Einkastjórnmálasamtök

Stundum komast menn til valda vegna oddaaðstöðu sinnar. Þeir kunna einhverju sinni að hafa haft að baki sér hóp fólks sem myndaði samtök um tiltekið málefni. Stundum hverfur hópurinn og oddvitinn verður einn eftir í hópi með sjálfum sér.

Þegar eins manns flokkur kemst í oddaaðstöðu þarf hann einatt að velja sér til samstarfs fólk sem hefur svipaðar áherslur og flokkurinn. En þetta fólk gengur sjáldan í flokkinn.

Dæmin hafa sýnt oftar en einu sinni að slíkt samstarf stendur sjaldnast lengi. Eins manns flokkar eru þekktir að einstrengingshætti og ýmsum kreddum sem þeir geta ekki látið af. Ef vikið er út af slíkum kreddum og flokknum finnst sér ógnað er samstarfinu við þann, sem móðgaði flokkinn, einfaldlega rift. Lýðræðisleg umræða getur ekki farið fram. Flokkurinn ræður.

Það hlýtur að ljúkast upp fyrir lýðræðisflokkum hvaða hætta stafar af því að eiga samstarf við eins manns flokka. Þá reynir fyrst á lýðræðið þegar tekist er á um hvort megi sín meira, sannfæring fólksins eða skoðun eins manns flokksins.

Hlaupið eftir annarra rangfærslum

Í fréttum Ríkisútvarpsins í hádeginu var greint frá því að ferðamálastjóri hefði aldrei látið sér um munn fara að landeigendum bæri að setja upp aðvörunarskilti vegna hættulegra aðstæðna.

Á pistli mínum frá í gær mátti skilja að svo hefði verið og hef ég því hlaupið eftir rangfærslum nanarra. Beðist er afsökunar.

Litla gula hænan

Um daginn lá við að brimið hrifi þýska ferðamenn með sér í fjörunni við Reynisdranga.

Frá aldaöðli hefur verið vitað að sjólagið við Vík í Mýrdal og nágrenni er ekkert lamb að leika sér við. Það fengu skipverjar á Skaftfellingi að reyna oftar en einu sinni, en þeir urðu iðulega að snúa frá vegna þess að sjólag versnaði skyndilega svo að ekki var hægt að skipa upp vörum.

Í kvöld heyrði ég afar ógeðfelt viðtal við bónda þann sem á sennilega mestan reka á fjörum við Reynisdranga. Hyggst hann banna ferðamönnum aðgang að svæðinu og telur ekki í sínum verkahring að setja upp varúðarskilti um sjólag. Ef hann treystir sér ekki til þess verður hann víst að láta sér linda að fólk gangi þar um sér til ánægju og yndisauka.

Samkvæmt ákvæðum Jónsbókar frá 1284, sem enn eru í gildi, getur bóndinn ekki bannað mönnum að ganga um fjöruna. Hann getur hins vegar bannað þeim að nytja rekann.

Bóndinn hafði þó nokkuð til síns máls þegar hann ræddi um viðvörunarskiltin. Ferðamálastofa ætti að sjá sóma sinn í að sinna málum eins og nauðsynlegum varúðarskiltum á stöðum þar sem ekki er krafist gjalds.

Úr því að farið er að ræða um varúðarskilti þótti mér stórlega vanta á að alls öryggis væri gætt við hverasvæðið í Krýsuvík þegar við hjón vorum þar á ferð um daginn. Að vísu hefur verið bætt við nokkrum nýjum pöllum. Aðrir virðast mér farnir að fúna og á nokkrum stöðum vantar rimar í pallana. Þá er ekkert GSM-samband í Krýsuvík og verður það að teljast ámælisvert.

En það er sama sagan hér á landi. Hver og einn segir: ekki ég. Það sagði litla gula hænan einnig hérum árið og virðist ferðamálastjóri jafnvel taka undir orð hennar.

Hungursneyð í Austur-Afríku

Breska útvarpið greindi frá því í morgun að hungursneyð væri brostin á í sumum löndum Austur-Afríku. Nefnd voru einkum löndin Sómalía, Erítrea og E´þíópía.

Ástæðurnar eru nú fyrst og fremst miklar verðhækkanir á maís og hrísgrjónum. Dæmi eru þess að matvæli hafi hækkað 4-5 sinnum á einu ári.

Fólk, sem lifir á kvikfjárrækt, fær ekki lengur nægilega hátt verð fyrir afurðir sínar til að geta keypt kornmeti. Taldi fréttamaður útvarpsins að yrði ekkert að gert stefndi í sömu hörmungar og urðu á þessu sama svæði árið 1984.

Það versta er að þetta stafar m.a. af græðgi þeirra sem meira mega sín, eða ætti ég heldur að segja okkar sem best megum.

Víti kvótalánþega til varnaðar

Í gær birtist athyglisverð frétt í Morgunblaðinu um vandræði þeirra sem keyptu kvóta fyrir erlend lán.

Ég hef áður skrifað um kvótakerfi og þær ógöngur sem Íslendingar hafa komið sér í vegna frjálslegrar túlkunar á ráðstöfun auðlindar þjóðarinnar. Tilraun síðustu ríkisstjórnar til þess að breyta stjórnarskránni á síðustu stundu fyrir kosningar var dæmd til að mistakast og afhjúpaði með heldur aumlegum hætti hverjir hagsmunirnir eru í sjávarútveginum.

Nú er svo fyrir nokkrum Íslendingum komið að þeir standa ekki undir erlendum lánum sem þeir tóku til að kaupa kvóta. Þorskskammturinn var minnkaður í fyrra og nú hefur gengið fallið.

Gaman væri að spyrja:

Hver greiddi upphaflega fyrir þann kvóta sem seldur var?

Hvenær og hvernig var kvótinn, sem sumir fengu sér að kostnaðarlausu, verðlagður?

Hvað ætla stjórnvöld að gera til þess að tryggja sameign þjóðarinnar á auðlindinni sem þjóðin á?

Hvernig á nýliðun í sjávarútvegi að vera háttað?

Spyr sá sem ekki veit.

Stórkostlegir tónlneikar Björns Andors Drage, ný krækiber og ynging tengdamóður minnar

Sunnudagskvöld við orgelið hafa helgað sér sess í menningarlífi Reykjavíkur.

Í sumar hefur staðið norræn orgelhátíð í Hallgrímskirkju á orgelsumri og hefur þar margt borið fyrir eyru.

Í kvöld sóttum við Elín ásamt móður hennar og bróður tónleika Björns Andors Drage, en hann er einkum þekktur fyrir umritanir sínar á verkum Edvards Griegs.

Tónleikarnir hófust á hinu stórfenglega verki Joie et clarté des corps glorieux (Gleði og hreinleiki hinna dýrðlegu líkama) úr Les corps glorieux sem Messiaen skrifaði árið 1939. Lék Björn það af stórkostlegri innlifun og túlkunin var einstök.

Hið sama má segja um næsta verk, Partitu um sálminn Nun komm der Heiden Heiland (Nú kemur heimsins hjálparráð) eftir þýska tónskáldið Hugo Distler.

Ekki verður frekar fjallað um einstök verk þessara tónleika að öðru leyti en því að eftir hlé flutti Björn nokkur píanóverka eftir Edvard Grieg. Verður að segjast sem er að undirrituðum þóttu útsetningarnar misjafnlega góðar, en sumar voru þó undursamlegar.

Tónleikunum lauk eða átti að ljúka á Inngöngumarsi Bojarna eftir Johan Halvorsen. Það var makalaust skemmtileg og vel gerð orgelútsetning.

Steininn tók þó úr þegar Björn Andor Drage varð við óskum áheyrenda um aukalag og var það sjálfur dansinn úr höll Dofra Konungs, hið einkennilega tryllingslega verk Edvards Grieg sem túlkað hefur verið af ótal listamönnum. Hlógu áheyrendur af gleði í lokin og gengu þakklátir og glaðir út í sumarnóttina.

Tengdamóðir mín varð svo glöð að hún yngdist um 18 ár. Geri aðrir betur.

Í gær skemmti hún sér svo vel að hún yngdist um 12 ár. Hvar ætli þetta endi hjá henni, blessaðri?

Helgin var sem sagt vel heppnuð. Í gær voru það ferð um Reykjanes, ný krækiber og góður matur og í kvöld enn betri matur og síðan þessir dýrlegu tónleikar. Góðar fjölskyldusamvistir eru mikils virði.

Kolbeinn Tumi Árnason tennist nú óðum

Í fyrrakvöld hringdi Árni, sonur Elínar, og tjáði henni að nú hefði Kolbeinn litli Tumi tekið fyrstu tönnina, en hann fæddist 14. apríl eins og þjóð veit.

Við hjónin fórum ásamt móður Elínar og bróður suður á Reykjanes í dag. Upphafið varð nú eiginlega með eindæmum. Gestur í veislu, sem haldin var hér í fjöleignarhúsinu í gærkvöld, hafði lagt bílnum sínum svo kirfilega fyrir framan bílskúrinn hjá okkur að við urðum að bíða í hálfan annan tíma eftir að lögreglan hefði upp á eiganda bílsins og hann kæmi og sækti hann. En af stað komumst við upp úr kl. hálftvö.

Tanntaka Kolbeins Tuma bögglaðist eitthvað fyrir brjósti heimilishagyrðingsins þar til þetta hnoð varð til:

Fékk hann Kolbeinn Tumi tönn,

tekur þeim að fjölga brátt.

Gleðjast Árni og Elfa Hrönn,

yndi manna er barnið smátt.

Ég hringdi síðan í Elfu Hrönn, móður Kolbeins Tuma og kvað tengdamóður hennar hafa þessa vísu orta. Eitthvað þótti Elínu það ólíkindalegt og sór kveðskapinn af sér. En þá bárust þau tíðendi að tennur drengsins væru orðnar tvær og hann nartaði nú í móður sína.

Lausnin á sólskinsvanda fartölvueigenda

Svokallaðir heitir reitir eru vinsælir. Nú er orðið heitt á Austurvelli og bráðum verður heitt á öllu Seltjarnarnesi.

Að undanförnu hefur ýmsa langað út í sólskinið með fartölvuna sína. Sumir hafa jafnvel reynt það.

Þá hefur komið upp sá vandi að fólk sér ekki á skjáinn fyrir sólinni.

Menn hafa gerst svo djarfir að spyrja mig um lausn þessa vanda og þykir mér vissulega vænt um traustið sem fólk ber til mín. É

Ég las einhverju sinni að til væru eins konar skjágleraugu sem fólk gæti sett á sig. Sé svo, er mér spurn hvort þau fáist hér á landi. Þar með væri sólskinstölvuvandinn leystur.

Sporlatir laxveiðimenn

Í morgun brugðum við hjónin okkur í gönguferð um Elliðaárhólmana. Logn var á og hlýtt.

Fjölbreytnin á svæðinu er mikil. Gróður margvíslegur og ýmsar kletta- og flúðamyndir sem gaman er að skoða og hlusta á.

Um hólmmana liggja göngustígar sem flestir eru vel færir. Skógurinn veitir svo mikið skjól að stundum hverfur hávaðinn af umferðinni nær alveg.

Það vakti furðu okkar að á einum stað stóð gamall og fremur óásjálegur jeppi við göngustíginn. Furðuðum við okkur á þessu. en skýringarinnar var ekki langt að leita. Nærri jeppanum voru menn að veiðum.

Þarna var enn eitt dæmið um virðingarleysi fólks fyrir örðu en því sem ökumenn telja sér henta. Ef til vill er það sameiginlegt sumum veiðimönnum og ýmsum sem stunda heilsurækt í líkamsræktarstöðvum að þeir geti vart gengið spönn frá rassi.

Hefðu veiðimennirnir ekki ekiðjeppanum sínum niður bratta brekku hefðu þeir þurft að paufast upp þessa sömu brekku með feng sinn ef hann hefur þá orðið nokkur.

Ég veit hvernig á að sigra í stríði

Í gær birti Barack Obama stefnu sína í málefnum Íraks. Taldi hann að Bandaríkjamenn væru að veðja á ranganhest. Aðalandstæðingurinn væri í Afganistan en ekki í Írak. Því vill hann kalla heim mestallan herafla Bandaríkjamanna á næsta kjörtímabili.

John McKain brást skjótt við og hélt mikla skammaræðu þar sem hann margendurtók að hann vissi hvernig ætti að vinna sigur í stríði. Rakti hann síðan hinn mikla árangur sem Bandaríkjamenn hefðu náð við að byggja upp innviði írasks samfélags sem þeir eyðilögðu og hélt því fram að vel gengi að tryggja öryggi írakskra borgara.

Barack svaraði á móti fullum hálsi og benti á að mannfall Bandaríkjamanna í Írak hefði verið mikið í síðasta mánuði.

Þetta var aumt áheyrnar. Hvaða stíð skyldi John McKain hafa unnið? Barðist hann ekki í Víetnam? Hver tapaði því stríði?

Stóð John kannski uppi sem sigurvegari?

Spyr sá sem ekki veit.