Færeyingar eru vinir í raun

Ég hef lengi dáðst að Færeyingum. Þeir eru heilsteyptir og góðir heim að sækja og í fjölskyldu minni er margra þeirra minnst sem úrvals sjómanna.

Á 10. áratugnum gengu þeir gegnum skamvinna efnahagskreppu sem stafaði m.a. af því að prangað var inn á þá gjaldþrota bönkum. Ýmsar aðrar ástæður lágu til þess hvernig fór þá fyrir Færeyingum. Þáverandi forsætisráðherra Íslendinga og núverandi formaður stjórnar hins sjálfstæða seðlabanka Íslands talaði oft og iðulega um hvað varast bærit til þess að við færum ekki "færeysku leiðina".

Enginn prangaði gjaldþrota bönkum inn á þá sem keyptu þá hér um árið. Hvenær hafa Íslendingar nokkru sinni rétt nokkurri þjóð nokkuð því um líkt og Færeyingar Íslendingum?

Hvað segir Davíð nú? Að minnsta kosti ætti hann að biðja Færeyinga fyrirgefningar á því hvernig hann talaði um þá hér um árið.

Færeyingar vilja lána Íslandi

Hver trúir framar Seðlabankanum eða fjármálaráðherra?

Hvernig var síðasta vaxtalækkun stýrivaxtana skýrð? Átti hún ekki að hjálpa atvinnuvegunum á viðsjártímum?

Úr því að krónan hrundi við 15% vaxtastig duga 18% ekki til að lífga hana við. Hverjum á nú að koma til hjálpar?

Enn ein umræðan um Ísland og Evrópusambandið

Á morgunvaktinni á Rás eitt háðu þeir Ragnar Arnalds og Guðmundur Gunnarsson einvígi um Evrópusambandið. Mættust þar upphrópanir og sleggjudómar Evrópusinnans og ígrunduð rökhyggja þess er hefur allan heiminn undir.

Ragnar Arnalds vék réttilega að því að bankarnir hefðu eyðilagt krónuna en ekki krónan þá. Hann benti einnig réttilega á að það tæki Íslendinga mörg ár að komast inn í myntbandalag Evrópu þótt þeir fengju inngöngu í Evrópusambandið. Hagstjórnin hér á landi hefði einfaldlega verið þannig að við værum ótækir í evrópsku myntsamstarfi. Þá voru sterk rök hans um aðild Seðlabanka Evrópu að þeim vandræðum sem bankar Evrópulanda hafi lent í, en ríkissjóðir þessara landa hefðu orðið að koma til aðstoðar.

Þannig heldur umræðan áfram. Evrópusinnar virðast hins vegar forðast að minnast á það sem hér að ofan var sagt, að mörg ár munu líða þar til Íslendingar geta talist hæfir til þess að eiga samstarf um mynt með öðrum þjóðum. Aðild að Evrópusambandinu þýðir ýmislegt annað en evrur, krónur og lága vexti. Það er óráð að láta aðsteðjandi vandræði þrengja svo umræðuna að menn sjái einungis í eina átt.

Þankar um orkunýtingu

Á þriðjudagskvöldum er útvarpað á Rás eitt þáttum sem nefnast "Í heyrandahljóði". Þar eru birt erindi sem haldin hafa verið á ýmsum málþingum.

Síðustu tvo þriðjudaga var útvarpað erindum sem flutt voru á málþingi, sem Björk Guðmundsdóttir og félagar efndu til í Háskólanum í Reykjavík. Þar leituðust menn við að kynna nýjar hugmyndir um nýtingu íslenskrar náttúru.

Áróður virkjanasinna og álversaðdáenda hefur verið slíkur gegn hugmyndum Bjarkar að líkja má við einelti. Einhvern veginn virðast þeim allir heimskir nema þeir sem vilja framleiða ál og meira ál hvað sem það kostar.

Ég staldraði við erindi Bergs Sigurðssonar, framkvæmdastjóra Landverndar, en hann ræddi um virkjunaráform hér á landi. Ræddi hann m.a. um hina lélegu orkunýtingu sem felst í raforkuframleiðslu með jarðvarmavirkjunum, en einungis tíundi hluti orkunnar nýtist með þeim hætti.

Þegar um hægist og menn fara að hugsa um eitthvað annað en fjármálakreppu og tapaðan gróða hljóta menn að endurmeta áform um frekari virkjanir í þágu áliðnaðarins. Nú hefur verið mikil sókn eftir sjálfbærri orku og þegar kreppunni linnir má vænta þess að stórfyrirtæki fari að huga að fjárfestingum í orkufrekum iðnaði. Líkur benda til að nokkur afturkippur komi í alþjóðavæðinguna og men hyggi að því hvernig hægt sé að tryggja sem best lífskjör og jöfnust í hverju landi.

Íslendingar leggja sennilega bestan skerf til bættra lífshátta með því að hugsa um hvernig þeir geti varðveitt hreinleika óspilltrar náttúru. Það gera menn hvorki með álverum né olíuhreinsunarstöðvum. Vonandi fer hlutur olíu minnkandi á næstu áratugum og þá væri varhugarvert að tjalda til einnar nætur með því að stofna til olíuhreinsunarstöðvar á Vestfjörðum.

Þingeyingar ættu jafnframt að endurmeta afstöðu sína til álvers á Bakka. Margs konar tækifæri önnur eru fyrir hendi. Álið þarf að flytja langt að og af því stafar bæði mengun og orkusóun. Hugbúnað og gögn er hægt að flytja til landsins með strengjum og gögnin menga ekki.

Tíu prósent orkunýting. Er það góð fjárfesting? Leggja Íslendingar nægilegan skerf til hnattrænnar velferðar með því að stuðla að meiri orkusóun og eyðileggingu náttúruverðmæta?

Tvær gullgóðar leiksýningar

Það dreifir huganum að njóta góðra leiksýninga og annarra lista. Á fimmtudaginn fórum við hjónin ásamt hópi fólks að sjá Hart í bak eftir Jökul Jakobsson. Verk þetta er margfrægt og löngu orðið ein af sígildum perlum íslenskra bókmennta. Það endist vonandi betur en Gullna hliðið. Texti verksins er svo meitlaður að engar sérstakar myndrænar tilfæringar þarf til þess að halda sýningunni uppi.Leikur Gunnars Eyjólfssonar bar af enda hlutverk hans mest. Einhverjum þótti samt Gunnar helsti unglegur og fágaður. Mér þótti hann skila hlutverkinu með stakri prýði og hugsaði til þess að gunnar hefur verið aðsem leikari á 6. áratug.

Með þessum orðum kasta ég þó engri rýrð á aðra leikara sem tóku þátt í sýningunni. Persónusköpun Jökuls er nær alfullkomin og allir skiluðu leikararnir sínum hlutverkum með stakri prýði.

Hart í bak höfðar einkar vel til samtímans sem hefur nærst á blekkingum og hjómi. Þess vegna ættu allir sem vettlingi geta valdið að sjá þessa sýningu. Hún er bæði skemmtileg og alvarleg í senn auk þess að skilja eftir ýmis álitamál í huga þeirra sem kæra sig um að láta eftir sér að brjóta heilann um efni og boðskap verksins.

Á laugardaginn slettum við úr klaufunum og fórum að sjá Fólkið í blokkinni eftir Ólaf Hauk Símonarson, sem sýnt er á stóra sviði Borgarleikhússins eða þannig. Áhorfendur sitja á sviðinu og þeim er snúið til hægri og vinstri eftir því hverju fram vindur í leikmyndinni. Leikritið gerist að mestu í kjallara fjölbýlishúss en áhorfendur fá að skyggnast inn á heimili nokkurra fjölskyldna. Eins og gengur í góðu leikerki er ein fjölskyldan í aðalhlutverki.

Ýmsir halda því vafalítið fram að hér sé um fremur ódýra ástarsögu að ræða. Svo er alls ekki. Verkið er fullt af tilvísunum í þann raunveruleika sem flestir Íslendingar þekkja. Verkið er vel skrifað, orðfærið skemmtilegt og tónlist með ágætum. Nokkrum sinnum var hún heldur hátt stillt og þá skilaði textinn sér illa.

Ég mæli eindregið með þessari sýningu og spái því að hún lengi líf nokkurra Íslendinga því að fáir komast hjá því að hlæja dátt.

Bognar en brotnar ekki

Morgunblaðið birtir í dag athyglisvert viðtal Agnesar Bragadóttur við Björgúlf Guðmundsson. Björgúlfur hefur á undanförnum árum veitt ótrúlegu fé til ýmissa merkismála í íslensku samfélagi. Að vísu voru sumar fjárfestingar hans gagnrýndar eins og t.d. sú að kaupa enskt knattspyrnulið. Hann hefur ævinlega haft gaman af knattspyrnu og hefur víst talið sig hafa efni á því.

Þetar menn liggja illa við höggi verða ýmsir til að sparka í þá og það hefur Björgúlfur fengið að reyna. Agnes er nokkuð samkvæm sjálfri sér í viðtalinu og lætur Björgúlf stundum hafa það óþvegið. Lesendur þessa bloggs eru eindregið hvattir til að kynna sér viðtalið og leggja sjálfir dóm á það. Björgúlfur er greinilega vígfimur og rökfastur og heggur af sér hvert lagið frá Agnesi á fætur öðru.

Björgúlfur vandar stjórnvöldum ekki kveðjuna og segir m.a.:

„ … Stjórnvöld í þessu landi hafa aldrei upplifað betri tíma en einmitt góðæri undanfarinna ára. Það á jafnt við um ríkið og sveitarfélögin á Íslandi. Ég held því, þegar grannt er skoðað, að við öll höfum gleymt okkur í góðærinu og ekki sést fyrir, ekki síður ráðamenn en menn í viðskiptum og einstaklingar. Ég nefni bara eitt dæmi, sem mér finnst nú hafa farið heldur lítið fyrir í umræðunni undanfarnar vikur, en það eru hin svokölluðu jöklabréf. Hér eru búin að vera í umferð undanfarin misseri og ár innlán frá útlöndum í formi jöklabréfa upp á 600 til 700 milljarða króna. Það hefur verið margbent á hversu hættuleg jöklabréfin eru. Við erum að greiða af jöklabréfunum hæstu mögulega vexti, þannig að Íslendingar hafa verið að greiða útlendingum meira en 10% vaxtamun, sem nemur 60 til 70 milljörðum króna á ári. Ef ég man rétt, þá fer sú upphæð langleiðina í að vera hin sama og þjóðarbúið fær fyrir útflutning sjávarafurða á ári. Af hverju? kunna menn að spyrja. Jú, vegna þess að með útgáfu jöklabréfanna fékkst gjaldeyrir inn í þjóðarbúskapinn. Gjaldeyrir sem hélt gengi íslensku krónunnar allt of sterku og þar af leiðandi gengisvísitölunni niðri. Þess vegna erum við nú að mæta skyndilegu höggi, sem hefði, undir eðlilegum kringumstæðum, átt að dreifast á allt þjóðfélagið á mun lengri tíma. Á mannamáli heitir þetta, að í umferð var svo mikið af peningum, til þess að við gætum haldið áfram frjálsum viðskiptum við útlönd, að við fluttum inn vöru á röngu virði. Krónan var rangt skráð og alltof sterk og þess vegna rann kaupæði á þjóðina. Það sem er núna að gerast, eru m.a. timburmennirnir vegna þessa háttalags. Þetta vissu stjórnvöld og Seðlabankinn auðvitað allan tímann og því gengur það ekkert upp hjá þeim í dag, að halda því fram að allt sem úrskeiðis hefur farið sé bönkunum að kenna. Það er auðvitað spurning hvort það var ekki m.a. vegna jöklabréfanna sem við gátum ekki lækkað vaxtastigið hér á landi, sem hefur um langt skeið verið að drepa íslenskt atvinnulíf og einstaklinga.“

Þarna hittir Björgúlfur naglann á höfuðið. En bankarnir tóku líka þátt í hrunadansinum og urðu sér úti um gjaldeyri með aðstoð jöklabréfanna. Sé það ekki rétt leiðrétti mig á einhver.

Gjörgúlfur gerir harða hríð að Agnesi fyrir þann hátt fjölmiðla að ræða eingöngu um neikvæðar hliðar útrásarinnar en minnast ekki á það sem hún hafi skilið eftir í þjóðfélaginu.

„… Hvað varðar beinar tekjur til þjóðfélagsins af útrásinni títtnefndu, sem þú ert að spyrja um, þá ætla ég að láta nægja að nefna eitt dæmi, sem er nærtækt fyrir mig að nefna, en það er Björgólfur Thor, sonur minn, sem er talinn í hópi útrásarvíkinganna. Hann hefur búið í 21 ár í útlöndum. Hann hefur komið hingað til lands með ákveðnar fjárfestingar og ég veit ekki betur en að þau fyrirtæki, sem íslensku bankarnir og hann fjárfestu saman í, hafi skilað hundruðum milljarða inn í þjóðarbúið, hvort sem það er Actavis, símafélög í Tékklandi og Búlgaríu eða önnur félög sem hann hefur verið í forsvari fyrir. Svo verða aðrir að svara fyrir sig. Björgólfur Thor lítur auðvitað á sig sem erlendan fjárfesti, sem hefur með fjárfestingum sínum erlendis skilað miklum tekjum í íslenska þjóðarbúið. Við í Landsbankanum sögðum strax í upphafi: Þjóðfélagið okkar er allt of einhæft og við þurfum að renna fleiri stoðum undir efnahags- og atvinnulíf Íslendinga. Bankarnir sáu tækifæri til þess að verða alþjóðlegir og verða þar með ein af mikilvægum stoðum nútíma íslensks samfélags. Ekki gleyma því heldur, Agnes Bragadóttir, að til þessa var hvatt mjög eindregið af stjórnvöldum. Það voru stofnaðar sérstakar nefndir til þess að koma með tillögur um það hvernig við gætum vaxið og dafnað á alþjóðlegum markaði. Það þýðir ekkert að halda því fram í dag, að við höfum gert allt sem við höfum gert í einhverri allsherjar launung og einangrun. Stuðning og hvatningu stjórnvalda fengum við auðvitað m.a. vegna þess að þær tekjur sem bankarnir sköpuðu skiptu gríðarlega miklu máli fyrir íslenskt þjóðfélag. Tekjur sem við greiddum til samfélagsins og enginn virðist muna eftir í dag. Þessi erlenda starfsemi okkar þýddi líka, að við vorum að taka peningana heim til Íslands. Innlánin á Icesave-reikningunum hafa ekki bara verið notuð í útlán erlendis. Peningarnir frá Icesave eru hér um allt þjóðfélagið. Af hverju heldur þú að ríkið standi svona vel? Það er m.a. vegna þess, að tekjur af þessum lánum og skatttekjur frá bönkunum hafa gert ríkinu fært að greiða niður skuldir ríkissjóðs. Það er meginástæðan fyrir því að ríkissjóður er skuldlaus. Hún er ekki sú, að það hafi verið svona óskaplega góð stjórn á ríkisfjármálum, því ár hvert eyddi hvert einasta ráðuneyti langt umfram heimilaðar fjárveitingar samkvæmt fjárlögum, en það var einfaldlega hægt vegna þess að það voru nógir peningar til. Af hverju heldur þú að sveitarfélögunum gangi svona vel, þau standi svona vel og séu búin að framkvæma svo óhemju mikið á undanförnum árum? Það er ekki síst vegna þess, að við gátum útvegað þeim lánsfé á undanförnum árum í allar þær framkvæmdir sem þau vildu ráðast í, m.a. með fjármunum frá innlánunum í Icesave. Þess vegna gátu allir keypt það sem þeir vildu. Hér voru nægir peningar, en svo vantaði gjaldeyri. Það sem ríkið átti að sjá um var að halda efnahagslífinu í lagi.“

„… Ég fæ ekki heldur betur séð en fjölmiðlar þessa lands og ekki síst Morgunblaðið, séu bara í því að tala um allt hið neikvæða. Fjölmiðlarnir eru að tala um tapið, fyrirsjáanlegt atvinnuleysi og depurð. Þið eruð ekkert í því að tala um eignir bankanna, benda á að fara verði varlega með þær, passa upp á þær, svo að við eigum fyrir skuldum. Þarna finnst mér íslenskir fjölmiðlar hafa brugðist.“ – Er þetta nú alveg sanngjarnt? Síðasta sunnudag var fréttaskýring í Morgunblaðinu, þar sem það var m.a. tíundað að 30. júní sl. hefðu eignir íslensku viðskiptabankanna verið um 900 milljörðum króna meiri en skuldir þeirra. „Ja, þetta er að vísu rétt hjá þér. En það er líka á eina staðnum sem ég hef séð slíkt og það hefur enginn, nákvæmlega enginn, notfært sér þær upplýsingar og öllum virðist standa á sama. Ég fæ ekki betur séð, miðað við þá múgsefjun sem er verið að magna upp í þjóðfélaginu, að svona upplýsingar henti ekki öðrum fjölmiðlum. Fjölmiðlar, Morgunblaðið sem aðrir fjölmiðlar á Íslandi, eiga auðvitað að hafa það að keppikefli að koma réttum upplýsingum á framfæri, bæði jákvæðum og neikvæðum. Í þessu tilfelli upplýsingum um að það er algjört forgangsverkefni að verja eignir og greiða sem mest af skuldum Íslands erlendis….“

Einni spurningu er ósvarað í þessu viðtali. Hvers vegna vissu svo margir hvert stefndi með bankana þegar um miðjan júlímánuð? Segir Björgúlfur allan sanleikann eða var hann leyndur upplýsingum?

Vinstri flokkarnir gætu fengið meirihluta - Framsókn tapar fylgi

Samkvæmt skoðanakönnun, sem birtist í morgun, virðist svo sem Samfylking og Vinstri-grænir gætu fengið meirihluta yrði kosið um þessar mundir.´Framsókn tapar fylgi enda treysta fáir forystu þess flokks framar.

Ætli Vinstri-grænir að halda sínu verður formaðurinn að breyta um stíl og hætta að nöldra. Mörgum sýnist nú sem hann sé að mála sig út í horn. Hann heldur því m.a. fram að hann hafi rætt við fjármálaráðherra Norðmanna á hverjum degi og lýsir því að Norðmenn séu reiðubúnir til hjálpar. En Norskir embættismenn virðast vilja fá stimpil frá Alþjóða gjaldeyrissjóðnum og þannig eru fleiri svo nefnda vini Íslendinga. Og svo bætist það víst við að Íslendingar hafa ekki unnið heimavinnuna sína.

Þegar slökkvilið er þjálfað er lögð áhersla á að það kunni að skoða teikningar af húsum og fara eftir þeim. Íslensk stjórnvöld virðast ekki hafa séð svo um að teikningar væru fyrir hendi af ríkisbúskapnum og þess vegna fór sem fór. Þjóðhagsstofnun var lögð niður.

Ætli Hönnu Birnu dytti nokkru sinni í hug að leggja niður slökkvilið Reykjavíkur vegna vanþóknunar á slökkviliðsstjóranum?

Björgúlfur, Seðlabankinn og hávaxtastefnan

Á mbl.is er auglýst viðtal sunnudagsblaðs Morgunblaðsins við Björgúlf Guðmundsson. Verður forvitnilegt að lesa það sem hann segir um stöðu Landsbankans o.fl.

Sagt er að hann lýsi ábyrgð á óstjórn Seðlabankans í peningamálum og minnist m.a. á útgáfu svokallaðra jöklabréfa. Firnamargir höfðuáhyggjur af þessari útgáfu og ófáir töldu að þetta hlyti að leiða til algers hruns gengisins. Reyndar sást iðulega hvernig jöklabréfin hreyfðu gengið en miklu fleiri virtust skilja það en bankastjórn Seðlabankans.

Hitt verður gaman að lesa hvaða skýringu Björgúlfur gefur á þætti Landsbankans og annarra stofnana í því sem gerðist. Í því sambandi var athyglisvert viðtal Helga Jóhannssonar, fréttamanns, í Kastljósinu í gær, þar sem hann spurði Björgvin G. Sigurðsson spjörunum úr. Þar kom fram að Bretar hefðu sett svo ströng skilyrði fyrir því að stofnað yrði dótturfélag Landsbankans í Bretlandi að móðurbankinn hefði ekki getað staðið undir því. Er það einmitt ekki mergurinn málsins! Því er undarlegt að Björgvin skilji ekki í hvað Alister Darling vísar þegar hann heldur því fram að lítið fé sé fyrir hér á landi til að mæta áföllum bankanna. Hann var ekki einn um að segja þetta. Jónas Haralz hélt þessu einnig fram fyrir þremur mánuðum og jafnvel oftar.

Helgi S. Jóhannsson stóð sig allvel í viðtalinu í gær og gætti þess að æsa hvorki sig né viðmælandann. Heldur þykir mér þó Hallgrímur Thorsteinsson standa sig betur í viðræðum sínum í vikulokunum á Rás eitt og væri ef til vill ástæða til þess að kanna hvort hann væri ekki betur til þess fallinn að annast viðkvæm viðtöl fyrir Kastljósið.

Fílabeinsturn ráherrans

Mér barst tölvupóstur áðan sem ég set innan tilvitnunarmerkja. Þar kemur fram að viðskiptaráðhera virðist annaðhvort hafa verið grandalaus um það sem var í vændum eða lokað bæði augum og eyrum fyrir því sem var að gerast og þegar hafði verið skrifað um í blöðum eins og Morgunblaðinu.

"Eftirfarandi var sent á skrafsíður starfsmanna HÍ og LbhÍ. Sendandinn var Gísli Már Gíslason prófessor í líffræði. Björgvin Guðni Sigurðsson Gullkorn af heimasíðu ráðherra (Síðunni hefur nú verið lokað) 5. ágúst 2008 Þegar KB banki opnaði útibú í Lúxemborg fyrir nokkrum árum óraði líklega engan fyrir því hve vel íslensku fjármálafyrirtækjunum ætti eftir að ganga við að hasla sér völl á erlendri grundu. Ævintýralega vel er kannski rétta orðið yfir það. Kjarkur, þor og góð þekking íslensku útrásarmannanna skilaði meiri árangri hraðar við fjárfestingar erlendis en hægt var að sjá fyrir og víkingurinn hefur vakið athygli á alþjóðavísu. Ekki síst þegar lagt er saman við aðra útrás Íslendinga erlendis í verslun, iðnaði og þjónustu ýmiskonar. Auðvitað skortir ekki úrtölur eða þá sem telja sig knúna til að tala útrás og fjárfestingarævintýri Íslendinga erlendis niður. Þannig eru nú hlutirnir einu sinni og því er það mikilvægt nú þegar hægir tímabundið á útrásinni vegna þrenginga á erlendum mörkuðum að halda frábærum árangri þessara flaggskipa atvinnulífsins okkar ríkulega til haga. Þetta eru okkar voldugustu fyrirtæki og nokkrar af helstu undirstöðum efnahagskerfis okkar til lengri tíma. Í árslok 2006 má ætla að hlutdeild fjármálafyrirtækja hafi numið um 10% af landsframleiðslu og verðmæti útflutnings þekkingar og þjónustu um 60 milljörðum. Í fyrra komu 52% af tekjum viðskiptabankanna erlendis frá og þótt erlendar tekjur vátryggingafélaga séu enn ekki svipur hjá sjón miðað við viðskiptabankanna stefnir þróunin þar í sömu átt. Þessar staðreyndir sýna svo ekki verður um villst að útrás sjármálageirans hefur orðið afgerandi þýðingu í okkar efnahagslífi. Íslensku bankarnir hafa sums staðar sætt nokkurri gagnrýni undanfarið erlendis. Sérstaklega fyrir að vera ekki nógu burðugir og um of háðir skammtímafjármögnun. Um forsendur gagnrýninnar sem skapaðist vorið 2006 hefur verið fjallað um rækilega, meðal annars af Fredirik Mishkin og Tryggva Þór Herbertssyni. Niðurstaðan er sú að gagnrýnin var að verulegu leiti tilhæfulaus. Hinsvegar var ljóst að bankarnir þyrftu að fjármagna sig betur og til lengri tíma og að koma þyrfti betur á framfæri upplýsingum um rekstur þeirra. Samskonar gagnrýnir skýtur upp kollinum á nú í kjölfar þeirrar lausafjárkreppu sem kennd er við undirmálslán. Hún er þó ekki einskorðuð við íslenska banka, þar sem vandinn er alþjóðlegur. Athygli vekur þó að háværasta gagnrýnin kemur frá samkeppnisaðilum bankanna á erlendum vettvangi. Löngum hafa sérfræðingar Danske bank haft horni síðu íslensku bankanna en fyrir skemmstu bættust Finnskir bankamenn í “grátkórinn”. Aðstoðarmenn Nordea í Finnlandi, Markku Pohojla, gefur til dæmis opinberlega í skyn að íslensku bankarnir munu fljótlega lenda í miklum vandræðum. Hann gengur jafnvel svo langt að gera því skóna að íslensku bankarnir verði ekki til staðar eftir nokkra mánuði. Þessi stóru orð finnska bankamannsins byggja ekki á neinni greiningu á íslensku bönkunum. Nýleg ítarleg úttekt á stöðu þeirra og íslenska fjármálakerfisins alls, eftir þá Friðrik Má Baldursson og Richard Portes, gefur til að mynda ástæðu til að ætla að staðan tiltölulega góð í alþjóðlegu tilliti. Gagnrýnin hlýtur því að skoðast í því samhengi að a.m.k. tveir íslenskir bankar, Glitnir og Kaupþing, hafa hafi sókn inn á markað fyrir sparifé í Finnlandi, með svipuðum hætti og Landsbankinn hefur áður gert í Bretlandi. Þessi markaðssókn kemur sér vitanlega illa fyrir Nordea sem til þessa hefur ekki treyst sér til að bjóða jafn góð kjör og íslensku bankarnir bjóða. Ásakanir þessar eru alvarlegar þar sem þær beinast einnig að íslenskum eftirlitsaðilum, sérstaklega Fjármálaeftirlitinu en einnig að hluta Seðlabankanum. Ítarleg greining þessara tveggja lykilstofnanna gefa ekkert annað til kynna en að íslensku bankakerfið sé mjög stöndugt. Í ofanálag eru innlán Finna í íslenskum bönkum tryggð með innistæðutryggingum. Að því leiti til sem finnskar reglur þar að lútandi veita betri réttindi en íslenkar myndu bankar bæta tjón sparifjáreigenda ef svo ólíklega vildi til að einvherjir bankar kæmust í lausafjárskort. Því er rétt að halda því til haga sem rétt er þegar reynt er að kasta rýrð á fjármálastofnanir okkar þegar kreppir að. Til að fara yfir stöðuna og til að efla samvinnu stjórnvalda og fjármálafyrirtækja um fjárfestingar erlendis mun Viðskiptaráðuneytið kalla til fundar með Samtökum fjármálafyrirtækja og Viðskiptaráðs í janúar. Ætlunin er að skapa varanlegan vettvang fyrir slíkt samstarf og verður janúarfundurinn fyrsta skrefið í þá átt. BjorgvinGSig Heimasíðu Björgvins G. Sigurðarsonar "

Ísraelsk stjórnvöld stunda hryðjuverk og fjöldamorð

Jafnan berast ótíðindi frá Ísrael. Palestínumönnum er haldið í herkví og þeim berast ekki lífsnauðsynjar. Helstu auðlindir þeirra hafa verið teknar af þeim og svo virðist sem verið sé að murka úr þeim lífið með skipulögðum hætti.

Ísraelsmenn hafa lengi viljað halda á loft minningunni um helför Nasista á hendur Gyðingum í seinna stríði. Það mætti halda að þau hafi ákveðið að læra af misgerðum Nasistanna og beita þeim gegn þeim er síst skyldi.

Því hefur áður verið haldið fram á þessum síðum að Ísraelsmenn hafi jafnan kúgað og undirokað þjóðirnar sem bjuggu fyrir á þessu svæði. Ég hef verið sakaður um Gyðingahatur og þaðan af annarlegri hvatir. Skrif mín hafa því miður verið byggð á staðreyndum.

Nasisti er löngu orðið skammaryrði í íslenskri tungu. Niðurstaða mín er sú að ísraelsk stjórnvöld séu verri en flestir þeir leiðtogar sem stýrðu Þýskalandi á tímum þriðja ríkisins.