Samtal frá starfsmanni Vodafones

Í dag hringdi til mín stúlka frá vodafone til þess að segja mér að loksins hefðu tæknimenn fyrirtækisins áttað sig á af hverju öll vandræði mín vegna síma og nets hefðu stafað. Vandinn lægi hjá Orkuveitu Reykjavíkur og ljósleiðaranum.

Ég sagði henni að hringingin hefði borist of seint, ég hefði sagt upp áskriftinni hjá þeim og hygðist segja upp ljósleiðaranum. Við hjónin vildum ekki vera tilraunadýr um óákveðinn tíma með öllum þeim óþægindum sem því fylgja: fólk nær ekki sambandi hingað nema úr ákveðnum símanúmerum og netið dettur úr sambandi á álagstímum.

Stúlkan varð ákaflega aum og sagði að sér þætti þetta afar leitt. Það væri aumt, eins og hún orðaði það, að fá hverja hringinguna á fætur annarri um sama efni. Ég sagðist skilja það. Vafalaust væru ýmsir æstir en ég forðaðist það enda væri þetta starfsfólki Vodafones ekki að kenna. Ég minntist ekki á í góðsemi minni að pilturinn sem kom hingað að tengja netið um ljósleiðarann lagði leiðslur um íbúðina enda var hann fenginn til þess á vegum Mömmu. Hann festi þær upp með föndurlími sem er nú löngu þornað og verðum við að grípa til einhverra ráðstafana til þess að festa snúrurnar aftur. Þetta er meiri frágangurinn og Mömmu (ekki minni mömmu) til skammar.

Orkuveitan hefur prangað inn á okkur Seltirninga vöru sem er ekki tilbúin til nokunar. Þetta gerði fyrirtækið líka þegar það hugðist selja aðgang að internetinu um raflagnir. Það var nú meiri vitleysan og furða hvað margir entust lengi í þeirri þjónustu.

Ég legg til að Seltirningar bindist samtökum um að segja upp ljósleiðaratengingunni. Hægt er að fá jafnhraðvirkar og öruggari tengingar eftir öðrum leiðum.

Ef einkafyrirtæki hegðaði sér eins og Orkuveita Reykjavíkur hefur gert væri það löngu skaðabótaskylt. Kannski er eina leiðin sem fær er sú að einkavæða fyrirtækið svo að það fari að haga sér almennilega í almennum samskiptum við fólk.

Orkuveitumenn, hættið að selja fólki gagnadreifingu en beinið kröftunum að rafurmagni og vatni.

Liðnar ánægjustundir sumarsins

Í kvöld kvaddi ég samstarfsfólk mitt á Morgunblaðinu, en ég var ráðinn þangað sem blaðamaður í sumar um þriggja mánaða skeið.

Af ásettu ráði hef ég ekki skrifað um starf mitt hjá Morgunblaðinu í sumar, ekki vegna þess að mér hafi ekki liðið vel þar, heldur hins, að ég taldi óþægilegt stöðu minnar vegna að fjalla um vinnustaðinn. En nú, þegar störfum mínum er lokið þar í bili a.m.k. langar mig að reifa nokkuð starfsandann og fleira.

Mér fannst þegar ég hóf þar störf, sem ég væri að byrja að nýju á vinnumarkaðinum. Væntingarnar voru miklar og ég held að þeir Moggamenn hafi ekki verið alveg vissir í sinni sök gagnvart mér.

Það tók dálítinn tíma að læra á ritstjórnarkerfið og á endanum gat ég framið allar aðgerðir aðrar en að tengja myndir við skjöl. Ég er þó viss um að við hefðum fundið út úr því með dálítilli vinnu. En þetta gekk sem sagt upp að flestu eða öllu leyti. Ég fór og tók viðtöl við ýmsa og skrifaði greinar og smápistla. Ég skrifaði myndatexta, leitaði að myndum til notkunar við greinar um erlend efni og vann heimildargreinar upp úr tímaritum sem ég skimaði inn og af netinu. Ég kynntist allt öðrum og mannlegri stjórnunarháttum en ég hef áður þekkt. Hjálpsemi og samvinna var til fyrirmyndar og starfsandinn á sunnudagsblaðinu hreint frábær.

Ég held að þetta sé í fyrsta sinn sem blindur einstaklingur vinnur á dagblaði hér á landi. Erlendis er það ekki óþekkt að blint fólk starfi við blaðamennsku. Reyndar hefur það haslað sér völl á flestum sviðum fjölmiðlunar, blaðamennsku, við útvarp og sjónvarp. Hér hefur ekki mikið farið fyrir slíku enda þjóðin fámenn. Ég veit ekki til þess að nokkur blindur maður hafi verið fastráðinn við Ríkisútvarpið eða aðrar útvarps- og sjónvarpsstöðvar þótt þær væru kjörinn vettvangur fyrir þá úr þessum hópi sem hafa áhuga á slíkum störfum.

Morgunblaðið sýndi framsýni þegar ég var ráðinn. Fyrirgefið þótt ég segi þetta, en svona er það nú. Þessi fjölmiðill varð sá fyrsti til þess að ráða blint fólk til starfa um einhvern tíma allar götur síðan Ríkisútvarpið hratt af stað Eyjapistli forðum.

Ég vona að fleiri míniir líkar fylgi á eftir hjá íslenskum fjölmiðlum. Þá væri vel.

Eftir helgi hefst spennandi atvinnuleit sem ber vonandi árangur í fyllingu tímans.

Bloggað á nútímaíslensku

Ég er að hafa áhyggjur af því hvernig málið er að breytast og ég get víst lítið gert til að hamla gegn þessum breytingum.

Ég var að skrifa dálítið um þessar breytingar um daginn og nú er ég að hafa áhyggjur af því að lítil börn eru ekki að skilja það sem ég er að segja. Ég er að halda að það sé vegna þess að ég er stundum að nota sagnbeygingar. En kannski á ég bara að nota nafnhátt allra sagna nema sagnarinnar að vera.

Við hjónin vorum ekki búin að fara til Vestmannaeyja í 5 ár. Um daginn vorum við að ákveða að gera eitthvað í málinu og á endanum vorum við bara að fara þangað öll fjölskyldan hér um bil. Við vorum að fara með Herjólfi á föstudagskvöld og vorum að dveljast í Eyjum fram á miðjan sunnudag en þá vorum við að fara aftur í land.

Það var (verður ekki komist hjá þátíðinni) dálítið merkilegt að fara inn í Dal og liggja þar undir fuglakvakinu. Þá var hljóðheimur bernskunnar að koma aftur til mín og ég var aðmuna hvernig allt var að hljóma þegar ég var lítill. Að öðru leyti er ekkert að segja sérstakt um dvölina nema við vorum að skemmta okkur vel og vorum að hjóla dálítið um eyjuna.

Hvernig tókst mér til? Svona ætla ég aldrei að skrifa framar!

Ljósleiðarinn á Seltjarnarnesi ekki tilbúinn til notkunar?

Það hefur áður komið fram á bloggi þessu að í sumar ákváðum við hjónin að flytja okkur frá Símanum til vodafones með síma- og netþjónustuna. Var það gert m.a. vegna þess að lagður hafði verið ljósleiðari í öll eða flest hús á Seltjarnarnesi og var mér talin trú um að þetta myndi bæta netsambandið og spara okkur stórfé með því að ganga í eina sæng með fyrirtækinu. Tunguliprir sölumenn frá Mömmu riðu baggamuninn. Reynslan hefur orðið þessi:

1. Fljótlega eftir að síminn hafði verið tengdur tók að bera á því að fólk næði ekki sambandi við okkur. Í ljós kom að þeir sem nota tölvusíma geta ekki hringt, ekki virðist hægt að hringja úr öðrum síma sem tengdur er ljósleiðara og sum símanúmer ná hreinlega ekki sambandi. Árangurslaust hefur verið leitað eftir upplýsingum um þetta frá vodafone en án árangurs. Afgreiðslufólkið er hið kurteisastaen segist ekki fá nein svör frá tæknimönnum.

2. Fljótlega uppgötvaði ég að um 10-leytið á kvöldið rofnaði netsambandið. Ýmislegt bendir til þess að um álag sé að ræða. Okkur var talin trú um að gagnaflutningsgetan væri svo mikil að þetta myndi ekki gerast. En þetta hefur nú samt gerst. Ég viðurkenni vað vísu að við fengum hraðari gagnaflutning gegn lægra gjaldi en netsambandið er óstöðugra og það vegur gæfumuninn.

3. Við fórum austur í sveitir um verslunarmannahelgina. Þá sá ég svo að ekki varð um villst að símasamband mitt í GSM var mun verra en eiginkonunnar sem hafði haldið sig við Símann með GSM-símann sinn. Hljóðgæðin hjá vodafone voru þar að auki mun lakari.

Ég las um daginn athyglisverða grein eftir íslenskan doktor í fjarskiptaverkfræði þar sem hann heldur því fram að hægt sé að ná svipuðum hraða í koparstrengjum og ljósleiðurum. Hann heldur því einnig fram að gagnaflutningur virðist ekki henta orkufyrirtækjum. Sé þetta rétt staðfestist enn sá ásetningur minn að skipta aftur yfir til Símans. Það er að vísu dýrara en þjónustan og gæðin vart sambærileg. Þetta þýðir með öðrum orðum að við munum segja upp öllum notum af ljósleiðaranum. Hann er greinilega ekki fullbúinn til notkunar og þeir Orkuveitumenn virðast vart hafa vitað hvað þeir lögðu út í.