Nýja OECD-skýrslan

Þá er enn ein skýrsla OECD um íslenskt efnahagslíf komin út. Hver skyldi hafa samið hana?

Ég minnist þess að á 7. áratugnum sagði Helgi Benediktsson, faðir minn, að sjálfsagt hefði Jónas Haralz samið skýrslurnar sem þá birtust enda var efni þeirra iðulega í samræmi við stefnu viðreisnarstjórnarinnar. Og hvað stendur nú í þessari nýjustu skýrslu?

Heilbrigðiskerfið er of dýrt og þörf á samkeppni og einkavæðingu. Er þetta ekki eins og talað út úr munni margra sjálfstæðismanna? Hvenær hefur samkeppni orðið til á íslenskum heilbrigðismarkaði? Hefur einkavæðingin ekki fremur leitt til mismunar en jöfnuðar á þessu sviði? Heldur Guðlaugur Þór að hann nái betri og hagkvæmari rekstri á öldrunardeild Landakotsspítala með því að einkavæða reksturinn? Er hann tilbúinn að greiða einkafyrirtæki hærra verð fyrir betri þjónustu? Gæti ekki verið að þjónustan batnaði ef hann hækkaði laun þeirra sem annast sjúklingana?

Selja ber Landsvirkjun. Hvað um auðlindirnar? Veit ekki OECD að einkavæðing orkufyrirtækja hefur leitt til hækkandi orkuverðs til almennings í Bretlandi og Bandaríkjum Norður-Ameríku?

Fara ber varlega í frekari stóriðjuuppbyggingu. Þetta hefur Davíð Oddsson sagt því að hann vill hamla gegn þenslunni í íslensku efnahagslífi. Þarna erum við Davíð sammála.

Hávaxtastefna seðlabankans er rétt og hækka hefði átt vextina fyrr vegna verðbólgunnar. Sem sagt: Íslendingar eiga að greiða okurvexti sem hækka verð aðkeyptra og framleiddra afurða og rýra kaupgetu almennings.

Hver skyldi nú hafa samið þessa skýrslu? Spyr sá sem ekki veit.

Tónlistarspilarinn

Emil Bóasson og Hringur Árnason hjálpuðu mér að setja upp tónlistarspilarann í gær.

Nú geta menn hlustað á öndvegislag allra tíma, Austrið er rautt, lofsöng um Mao formann.

Einnig má nú hlýða á Brúðarmars Mendelsons með laginu Austrið er rautt sem forleik, e þetta var upphaflega ástarsöngur svo að vissulega átti vel við að leika brúðarmarsinn svona í brúðkaupi okkar Elínar. Brúðkaupi var vissulega sólarupprásin í lífi mínu. Guðni Þ. Guðmundsson, orgelleikari og vinur minn frá Vestmannaeyjum, sá um útsetningu og flutti þetta. Ekki þurfti að endurvígja orgelið enda öll tónlist án trúarlegra landamæra.

Tónlistarspilarinn er ekki aðgengilegur sjónskertu eða blindu fólki um stundarsakir. Vonandi verður bætt úr því innan skamms. Ég hef hugsað mér að bæta einhverju af tónlist inn á spilarann. Fólki er velkomið að hafa samband viðmig og leggja fram óskir sínar.

Súkkulaði og rósir

Í dag fórum við hjónin í verslunina Súkkulaði og rósir á Hverfisgötu 52. Verslunin er í eigu Eddu Heiðrúnar Backman. Þar fæst ýmislegt gómsætt: 100% (hreint) súkkulaði, súkkulaði með alls konar kryddi svo sem pipar og ýmsu sem ég kann ekki að stafsetja, húðaðar möndlur, hnetur, kaffibaunir og fleira og fleira. Þá fást þarnna handunnin kerti, hollar bókmenntir og tónlist.

Edda Heiðrún gaf sig að okkur og spurði þeirrar hógværu spurningar hvort ég kannaðist ekki við sig. Hver kannast ekki við hana? Ég hef fylgst með henni lengi, bæði sem leikkonu, söngkonu og nú síðast sem búðareiganda.

Okkur hjónin langaði til að vita hvernig henni hefði dottið í hug að stofna þessa dýrindisverslun. Ástæðan var ein fyrsta æskuminningin um föður hennar sem kom úr Reykjavík og færði henni fulla öskju af sælgæti. Hún var þá þriggja ára gömul. Edda Heiðrún fór með allt nammið og gaf börnunum í hverfinu.

Þegar hún kom inn um kvöldið var allt nammið búið. Pabbi hennar innti hana eftir því hvers vegna hún hefði gefið allt nammið sitt. Því að þau langaði svo mikið í það, svaraði sú stutta.

Og nú gleður Edda Heiðrún landsmenn með því að selja þeim margs konr dýrindis gæðavörur, holla fyrir sálina.

Sumir eru nægilegar hetjur til þess að gefa gestum og gangandi af sálarstyrk sínum. Við hjónin héldum út úr þessari verslun glöð í sinni og þakklát fyrir einstakar móttökur. Og nú ætlum við að gæða okkur á hreinu súkkulaði, hvort okkar fær hálfan mola að ráði Eddu Heiðrúnar. Tengdadóttir okkar fékk úr búðinni þrjár rauðar rósir frá Elínu og súkkulaðimöndlur frá mér.

Enginn Ibsen!

Sumt lægi betur í þagnargildi. Þannig er Sólarferð Guðmundar Steinssonar.

Þjóðleikhúsið var þétt setið í gærkvöld og hlógu menn dátt að sumum samtölunum. Efnisþráðurinn var þó nær enginn og persónusköpunin í meira lagi rýr.

Í lokin varð einhvers konar uppgjör á milli aðalpersónanna um framhjáhald en því fékkst í raun aldre lokið og ekkert brotið til mergjar.

Er ekkert boðlegra en þetta til að rifja upp úr íslenskri leikhússögu?

Dyntir náttúrunnar

Það er einkenilegt að hlusta á stjórnmálamenn tala um dynti loðnunnar. Umræðan minnir um sumt á ritgerðir sem við skrifuðum í Barnaskóla Vestmannaeyja á 7. áratug síðustu aldar.

Loðnan hefur átt heima í hafinu jafnvel lengur en mannkynið á jörðinni og jafnan hagað seglum eftir vindi til þess að lifa af eins og reyndar allar skepnur jarðarinnar.

Ímyndum okkur að einn allsherjarstjórnandi ríki yfir sköpunarverkinu. Hann missir stjórn á einum hluta þess, manninum. Maðurinn tekur sig til og ráðsgast með ýmislegt sem hefur áhrif á allt lífríkið. Árangurinn verður sá að öll veröldin veikist og til verður eins konar krabbameinsæxli sem birtist m.a. í mengun, hlýnandi loftslagi og breytingum á veðrakerfum jarðarinnar.

Getur verið að við séum ástæða þess að náttúran er orðin dyntótt? Hver er sökudólgurinn, loðnan eða maðurinn sem vill verða loðinn um lófana?

Samgöngur og þétting byggðar

Leiðari DV er nokkuð gífuryrtur í morgun. Þar talar höfundur um borgarstjóra afturhaldssins sem vinni gegn þéttingu byggðar og hindri þannig uppbyggingu almenningssamgangna.

Sitthvað er samt rétt í því sem leiðarahöfundur bendir á. Vandinn ás ér þó langa sögu sem vert hefði verið að minnast á. Reykjavík hefur þanist óeðlilega mikið út á undanförnum áratugum og ekki virðist hafa verið haft í huga að byggja upp borg með hliðsjón af því hvernig almenningssamgöngum verði best háttað.

Ég vakti athygli á því á þessum síðum í fyrrasumar að það tók mig skemmri tíma að hjóla vestan af Seltjarnarnesi austur í Hádegismóa en að taka strætisvagn. Eftir breytingarnar sem gerðar voru á kerfinu fyrir nokkrum árum og krukkið í nýja kerfið virðist það handónýtt, já, ég segi handónýtt. Biðtími eftir vögnum er oft ærið langur og vagnarnir standast illa á.

Einn morguninn mætti ég til vinnu í seinna lagi og hitti einn af blaðamönnum Morgunblaðsins. Sá býr vestur í bæ og spurði hvort ég hygðist nota strætisvagna sem samgöngutæki. Kvað ég já við. Blessaður, gleymdu því, sagði hann. Eftir nokkrar tilraunir ákvað ég að gleyma því. Það leysir lítinn vanda að bjóða öllum ókeypis í strætó ef fáir treysta sér til að nota kerfið.

Blint fólk hefur fengið ókeypis í strætó í 7 áratugi. Áður fyrr notaði þó nokkur hópur þess strætisvagna en nú gera það örfáir. Kerfið er orðið svo flókið og biðstöðvarnar, m.a. á Hlemmi og víðar, svo illa úr garði gerðar að þessi hópur treystir sér hreinlega ekki lengur til að nýta sér kerfið. Mál flestra einstaklinga hafa verið leyst með þjónustu leigubifreiða.

Það er öllum hagkvæmt að almenningssamgöngur verði bættar. Það krefst nokkurs kostnaðar í upphafi, en með hækkandi eldsneytisverði líður að því að fjöldi fólks finnur fyrir því að þurfa að nota bifreiðar sínar daglea til þess að koma sér til og frá vinnu. Það væri því óskandi að stjórnvöld Reykjavíkurborgar og reyndar höfuðborgarsvæðisins í heild tækju sig til og reyndu að endurskipuleggja þetta blessaða kerfi.

Hvernig væri að efna svo til almennra kosninga um málið og beita t.d. þeim aðferðum sem dr. Björn Stefánsson hefur kynnt í riti sínu, Lýðræði með raðvali og sjóðvali? Þá fengist e.t.v viðunandi niðurstaða sem hægt væri að hafa til leiðbeiningar um það kerfi sem endanlega yrði tekið upp.

Heldur vænkast hagur strympu

Í fyrradag rann upp fyrir mér að engin umsókn frá mér um starf væri í vinnslu neins staðar. Sem sagt, allar mínar umsóknir árangurslausar.

Það gladdi mig því meira en orð fá lýst þegar ég fékk tölvupóst í morgun frá starfsmannastjóra Morgunblaðsins þar sem mér og fleira fólki var boðið sumarstarf hjá blaðinu.

Auðvitað þá ég starfið enda naut ég þess að vinna þar í fyrra. Það er því full ástæða til að líta björtum augum til sumarsins á þessum sólríka degi. Með öðrum orðum er ég í sólskinsskapi!

Skítkast

Það var einn dag í júlí árið 1970 að Helgi Benediktsson, faðir minn, hringdi til mín frá Vestmannaeyjum. Tjáði hann mér að rithöfundur nokkur, sem enn er meðal vor og ég nefni ekki í bloggi þessu, hefði veist að sér á götu þá um daginn, ausið sig svívirðingum og skammað sig fyrir grein sem hann hefði ritað um sig í Ný vikutíðindi.

Faðir minn vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið og sagði piltinum, eins og hann kallaði rithöfundinn, að væri greinin sæmilega skrifuð mætti hann kenna sér hana.

Ég fór á stúfana og náði í vikutíðindin og viti menn. Þar var níðgrein um rithöfundinn þar sem hann var kallaður drullusokkur. Ég hringdi í föður minn og sagði að hann gæti ekki hafa ritað þessa grein því að þetta orð ritaði hann sjálfsagt aldrei í greinum sínum.

Hvað sem líður sök Gísla Marteins finnst mér Össur minn Skarphéðinsson hafa reitt of hátt til höggs og vopnin eru ónýt. Of mörg fúkyrði.

Hætt er við að lagið geigi þegar ekki er miðað betur.

Þetta eru bara krakkar!

Það er athyglisvert að fylgjast með framvindu mála innan borgarstjórnarhóps Sjálfstæðisflokksins og þeim skaða sem flokkurinn hefur orðið fyrir að undanförnu.

Greint hefur verið frá því í fjölmiðlum að Davíð Oddsson hafi hvatt Vilhjálm til að sitja sem fastast og taka við embætti borgarstjóra að ári.

Þegar sjálfstæðismenn eru spurðir hvað þeim finnist um þessa skoðun Davíðs skiptast þeir í tvo hópa. Annar hópurinn heldur því fram að rétt sé að yngra fólkið taki við. Hinn heldur því fram að Gísli Marteinn og Hanna Birna séu bara krakkar!

Ef til vill er hvorugt þeirra Gísla og Hönnu Birnu nægilega virðuleg til að geta gerst borgarstjóri að mati sumra miðaldra sjálfstæðismanna. Ætli það breytti einhverju ef þau breyttu nú um stíl og kæmu fram að meiri virðuleik? Ekki voru þeir Geir Hallgrímsson og Bjarni Benediktsson mjög gamlir þegar þeir komust til æðstu metorða innan flokksins, eða þá Gunnar Thoroddsen. Að vísu var engin þeirra kona.

Hvað þarf til að krakkarnir í Sjálfstæðisflokknum verði fullorðið fólk? Spyr sá sem ekki veit.

Konur hrepptu öll störfin

Það er ótrúlegt hvað fá störf virðast í boði sem henta mér. Og það er ótrúlegt en satt að þau tvö störf, sem ég hef sótt um að undanförnu, hrepptu konur.

Ekki ónýtt að stuðla þannig að jafnrétti kvenna.

Þegar ég hugsa mig um eru þær reyndar þrjár, konurnar, sem hafa fengið störf sem voru næstum eins og sniðin handa mér. Það bætir enn málstaðinn.