Sporin hræða

Íslendingar, einkum sjálfstæðismenn, hafa verið hræddir við hvers konar viðurlög. Skortur á viðurlögum hefur einatt orðið til þess að menn hafa farið sínu fram því að ekki var hægt að beita viðurlögum. Það rer hluti hins óhefta sjálfstæðis að geta traðkað á náunganum án þess að bera sjálfur skarðan hlut frá borði.

Engin viðurlög eru gegn því að brjóta á fötluðu fólki enda hafa kærur í samræmi við lög um málefni fatlaðra sjaldnast skilað árangri.

Engin viðurlög voru gegn því að menn færu sínu fram í bankakerfinu og því fór sem fór. Enginn hefur óttast nokkurn skapaðan hlut og enn heldur samráðið áfram. Engum hefur verið stungið inn eða hann látinn sæta persónulegum ábyrgðum vegna samráðs um skiptingu markaðar milli fyrirtækja.

Nú færist í vöxt að heimasíður verði óaðgengilegar sjónskertu fólki. Engin lög um aðgengi að upplýsingum eru í gildi hér á landi og því engin viðurlög gegn því að traðka á réttindum blinds fólks. Jafnvel Hæstiréttur Íslands er þar framalega í fylkingu til þess að hlífa fyrrum sakamönnum á kostnað þeirra sem ekkert hafa sér til saka unnið. Morgunblaðið birti jafnvel leiðara í júlí 2008 þar sem Íslendingum var hrósað vegna víðsýni í aðgengismálum og það talið stjórnvöldum til gildis að engin viðurlög gildi um þessi mál hérlendis.

<>Íslendingar, eins og aðrar þjóðir, skilja aldrei fyrr en skellur í tönnum. Þess vegna eru viðurlög óhjákvæmilegur hluti lagasetningar hér á landi sem annars staðar.

Fyrrum bankastjóri Seðlabankans og núverandi ritstjóri Morgunblaðsins taldi sig eitt sinn í sjónvarpsviðtali saklausan af því sem fór af stað í bankahruninu þótt hann hefði sleppt frjálshyggjuöflunum lausum án viðurlaga - það hefðu eingöngu verið frjálshyggjueinstaklingarnir sem kunnu ekki að notfæra sér frelsið án þess að skaða aðra.

Hvers vegna eru viðurlög gegn því að brjóta umferðarlög?

Hvers vegna er smáþjófum refsað fyrir að brjótast inn hjá fólki og stela?

Hver er munur á þeim og stórþjófum, félagslegum eða stjórnmálalegum glæpamönnum og ofbeldismönnum?

Ekki heimild til að beita viðurlögum

Atli féll á eigin bragði

Hinn mæti lögfræðingur og vinstrimaður, Atli Gíslason, féll á eigin bragði. Hann gleymdi að greina umbjóðendum sínum á Suðurlandi frá því hvað hann hygðist fyrir og er nú umboðslaus. Getur verið að hann hafi einnig gleymt því að enn ríki málsfrelsi innan þingflokkanna?

Þegar stjórn Hermanns Jónassonar var mynduð árið 1956 hitti Helgi Benediktsson, athafnamaður í Vestmannaeyjum, Hannibal Valdimarsson, þegar hann kom af sínum fyrsta ríkisstjórnarfundi. "Nú er um að gera að þið látið ykkur semja," sagði Helgi við Hannibal. Hannibal kvað ekki mundi verða skortur á samlyndi innan ríkisstjórnarinnar.

Að undanförnu hefur ritstjóra þessa bloggs oft orðið hugsað til orrustunnar á Vínheiði, þar sem Þórólfur Skalla-Grímsson féll. Er það einkum lýsingin á skoskum liðssveitum, sem valdið hefur því að mér þykir sem sumir þingmenn VG hagi sér sem þetta lausalið. Munurinn er þó sá að um andstæðar fylkingar var að ræða, en VG er enn talið ein liðsheild. Þórólfur og þeir Egill börðust gegn Skotum og vöruðu sig ekki á herbragði þeirra.

Brotthlaup þingmanna úr þingflokki þýðir ætíð einangrun og ósigur nema einhver annar flokkur vilji taka við þeim. Þannig falla menn stundum á eigin bragði en þurfa ekki lausalið úr öðrum flokkum til þess að valda sjálum sér og öðrum usla.

Atli situr ekki í umboði kjósenda VG

Talar treimur tungum

Flest illmenni eiga það sameiginlegt að þau eru lygarar. Moammar Gadaffi leikur nú tveimur skjöldum. Erlendum fréttamönnum og stjórnvöldum telur hann trú um að líbísk stjornvöld fylgist með því að vopnahléð sé virt, en því miður skilja sumir fréttamenn arabisku og vita því betur. Líbískir fjölmiðlar minnast vart á vopnahléð en lýsa árásum skæruliðasveita og glæpamanna á hersveitir landsins. Á meðan bíða uppreisnarmenn þess að þeim berist liðsinni.

Það er dapurlegt til þess að hugsa að fréttir íslenska ríkisútvarpsins af gangi mála í Líbíu og öðrum stöðum eru að sumu leyti verr sagðar en þegar Axel Thorsteinsson sagði fréttirnar í gamla daga sem hann þýddi upp úr breska útvarpinu. Ef til vill væri affarasælast fyrir íslenska ríkisútvarpið að taka upp starfsaðferðir Axels.

Farsímavefur mbl.is fær verðskulduð verðlaun

 

Um helgina var Farsímavefur Morgunblaðsins,http://m.mbl.is/ verðlaunaður á vefsýningu sem haldin var í Smáralind. Er mbl.is óskað til hamingju með verðlaunin.

Morgunblaðið hefur lengi verið í fararboddi þeirra fjölmiðla sem gert hafa aðgengilega vefi á Íslandi. Öryrkjabandalag Íslands veitti Morgunblaðinu aðgengisverðlaun árið 2003, en blaðið hóf þegar á 10. áratug síðustu aldar að gera efni þess aðgengilegt blindum tölvunotendum. Til gamans má þess geta að fyrstu þreifingar um aðgang blindra að Morgunblaðinu fóru fram sumarið 1984, en þá veltu starfsmenn Blindrabókasafns Íslands því fyrir sér hvort festa ætti kaup á blindraletursprentvél af tegundinni Braillo 270. Í samræðum mínum við Jan Christophersen, forstjóra Braillo, kom fram  að norskt textavinnslukerfi, sem Morgunblaðið notaði, hentaði ágætlega til þess að framleiða efni með blindraletri. Morgunblaðið sá  sér ekki fært að taka þátt í slíkri tilraun, enda notendahópurinn örfámennur um þær mundir. Hugsanlega hefði lestur efnis á blindraletri tekið nokkurn kipp ef farið hefði verið að prenta valið efni úr Morgunblaðinu um þetta leyti. En Blndrafélagið hafði þá þegar hafið útgáfu hljóðtímarits og hafa vafalaust ýmsir félagsmenn þess talið að eftirspurn eftir blaðaefni væri þannig fullnægt.

Fréttina um verðlaunin er á þessari vefslóð

 

 http://mbl.is/frettir/taekni/2011/03/15/farsimavefur_mbl_is_verdlaunadur/

 

Besti hvað?

 

Þetta er fyrirsögn leiðara Morgunblaðsins í dag.

Það er vissulega tilbreyting að leiðarahöfundur blaðsins sjái ástæðu til að atast í einhverjum öðrum en forsætisráðherra, en Steingrími Sigfússyni getur hann þó ekki sleppt í pistli sínum:

http://www.mbl.is/mogginn/leidarar/grein/1148948/

Það er skiljanlegt að leiðarahöfundinum svíði sú þróun mála sem orðið hefur í Reykjavík. Það er jafnskiljanlegt og sjálfseyðingarhvöt Samfylkingarinnar er óskiljanleg, sú að tryggja sér aðgang að valdastómum með tilstyrk Besta flokksins.

Í gær hitti borgarstjórinn stjórnendur leikskóla að máli og gerði þá tilraun til að halda vitræna ræðu. Er það nokkur viðsnúningur frá því sem verið hefur. Það dugar þó vart til. Nágrannar Reykvíkinga líta með skelfingu til þess sem nú gerist í borginni. Þar virðist einhvers konar sjálfseyðingarhvöt hafa tekið völdin. Athyglisvert er að mikill hluti niðurskurðarins skuli beinast að konum og börnum. Hvað boðar það?

 

Af upphafi kvikmyndasýninga að Laugum í Reykjadal

 

Árið 1945 gáfu fóstursystkinin, Helgi Benediktsson, athafnamaður í Vestmannaeyjum og Kristbjörg Þorbergsdóttir, sem þá var matráðskona Landspítalans, Laugaskóla tvær 35 mm kvikmyndasýningarvélar af tegundinni Peerles. Voru vélarnar settar upp í íþróttahúsi skólans og sýningar hafnar um haustið. Svo segir í einni heimild:

 

Laugaskóla gefnar Kvikmyndavélar

 

„Laugaskóla hafa verið gefnar tvær vélar til kvikmyndasýninga. Voru það Helgi Benediktsson útgerðarmaður í Vestmannaeyjum og Kristbjörg Þorbergsdóttir fóstursystir hans sem færðu skólanum þessa rausnarlegu gjöf. Vélarnar voru sendar til Húsavíkur með skipi og þaðan fluttar til Lauga. Og ekki var lokið höfðingsskap Helga og Kristbjargar því þau báru einnig kostnað af uppsetningu vélanna og þeim lagfæringum sem gera þurfti á þeim, en skólinn greiddi fyrir breytingar sem gerðar voru á Þróttó svo það hentaði til kvikmyndasýninga. Var vélunum fundinn staður á svölum miðhæðar Þróttó og er nú hægt að sýna kvikmyndir í salnum. Kvikmyndasýningar hafa verið tíðar í vetur og Laugamenn verið duglegir að mæta í bíó."

 

Að sögn Kristjáns Guðmundssonar, sem nú stýrir kvikmyndasýningum að Laugum, voru vélarnar notaðar framundir 1970, en þá hafði ný tækni rutt sér til rúms. Árið 2005 var ráðist í breytingar á íþróttahúsi skólans, samanber heimasíðu hans, http://laugar.is/

Þá var önnur vélin gerð upp og er nú til sýnis í glerskáp. Var hin vélin notuð sem varahlutir.

 

Gísli Helgason hitti um daginn Þorstein Glúmsson frá Vallarkoti í Reykjadal, en hann man vel eftir því er kvikmyndasýningar hófust á Laugum.Frásögn hans er á þessari slóð:

http://www.hljod.blog.is/blog/hljod/entry/1148493/

 

Stefnt er að því að ná tali af Snæbirni Kristjánssyni, sem lengst stjórnaði kvikmyndasýningum á Laugum og forvitnast nánar um uppsetningu vélanna. Í heimildinni, sem vitnað var í hér að ofan, kemur fram að breyta hafi þurft vélunum. Gera má ráð fyrir að það hafi stafað af þeim mismun sem var á rafkerfi Bandaríkjanna og þess er algengast var á Íslandi um þessar mundir.

 

 

Suðurganga Íslendinga - síðasta útrásin

 

Athyglisþörf Íslendinga verður seint fullnægt. Stundum verður hún hlægileg og velta menn þá fyrir sér tilganginum. Gerast menn jafnvel svo djarfir að fá forseta lýðveldisins í lið með sér til þess að bera á borð fyrir stórmenni heimsins þjóðsögur sem lítill fótur er fyrir.

Í morgun afhenti forseti vor páfanum styttu af Guðríði Þorbjarnardóttur, sem er sögð hafa gengið fyrst íslenskra kvenna suður til Róms. Hafði hún áður farið til Grænlands með föður sínum og þaðan til Vínlands þar sem hún ól fyrsta barnið evrópskrar ættar.

Tvær sögur greina frá Guðríði: Eiríks saga rauða og Grænlendinga saga. Dr. Jónas Kristjánsson, fyrrum forstöðumaður Árnastofnunar, hefur leitt líkur að því að Grænlendinga saga sé yngri heimild og mun síðri en Eiríks saga rauða, enda skýtur persónum upp í sögunni án nokkurs samhengis við það sem áður hafði gerst. Telur Jónas að sagan um suðurgöngu sé skáldskapur sem þjóni þeim tilgangi einum að auka veg afkomenda Guðríðar, þar á meðal Þorláks Runólfssonar, Skálholtsbiskups.

Prestur kaþólsku kirkjunnar á Íslandi fullyrti í fréttum Ríkisútvarpsins áðan að hlutur Íslendinga í kristniboði hefði verið meiri í upphafi 11. aldar en álitið hefði verið. Ætli presturinn hafi lesið sögur þær sem greina frá Guðríði? Þótt Guðríður hafi vissulega verið geðþekkari kona en mágkona hennar, Freydís Eiríksdóttir, samkvæmt fornum bókum, er fátt sem bendir til að Guðríður hafi stundað trúboð í Vesturheimi eins og presturinn lét liggja að. Til þess virðast Íslendingar hafa haft of mikla skömm á skrælingjum, enda höfum vér Íslendingar jafnan verið menn kynhreinastir og öðrum þjóðum fremri.

Í Eiríks sögu rauða er ekki vikið orði að suðurgöngu Guðríðar og virðist við lauslegan samanburð sagnanna ýmislegt í þeirri sögu mun líklegra en það sem ritað er í Grænlendingasögu.

Ef til vill hafa forsetinn og Laugabrekkuhópurinn haft ummæli Jónasar frá Hriflu til viðmiðunar, en hann sagði eitt sinn: „Það gæti hafa verið satt."

 

Forsetinn á fundi með páfa