Hvað er vinátta fjármálastofnana?

Halldór Þorsteinsson, góðvinur minn og velgjörðamaður til margra ára, birtir skorinorða grein í Morgunblaðinu í dag þar sem hann veltir fyrir sér vinarhugtakinu þegar fjármálastofnanir landsins eiga í hlut. Sé ég ástæðu til að birta hana hér.

EKKI ber á öðru en íslenskir bankar hafi æði frumstæða og þversagnarkennda hugmynd um vináttu eftir framkomu þeirra að dæma við það fólk sem við þá skiptir. Vinur er sá sem í raun reynist, stendur einhvers staðar. Að mínu viti væri með öllu óhugsandi að hafa slík orð um þessar merkilegu fjármálastofnanir okkar. Getur það t.a.m. með nokkru mögulegu móti flokkast undir vinahót af hálfu Glitnisliðsins að skerða stöðugt innistæður manna í Sjóði einum og reyndar ekki aðeins skerða þær heldur líka frysta um ótiltekinn tíma?

Var það ekki sömuleiðis dáfallegt vinarbragð af Stoðum og það víst með Jón Ásgeir Jóhannesson í fararbroddi að láta greipar sópa um alla vextina af innistæðum okkar viðskiptavinanna í Sjóði níu? Í augum hans og bankamanna á borð við Bjarna „Fjármagnsson“, afsakið ég meinti Ármannsson, liggjum við svo vel við höggi við þessir auðféflettanlegu hrekkleysingjar, alveg tilvaldir til brúks fyrir eigendur bankans þegar mikið liggur á. En nú er mér alveg nóg boðið og set ég því hnefann beint í borðið og heimta mína áunnu vexti til baka frá þessum síðbrengluðu rummungum.

Áður en ég slæ botninn í þennan stutta pistil leikur mér forvitni á að fá að vita hver var eiginlega hlutur Illuga Gunnarssonar í Sjóði níu. Var honum ætlað þar það stóra hlutverk að vera einskonar guðfaðir sjóðsins eða skrautfjöður, nema vera skyldi hvort tveggja í senn? Þáði hann stórrausnarlega þóknun fyrir það eitt að láta gjörsamlega undir höfuð leggjast að fylgjast grannt með fjárfestingum sjóðsins? Lagði fjöldi títtnefndra viðskiptavina fé sitt í Sjóð níu fyrir hans orð og undirmanna hans, þ.e. þjónustufulltrúanna?

Það er áreiðanlega ekki ofmælt að þessi fyrrverandi aðstoðarmaður fyrrverandi forsætisráðherra vors, Davíðs Oddssonar, hafi ekki staðið í stykkinu, heldur líka leikið illa af sér með aðgerðaleysinu einu saman. Eftir þennan herfilega afleik eða réttar sagt fingurbrjót finnst mér flest benda til þess að hann eigi sér ekki miklar framavonir á hverfulu skákborði íslenskra stjórnmála. Við viljum geta borið fullt traust til þeirra þingmanna sem við kjósum.

Að lokum þetta. Það er raunalegt til þess að vita hversu margir þingmenn hér á landi eru rúnir öllu trausti almennings.

Höfundur er skólastjóri Málaskóla Halldórs.