Enn um aðgengi blindraað GPS

Fyrir nokkru skrifaði ég dálítið um aðgengi að GPS-staðsetningartæki Nokia 6710, en slík tæki eru í mörgum Nokiasímum.

Í dag var mér boðið að uppfæra hugbúnað símans og gerði ég það í tveimur áföngum. Þá vildi svo til að ég hlóð niður nýjum GPS-hugbúnaði og virðist hann nú vera aðgengilegur. Talgervillinn les nú lista yfir þau atriði sem leitað er að, uppáhaldsstaði, veitingastaði, verslanir, gistihús o.s.frv og gerir þeim glögg skil.

Í fikti mínu í sumarleyfinu setti ég auðvitað upp tölvupósthólf í símanum. Virðist ég hafa skilgreint það sem imap-hólf og skiptir það í sjálfu sér ekki máli. Hængurinn er hins vegar sá að talgervillinn les ekki tölvupóstinn nema með herkjum, en ég get skrifað póst eins og ekkert sé. Ég he reynt að eyða uppsetningu pósthólfsins í símanum en ekki tekist það.

Hvernig þýsk stjórnvöld endurheimta glatað fé

Þessi saga á sér þann formála að ég hef átt í basli með blindraletursskjáinn minn. Vandræðin enduðu þegar tæknimaður Papenmeier-fyrirtækisins tengdi sig inn á vélina hjá mér og áttaði sig á því hvert vandamálið væri. Í framhaldi af því greindi hann mér frá því að viðskiptin gengju nú sem aldrei fyrr en ég svaraði því til að hér mætti ýmislegt ganga betur. Komumst við að þeirri niðurstöðu að útrásarvíkingarnir hefðu verið verri en verstu sjóræningjar.

Hann sagði að Þjóðverjar hefðu fundið lausnina á því hvernig hægt væri að endurheimta glataða fjármuni. Þýska stjórnin eyðir nú milljörðum Evra til þess að aðstoða bankana. Bankarnir brenna hins vegar peningana. Nú hefur verið settur á hár umhverfisskattur í Þýskalandi til þess að hamla gegn gróðurhúsaáhrifum. Því meiri peningum sem bankarnir brenna því meiri umhverfisskattar. Þannig fær ríkið fjármunina aftur.

Þýsk fyndni er óborganleg!

Um heilindi sumra stjórnmálamanna og fleira

Vakið hefur athygli að kínverskir fjárfestar hafa keypt talsverðan hlut í útgerðarfélagi. Eigendur láta að því liggja að þetta sé löglegt því að fjárfestarnir hafi keypt hlut í eignarhaldsfélagi útgerðarfélagsins.

Í gær tjáði sá ágæti Bolvíkingur, Einar K. Guðfinnsson, sig um málið og þótti illt að erlendir fjárfestar seildust til valda í íslenskum sjávarútvegi. Ræddi hann um að óbeinar fjárfestingar væru leyfilegar en ekki beinar (leiðrétti mig einhver, fari ég með rangt mál).

Heimildarmaður bloggsíðunnar, aldraður fjárfestir, sem hefur marga fjöruna sopið í fjárfestingum á undanförnum áratugum, tók þetta mál til umræðu í gær og sýndist sitt hverjum. Spurning hans var þessi: Hvaða munur er á beinni og óbeinni fjárfestingu í íslenskum sjávarútvegi? Þegar menn fjárfesta með beinum hætti í fyrirtækjum kaupa þeir hlut í þeim. Þegar menn fjárfesta með óbeinum hætti í útgerðunum hljóta þeir að fjárfesta í einhverju sem snertir fyrirtækin, til að mynda eignarhaldsfélögum eða fyrirtækjum sem eiga hlut í öðrum fyrirtækjum. Það kann að vera talsverður munur á óbeinum fjárfestingum innbyrðis, en í eðli sínu er munurinn enginn á beinum og óbeinum fjárfestingum. Niðurstaðan hlýtur að verða sú að fyrirtækjum hér á landi hljóti að verða óheimilt að fjárfesta í útgerð eigi útlendingar óeðlilega mikið hlutfall hlutafjárins. Sennilega er nú komið í ljós eins og margsinnis hefur verið bent á hér á þessum síðum að rétt sé að ríkið innkalli til sín allan kvóta útgerðarfyrirtækjanna. Til eru leiðir sem duga til þess að fyrirtækin haldi velli og verður ef til vill skrifað um þær síðar á þessum síðum. Æskilegra væri þó að viðskiptafræðingar eða jafnvel hagfræðingar bentu á þessar leiðir án þess að láta átrúnaðinn á kvótakerfið hlaupa með sig í gönur. Varla gerir formaður sjávarútvegsnefndar það því að hann virðist varla þekkja nein lög.

Þá hefur lagaskýring Seðlabankans frá í maí í fyrra vakið athygli og segist Gylfi Magnússon ekkert hafa vitað um hana. Eygló Harðardóttir rís upp á afturfæturna og slær frá sér með hrömmunum. Hætt er við að um vindhögg sé að ræða því að fleiri voru þeir sem vissu ekkert um þetta álit. Þar á meðal var Jóhanna Sigurðardóttir.

Það hefur áður gerst að embættismenn ráðuneyta hafi haldið leyndum upplýsingum fyrir ráðherrum. Kann það að stafa af ýmsu: gleymsku, kæruleysi, launhyggju, athyglisskorti eða jafnvel því að embættismennirnir hafi ekki tíma til að lesa plöggin sem þeim eru fengin. Þeir sem komnir eru til vits og ára hljóta að muna hvað gerðist eftir fundinn fræga 11. júlí árið 2008, þar sem kynntar voru horfur á allsherjar hruni. Fulltrúi fjármálaráðuneytisins mátti ekki einusinni vera að því að sitja allan fundinn og ekki var talin ástæða til að setja Björgvin Sigrðsson inn í málið og fjármálaráðherra virtist fátt vita. Hvers vegna hefði þá átt að setja Gylfa Magnússon eða Jóhönnu Sigurðardóttur inn í þessa greinargerð Seðlabankans um gengistryggð fjármál? Getur verið að bankarnir hafi leikið þarna eitthvert hlutverk með sama hætti og eignarhaldsbanki 365 miðla skemmtir sér nú við að lúskra á Ríkisútvarpinu

"Ég breyti í frosk:)"

Elfa Hrönn Friðriksdóttir og Árni Birgisson spiluðu um daginn Ólsen við Birgi Þór Árnason, sem er á 6. ári. Kolbeinn Tumi Árnason,yngsti bróðirinn á þriðja ári, sat hjá og hafði fengið alla jókerana.

Ásarnir voru óspart nýttir til þess að breyta um spil og var breytt ótt og títt úr spaða, þá í lauf, því næst í tigul, hjarta o.s.frv. Allt í einu sagði Kolbeinn Tumi: "Ég breyti í frosk."

Íslensk söfn og aðgengi hreyfihamlaðra að þeim

Um dagin lögðum við hjónin land undir fót og fórum hringinn. Nýttum við þá tækifærið og litum við á ýmsum stöðum sem við höfðum ekki skoðað áður. Þar á meðal var Selasafnið á Hvammstanga.

Þetta safn eða setur er hin merkasta stofnun og þar ber margt fyrir augu og eyru. Þó er þannig til þess stofnað að ámælisvert verður að telja. Tekið var til notkunar íbúðar- og verslunarhús hins merka kaupmanns, sigurðar Pálmasonar, en húsið var byggt ef ég man rétt árið 1926. Aðgengi hreyfihamlaðra er ekkert og ýmislegt stórvarasamt við húsið. Þar má nefna stiga sem liggur niður á jarðhæð hússins. Þar eru flest öryggisatriði vanvirt.

Í gær áttum við leið framhjá Draugasetrinu á Stokkseyri. Gamalt hús hefur verið dubbað upp fyrir starfsemina og upp að safninu liggja brött þrep. Öldruð kona, sem með okkur var, hætti sér upp þrepin og inn á safnið. Á eftir lýsti hún kvíða sínum fyrir því að þurfa að paufast niður þessi bröttu þrep.

Á árum áður voru stundum veitt norræn aðgengisverðlaun. Ef til vill eru þau veitt enn. Sumarið 2002 var ákveðið að veita norrænum söfnum aðgengisverðlaun. Var rætt um að hafa ein aðalverðlaun og síðan 4 eða 5 aukaverðlaun sem deildust á milli safna á öðrum Norðurlöndum en því sem hlyti aðalverðlaunin. Undirritaður, sem var fulltrúi Íslands í verðlaunanefndinni, fékk því til leiðar komið að einungis yrðu veitt ein verðlaun. Rökstuðningurinn var sá að ekkert safn á Íslandi uppfyllti skilyrði aukaverðlauna.

Í tengslum við þessa vinnu var haft samband við forráðamenn nokkurra safna. Einn þeirra brást ævareiður við ábendingum um skort á aðgengi og taldi að athugasemdirnar yrðu hugsanlega til þess að draga úr áhuga manna á úrbótum. Þjóðminjavörður brást hins vegar þannig við að Öryrkjabandalag Íslands var kallað til samráðs. Leiddi það til þess að aðgengisnefnd bandalagsins var stofnuð. Ef til vill starfar hún enn og átti nefndin hlut að máli þegar unnið var að aðgengismálum safnsins.

Þegar hugað er að varðveislu gamalla húsa þarf að finna þeim annað hlutverk en að gera þau að söfnum. Verði ákveðið að gera húsin hæf til notkunar sem almenningssöfn verður að veita fé til þess að gera þau aðgengileg. Það er hægt með ýmsum hætti og eru fjölmörg dæmi um slíkar breytingar á Norðurlöndum og víðs vegar um Evrópu.

Ég hef áður minnst á Galdrasafnið á Ströndum og háan þröskuld sem þar er á milli húshluta. Þegar spurt var um ástæðuna fyrir þröskuldinum var undirrituðum tjáð að brotinn hefði verið niður veggur milli tveggja sambyggðra húsa og þröskuldurinn væri til minja um að þarna hefði eitt sinn verið heill og órofinn veggur.

Íslendingar eru eftirbátar flestra menningarþjóða í Erópu á þessum sviðum og í Bandaríkjunum er vafasamt að söfn eins og Selasafnið, Galdrasafnið og Draugasetrið fengju starfsleyfi. Því væri rétt að hyggja að úrbótum áður en stofnuð verða fleiri söfn. Jafnframt þarf að herða mjög skilyrði þess að héraðs- eða einkasöfn fái styrki og eitt þeirra skilyrða ætti að vera afdráttarlaus krafa um aðgengi allra en ekki einungis sumra.

Félagsmálaráðherra féll á prófinu

Umboðsmaður skuldara segir ósáttur af sér. Digurbarkalegar yfirlýsingar hans um kverkatak á óhlýðnum bönkum boðuðu ekkert gott og enn verri var embættisfærsla Árna Páls Árnasonar, þess annars mæta manns.

Það virðist ætla að ganga erfiðlega að hefta einkavinavæðinguna þrátt fyrir dýrkeypta reynslu undanfarinna áratuga. Það orð lék á Alþýðuflokksmönnum frá því að ég man fyrst eftir mér að þeir væru einkar lagnir við að koma sér og sínum að og útvega feita bitlinga. Þess háttar dóm hafa síðan fleiri stjórnmálaflokkar fengið.

Því miður virðast núverandi stjórnarflokkar ekki undanþegnir þessari skilgreiningu. Ætli forsætisráðherra að stuðla að bættu siðferði stjórnarinnar hlýtur hún að íhuga vandlega framtíð félagsmálaráðherrans. Best væri þó að hann hugsaði sinn gang sjálfur og segði .. ...

Líkist óhugnanlega einkavæðingu bankanna

Kaup Magma Energy líkjast óhugnanlega einkavæðingu bankanna fyrir tæpum áratug. Hitaveita Suðurnesja lánaði fyrirtækinu fé til kaupanna, fyrirtækið keypti íslenskar krónur á utsölu og fleira mætti nefna. Fjáragslegur ávinningur Íslendinga er því lítill sem enginn og hegðun fyrirtækisins slík að vafasamt er að það geti krafið Íslendinga um skaðabætur verði kaupunum rift. Enn skal ítrekað það sem skrifað hefur verið um einkavæðingu orkufyrirtækja á þessum síðum, að fyrrum iðnaðarráðherra las ekki heimalexíuna sína og embættismenn virðast hafa verið fákunnandi um þær heimildir sem EES-samningurinn veitir til ríkisrekstrar á ýmsum sviðum.

Því fyrr sem undið verður ofan af þessum heimskupörum, því betra. Þá eru lesendur hvattir til þess að lesa leiðara Morgunblaðsins í dag þar sem höfundur hittir naglann á höfuðið þegar hann fjallar um eðli Evrópusambandsins.

Björk: Magma vinnur með AGS

Aðdragandi upplýsingabyltingarinnar í málefnum blindra

Um daginn tók Elín til í geymslunni. Ég var henni innan handar og vald úr sumt sem mátti henda og annað sem skyldi geyma. Þá varð á vegi okkar kassi með gögnum sem ég hafði haft með mér úr Öryrkjabandalagi Íslands þegar ég fékk leyfi til að sækja eigur mínar þangað. Þar á meðal var lestrartækið Optacon (Optical Converter) sem Þórsteinn Bjarnason gaf nafnið ritsjá á íslensku.

Í dag tók ég tækið upp úr pokanum sem það var geymt í. Ragnar R. Magnússon hafði fengið það einhvern tíma á 9. áratugnum en notaði það sáralítið. Sjálfur fékk ég slíkt tæki til afnota haustið 1973 og entist það í 11 ár. Seinna tækið notaði ég frá árunum 1984-2004, en þá var það dæmt ónýtt. Í staðinn fékk ég þýst tæki sem kallast Videotim sem byggir á svipaðri tækni og gunnar nokkur Matschulat hannaði. Verður nú gerð nokkur grein fyrir þessum tækjum.

Jon Linwille hannaði optakon-tækið eða ritsjána handa dóttur sinni árið 1969 og stofnaði um framleiðsluna fyrirtækið Telesensory Systems í Bandaríkjunum. Fyrir tilstilli Blindravinafélags Íslands voru tvö tæki fengin hingað til lands og kom dönsk kona, Linda Kampf, hingað til lands að kenna okkur tvíburunum notkun þeirra. Tókust undir eins ástir með mér og þessu tæki.

Optacon - ritsjáin er fremur lítil um sig og u.þ.b. e eitt kg á þyngd. Í ritsjánni er íhvolf plata með 144 örsmáum nálum eða punktum Þegar straumi er hleypt á tækið titra nálarnar.

Við tækið er tengd myndavél sem notandinn heldur á í hægri hendi. Þegar vélinni er rennt yfir síðu með prentletri birtist mynd af því sem linsan nemur undir vísifingri vinstri handar sem látinn er hvíla á nálaplötunni. Það ermeð öðrum orðum upphleypt mynd af stöfum og táknum sem birtist.

Tveimur sögum fór af ágæti þessa tækis. Nokkur hópur fólks náði allgóðum árangri og las flest sem það langaði til. Dagblöðin voru nokkuð erfið en bækur aðgengilegar auk margra tímarita. Sjálfur mældist ég á meðal 10 hraðlæsustu notenda ritsjárinnar árið 1977 og las hvað eina sem mér flaug í hug - skáldsögur, ljóð, námsefni, kínversk tímarit o.s.frv. Ekki var verra að þegar ég varð ástfanginn af Elínu og hún var fyrir norðan í sumardvöl með fötluðum börnum skrifaði hún mér bréf. Hún skrifaði blokkskrift og gat ég lesið bréfin hennar í næði. Eitt sinn fann ég bréf frá vini mínum sem hann hafði skilið eftir á skrifborði mínu. Hann var á leið úr landi og í lok bréfsins var þessi setning: "Þetta er einungis handa fingrum þínum."

Leshungur mitt var óseðjandi á þessum árum. Þegar ég fór að vinna að námsbókaútgáfu í þágu blindra varð tækið mér ómetanleg hjálp við að skoða uppsetningu efnis o.s.frv. Sem framkvæmdastjóri Öryrkjabandalagsins skoaði ég þá reikninga sem skiminn las ekki nógu vel og ýmis önnur gögn athugaði ég með hjálp þessa ómetanlega tækis.

Þegar skimarnir urðu algengir og skimunarhugbúnaður réð við stöðugt fleiri tungumál var þróun ritsjárinnar hætt og nú er hún ekki framleidd lengur.

Í dag tók ég tækið sem Ragnar Magnússon fékk til afnota upp úr töskunni og tengdi það. Þá hafði ég ekki snert ritsjá í 6 ár eða frá því að tækið mitt geispaði golunni. Ég kveikti á tækinu og viti menn! Tækið var í lagi! Suð barst frá nálunum. Ég naði undir eins í bók sem var nærri, ævisögu Kristins á Berg sem Magnús Kristinsson sendi mér og las formála bókarinnar með tækinu. Það var yndisleg tilfinning að skynja aftur kitlandi ertingu nálanna við fingurgóminn og rifja upp að mér gekk jafnan heldur seint að lesa skáletur. Auðvitað er leshraðinn ekki sá sami og áður en tækið er í lagi.:)

Þýska tækið Videotim byggir á sambærilegri tækni og Optacon-tækin. Munurinn er sá að punktarnir eru 250 og flöturinn sem táknin birtast á mun stærri og táknin því nokkru grófari. Nota þarf þrjá miðfingur vinstri handar til þess að lesa það sem myndavélin nemur og krefst það talsverðrar þjálfunar. Þótt videotim-tækið nýhttist mér sæmilega hjá Öryrkjabandalaginu náði ég aldrei jafnmiklum lestrarhraða með því og með gamla optacon-tækinu.

Optacon-tækin opnuðu blindu fólki áður óþekktar leiðir í náms- og atvinnumálum. Framleiddar voru alls kyns linsur fyrir tækið. sumar var hægt að festa við ýmsar tegundir ritvéla og gat þá ritsjárnotandinn lesið yfir það sem hann hafði skrifað og jafnvel leiðrétt. Geta menn ýmyndað sér þá byltingu sem þetta hafði í för með sér í háskólanámi mínu. Við Emil Bóasson, hjálparhella mín, vinur og velgjörðamaður til margra áratuga, notuðum þetta tæki með eftirfarandi hætti<.

Þegar við fengumst við að þýða kínverskt lesefni af ensku yfir á íslensku ræddum við fyrst textann og hófumst síðan handa. Emil las og ég vélritaði. Við tengdum skjá við Optacon-tækið og sá þá Emil hvað vélrituninni leið. Sá hann strax þegar gerðar voru innsláttarvillur og var hægt að leiðrétta þær um leið.

Ég hafði unun af að fylla út ýmiss konar eyðublöð með því að tengja ritvélarlinsuna við tækið. Má nefna að ég fyllti þannig út eyðublaðið vegna manntalsins á 9. áratugnum og fyllti jafnan út úttektareyðublöð þegar ég hugðist næla mér í aura af sparisjóðsbók.Mér fannst tækið auka sjálfstæði mitt að mun.

Ég hef kynst ýmsum nýjungum um dagana svo sem hljóðgleraugum, litaskynjurum, hugbúnaði sem breytir tali í texta, tölvuskimum o.s.frv. Ritsjáin tel ég að hafi komist næst tölvunum og blindraletursskjáunum þegar meta skal hagnýtt gildi tækjanna og þær breytingar sem þau hafa haft á líf mitt.