Nýtt starf í vændum

Í gær réð ég mig sem sölumann hjá Firmaskrá Íslands og tek ég til starfa síðar í sumar.

Hinn 5. júní síðastliðinn sótti ég um sölumannsstarfið sem auglýst var á mbl.is og innan við klukustund síðar var haft samband við mig. Samtalið var mjög jákvætt og þótti mér næsta víst að ég fengi starfið. Í gær var síðan gengið frá því að svo yrði.

Ég vænti þess að nú sé þessari þrautagöngu lokið a.m.k. um stundarsakir. Ég hef að mestu verið atvinnulaus frá því í janúar 2006 þegar ég var rekinn fyrirvaralaust frá Öryrkjabandalagi Íslands. Aldrei fékkst á því nein skýring heldur voru hafðar í frammi dylgjur sem ekki verða rifjaðar hér upp. Tvö síðustu sumur vann ég sem blaðamaður hjá Morgunblaðinu og lærði heilmikið á því. Morgunblaðið er einhver besti vinnustaður sem ég hef verið á og er ég bæði stoltur og þakklátur fyrir að hafa fengið þetta gullna tækifæri til þess að starfa sem blaðamaður og ryðja þannig öðrum brautina. Þá hef ég haft með höndum pistla fyrir ríkisútvarpið einu sinni í viku og held því vonandi áfram enn um sinn.

Sölumennska er mér ekki ný af nálinni. Frá árinu 1970-75 vann ég á sumrin sem sölumaður hjá Ásbirni Ólafssyni að undanteknu sumrinu 1973 þegar við gísli sáum um Eyjapistil. Þá tók ég að mér söluverkefni fyrir lítið fyrirtæki sumarið 1977, en Atvinnumiðlun stúdenta útvegaði mér starfið. Ungur systursonur minn, Birgir Finnsson, var mér til halds og traust þá daga sem verkefnið stóð.

Það verður skemmtilegt að rifja upp sölumannsstarfið. Mikið vatn hefur runnið til sjávar síðan ég fékkst við sölumennsku síðast og viðhorfin önnur.

Á þessu atvinnuleysistímabili hefur fjöldi fólks reynst mér afar vel, stappað í mig stálinu og verið mér til halds og trausts. Elín, eiginkona mín, stendur ævinlega við hlið mér sem klettur. Bendir hún mér iðulega á það sem betur megi fara og sér einatt ótrúlegust u lausnir á hlutum sem mér virðast flóknir. Þá hefur fjölskyldan öll reynst mér hið besta og ekki síst Árni, sonur Elínar, en hann hefur einstakt lag á að hefja uppbyggilegar samræður um margvíslegar hliðar tilverunnar. Þótt fleiri verði ekki taldir upp hefur þeim ekki verið gleymt.

Þegar fólk fær jafnjákvæð viðbrögð við umsókn sinni og raun bar vitni 5. júní síðastliðinn hlýtur það að fyllast bjartsýni um leið og því eykst kjarkur.

Starfsfólk Vinnumiðlunar höfuðborgarsvæðisins hefur einnig reynst hið traustasta í öllum ráðum sem það hefur gefið. Kærar þakkir, þið öll.

Ásgerður Haldórsdóttir nýr bæjarstjóri Seltirninga

Spurnir bárust af því í dag að Jónmundur Guðmarsson, bæjarstjóri Seltirninga, hefði verið ráðinn framkvæmdastjóri Sjálfstæðisflokksins.

Heimildir úr innsta hring sjálfstæðra Seltirninga herma að þar með hafi verið fundin snilldarlausn á miklum vanda sem ´sjálfstæðismenn á nesinu hafa átt við að stríða að undanförnu. Ýmsar embættisfærslur bæjarstjórans hafa valdið miklum urg á meðal bæjarbúa og hefur verið nokkur samblástur innan Sjálfstæðisfélags Seltjarnarness gegn bæjarstjóranum. Er sagt að hann hafi séð þann kost vænstan að leita eftir stuðningi valinna einstaklinga í innsta kjarna flokksins þar sem hann hafi séð sæng sína útbeidda; hann næði ekki fyrsta sæti í væntanlegu prófkjöri Sjálfstæðisfélags Seltjarnarness. Voru nefndir ákveðnir einstaklingar sem gengust í því að Jónmundur yrði næsti framkvæmdastjóri flokksins.

Talið er einboðið að Ásgerður Halldórsdóttir, annar maður á lista flokksins í síðustu kosningum og núverandi forseti bæjarstjórnar, verði næsti bæjarstjóri.

Ýmsir hafa tjáð sig um þetta mál. Einn fyrrverandi sjálfstæðismaður sagði að hefði hann efast um réttmæti þeirrar ákvörðunar sinnar að ganga úr flokknum væri hann nú viss í sinni sök.

Jónmundi eru þökkuð samskiptin á sviði bæjarmála og óskað velfarnaðar í nýju starfi.

Í minningu Halldóru Guðmundsdóttur, Dóru í Landlist

Í dag verður mágkona mín, Halldóra Guðmundsdóttir, jarðsungin frá Bústaðakirkju. Hugurinn leita nú liðinna stunda og ýmislegt rifjast upp. Ég birti því í bloggi þessu nokkur minningarorð sem ég birti í Morgunblaðinu í dag. Þakklæti til þessarar mætu konu er mér nú efst í huga og virðing fyrir lífsviðhorfum hennar.

Hún Dóra var kærleiksrík, vildi hvers manns vanda leysa en skirrðist þó aldrei við að taka afstöðu. Þótt hún væri ósátt við hegðan og framgöngu fólks fann hún því iðulega eitthvað til málsbóta. Varð hún þannig mannasættir og mannvinur.

Samskipti okkar byrjuðu víst ekki björgulega. Sjálfsagt hefur hún vitað af mér frá fæðingu enda fóru þau Dóra og Sigtryggur að dansa saman árið sem ég fæddist. Hún vissi að ég var erfitt barn og kallaði víst ekki allt ömmu mína. Einhverju sinni þegar ég var á 4. ári hugðist hún gera móður minni og tengdamóður sinni greiða og taka mig út með sér, en ég frekjaðist þá sem mest ég mátti. Greip hún mig á handlegg sér. Ég var hinn reiðasti og háorgaði. Skipti þá engum togum að ég læsti tönnunum í upphandlegg hennar og beit fast. Hún fór sjálf að hágráta og skilaði mér háorgandi. Mamma þurfti því að hugga okkur bæði.

Þau Dóra og Sigtryggur bjuggu fyrstu árin í lítilli íbúð í kjallaranum heima og var því samgangur mikill. Eftir að þau fluttu til Reykjavíkur varð heimili þeirra eins konar samgöngu- eða áningarmiðstöð fjölskyldunnar frá Landlist og tengdafólks hennar. Þau hjón voru samhent í gestrisni sinni og greiðvikni. Þegar stórfjölskyldan kom saman á gleðistundum upphófst mikill söngur. Einhver var þá fenginn til að leika undir á píanó eða gítar og var stundum sungið linnulítið svo að klukkustundum skipti.

Dóra varð fjölmenntuð kona. Hún hafði unun af lestri skáldsagna, ljóða og margs kyns fræðibóka. Hún ræddi skoðanir sínar á bókmenntum líðandi stundar, greindi persónur þeirra og stílbrögð og braut efnið til mergjar. Hún sótti námskeið á vegum endurmenntunar H.Í. í jafnólíkum greinum sem trúarbragðafræðum og bókmenntum.

Frá því að ég man eftir mér söng hún í einhverjum kór. Í Kirkjukór Vestmannaeyja var hún árum saman, Pólýfónkórnum og nú síðast söng hún með kór fullorðinna heiðurskvenna. Tónlistin var hennar líf og yndi. Þess vegna sótti hún iðulega tónleika og stundaði nám í píanóleik fram á síðustu stundir.

Dóra var trúuð og treysti skapara sínum. Hún tók því sem að höndum bar af æðruleysi þess er treystir guði sínum og leggur allt sitt í hendur hans. Þegar grannt er skoðað var það ef til vill helsti styrkur hennar. Dóra hafði áhuga á öllu sem snerti ættingja sína og vini. Hún átti það til að spyrja unga menn um kvennamál þeirra og forvitnast um þeirra innstu tilfinningar. Flestir svöruðu þeir spurningum hennar og svöluðu um leið löngun sinni til þess að tjá sína innri þrá, enda eignaðist hún marga vini á meðal ungs fólks.

Helgi Benediktsson, tengdafaðir hennar, sagði eitt sinn við mig að Dóra hefði marga kosti til að bera. Fáa eða enga vissi hann reynast þeim betur sem stríddu við veikindi eða önnur bágindi. Ég er ekki viss um að hann hafi sagt henni þetta nokkru sinni en oft minntist hann á þetta að fyrra bragði.

Söknuður ættmenna hennar og vina er mikill. Eftir lifir minningin um atorkusama og glaðværa eiginkonu, umhyggjusama móður, skemmtilega ömmu, systur, mágkonu og vinkonu sem aldrei brást.

Þeyst um á Orminum bláa

Tveggja mana hjólið, Ormurinn blái, sem varð 7 ára í okkar eigu í vetur og er af Thorn Discovery gerð, hefur sjaldan farið í viðgerð. Einu sinni var skipt um afturkrans á hjólinu og auðvitað hefur verið skipt um dekk.

Í morgun komu þeir í hafragraut, Kolbeinn tumi á 14. mánuði og Árni, faðir hans á 40. ári. Þar sem veðrið var gott var Ormurinn blái dregin úr hýði sínu, settur á hann barnastóll og lagt af stað. Varð þá Ormurinn blái að þriggja manna hjóli.

Árni átti erindum að gegna austur í Borgartúni. Var ákveðið að halda þangað og velja leið við hæfi því að farmurinn eða farþeginn er ómetanlegt dýrmæti. Hjóluðum við sem leið lá eftir Ægisíðustígnum, þeim hluta hans sem er einungis ætlaður hjólreiðamönnum. Fórum við fram úr ungri stúlku sem vék fyrir okkur til vinstri handar. Við gáfum í og þeystum áfram þar til komið var að mótum stígsins og Suðurgötu. Var þá slegið af og haldið um háskólahverfið út á Hringbraut og þaðan eftir Snorrabrautinni og endað í Borgartúni.

Þá vorum við komnir svo austarlega að ákveðið var að líta við í Erninum, en við Ragnar Þór Ingólfsson, reiðhjólasérfræðingur og uppreisnarmaður innan VR, hövðum rætt saman um endurnýjun ýmiss búnaðar hjólsins. Er ekki að orðlengja að við fundum Örninn, hittum Ragnar og skildum Orminn eftir. Héldum við síðan til sama lands með leigubíl, útbúnum barnastóli.

Kolbeinn litli Tumi var himinlifandi yfir ferðinni. Átökin voru nokkur og fékk undirritaður hlaupasting.

Greinilegt er að ég þarf að þjálfa mig betur er ég ætla að hjóla austur í Vík í mýrdal á hausti komanda.

Vensl og vanhæfi - Íslendingar á ystu nöf

Viðtal Ríkissjónvarpsins við Evu Joly var athyglisvert. Þar rakti hún m.a. ástæður þess að ríkissaksóknari er vanhæfur til starfans. Þótt ýmsum kunni að blöskra sá tilkostnaður sem rannsóknir á bankahruninu hafi í för með sér er þó deginum ljósara að ráðast verður gegn ríkjandi stjórnskipan.

Í viðtalinu kom einnig fram sú vanþekking sem er í raun hér á landi á jafnviðamiklu verkefni og bankahrunsrannsóknin er. Taldi Eva að engin málamiðlun dygði heldur yrði ríkissaksóknari að víkja og frekari breytingar yrði að gera á embætti sérstaks saksóknara. Voru tillögur hennar greinilegar og ættu að geta aukið skilvirkni starfsmanna.

Stundum vinnur stjórnkerfið á hraða snigilsins. Nú þarf að bretta upp ermarnar og breyta því sem breyta þarf til þess að árangur náist. Hverfi Eva Joly héðan og allt hjakki hér í sama farinu verður uppreisn. Almenningur verður hreinlega brjálaður og það að réttu.

Jafnmætur maður og Valtýr Sigurðsson ætti að sjá sóma sinn í að höggva á hnútinn ef stjórnvöld þora það ekki. Þar með ynni hann með almannaheill í huga. Hið sama ætti Gunnar Birgisson að gera.

Engin er eyland. Aðgerðir hvers og eins draga yfirleitt dilk á eftir sér sem hefur áhrif á fjölda fólks. Að því ættu menn að huga.

Gjaldtaka á ferðamannastöðum

Ég var á ferð um Suðurland í gær í yndislegu veðri. Við komum við á Geysi og Gullfossi. Þar var slangur ferðamanna en greinilegt að ferðamannatíminn er ekki hafinn fyrir alvöru. Ræddum við Magnús Björnsson, sem var bílstjóri og leiðsögumaður í ferðinni hversu einkennilegt það er að ekki sé innheimt gjald af ferðamönnum sem skoða þessi svæði. Síðan var haldið á Þingvöll. Þar var bókstaflega enginn í þessu heillandi veðri og undursamlegu birtu sem heillaði ljósmyndarann sem var með í för.

Lati bær á BBC

Í dag verður öðru hverju útvarpað þættinum Global Business á BBC. Þar er einkar skemmtileg samantekt um Lata bæ og Matnús Scheving. Umsjónarmaðurinn, Peter Day, segir frá hinu ótrúlega og magnaða ævintýri sem þættirnir um Lata bæ eru, en þeir hafa farið sigurför um allan heim. Magnús greinir frá því hvernig hann byggði upp fyrirtækið á bak við hugmyndina um Lata bæ.

Það virðist engan bilbug að finna á Magnúsi þrátt fyrir efnahagsástandið. Hann fjallar m.a. um auglýsingar og er afar samkvæmur sjálfum sér þegar hann ræðir um hollustu fyrir börn. Peter Day vinnur þáttin afar vel og hefur greinilega kynnt sér viðfangsefnið í þaula.

Að mála skrattann á vegginn

Forystugreinar Morgunblaðsins í dag og síðasta laugardag eru merkilegar fyrir ýmissa hluta sakir. Leiðarahöfundar gera því skóna að nú blasi við hin nöturlega staða vegna Icesave-reikninganna og telja í óumflýjanlegt að ganga að samningnum og vinna sig út úr þeim vanda sem því er samfara.

Í fyrrasumar skoðaði ég tryggingasjóð innstæðueigenda og þegar ég reiknaði út hversu marga hann gæti tryggt, þótt einungis væri um lágmarkstryggingu að ræða, rann mér kalt vatn milli skinns og hörunds.

Upphrópanir stjórnarandstöðunnar í þessu máli eru henni til lítils sóma. Svo virðist sem einhver afsláttur hafi fengist á áður undirrituðu minnisblaði um vaxtakjörin, þótt þau séu svívirðilega há á alþjóðlegan mælikvarða. væntanlega eru þau með þessum ókjörum vegna þess að engin samkeppni er á alþjóðlegum lánamarkaði og því einskis annað að leita.

Nú er að vona að eignir standi undir sem mestum hluta skuldanna. Þá ber einnig hiklaust að handtaka þá sem stofnuðu til þessarar svikamyllu og dæma þá.

Dvalartími kínverskra sendiherra á Íslandi

Kínverskir sendiherrar hafa dvalið hér á landi misjafnlega langan tíma.Ffyrsti sendiherra þeirra kom hingað haustið 1972 og hélt héðan eftir tæplega 5 ára dvöl.

Sá sem þá tók við var hér í 4 ár og hélt héðan haustið 2002. Síðan hafa sendiherrar Kínverja hér á landi setið um tveggja ára skeið og í samræmi við það heldur núverandi sendiherra af landi á brott í næsta mánuði.

Þetta hefðu íslenskir fjölmiðlar átt að kynna sér.

Tískufyrirbæri byrgja fólki sýn

Um síðustu helgi kom Dalai Lama hingað til lands. Bauð biskup til samtrúarlegrar samkomu í Hallgrímskirkju og var það vel. Biskup er annar æðsti maður landsins og telst því Dalai Lama fullur sómi sýndur.

Þessum tíbetska munki var greinilega efst í huga að haga orðum sínum þannig að Íslendingar hlytu sem minnst vandræði af. Þótt boðskapur hans sé ljúfur áheyrnar er hann samt fulltrúi gamals þjóðskipulags sem fól í sér ótrúlega grimmd. Þetta veit hann vel og hefur reyndar fullyrt að ekki yrði snúið til fyrri hátta í Tíbet. Hann fær þar væntanlega engu um ráðið enda hefur hann engin pólitísk völd.

Aðdáendur munksins fylltust þvílíku oflæti að þeir létu einskis ófreistað til að spilla málstað sínum og annarra. Þannig glaptist féttastofa Ríkisútvarpsins til að fullyrða að sendiherra Kína á Íslandi yrði kallaður heim vegna heimsóknar munksins. Ættu menn þar á bæ að birta þær heimildir sem leiddu til þess óþarfa og leiða fréttaflutnings.