Skyldi kapallinn ganga upp?

Nýjasta kenningin, sem heyrst hefur um þessi mál, er sú, að hagsmunaaðilum, sem tengjast Samfylkingunni og hafa stundað ýmis vipskipti með fjármuni, hafi þótt of hart að sér sótt af Fjármálaeftirlitinu, eftir að Gunnar Andersen tók við forstjórastólnum. Hafi því orðið að ráði að beita hverjum þeim brögðum, sem duga, til þess að koma honum (Gunnari) af sér. Þar sem ólíklegt sé að nokkur finnist, sem talinn sé hæfur til þess að gegna starfi forstjórans, verði brugðið á það ráð að færa stofnunina á ný undir Seðlabankann. Hefur þegar verið nefnt nafn þess manns, sem taki við forráðum eftirlitsins.

Ráðherra úrskurði um rétt hans

Umræðuofbeldi

 

Pétur blöndal birtir athyglisverðan pistil í Morgunblaðinu í dag. Mætti hann verða þeim til umhugsunar, sem tjá sig í opinberri umræðu, hvort sem um er að ræða athugasemdir við bloggskrif eða greinarhöfunda sjálfa.

 

Ofbeldi í rökræðu

Pistill

 

Með fésbók, bloggi og tísti hefur skapast vettvangur fyrir þjóðina að skiptast á skoðunum um menn og málefni. Sumum er meinilla við þessa þróun og finna henni allt til foráttu. En þrátt fyrir að úrtölur séu mjög í tísku um þessar mundir, þá er óhætt að segja að þetta sé af hinu góða - í raun hið besta mál.

Lýðræðið byggist á því að fólk takist á um hugmyndir með rökum og að á þeim grunni séu teknar upplýstar ákvarðanir. Og til þess að umræðan sé upplýst þarf almenningur að taka þátt og tefla fram ólíkum rökum og sjónarmiðum. Margt bendir til að samskiptavefir séu hvetjandi í þeim efnum. En ef umræðan á að vera skilvirk, fara vel fram og þjóna lýðræðislegum tilgangi, þá er nauðsynlegt að fólk virði ákveðnar leikreglur.

Það hefur löngum verið eitt af sviðum rökfræðinnar að skilgreina rökvillur og átta sig á birtingarmynd þeirra í þjóðfélagsumræðunni. Ég var svo lánsamur að fræðast um þau vísindi í heimspekitímum hjá Erlendi Jónssyni, prófessor við Háskóla Íslands, sem lagði meðal annars til grundvallar Spekirök Aristótelesar samhliða því að tína til dæmi úr íslenskum veruleika. Ein rökvillan sem gengur ljósum logum um netheima er„persónurök". Nú virðist alsiða í rökræðum að ráðast að persónu fólks í stað þess að hlusta á rökin sem það teflir fram. Ástæða er til að hafa áhyggjur af þessari tilhneigingu, því slíkt

ofbeldi verkar letjandi á þorra almennings og margir kjósa fyrir vikið að halda sig til hlés.

Vissulega getur verið ástæða til að vega og meta hvaða forsendur fólk hefur til að blanda sér í orðræðuna, hvort það hefur hagsmuna að gæta eða býr yfir nægilegri þekkingu. En, og það er mikilvægt „en", röksemdirnar sem það færir fram geta verið fullgildar fyrir því og verðskuldað málefnalegt svar. Ef fólk er útilokað skapast hinsvegar hætta á að umræðan verði óþroskuð, takmörkuð og fordómafull.

Eitt einkenni á þessari brenglun rökræðunnar er hversu oft eru hengd á fólk viðurnefni í því skyni að draga úr trúverðugleikanum. Fólk er líka dregið í dilka eftir stjórnmálaskoðunum, uppruna, fjölskyldu eða kynferði.

Merkilegt nokk, þá er ekki útilokað að sægreifar, kommúnistar, kapítalistar, femínistar, miðaldra karlar, stjórnmálamenn, öfgatrúaðir, öfgavantrúaðir, karlrembur, lattelepjandi listamenn eða útrásarvíkingar geti haft nokkuð til síns máls.

Okkur miðar ekkert áfram með því að dæma fólk úr leik eða grípa til hatursfullrar orðræðu. Þar kastar margur steinum úr glerhúsi. Það hefur til að mynda löngum verið þjóðarsport að býsnast yfir því að umræðan sé óvægin og ómálefnaleg á Alþingi. Það skyldi þó ekki vera að umræðan sé síst skárri á samskiptavefjum? [e-mail]

Pétur Blöndal

Jón Arason á leikritakvöldi Ríkisútvarpsins

Í vetur hafa verið haldin sérstök leikritakvöld á Rás eitt, þar sem útvarpað hefur verið gersemum úr safni útvarpsins. Í kvöld var það Jón Arason eftir Matthías Jochumsson í leikgerð gunnars Róbertssonar Hansens frá árinu 1960.

Gunnar var merkur listamaður sem setti mark sitt á íslenskt leiklistarlíf um nokkurt skeið. Hann var fjölhæfur, sem heyrðist í kvöld á því, að hann stjórnaði flutningi verksins og samdi tónlistina. Hún var skemmtileg suða úr dönskum þjóðlögum og leikhústónlist, sem mátti rekja til 19. aldar og hefði sjálfsagt Mattías verið hinn ánægðasti með hana, enda líktist hún dönsku lögunum sem voru og eru janvel enn notuð þegar Skugga-Sveinn er sýndur.

Árið 1959 urðu miklar breytingar á högum Ríkisútvarpsins, þegar það flutti á 5. og 6. hæð húss Fiskifélagsins við Skúlagötu 4. Tækjakosturinn var þá endurnýjaður og innréttað sérstakt hljóðver fyrir leiklist. Á 5. hæðinni var tónlistarsalur sem einnig var notaður til hljóðritunar skemmtiþátta.

Það heyrist greinilega hvað hljóðgæði leikritanna og annars efnis jukust við þessar breytingar. Þótt margt þyki með nokkrum frumbýlingshætti, þegar hlýtt er á þessi gömlu hljóðrit, er ánægjulegt að rifja upp leikritin. Ekki er með neinum hætti hægt að bera þau saman við hljóðritin, sem gerð eru nú á dögum. Það er auðvitað hálfhjákátlegt að heyra menn tala með herbergishljómi úti í náttúrunni og sitthvað kann að orka á nútúmafólk sem heldur frumstæð framleiðsla. En margt var þó firnavel gert á þessum árum.

Ég man enn eftir ýmsum setningum úr leikritinu, en ég var barn, þegar það var flutt á jólum 1960. Mér hafði verið tjáð að Jón Arason væri forfaðir minn og örlög hans voru mér hugstæð, þessarar miklu sjálfstæðishetju, sem unni svo frelsi landsins og kirkjunnar, að hann skirrðist jafnvel ekki við að biðja Þýskalandskeisara aðstoðar - Evrópusambandssinni.:)

Í kvöld þótti mér annkannalegt leikaravalið, ímyndaði mér að Valur Gíslason, sem vær tæplega sextugur, þegar leikritið var hljóðritað, hæfði vart í hlutverk Daða Guðmundssonar í Snóksdal, né Brynjólfur Jóhannesson, sem lék Martein Biskup Einarsson. En Gunnar Róbertsson Hansen vissi hvað hann söng. Marteinn var fæddur árið 1503 og því 47 ára, þegar atburðirnir, sem greint er frá í leikritinu, áttu sér stað, eða 17 árum yngri en Brynjólfur, þegar hann lék þetta hlutverk 410 árum síðar. Dagði var fæddur árið 1495 og því 55 ára, eða þremur árum yngri en Valur Gíslason. Þetta gjörbreytti myndinni af valdataflinu í leikritinu og gerði það allt mun sennilegra, þegar þetta laukst upp fyrir mér eftir nokkra yfirlegu.

Leikritasafn Ríkisútvarpsins er fjársjóður. Þar varðveitist túlkun fyrstu kynslóðar íslenskra leikara, sem voru í mun betra sambandi við fortíðina en leikarar nútímans, sem reyna stundum af veikum mætti að túlka löngu liðna atburði og þjóðhætti. Framsögn þeirra var agaðri, málfarið og framburðurinn betri og persónusköpunin að mörgu leyti dýpri en borið hefur á að undanförnu. Ýmsir leikaranna voru fjölmenntaðir í sígildum fræðum vestur-Evrópskrar heimsmenningar og bar allt fas þeirra því vitni.

Ástæða er til að hvetja alla unnendur íslenskrar leiklistar til að hlusta á þau leikrit, sem eru á vef Ríkisútvarpsins, bæði gömul og ný. Þar leynist mörg perlan.

Sannleikurinn og sannleiksflytjendur

Nokkur veila er í rökstuðningi sálfræðingsins.

Algengt er að sálfræðingar og aðrir, sem fjalla um tiltekna þjóðfélagshópa, viðri skoðanir sínar opinberlega. Þá byggja þeir yfirleitt á skoðunum, sem þeir hafa myndað sér vegna athugana sinna og annarra á nokkrum fjölda fólks. Sumir binda sig við Kóraninn eða Biblíuna og telja þessar bækur boða óvéfengjanlegan sannleika. Þeim er það heimilt, því að hér á landi er trúfrelsi samkvæmt stjórnarskrá lýðveldisins.

Iðulega eru sálfræðingar ekki sammála um ýmis atriði, þegar þeir geysast fram á ritvöllinn, og stundum þykir ýmsum einstaklingum úr tilteknum hópum svo að sér vegið, þótt þeir séu ekki nefndir á nafn, að þeir búast til varnar sér og öðrum.

Snorri Óskarsson tók vissulega áhættu með skrifum sínum um samkynhneigð. Hefur hann uppskorið andúð margra, en ýmsir hafa orðið til þess að benda á að hann hafi ekki farið út fyrir mörk hins meinta tjáningarfrelsis. Þótt Morgunblaðið hafi ákveðið að meina honum að tengja skrif sín við fréttir blaðsins, meinar honum þó enginn að halda áfram að skrifa á blogg sitt.

Dómur í máli eins og því, sem sálfræðingurinn hyggst höfða, gæti orðið svipuð moðsuða og sumir dómar Hæstaréttar, sem leiðarahöfundur Morgunblaðsins fjallar um í dag. Hugsi menn nú sinn gang, áður en anað er fram af kappi fremur en forsjá.

Kærir Snorra til lögreglu

Í fótspor Hildiríðarsona

Á heimasíðu Fjármálaeftirlitsins má nú lesa nýja greinargerð um hæfi forstjóra stofnunarinnar til að gegna starfi sínu. Meginniðurstaða þeirra félaganna, sem sömdu álitsgerðina, er sú, að Gunnar Andersen sé hæfur til að gegna starfinu og ekki séu forsendur til þess að víkja honum úr starfi.

Þeir, sem hafa lesið Egils sögu Skalla-Grímssonar, muna eftir Þórólfi Kveld-Úlfssyni og vinfengi hans við Harald hárfagra. Bræður tveir, Hildiríðarsynir, öfunduðust mjög yfir velgengni Þórólfs í konungsranni og sáu ofsjónum yfir velsæld hans á jörð þeirri, sem hann hafði þegið af Haraldi. Þórólfur hafði gerst skattheimtumaður Haralds og fór flatt á því, þar sem Haraldur lagði huglægt mat á upplýsingar, sem hann fékk, án þess að kanna sannleiksgildi þeirra.

Þegar rógur Hildiríðarsona er borinn saman við forsendur þær, sem skýrsluhöfundar um hæfi Gunnars, nýta til þess að bera brigður á hæfi hans sem stjórnanda, Fjármálaeftirlitsins, er margt líkt. Þeir lofa manninn og lasta. Það er því vafasamt af stjórn Fjármálaeftirlitsins að bregðast svo hart við skýrslunni. Huglægt mat hlýtur að orka tvímælis, einkum þegar slegið er úr og í, eins og gert er í lokakafla hæfisskýrslunnar.

Huglægt mat höfundar þessa pistils er eftirfarandi:

Stjórn Fjármálaeftirlitsins hlýtur að segja af sér, haldi Gunnar áfram störfum, þar sem hún lét ginnast af huglægu mati, þótt meginniðurstaðan sé sú að um mikilhæfan forstjóra sé að ræða.

Stjórninni er heldur ekki sætt, verði Gunnari vikið frá, þar sem stjórnarmenn hafa þá orðið uppvísir að ráða óhæfan forstjóra og látið undir höfuð leggjast að kanna feril hans til þrautar.

Stjórn Fjármálaeftirlitsins harmar á heimasíðu þess að þurfa að birta skýrslu um hæfi Gunnars og segist ekki hafa óskað eftir því að málið kæmist í hámæli (fyrr en eftir að Gunnar hafi verið rekinn (ályktun höfundar)). Þetta eru gamalkunnar yfirlýsingar þeirra, sem hafa slæma samvisku og vilja ekki að menn geti varist.

Það er eins og flest verði Íslands óhamingju að vopni og fátt virðast menn hafa lært af undanförnum atburðum.

Óska eftir lengri fresti

Lögminkar

Ævinlega hafa verið til lögfræðingar hér á landi, sem selja sig til óhæfuverka á vegum einstaklinga, samtaka og stjórnvalda. Einkenni þeirra eru þau að þeir ráðast að meintri bráð sinni, þegar hún á síst á von.

Í tvígang var sami lögmaður fenginn til þess að meta starfshæfi Gunnars Andersens og stóð niðurstaðan óbreytt. Þá voru fengnir tveir lögfræðingar til þess að draga fram frekari upplýsingar. Orðalag fréttarinnar bendir fremur til pólitískrar aðfarar en þess, að raunverulegar sakir hafi verið um að ræða.

Nú er annar þessara lögfræðinga þekktur fyrir að taka að sér óhæfuverk fyrir samflokksmenn sína. Vegna aðkomu hans að málinu og flokkstengsl hans setur óhug að hverjum þeim, sem ljá nafn sitt við þann flokk, sem lögfræðingurinn styður. Vítin eru svo sannarlega til varnaðar.

Vandasamt að finna forstjóra

Hvers eiga aldraðir að gjalda?

Því verður vart á móti mælt, að fatlað fólk hefur það nú að mörgu leyti betra, þrátt fyrir ýmsa óáran í þjóðfélaginu, en á tímum ríkisstjórnar Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks, sem var of lengi við völd. Þrátt fyrir allt hefur tekist að verja þennan lágtekjuhóp áföllum og skattheimtan er ekki jafnskefjalaus og áður.

Það skýtur hins vegar skökku við, hvernig farið er með aldraða. Þar skerðast lífeyrisgreiðslur frá almannatryggingum hjá flestum vegna hverar krónu, sem kemur úr lífeyrissjóðum. Þrátt fyrir ókosti ríkisstjórnarinnar, sem nefnd varhér áðan, datt mönnum ekki þetta í hug.

Landssamtök aldraðra hafa ítrekað mótmælt þessum órétti. En fleiri mótmæla. Hestamenn mótmæla of háum fasteignargjöldum á hesthús og hyggjast jafnvel efna til hópreiðar um stofnbrautir Reykjavíkur og hefta þannig umferð. Vel gæti ég trúað að til slíkra mótmæla yrði efnt.

Fyrir 25 árum vildu samtökin Frjálsir vegfarendur efna til svipaðra mótmæla gangandi og hjólandi vegfarenda og virtist nokkur hugur í mönnum. Voru menn sammála að aðstaða gangandi fólks væri slæm í Reykjavík og verst fyrir þá, sem ferðuðust um í hjólastól. Var því ákveðið að leita eftir þátttöku Sjálfsbjargar, landsambands fatlaðra, í aðgerðinni. En Sjálfsbjörg þorði ekki. Blindrafélagið var reiðubúið, en það þótti ekki nægilega fjölmennt.

Nú þurfa samtök aldraðra að sýna kjark og efna til rækilegra mótmæla vegna skertra kjara. Friðsöm mótmæli er hægt að hafa í frammi þannig að athygli veki. Hér á þessum síðum verður ekki lagt á ráðin um það, hvernig staðið skuli að slíkum mótmælum, en hugmyndinni er eigi að síður komið á framfæri.

Fræðsluyfirvöld féllu á prófinu

 

Fræðsluyfirvöld á Akureyri féllu á prófinu. Þau hafa lagt stein í götu kennara fyrir það eitt að hann tjáir sig í ræðu og riti utan skólans.

Þessi leið skólayfirvalda er vís til að kynda undir trúarfordómum í samfélaginu. Hver sem skoðun fólks er á skrifum Snorra Óskarssonar, á hann sinn rétt eins og aðrir í samfélaginu.

Sjá m.a bloggfærsluna Snorrafárið.

 

„Ofbeldi og valdníðsla“

Harmonikusnillingar frá Norður-Kóreu

 

Emil Bóasson, góðvinur minn, er fundvís á sitthvað merkilegt, sem leynist á vefnum:

 

 

Miklum sögum fer af færni norðurkóreskra í harmoníku leik. Vísir segir svo frá í dag:

 

Norski tónlistarmaðurinn Morten Traavik gerði skemmtilega menningarlega  uppgötvun þegar hann birti myndband af Norður-kóreskum harmonikkuleikurum spila slagarann Take me on með norsku hljómsveitinni A-ha. Milljónir hafa horft á harmonikkuspilarana spila lagið sem þau lærðu á tveimur dögum.

„Þetta eru bestu tónlistarmenn sem ég hef kynnst," sagði Traavik í samtali við fréttastofu BBC og bætti við að hæfileikar þeirra væru slíkir að þeir gætu slegið í gegn hvar sem er í heiminum.

Traavik kynntist tónlistarmönnunum í Kum Song tónlistarskólanum í Norður-Kóreu þar sem hann kynnti fyrir þeim vestræna popptónlist sem og klassík. Traavik hefur ferðast um alla Austur-Asíu og kynnt íbúum fyrir tónlist á norðurlöndum og um leið fræðst um tónlist viðkomandi landa. Svo er tilgangurinn að halda menningarhátíð í Norðaustur Noregi, nærri landamærum Rússlands, þar sem meðal annars harmonikkuspilararnir munu koma fram.

Hægt er að horfa á flutning harmonikkuleikaranna hér fyrir ofan.

YouToube upptakan er hér

http://youtu.be/rBgMeunuviE

Frá þessu var greint á BBC með krækju í þessa frétt

http://azstarnet.com/entertainment/music/norwegians-seek-a-ha-moment-in-north-korean-

music/article_89e3e45f-124f-5274-aa5d-ed12de64bd1a.html

 

Snorrafárið og dómstóll götunnar

 

Snorri Óskarsson, sem oft er kallaður Snorri í Betel, fer mikinn á bloggsíðu sinni, http://snorribetel.blog.is/. Þar tekur hann evangelíska afstöðu gegn samkynhneigð, sem hann kallar reyndar kynvillu.<P>

<P>Þótt Snorri virðist hvorki viðurkenna né kannast við að aukin þekking manna á mannslíkamanum hljóti að leiða til endurskoðunar á ýmsum fordómum, svo sem andúð sumra á kynhneigð, sem samræmist ekki skoðunum þeirra, getur enginn bannað honum að tjá sig í ræðu og riti um hugðarefni sín. Ég efast um að hann boði þessar skoðanir sínar nemendum sínum á Akureyri. Mál Snorra ber því vott um ofsóknir á hendur þeim, sem róa á móti straumnum.<P>

<P>Garðar Sigurðsson, sem kenndi í Vestmannaeyjum um árabil og þar á meðal okkur Snorra, sagði nemendum sínum eitt sinn frá pólskum einstaklingum sem voru tvíkynja. Í sama skipti fjallaði hann um samkynhneigð, sem mig minnir að hann hafi kallað hómósesúalisma og rekja mætti til líffræðilegra fyrirbæra eins og t.d. ákveðinnar hormónastarfsemi í líkamanum. Sagði hann að um væri að ræða eins konar brenglun, sem mætti líkja við fötlun, sem enginn ætti að skammast sín fyrir.<P>

<P>Í Vestmannaeyjum voru iðulega hrópaðar á eftir okkur tvíburabræðrum ýmsar glósur, sem vísuðu til þess að við værum samkynhneigðir og jafnvel ýjað að blóðskömm. Stafaði þetta vafalítið af því, að ég tók upp þann hátt að fylgjast með samferðamönnum mínum með því að halda við olnboga þeirra, eftir að mér dapraðist sýn. Vissulega tók ég þetta nærri mér og það ásamt ýmsu öðru og valfalítið eigin skapbrestum, leiddi til þess að ég fer helst ekki til Vestmannaeyja, nema ég eigi þangað brýnt erindi.  Þetta þýðir þó ekki að ég setji alla íbúa undir sama hatt, heldur veldur umhverfið því að minningarnar hrannast upp.<P>

<P><P>

<P>Pólitískar ofsóknir eru engin ný bóla gegn kennurum hér á landi, en trúarlegar ofsóknir sæta nokkurri nýlundu. Ætlist menn til umburðarlyndis af hálfu kennara, þarf einnig að virða skoðanir þeirra og umbera þær. Morgunblaðsbloggið er ekki næg ástæða til að segja fólki upp störfum. Þeir sem hamast gegn samkynheingð með þeim hætti, sem verið hefur til umfjöllunar að undanförnu, dæma sig sjálfir og geta ekki siglt undir fölskum fána kristilegs kærleika. Jesús reðst gegn fordómum Gyningasamfélagsins og ofsóknum á hendur ýmsum, sem áttu undir högg að sækja, svo sem holdsveiku og blindu fólki og svokölluðum bersyndugum konum. Ýmsir geta vel ímyndað sér, að Jesús líti með velþóknun á þær framfarir sem orðið hafa í málefnum samkynhneigðra á Íslandi. Jafnframt held ég að hann hljóti að harma hvernig fáfræði fólks og fordómar hafa valdið því að hvorki er nú blindur maður framkvæmdastjóri Blindrafélagsins og ófatlaður maður er nú framkvæmdastjóri Öryrkjabandalags Íslands. Sams konar fordómar í garð fatlaðra og áður ríktu og ríkja jafnvel enn í garð samkynhneigðra, eru undirrót þess að enn eru lagðir steinar í götu þeirra til þess að hindra eðlilegan aðgang þeirra að samfélaginu.<P>

<P>Snorra er óskað velfarnaðar í störfum sínum og þess vænst, að skólayfirvöld og almenningur á Akureyri dæmi hann fyrst og fremst af góðum verkum en ekki skrifum, sem hann iðkar utan vinnutíma.<P>

<P><P>

<P><P>

<P><P>

<P>