Lögleiðing þjófnaðar ólíkleg

Það verður að telja ólíklegt að Hæsti réttur lögleiði þjófnað hugverka eins og umsjónarmenn tiltekinna heimasíðna hafa ástundað. Fjölmargir listamenn hafa eytt bæði fjármunum og tíma í að semja og hljóðrita tónlist sem birt hefur verið á netinu og einhverjir óprútnir einstaklingar hafa gefið öðrum kost á að stela.

Íslendingar hafa umgengist höfundarrétt af mikilli óvirðingu. Fyrir tæpum tveimur áratugum var mér sagt að sýnd væri um borð í Herjólfi auglýsingamynd um Vestmannaeyjar sem hverfðist um samnefnt lag mitt. Ég forvitnaðist um það hjá Stefi hvort greidd hefðu verið gjöld af laginu. Svo var ekki og fól ég því Stefi að stöðva sýningu myndarinnar.

Svo fór að kvikmyndagerðarmaðurinn tapaði nokkru fé fyrir að nýta lagið í heimildarleysi. Myndin var einungis sýnd í eina viku í stað þriggja mánaða. Einungis einn auglýsisandi var sagður hafa greitt fyrir sína auglýsingu. Þegar upp var staðið voru það einungis 5.000 kr sem skildu á milli feigs og ófeigs. Að vísu var mér tjáð að ég hefði getað farið fram á mun hærri upphæð í skaðabætur en ég lét taxta Stefs gilda.

Þarna gerðist höfundur auglýsingamyndarinnar, sem ég nefni ekki hér, sekur um hugverkaþjófnað.

Áfrýjun ólíkleg

Þrettándakvöld Naddhristis

Í gærkvöld fórum við á Þrettándakvöld eftir breska skáldið Vilhjálm Naddhristi en gleðileikur þessi, þar sem ber á góma misskilning, einelti af verstu tegund og hvers kyns skrípalæti, er nú sýndur á fjölum Þjóðleikhússins.

Upphaf leiksýningarinnar er hreint með ólíkindum og eru gestir hvattir til þess að koma ekki á síðustu stundu. Leikarar stóðu sig almennt firnavel, einkum Arnar Jónsson sem fór á kostum, rómsterkur, blæbrigðaríkur og talar íslensku eins og hún getur fegurst orðið.

Tónlistin pirraði mig dálítið. Hún var einatt ofnotuð og spillti snilldartexta Helga Hálfdanarsonar.

Er sagður hafa keypt formannstitilinn

Þær eru með ólíkindum, fréttirnar sem berast úr Framsóknarflokknum.

Formaður flokksins fór mikinn á fundi um daginn og kallaði Samfylkinguna m.a. loftbóluflokk. Einhverjir, sem eru ekki of ánægðir með formanninn, hafa sagt að honum megi líkja við gasfyllta blöðru sem skotist hafi upp á himininn og geti sprungið þá og þegar.

Þeir hinir sömu hafa fullyrt að hann hafi keypt formannstitilinn. Ýmsir Framsóknarmenn hafi ekki einungis látið ginnast af meintum ferskum hugmyndum heldur því að hann ætti digra sjóði sem kæmu fjárþrota flokki vel.

Þetta hlýtur allt að koma í ljós þegar formaður Framsóknarflokksins gerir grein fyrir fjárreiðum sínum. Einu sinni var sagt um annan formann flokksins að hann ætti eitt stærsta fagbókasafn landsins - bankabækur.

Sinnuleysi Blindrafélagsins

Ég fór upp á borgarspítalann í morgun. Fátt varð til tíðinda annað en að læknirinn minn skammaði mig fyrir slóðaskap.

Í undanförnum heimsóknum mínum á þessa merku stofnun hef ég iðulega orðið einhverjum samferða niður. Nú brá svo við að ég var einn míns líðs. Áttaði ég mig þá á því að hvorki er upphleypt letur né blindraletur á hnöppum lyftunnar.

Auðvelt er að kippa þessu í lag. Einungis þarf sérstaka plastmiða til þess að líma á hnappana. Þetta væri kjörið verk fyrir einhverja á vegum Blindrafélagsins eða þá nýju þekkingarmiðstöðina.

Forráðamenn Blindrafélagsins hafa iðulega rætt um aukinn veg Blindrafélagsins á hátíðarstundum. Einungis fáir þeirra hafa verið læsir á það á undanförnum árum. Félagið er því sennilega illa fallið til að hafa forgöngu um að merkja opinberar stofnanir eða fá þær merktar. Áhuginn á blindraletri virðist einungis í orði en ekki á borði.

Þeirri hugmynd skal nú varpað hér fram að ungt fólk fái það hlutverk í sumar að merkja lyftur í opinberum stofnunum og verði einkafyrirtækjum einnig boðin þessi þjónusta. Þá er nauðsynlegt að gefa út frímerki með blindraletri og merkilegt að enginn skyldi benda Íslandspósti á þetta. Í Danmörku og víðar hafa slík frímerki verið gefin út og vakið mikla athygli.

Ólíkt hafast þeir að

Í gær birtist í Fréttablaðinu grein og viðtal við Sigurð Einarsson, fyrrum stjórnarformann Kaupþings, þar sem hann fór fram með ótrúlegum dylgjum. Kvartar hann um að bankaleynd hafi verið rofin og upplýsingar látnar fjölmiðlum í té. Hafi þær síðan verið nýttar til þess að hóta mönnum. Ýjar hann m.a. að hlut Davíðs Oddssonar.

Hvað sem um Sigurð má segja verður hann að kannast við að hafa átt þátt í að koma eignum manna undan í svokölluð skattaskjól sem betur væru kölluð þjófahreiður. Flest af því aðhafðist hann í skjóli bankaleyndar. Þótt vissulega verði að gæta trúnaðar um ákveðin mál sem snerta hagi einstaklinga verður ekki þagað yfir því sem varðar jafnvel við lög og hagsmuni íslensks þjóðfélags. Ætli Sverrir Hermannsson hefði ekki orðað þetta svo að Sigurður hefði í gær reynt að klóra yfir eigin skít. Verði Davíð Oddsson til þess að koma upp um sviksamlegt athæfi manna eins og stjórnenda bankanna hlýtur hann vafalítið þakkir fyrir hjá almenningi sem situr nú eftir með sárt ennið.

Þá birtist í morgun grein eftir Björgvin Sigurðsson, fyrrum viðskiptaráðherra, þar sem hann sver af sér sögur um einkahlutafélag og 100 milljóna króna afskriftir. Ég held að augljóst sé hvernig þessi saga komst á kreik.

Eftir bankahrunið í haust krafðist fjöldi fólks þess að Björgvin segði af sér sem ráðherra.Ástæðurnar voru nægar. Hann var í raun ráðherra bankamála þótt hann væri lítt eða ekki hafður með í ráðum og olli ekki því verkefni. Skýringin var sögð sú að hann skuldaði tvö lán vegna húsnæðiskaupa og hefði því ekki efni á að hætta sem ráðherra. Þannig heyrði ég söguna um mánuði eftir að bankarnir hrundu.

Það er ekkert nýtt að ein fjöður verði að heilu hænsnabúi. Í þessu tiltekna máli getur Björgvin, sem er vafalaust hinn vandaðasti maður, kennt sér að nokkru um hvernig fór. Hann neitaði að axla ábyrgð og sagði ekki af sér fyrr en ákveðið hafði verið að slíta stjórnarsamstarfinu við Sjálfstæðisflokkinn.

Hvernig sem Björgvin fer að verður erfitt fyrir hann að komast hjá því að svara þeirri spurningu hvers vegna hann axlaði ekki pokann sinn og fór úr viðskiptaráðuneytinu þegar allt var hrunið. Hver veit nema það hefði dregið þann dilk á eftir sér að fleiri hefðu orðið að gera slíkt hið sama.

Græn orka úr sjó

Í daglegu lífi Morgunblaðsins í dag birtist afar merkilegt viðtal Bergþóru Njálu Guðmundsdóttur við Leo Christensen, sérfræðing frá Lálandi í Danmörku. Lýsir hann því hvernig Lálendingar brugðust við fyrir nokkrum árum, þegar atvinnuleysi var þar um 20%. Hófust menn þá handa við “grænan orkuiðnað”.

Leo fullyrðir að hér á landi séu allar aðstæður fyrir hendi til þess að Íslendingar geti orðið sjálfum sér nægir um lífrænt eldsneyti og bendir m.a. á að sjávarþörungar séu taldir einkar hentugir til slíkrar framleiðslu. Flytur hann erindi í Þjóðminjasafni Íslands á morgun kl. 12:15.

Að vísu hefur verið gagnrýnt að lífrænt eldsneyti dragi lítið úr losun gróðurhúsalofttegunda, en því fylgja vissulega margvíslegir kostir. Hér á landi væri hægt að framleiða slíkt eldsneyti án þess að ganga á land sem hentar til hefðbundins landbúnaðar.

Alþingi veit vart hvað jafnrétti er

Það er með ólíkindum hvernig Alþingi hegðaði sér í þessu máli. Greinilegt er að karlmenn telja konur vart jafnhæfar körlum til setu í bankaráðum og skilanefndum. Verst er að konurnar á þinginu styðja ekki kynsystur sínar.

Víðar er pottur brotinn í jafnréttislögum. Nú verða menn að taka sig á og styrkja jafna stöðu fatlaðra í þjóðfélaginu sem er einungis jöfn að nafninu til.

Bankaráð Seðlabanka ólöglega skipað?

Samræmi milli arðs og ágóða - vinnufriðurinn í hættu

Verkalýðshreyfingin samþykkti fyrir skömmu að fresta umsömdum launahækkunum. Ástæðan var sú að fyrirtækin voru ekki talin þola þær.

Almenningur hefur þegar tekið á sig kauplækkun eftir að verðbólgan fór aftur á skrið. Þess vegna ber það vott um algera siðblindu þegar HB Grandi hyggst nú greiða eigendum sínum arð.

Er fyrirtæki, sem greiðir eigendum arð, stætt á að lækka laun starfsfólksins? Er í raun ekki um gagnkvæma fjárfestingu að ræða, fyrirtækið frjárfestir í starfsfólki og starfsmenn veðja á fyrirtækið? Því skal spurt hvort ekki sé rétt að starfsfólkið njóti aðrsins úr því að það hefur þegar orðið fyrir kauplækkun af v-ldum verðbólgunnar?

Ætli Grandi að fara sínu fram eru forsendur fyrir sátt á íslenskum vinnumarkaði brostnar. Ekki einungis það, heldur verða lífeyrisþegar að gera kröfur um sambærileg kjör.

Fremur formaður Framsóknarflokksins pólitískt sjálfsmorð?

Ríkisútvarpið greindi frá því nú fyrir skemmstu að forsætisnefnd Alþingis hefði sett reglur um það hvernig þingmenn geri grein fyrir tekjum sínum og eignum, en reglur þessar taka gildi 1. maí nk.

Í gær vakti grein Agnesar Bragadóttur um framsóknarflokkinn mikla athygli en þar kom m.a. fram að formaðurinn veigri sér við að gera grein fyrir fjárreiðum sínum. Þegar eftir var leitað fór hann undan í flæmingi.

Það er næstum eins og reglurnar séu samdar til þess að hann og fleiri (sumir segja Bjarni Benediktsson, verðandi formaður Sjálfstæðisflokksins) sleppi við að gefa upplýsingar um fjármál sín áður en kosið verður í vor. Ekki geri ég mér grein fyrir sgöðu Bjarna en hitt er víst að Sigmundur Davíð er á góðri leið að fremja pólitískt sjálfsmorð, geri hann ekki grein fyrir stöðu sinni.

misheppnaðir skyldupistlar Morgunblaðsins

Nokkrir fastir dálkar eru í Morgunblaðinu sem blaðamenn skrifa. Eru það einkum Víkverji og fjölmiðlapistlarnir. Þeir eru jafnmisjafnir og blaðamennirnir eru margir og stundum skemmta höfundarnir sér greinilega þegar þeir láta fingurna leika um lyklaborð tölvunnar.

Einatt hafa mér þótt margir fjölmiðlapistlarnir fram úr hófi illa gerðir. Stundum skrifa menn um eitthvað út úr hreinum vandræðum svo að úr verður hálfgerð vitleysa. Í dag skrifar Kolbrún Bergþórsdóttir fjölmilapistil um geisladisk en hvorki sjónvarp né útvarp en nefnir þó Ríkisútvarpið á nafn. Ástæðan er diskur sem hún eignaðist og er með lögum bandaríska tónskáldsins Leroy Andersons.

Kolbrún minnist m.a. á ritvélarlagið fræga og minnir að það hafi verið kynningarlag þáttar sem hefði verið í líkingu við Samfélagið í nærmynd. Svo var nú aldeilis ekki. Þetta var þátturinn "Efst á baugi" sem var á dagskrá útvarpsins á 7. áratugnum og þeir sáu m.a. um Magnús Þórðarson, Tómas Karlsson og Björgvin Guðmundsson. Fjallað var um erlend málefni og var þátturinn mjög vinsæll.

Í pistlinum víkur Kolbrún að því að Leroy hafi talað íslensku reiprennandi. Ég man ekki betur en Jón Múli Árnason hafi í tvígang a.m.k. gengist við að hafa reynt að kenna Leroy íslensku en taldi að árangurinn hefðu orðið næstum því enginn.

Morgunblaðið ætti að vanda betur til fjölmiðlapistlanna og gera þá að eftirsóttu lesefni. Til að mynda væri æskilegt að í pistlunum yrði fjallað um frumflutning íslensks efnis í sjónvarpi og útvarpi. Hvers vegna fær blaðið ekki leiklistargagnrýnanda sinn til að dæma leikrit Útvarpsleikhússins? Þetta er sjálfsagt fjölsóttasta leikhús landsins og flytur miklu viðameira úrval leikverka en nokkurt annað leikhús á landinu.