kæfð rétt eins og maður getur ímyndað sér að óreyndu hvernig sé að liggja á hleri og hlusta á það sem gerist á neðri hæðinni.

Þótt gefið sé í skyn að ekki sé allt sem sýnist á milli konunnar og hjónanna á neðri hæðinni náðist ekki að skapa spennu í leiknum. Leikurinn fjaraði því út í hálfgerðum vandræðagangi.

Leikverk þetta er mjög virðingarverð og frumleg tilraun. Talsvert vantar þó í uppbyggingu þess. Fátt óvænt gerist og hlustendur verða því óneitanlega fyrir vonbrigðum.

Aðventulóur

Í gær barst mér skemmtilegur tölvupóstur frá vinkonu minni á Áfltanesi, Sigurbjörgu Ólafsdóttur. Hún býr á sjávarbakkanum og fylgist vel með fuglalífinu þar. Hún sagði mér að lóur hefðu verið á kreiki þar allt fram að jólum.

Eins og lesendur þessarar síðu muna hljóðritaði ég vetrarkvak lóunnar vestur á Seltjarnarnesi 1. nóvember sl. og útvarpaði því þann 5. Var það sennilega í fyrsta sinn sem vetrarljóðum lóunnar hefur verið útvarpað hér á landi, en þau eru heldur dauflegri en sumarsöngurinn.

Hafi lóurnar sem voru á vappi hjá Sigurbjörgu haldið til Bretlands fóru þær svo sannarlega úr öskunni í eldinn. Hver veit nema einhverjar lóur haldi sig enn hér á landi og verði hér í allan vetur.

Gaman væri að frétta frá lesendum hvort þeir hafi orðið varir við lóuna eftir áramót.

Enn um samgöngur á höfuðborgarsvæðinu

Eins og kunnugt er þeim sem lesa þessar færslur vinn ég nú sem sölumaður við Fiskislóð í Reykjavík. Þangað gengum við hjónin í morgun og nutum veðurblíðunnar. Fórum við okkur fremur hægt enda var sums staðar launhált. Við vorum rétt rúman hálftíma á leiðinni.

Við búum við Tjarnarból á Seltjarnarnesi. Um nesið ganga tveir strætisvagnar. Velji ég þann kost að fara með strætisvagni til vinnu tekur það frá 24-35 mínútur eftir því hvernig stendur á vögnum. Færum við hjólandi og flýttum okkur hægt værum við u.þ.b. 8-10 mínútur á ferðinni.

Strætisvagnarnir, sem ganga um Seltjarnarnes, fara báðir niður í miðbæ Reykjavíkur. Þaðan þyrfti ég að taka vagn aftur vestur í bæ. Er þetta nokkurt vit?

Miðað við horfur á næstunni má búast við að bifreiðaeign Íslendinga fari þverrandi. Þess vegna ættu menn nú að reyna að gera enn eina tilraun til þess að efla samgöngur og koma þeim í vitrænt horf. Mig grunar að afskipti kjörinna borgarfulltrúa Reykvíkinga hafi átt talsverðan þátt í því að nýja strætókerfið, sem margir bundu svo miklar vonir við, er hreinn óskapnaður.

Umræðan um Strætó fyrir nokkrum árum var sorglega lík því sem orðið hefur um Icesave, sem sumir kalla Ísbjörgu. Í báðum tilvikum lagðist íhaldið af alefli á árarnar og reri að því að eyðileggja þann árangur sem var í augsýn. Úr varð samgönguóskapnaður. Ef íhaldið sér að sér og formaðurinn fer að ráðum sér reyndari manna er ef til vill von um að úr rætist með Ísbjörgu. Engum er alls varnað.

Helgaslysið við Faxasker 7. janúar 1950

Sjöundi janúar er jafnan minningar- og sorgardagur í fjölskyldu minni. Þann dag árið 1950 fórst vélskipið Helgi VE 333 við Faxasker er það átti skammt eftir ófarið til hafnar í Vestmannaeyjum. Helgi var 119 smálestir og stærsta skip sem Íslendingar höfðu smíðað, þegar því var hleypt af stokkunum árið 1939. Gunnar Marel Jónsson gerði skapalón af skipinu og var yfirsmiður þess. Helgi Benediktsson var eigandi þess og gerði það út til fiskveiða og flutninga. Helgi sigldi m.a. milli Fleetwood og Vestmannaeyja í stríðinu og var áhöfn hans heiðruð fyrir þessar siglingar. Ásmundur Friðriksson var fyrst með Helga, en lengst af stýrði honum Hallgrímur Júlíusson.

Með Helga fórust 10 menn. Tveir þeirra komust upp í Faxasker en létust þar af sárum sínum, vosbúð og kulda. Hvorki fundust lík annarra skipverja né brak úr skipinu við Vestmannaeyjar, en mikið rak úr Helga við Rauðasand hálfum mánuði eftir strandið. Leifarnar af öðrum björgunarbátnum má enn sjá í túnfætinum á Lambavatni.

Ekki varð komist út í Faxasker fyrr en um 40 klst. Eftir að Helgi fórst enda geysaði mikið fárviðri í Vestmannaeyjum.

Til minningar um þessa aturði er hér birt upphaf og endir útvarpsþáttar sem gerður var um Helgaslysið. Þar heyrist rödd móður minnar, Guðrúnar Stefánsdóttur og séra Halldórs E. Johnson.

Sögumaður er Sigrún Björnsdóttir.

Fjölskyldum og ættingjum þeirra, sem fórust með Helga fyrir 60 árum, eru sendar hugheilar kveðjur.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Helgaslysið við Faxasker 7. janúar 1950

Nú er lag - forsetinn í farbann

Það er ekki sá ágreiningur millum stjórnar og stjórnarandstöðu að ekki geti náðst samkomulag um nauðsynlegar breytingar á Icesave-lögunum sem dygðu til þess að allir aðilar færu sáttir frá borði. Í öllu falli væri það skárri lausn en þjóðaratkvæðagreiðsla og þau áhrif sem hún kynni að hafa á endurskoðun samninga síðar meir.

Verði lögin afmunin eða samþykkt í þjóðaratkvæðagreiðslu verður forseta vorum tæplega sætt á forsetastóli lengur. Háværar raddir eru nú komnar fram um að forsetinn aflýsi opinberum heimsóknum þar til Icesave-málinu sé lokið.

Ótrúlega margt er skrafað um þessar mundir. Til dæmis hefur það hleypt illu blóði í marga að forsetinn þori hvorki né sjái ástæðu til að ræða við íslenska fréttamenn en kjósi fremur að baða sig í ljósi breskra fjölmiðla.

Því var haldið fram við undirritaðan í morgun að í raun væri Davíð Oddsson sigurvegarinn í málinu. Skoðanir hans urðu ofaná og Ólafur skrifaði ekki undir. Um leið brustu vináttubönd millum forsetans og margra stuðningsmanna hans. Þar með hefði Davíð náð hefndum, sagði viðmælandinn.

Meirihluti vill afnema lögin

Klaufskur hestamaður

Jón Ingvar Jónsson er snjall hagyrðingur sem hittir ævinlega naglann á höfuðið þegar hann reiðir til höggs. Nú hefur hann ort þessa vísu:

Þó hækki sól á himni'á ný

hér er enginn glaður.

Okkur klandur kemur í

klaufskur hestamaður.

Stefán veitingamaður ýtir undir misskilning Breta

Af fréttum Ríkissjónvarpsins mátti glögglega dæma í kvöld að fleiri en Bretar skilja ekki samkomulagið um Icesave. Hluti íslensks almennings virðist jafnfáfróður og erlendur almenningur og fréttastofur. Stefán veitingamaður er ágætt dæmi um þetta. Hlustið á þessa frétt BBC þar sem rætt er við áðurnefndan Stefán og Benedikt Stefánsson, aðstoðarmann Gylfa Magnússonar. Íslensk yfirvöld þurfa greinilega að taka á honum stóra sínum til þess að koma málstað okkar á framfæri.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Frétt breska útvarpsins

Grafalvarlegar rangfærslur BBC

Stjórnarandstaðan ber höfuðábyrgð á því hvernig komið er nú fyrir Íslendingum. Þótt ábyrgð forsetans sé talsverð hefur íhaldinu, Framsókn og nafnlausa flokknum tekist að hneppa hann í fjötra sem vandséð er að hann losni úr. Nú ríður á að leiðrétta þann misskilning sem fer hamförum um heimsbyggðina.

Breska útvarpið sló því upp í yfirliti sínu nú áðan að þekkt matsfyrirtæki hefði sett Ísland í ruslflokk eftir að ákveðið hefði verið að efna til þjóðaratkvæðagreiðslu um það hvort Íslendingar ætli sér að greiða Icesave-skuldirnar.

Málið snýst ekki um hvort greitt verði heldur hversu lengi og sumt af því sem deilt er um líkist deilunum um keisarans skegg.

Nú þurfa allir fréttaritarar erlendra fréttaveitnahér á landi að taka höndum saman og allir forystumenn menningar- og vináttusamtaka sem einhvers eru megnug og leiðrétta þennan misskilning.

Lélegt hljóðskraut

Eiríkur Guðmundsson, einn umsjónarmanna Víðsjár á rás 1, skreytir stundum pistla sína með aukahljóðum. Yfirleitt mistekst honum þetta hljóðskraut. Í dag var flutt eftir hann dagbókarbrot sem fjallaði um þá ákvörðun forseta vors að undirrita ekki Icesave-lögin. Undir var leikinn enskur eða bandarískur slagari sem truflaði mjög hlustendur sem vildu njóta textans. Skotið var inn fleiri slögurum sep vart varð heyrt að hentuðu efninu nema þá til þess að koma ábyrgum Íslendingum í enn verra skap en forsetanum hafði tekist.

Síðar í þættinum var flutt hljóðverkið Moldvarpa í Paradís sem Pan Thorarensen hljóðskreytti. Hljóðverkið var í sjálfu sér í lagi en var algerlega óskylt efni pistilsins. Á meðan Magnús Björn Ólafsson (vona að ég fari rétt með nafnið) flutti ræðuna var rafhávaði undir og þeir, sem farnir eru að heyra illa, hafa vart heyrt neitt af því sem Magnús las.

Það er góðra gjalda vert að útvarpa hljóðmyndum og mætti undirritaður kannast við það og þakka þau tækifæri sem hann hefur fengið. En tilgangurinn með hljóðmyndum og skreytingum þarf að vera lós.