Klíkulistinn á Akureyri

Sunnlendingum hefur einatt þótt Akureyringar skrýtnir og sama finnst Akureyringum um sunnlendinga. Það heimskulegasta sem Akureyringum hefur þó dottið í hug er að skipta svo gersamlega um meirihluta að eins manns listinn, L-listinn (nafngiftin er akureyrsk) fékk hreinan meirihluta í bæjarstjórn. Það væri ósanngjarnt að halda því ekki til haga að ýmsir mætir einstaklingar gengu til liðs við Odd Halldórsson, fólk sem vildi bæta heiminn og vill sjálfsagt enn.

Þeim, sem héldu að L-listinn á Akureyri yrði fordæmið sem menn völdu til að skapa nýtt Ísland, hlýtur að hafa svelgst á við að heyra fréttir Ríkisútvarpsins í kvöld. Þar er helst að skilja að menn þurfi helst að vera tengdir stofnanda listans til þess að komast til áhrifa. Oddur reyndi að malda í móinn og benda á fjölskyldutengsl innan Sjálfstæðis- og Framsóknarflokks og hélt því fram að Samfylkingin væri í raun eign einnar fjölskyldu.

Það versta sem stjórnmálaforingjar gera ættingjum sínum er að skipa þá í æðstu trúnaðarstörf. Þótt þetta tíkist í litlum bæjarfélögum og innan smáflokka eins og á Seltjarnarnesi verður að telja vafasamt að til slíkra ráða þurfi að grípa í jafnfjölmennum kaupstað og Akureyri sem var eitt sinn annar stærsti kaupstaður landsins. Klíkuskapur og fjölskyldutengsl innan stjórnmálaflokka eru litlu skárri en sifjaspell og fela ís ér glötun (L-listinn er víst ekki eiginlegur stjórnmálaflokkur heldur "á öðrum basa" eins og Oddur sagði, hvað sem hann á við." . Oddur Halldórsson virðist þegar hafa lagt af stað í sína glötunargöngu.

Hátíðartónleikar í Skálholtsdómkirkju, hrífandi flutningur

Í dag, sunnudaginn 4. júlí 2010, voru haldnir hátíðartónleikar í Skálholtsdómkirkju í tilefni þess að 35 ár voru liðin frá því að sumartónleikar hófu göngu sína. Það var sembalsnilingurinn Helga Ingólfsdóttir sem átti hugmyndina að tónleikahaldi þar á staðnum og veitti tónleikunum forstöðu árum saman ásamt eiginmanni sínum, Þorkatli Helgasyni.

Í dag var flutt eitt af stórvirkjum tónbókmenntanna, Vespro della Beata Vergine frá árinu 1610 eftir Claudio Monteverdi. Flytjendur voru Kammerkórinn Collegium Cantorum frá Uppsölum, Stúlknakór Reykjavíkur – Vox junior, Marta G. Halldórsdóttir og Rannveig Sif Sigurðardóttir, sópranar, Eyjólfur Eyjólfsson og Nils Högman, tenórar, Peter Johnsson og Tryggve Nevéus, bassar. Undirleikur var í höndum Instrumenta Musica. Stjórnandi: Olle Johansson.

Eins og vænta mátti var kirkjan fullsetin og var andrúmsloftið magnað hrifningu og þakklæti fyrir þennan einstæða flutning.

Æði oft, þegar tónlist endurreisnar- eða barokk-tímans er leikin eru hljóðfærin stillt lægra en nú tíðkast og nemur það um hálftóni . Í dag var það ekki gert. Rannveig Sif Sigurðardóttir staðfesti þetta við mig en mér heyrðist ekki betur en hún segði að a.m.k. hluti verksins hefði verið lækkaður um hálfa tóntegund. Truflaði þetta ekki tóneyrað en ég hef þá áráttu að fylgjast gjarnan með þeim tóntegundum sem leikið er í og þurfti ég ekki að stilla eyrað í dag á barokk-stillingu.

Hljóðfæraleikurinn var sérstaklega fágaður og vel heppnaður og á það einnig við um hlut einsöngvara og kóra, en frammistaða þeirra var óaðfinnanleg. Samræmið millum kórs, hljómsveitar og einsöngvara var til fyrirmyndar og áferðin öll hin fegursta. Það var fróðlegt að velta fyrir sér þeim áhrifum sem Claudio Monteverdi hlýtur að hafa haft á þau tónskáld sem á eftir komu. Vissulega ber verkið þess merki að vera undanfari þess að Barokk-stíllinn næði hæðum sínum í pólífónískri snilli J.S. Bachs. Eigi að síður hlýtur þetta verk að teljast eitt af snilldarverkum tónbókmenntanna og fór afar vel á að flytja það á þessum hátíðartónleikum sem verða að teljast meðal hins besta sem flutt hefur verið í Skálholti.

Sem leikmaður og áhugamaður um tónlist flyt ég aðstandendum einlægar hamingjuóskir og þakka hrífandi flutning og ógleymanlega stund.

Lágstéttirnar sviptar hagnaði og leikur ljóssins í Hörpu

Tvær greinar vöktu athygli míkna í Sunnudagsmogganum í dag. Aðra skrifaði Styrmir Gunnarsson og veltir hann þar fyrir sér tilgangi þess að ríkisstjórnin gangi nú í lið með bönkunum í baráttunni við almenning. Eru það athyglisverðar hugleiðingar og innlegg í þá umræðu að með einum eða öðrum hætti virði menn ekki dóm Hæstaréttar. Gerir Styrmir m.a. því skóna að íslenska fjármálakerfið se en of stórt og kostnaðinn við það greiði neytendur eins og hefur gerst með of margar bensínstöðvar olíufélaganna. Það er gömul saga að menn hamist hér gegn of stóru fjármálakerfi og ekki nema rétt að á það sé bent nú eftir að allt fór hér á hliðina. Ég les ævinlega pistla Styrmis því að um margt hefur hann reynst réttsýnn og sanngjarn þeim sem eiga hendur sínar að verja fyrir ofríki þeirra sem meira mega sín.

Þá vakti athygli mína prýðilegt viðtal Einars Fals Ingólfssonar, ljósmyndara og blaðamanns, við Ólaf Elíasson, myndlistarmann, þar sem þeir félagar fjalla um glerhjúpinn utan um Hörpu og sjónarleik þann sem framinn verður allt árið um kring. Var ævintýralegt að lesa lýsingarnar og gera sér í hugarlund hvernig byggingin njóti sín í framtíðinni og setji svip á umhverfi Reykjavíkur. Ólafur er frumkvöðull en apar ekki eftir öðrum. Fleiri frumkvöðlar hefðu þurft að koma að sköpujn Reykjavíkur. Þá væri hún e.t.v. skárri yfirferðar en nú.

Nú vænti ég þess að Sunnudagsmogginn fjalli næst um hljóðfræðina sem tónleikasalurinn í Hörpu byggir á. Til þess var nú leikurinn gerður að við eignuðumst gott tónleikahús. Ljósadýrðin verður síðan kærkomin viðbót sem lýsir upp skammdegið í Reykjavík og ljær því ævintýrablæ.

Á ævinlega að fyrirgefa þeim sem þykjast ekki vita hvað þeir gjöra?

Í dag greinir Morgunblaðið frá því að eftir nokkra daga verði undirritað samkomulag um að færa málefni fatlaðra yfir til sveitarfélaganna. Miðað sé við að ekki færri en 7.000 manns verði á hverju svæði. Þannig verði Vestfirðir eitt þjónustusvæði svo að dæmi sé tekið.

Fullyrt er að þjónusta við fatlað fólk batni við þessa breytingu og hún færist á eina hendi. Er þá vafalaust átt við félagsþjónustu sveitarfélaganna. Ýmis þjónusta hlýtur þó að verða áfram á landsgrundvelli, svo sem úthlutun hjálpartækja o.fl., en það kemur ekki fram í greininni þar sem m.a. er vitnað í Halldór Halldórsson, formann Sambands íslenskra sveitarfélaga og blaðamaðurinn virðist ekki hafa haft þekkingu til þess að inna nánar eftir smáatriðum. Þá vekur athygli að ekki skuli rætt við forystumenn samtaka fatlaðra um málið.

Árni Páll Árnason telur að nokkurt hagræði muni verða af þessari breytingu. Ekki er ljóst af orðum hans hvort hann hugsi þá fremur um hag ríkissjóðs en fatlaðs fólks. Miðað við reynsluna sem orðið hefur á þessu sviði á Norðurlöndum, setur að mörgum kvíða. Þar er þjónusta við fatlað fólk afar mismunandi eftir því hvar fólk býr. Dæmi eru þess að fólk flytji milli sveitarfélaga til þess að fá betri þjónustu. Í Danmörku neita sum þjónustusvæðin blindu fólki um nauðsynleg hjálpartæki á meðan önnur eru sveigjanlegri í afstöðu sinni. Þá hefur einnig verið kvartað undan því m.a. í Noregi að lítil þekking sé á einstökum málaflokkum fatlaðra hjá sveitarfélögunum og valdi það skjólstæðingum (neytendum) miklum óþægindum.

Nú veit ég ekki hvort samtök fatlaðra hafi verið höfð með í ráðum þegar þessi ákvörðun var tekin. Sveitarfélögin og stjórnvöld hafa hyllst til að fara sínu fram í þessum málaflokki án teljandi samráðs enda er yfirfærslan nánast eins og trúarbrögð í æðstu stjórn félagsmálaráðuneytisins og síðan bætist Samfylkingin við sem algert forræðishyggjuafl á þessu sviði.

Sjálfsagt verður ekkiauðvelt að vinda ofan af þessari vitleysu. En hræddur er ég um að erfitt verði að fyrirgefa þeim sem vita ekki hvað þeir gjöra, þótt Jesús hafi beðið Guð að fyrirgefa illgerðamönnum sínum hér um árið því að þeir vissu ekki hvað þeir gerðu. Ætla menn að taka hann sér til fyrirmyndar og láta hvað sem er yfir sig ganga? Hvað segir Öryrkjabandalagið?

Höfundur er fyrrum formaður Öryrkjabandalags Íslands og síðar framkvæmdastjóri þess.

Því miður, skakkt númer - útvarpsleikrit í 5 þáttum

Miklu er nú útvarpað af gömlu og misgóðu efni á Rás eitt í Ríkisútvarpinu. Þar á meðal er framhaldsleikritið, „Því miður, skakkt númer“ sem Flosi Ólafsson leikstýrði og bjó til flutings í útvarp árið 1958.

Helga Valtýsdóttir leikur forríka, fársjúka, gerspillta og taugaveiklaða konu sem á mann af fátæku foreldri. Hún verður áskynja um að fremja eigi morð en veit ekki hvar og reynir árangurslaust að hafa uppi á manninum sínum í síma.

Þótt persónusköpunin sé nauðaómerkileg og söguþráðurinn enn verri er þó eitthvað skemmtilegt við að heyra þetta gamla leikrit, sem útvarpað þegar ég var 6 ára. Það er athyglisvert að hlusta eftir gömlu brellunum og þeim aðföngum sem Flosi þurfti að notast við. Sem dæmi má nefna atriðið þegar aðalpersónan, sem þá var 10 árum yngri en þegar leikurinn gerist, hitti í fyrsta sinn tilvonandi eiginmanninn. Hún vélaði hann frá vinkonu sinni með því að sýna honum nýja sportbílinn. Útvarpið er blindur miðill og á ekki annarra kosta völ en sýna hlustendum bílinn með hljóðum. Já, stór og fokdýr, amerískur sportbíll. Ætli hann hafi ekki verið 8, 12 eða 16 gata tryllitæki? En í hljóðritinu er þetta afgam all, ískrandi og skröltandi skrjóður. Leikritinu var útvarpað 1958 og Guð má vita hvaða árgerð var á hljómplötunni sem Flosi notaði.

Ég hvet alla málsmetandi útvarpshlustendur til þess að setjast við útvarpstækin á fimmtudagskvöldum kl. 22:25 í sumar og hlusta á þetta fáránlega skemmtilega leikrit þar sem persónurnar eru svo víðsfjarri því sem okkur dreymir um en þó svo nærri því sem ýmsa hefur langað að verða, þ.e. ríkir en ekki ríkir og sjúkir.

Flosi Ólafsson var skemmtilegur og Íslendingar urðu fátækari en þeir voru þegar hann féll frá. Vonandi sér Ríkisútvarpið ástæðu til að útvarpa fleiri leikritum sem hann stýrði. Sum þeirra voru meistaralega vel gerð miðað við þær aðstæður sem honum og leikurum ásamt tæknimönnum voru búnar og enginn gerði betri áramótaskaup en hann.

Vítaverð vinnubrögð forseta bæjarstjórnar

Það er greinilegt að fulltrúi VG í bæjarstjórn Mosfellsbæjar er engu meiri lýðræðissinni en verstu einveldissinnarnir í Sjálfstæðisflokknum, enda skammt öfganna á milli.

Fundir bæjarstjórna eru haldnir í heyrandahljóði og því vafasamt að heimilt sé að koma í veg fyrir að þeir séu hljóðritaðir. Árið 1986 urðu miklar deilur milli félagsmálaráðs Seltjarnarness og bæjarstjórnar vegna hækkunar leikskólagjalda. Óskaði undirritaður eftir að fá að hljóðrita umræður um málið á bæjarstjórnarfundi og veitti varaforseti bæjarstjórnar, Guðrún Katrín Þorbergsdóttir, fúslega leyfið. Ekki hafði náðst í forseta bæjarstjórnar.

Þegar sást að mundaður var hljóðnemi á fundinum gerði forseti bæjarstjórnar hé á fundi og spurði beint hvort Arnþór Helgason væri að hljóðrita fundinn og var því svarað játandi.

Héldu svo umræður áfram en eitthvert fum varð á bæjarstjórnarforsetanum. Að lokum gerði han að nýju hlé á fundinum og vísaði Arnþóri Helgasyni af fundi, léti hann ekki af því að hljóðrita. Slökkti hann á hljóðritanum og hélt á dyr. Nokkurt hark varð vegna þessa máls.

Í framhaldi þessa máls kærði ég fraferði forsetans fyrir félagsmálaráðuneytinu og var kveðinn upp úrskurður þess efnis að óheimilt væri að meina fólki hljóðritanir á fundum.

Íbúahreyfing Mosfellsbæjar a hiklaust að kæra framferði forseta bæjarstjóra Mosfellsbæjar og þeir, sem unna lýðræðinu í Mosfellsbæ og víðar, ættu e.t.v. að hugsa sig um tvisvar áður en VG fær atkvæði þeirra í næstu kosningum.

Íbúahreyfingin harmar vinnubrögð meirihlutans