Það sést hverjir drekka Kristal

Auglýsingarnar, sem dynja á hlustum fólks í sjónvarpi og útvarpi eru einatt vel gerðar en sumar orka tvímælis einkum fyrir auglýsendur.

Kristall er vinsæll svaladrykkur hérlendis, gerður úr kolsýrðu vatni. Nú er það kunnara en frá þurfi að segja að kolsýrðir drykkir eyða tannglerungnum og eru því fólki næsta óhollir.

Í ljósi þessa velti ég því fyrir mig hvort heilbrigðiseftirlitið hafi laumað fulltrúa sínum inn á auglýsingastofuna sem gerði þessa auglýsingu. Eina leiðin til þess að sjá hvort fólk hafi drukkið kristal er væntanlega sú að skyggnast eftir tannátu í fólki. Þeir, sem eru með alvarlegar glerungsskemmdir á tönnum hljóta að hafa drukkið kristal. Það er alveg kristaltært.

Húrra fyrir heilbrigðisleftirlitinu!

Nýtt hljóðblogg

Ég hef haldið úti bloggi þessu í tæp fjögur ár. Mikill hluti skrifanna hefur einkennst að allsnarpri gagnrýni sem ýmsum hefur þótt óþarflega hörð á stundum.

Á næstunni verður dregið úr skrifum á þessari síðu. Undirritaður er nú að undirbúa nýja bloggsíðu, hljod.blog.is. Þar verða birt ýmis hljóðrit svo sem náttúruhljóð, tónlist, viðtöl, frásagnir o.fl. Hljóðritin verða á mp3-sniði og ættu því að verða aðgengileg flestum tölvunotendum.

Gert er ráð fyrir að síðan verði talsvert myndskreytt.

Efnið hefur safnast að mér á undanförnum árum og berst enn að. Viðtöl verða einungis birt með samþykki þeirra sem rætt verður eða hefur verið við.

Hlustendum og aðdáendum hljóðrita er velkomið að senda inn efni til birtingar á síðunni.

Skráið hjá ykkur slóðina

http://hljod.blog.is

Geirnegling Icesave

Þriðjudaginn 26. þessa mánaðar var athyglisvert viðtal við Þórdísi Ingadóttur, sem kennir alþjóðarétt við Háskólann í Reykjavík. Rakti hún þar m.a. hvernig yfirlýsingar æðstu ráðamanna geti skuldbundið þjóðir. Taldi hún meira en líklegt að stjórnvöld hér á landi hefðu með yfirlýsingum sínum þegar skuldbundið þjóðina til að standa skil á þeim greiðslum sem deilurnar standa nú um vegna Icesave-málsins. Leiðir það hugann að því hvort æðstu ráðamönnum landsins hafi í raun verið sjálfrátt í þeim hrunadansi sem há'ður var haustið 2008.

Þá held ég að leiðarahöfundur Morgunblaðsins hafi talað fyrir munn margra í gær þegar hann taldi einsýnt að auðveldara yrði að fresta útkomu skýrslu rannsóknarnefndar Alþingis en þjóðaratkvæðagreiðslunni. Ætli það væri ekki skynsamlegasta niðurstaða málsins? Þjóðaratkvæðagreiðsla 6. mars og skýrslan þann 9.?

Rétturinn til að traðka á réttindum annarra

 

Skoðanadálkar Morgunblaðsins geta orðið blaðamönnum hættulegir engu síður en bloggið.

Ýmsir blaða- og forystumenn Morgunblaðsins bentu á að menn yrðu að fara sér hægt í bloggheimum því að skrif þeirra gætu gert þá óhæfa til þess að fjalla um ýmis mál. Til að mynda gæti farið svo að viðmælendur þeirra treystu þeim ekki.

Í morgun birtist grein eftir Ívar Pál Jónsson, blaðamann, þar sem hann greindi lesendum frá því að hann hefði sagt sig úr Sjálfstæðisflokknum árið 2002. Ástæðan var miðjusókn flokksins og sú staðreynd að ríkisútgjöldin hefðu aukist í stjórnartíð hans. Af greininni má skilja að flokkurinn hafi gengið þvert gegn lífsskoðunum Ívars Páls sem styður frelsi einstaklingsins sem hljóti þar með að geta varpað af sér oki ríkisafskipta.

Sagan ber þess vitni að frelsi einstaklingsins hafi að ýmsu leyti verið of mikið hér á landi á valdatíma Sjálfstæðisflokksins. Þá gerðu ófullkomnar reglur útrásarvíkingunum kleift að valda þeim skaða sem nú er orðinn svo að stálheiðarlegum mönnum eins og öðrum ritstjóra Morgunblaðsins eða jafnvel báðum ritstjórunum blöskrar.

Maðurinn er líkur hundinum að því leyti að hann hrifsar til sín alla höndina ef honum er réttur litli fingur svo fremi sem ekkert banni honum það. Hætt er við að lífsviðhorf Ívars Páls Jónssonar leiddu af sér slíkt ófremdarástand.

Morgunblaðið hefur jafnan haft lag á að ráða til sín blaðamenn sem hafa verið ólíkrar skoðunar. Sá illi grunur læðist um þessar mundir að undirrituðum að það sé sennilega liðin tíð.

Rétturinn til þess að traðka á rétti annarra er mörgum hugleikinn um þessar mundir. Senn verða sóttir til saka 9 einstaklingar sem réðust inn á Alþingi í fyrra, ollu þar spjöllum og fengu litlu sem engu áorkað nema slasa fólk sem gegndi skyldu sinni. Hitt er verra an enn skuli engum þeirra, sem sannarlega eru sekir um stórglæpi, ekki hafa verið komið undir lás og slá. En Ólafur Hauksson segir að senn styttist í það. Þá geta ýmsir vel við unað og Alþingisvargarnir gætu orðið stoltir af því að hafa orðið fyrstir í biðröðinni. Útrásarvíkingarnir koma svo á eftir.

 

Gífuryrði soðningaríhaldsins

 

Skjótt skipast veður í lofti.

Í leiðara Morgunblaðsins í dag er farið fremur háðulegum orðum um þær áætlanir stjórnvalda að fyrna kvóta á tilteknu árabili og því haldið fram að vegið sé að grundvelli lífskjara í sjávarbyggðum landsins og í raun Íslendinga allra.

Það fór ekki framhjá neinum sem fylgdust með fréttum í þessari viku að málflutningur þeirra, sem sóttu baráttufundinn í Vestmannaeyjum um kvótakerfið byggðist að mestu á gífuryrðum og alhæfingum. Bæjarstjóri Vestmannaeyinga fullyrti að fyrna ætti samvélagið í Vestmannaeyjum.

Ýmsir myndu fagna því að samfélag Vestmannaeyinga yrði fyrnt. Þó er víst að menn yrðu aldrei sammála um hvað fyrna skyldi.

 

Íslenska lénsfyrirkomulagið

Kvótakerfið í núverandi mynd er meinsemd í íslensku samfélagi. Framsóknarflokkurinn og Sjálfstæðisflokkurinn hafa gengið fram fyrir skjöldu til þess að koma í veg fyrir að sátt náist um breytingar á því. Þegar svo er komið að nokkur hluti svokallaðra kvótakónga, sem eiga ekki kvótann heldur hafa afnot af honum, leigir hann frá sér í stað þess að nýta hann, er nýtingarétturinn í raun horfinn.

Framsalsheimildir kvótans eru sennilega orsök þess ástand sem nú ríkir í íslensku samfélagi og forsendur þess gleypugangs sem varð Íslendingum að falli. Það er því lífsnauðsynlegt íslensku þjóðinni að kvótakerfið verði lagt af í sinni núverandi mynd. Fyrningarleiðin, sem stjórnvöld tala nú fyrir, er í raun sú eina sem fær er. Hún er bæði sanngjörn og í anda hinnar frjálsu samkeppni sem forystumenn soðningaríhaldsins tala jafnan fyrir á öllum öðrum sviðum en kvótakerfinu. Kvótakerfið hefur leitt til eins konar lénsskipulags þar sem lénsdrottnar mergsjúga leiguliða sína. Slíkt miðaldaskipulag á að heyra sögunni til.

 

Málsvari soðningaríhaldsins

Ritstjórar Morgunblaðsins höfðu um árabil skoðanir á kvótakerfinu sem gengu þvert á hagsmuni LÍÚ. Þegar núverandi eigendur tóku við Árvakri sáust vangaveltur um að senn mætti vænta breytinga á stefnu Morgunblaðsins í málefnum sjávarútvegsins. Hvorir skyldu nú ráða ferðinni, eigendurnir eða ritstjórarnir, eða voru ritstjórarnir ráðnir til þess að þóknast skoðunum eigendanna?

Meirihluti þjóðarinnar er mjög gagnrýninn á kvótakerfið. Afturhaldsöfl íslensk þjóðfélags ganga nú fram fyrir skjöldu og sýna hið rétta eðli sitt. Þau reyna að slá skjaldborg um eignarrétt sem enginn er.

 

 

Þið hafið engin fjárhagsleg áhrif

 

Allir þurfa að sníða sér stakk eftir vexti, einnig ríkissjóðir og ríkisstjórnir.

Í dag var greint frá uppsögnum starfsmanna hjá Ríkisútvarpinu. Þá var þess getið að hætt yrði að kaupa þjónustu af verktökum. Einnig var sagt að minna yrði keypt af íslensku sjónvarpsefni en áður.

Ríkisstjórnir, sem verið hafa við völd á ögurstundum hafa ætíð níðst á íslenskri menningu, Ríkisútvarpinu og öryrkjum. Þegar svarf að á 9. Áratugnum var byrjað á því að brjóta lög um málefni fatlaðra og skerða framkvæmdasjóð fatlaðra. Tekjutenging grunnlífeyris var afnumin og svo mætti lengi telja. Árið 1986 höfðu Öryrkjabandalagið og Þroskahjálp burði til að hrinda árás stjórnvalda, e.t.v. vegna þess að kosningar voru í nánd.

Nú sjá stjórnvöld engin ráð önnur en að höggva enn í sama knérunn. Verðtrygging lífeyrisins hefur verið afnumin og þannig eru þeir, sem draga fram lífið á bótum einum, settir út á Guð og gaddinn, ég endurtek - Guð og gaddinn!

Ætla öryrkjar ekki að láta sverfa til stáls?

Vill enginn hefja setuverkfall?

Hvað ætlar Öryrkjabandalagið að gera annað en að semja ályktanir?

Hvar er byltingarráðið sem starfaði fyrir 20 árum? Er ekki hægt að endurvekja það með nýju fólki?

Aðhafist menn ekkert ber það merki um að fólk sé sátt við ástandið.

 

Heimsks manns ráð

Ýmsir hafa undrast forgangsverkefni þessarar ríkisstjórnar. Spara mætti nokkra milljarða með eftirtöldum aðgerðum:

• 1. Hætt verði við aðildarumsókn að Evrópusambandinu. Skora ég á formann samninganefndar Íslendinga, Stefán Hauk Jóhannesson, sendiherra, að segja nú þegar af sér og leggja þannig lífsbaráttu íslensku þjóðarinnar lið.
• 2. Utanríkisþjónustan verði verulega dregin saman og sendiráðum fækkað. Stofnað verði eitt Norðurlandasendiráð í Kaupmannahöfn, Evrópusambandssendiráð í Berlín, Ameríkusendiráð í Washington, Asíusendiráð í Beijing og Afríku þjónað frá Berlín.

Fjármunum sem þannig sparast verði varið til velferðarmála fyrst og fremst, en þar sverfur nú hvarvetna að.

 

Jafnvel heyrist að nú eigi að loka sérdeildum fatlaðra nemenda í íslenskum grunnskólum. Hvenær hættir þessi þjóðfélagshópur að verða afgangsstærð í íslensku samfélagi?

Eitt sinn spurði ég boga Ágústsson, sem var fréttastjóri Sjónvarpsins á þeim tíma, hvers vegna svo illa gengi að koma málefnum fatlaðs fólks á framfæri í ríkissjónvarpinu. Hjúkrunarfræðingar, sem væru nokkur hundruð, fylltu hvern fréttatímann á fætur öðrum vegna yfirvofandi verkfalls en ekkert fengist fjallað um baráttu fatlaðra fyrir bættum kjörum.

Svar hans var athyglisvert:

„Þið hafið engin fjárhagsleg áhrif."

 

 

Drög að sögu íslensks tölvutals

 

Drög að sögu talgervils á Íslandi

 

Árið 1984 barst hingað til lands hljóðrit þar sem sænskur talgervill var látinn lesa kvæðið "Fyrr var oft í koti kátt". Framburðurinn var allskýr þótt vitanlega læsi hann með sænskum hreim.

 

Um svipað leyti var farið að nota tölvutækni við framleiðslu blindraleturs á vegum Blindrabókasafns Íslands og skrifuðum við Hilmar Skarphéðinsson fyrirtækinu Infovox til þess að forvitnast um hvort unnt væri að þýða talgervilinn á íslensku. Var erindi okkar tekið allvel.

 

Skömmu síðar kom til mín ungur nemandi í tölvunarfræði, Kjartan Guðmundsson að nafni, en hann vann þá að smíði talgervils. Ætlaði hann röddina fyrst og fremst til símanota. Ég sannfærði hann um að kanna málið nánar og voru þá hafnar tilraunir á vegum Reiknistofnunar Háskólans. Þá kom í ljós að sá hugbúnaður, sem til var, réð ekki við íslensk hljóð eins og ó og varð því tilraunum sjálfhætt.

 

Ýmsir veittu þessu tilraunastarfi brautargengi. Vorið eða sumarið 1986 boðaði Davíð Oddsson, þáverandi borgarstjóri í Reykjavík, til fundar þar sem m.a. var rætt um nýjar hugmyndir í atvinnumálum fatlaðra. Minntist ég þá á tilraunir með þróun íslensks talgervils og orðaði það einhvern veginn svo að með því að veita málinu stuðning væri fjármunum vel varið. Nokkru síðar barst mér umslag frá skrifstofu borgarstjóra. Í því var ávísun að upphæð 50.000 kr og fylgdi sú skýring með að upphæðinni skyldi varið til þróunar talgervils.

 

Við bræður fórum á tæknisýningu sem haldin var í Þórshöfn í Færeyjum haustið 1986 og tókum með okkur VersaBraille blindraleturstölvur, en það voru bandarísk tæki sem byggðu á PCM-stýrikerfinu. Svíar, sem einnig stóðu að sýningunni, lánuðu okkur Infovox 230 talgervil sem við tengdum VersaBraille-tækinu  og umrituðum við bæði sænska og færeyska texta svo að þeir urðu skiljanlegir. Vakti þetta gríðarlega athygli, reyndar svo mikla að talgervillinn var látinn lesa færeyskan texta í útvarp Færeyja.

 

Málið lá síðan í nokkrum dvala eða til ársins 1988 að við Páll Jensson, prófessor,  tókum okkur til og sóttum um styrk til Norrænu nefndarinnar um málefni fatlaðra til þess að þróa talgervil. Var þetta samstarfsverkefni milli Íslendinga og Konunglega tækniháskólans í Stokkhólmi. Björn Önundarson, tryggingayfirlæknir, var sá íslenskur embættismaður sem veitti málinu brautargengi á norrænum vettvangi.

 

Háskóli Íslands varð samstarfsaðili hér á landi og gegndu þeir Eiríkur Rögnvaldsson og Höskuldur Þráinsson þar lykilhlutverki auk Páls Jenssonar. Ungur fræðimaður, Pétur Helgason, var fenginn til að þýða talgervilinn og vann hann þetta verk ásamt sænska verkfræðingnum Björn Granström.

 

Árið 1990 var talgervillinn prófaður mjög ítarlega og síðan sleppt lausum í framleiðsluferlið. Þar urðu þau mistök hjá Infovox að eitthvað af frönskum hljóðreglum lenti saman við þær íslensku og segir talgervillinn því du í stað de. Einnig laumuðu háskólamenn inn skammstöfunum þátt fyrir aðvaranir undirritaðs. Þannig hljóðaði setningin:

Varan kostar 100 kr

Varan kostar 100 karlakór Reykjavíkur.

Höfn í Hornafirði varð

Höfunduröfn í Hornafirði.

 

Þegar Windows 95 kom til sögunnar varð ljóst að gera þyrfti breytingar á talgervlinum og var stofnaður stýrihópur um það verkefni undir forystu Guðrúnar Hannesdóttur, forstöðumanns Starfsþjálfunar fatlaðra. Tekið skal fram að Öryrkjabandalag Íslands hafði veg og vanda af þessu verkefni fyrir hönd Íslendinga.

 

Þessi vélræni talgervill reyndist vel, bilaði sjaldan og var fremur áheyrilegur svo fremi sem notuð voru góð heyrnartól eða hátalarar.

 

Eftir aldamótin, sennilega árið 2002, setti sænska fyrirtækið Infovox nýjan talgervil fyrir íslensku á markaðinn og nefndist hann Snorri. Nokkrir hnökrar voru á framburði hans, en þó var hann fremur áheyrilegur og auðvelt að stjórna hraða hans og hæð raddarinnar. Fyrirtækið hafði engin samskipti við Íslendinga um þróun þessa talgervils. Að öðrum kosti hefði verið unnt að sníða af ýmsa agnúa sem voru og eru á honum auk þess sem hægt hefði verið að  lagfæra villurnar sem voru í fyrirrennara hans. Snorri varð fremur vinsæll og er einnig notaður í farsímum.

 

Nokkru síðar heyrðist af smíði íslensks talgervils sem Síminn og fleiri fyrirtæki kostuðu. Þrátt fyrir að Öryrkjabandalagið hefði stofnað til funda með ýmsum aðilum um þróun og endurbætur íslenskra talgervla og ætti samstarf við tungutækni-átakið, var ekki haft samband við neytendur. Smiðir talgervilsins fengu Ragnheiði Clausen til þess að ljá rödd sína og þótti lesturinn takast vel. Þegar lýsingar smiðanna eru lesnar kemur í ljós að þeir héldu að þeir væru að vinna tímamótastarf. Það er einhvern veginn svo að Íslendingar fara iðulega offari þegar sjálfsálitið er annars vegar og hlusta sjaldan á varnaðarorð þeirra sem reynsluna hafa. Þess vegna fór sem fór.

 

Vegna þekkingar- og reynsluleysis íslensku talgervilssmiðanna varð afraksturinn heldur nöturlegur. Röddin reyndist brostin og hafa litlar breytingar orðið þar á. Ýmsar framburðarreglur voru ekki virtar, ekki reyndist unnt að stjórna hæð raddarinnar, högg heyrast þegar orð hefjast á hljóðum eins og a, æ o.s.frv. sem veldur því að erfitt er að hlýða á langan texta í senn. Fleir atriði mætti nefna sem hefði auðveldlega verið hægt að lagfæra hefðu neytendur verið hafðir með í ráðum.

 

Pistill þessi er einungis byggður á minni undirritaðs og ber að skoða sem drög að sögu talgervilsins á Íslandi. Stiklað er á stóru og ýmsu sleppt sem vert hefði verið að geta um.

 

Í fórum Öryrkjabandalags Íslands, Blindrabókasafns Íslands og Starfsþjálfunar fatlaðra eru væntanlega gögn sem geta varpað skýrara ljósi á þessa sögu.

 

 

Eldrefurinn

Að undanförnu hef ég gert umfangslmiklar tilraunir með Internet Explorer og Firefox-vafrarann. Hingað til hafa verið nokkur vandamál með skjálesara og bálrebbann, eins og einhver hefur nefnt firefox, en nú virðast þau að mestu fyrir bý. Ég sé ekki betur en bálrebbinn sé mun hraðvirkari en Internet Explorerinn og fram að þessu hafa færri tölvuveirur komið fram á honum. Fróðir menn segja mér að það geti breyst þegar hann verður útbreiddari.

Dolphin Computer Axxess ltd. vinnur stöðugt að því að bæta skjálesara si´na og þurfa starfsmenn fyrirtækisins a hafa sig alla við til þess að halda í við þróunina á netinu og hugbúnað sem tekur sífelldum breytingum. Allt þokast þetta þó í rétta átt.

Fáfræði erlendra fjölmiðlamanna um Ísland

Ég hef hlustað á BBC í hálfan fimmta áratug og þótt það bera af í fréttaflutningi sínum. Að vísu verð ég að viðurkenna að einatt hefur mér þótt fréttaflutningur útvarpsins nokkuð hlutlægur á stundum, en meira bar á því framundir 1980 en upp á síðkastið.

Í sunnudagsblaði Morgunblaðsins er athyglisverð grein um fáfræði erlendra blaðamanna um íslensk málefni og er jafnvel vitnað í norræna ráðamenn sem virðast misskilja ýmislegt. Breska útvarpið er þar engin undantekning. Fréttaflutningur þess af Icesafe-málinu var með ólíkindum. Daginn sem forsetinn synjaði lögunum um Icesave-samninginn staðfestingar var fréttakona nokkur með viðtöl við tvo Íslendinga og hafa þeim verið gerð skil á þessum síðum. Áberandi var hversu illa undirbúin fréttakonan var og setti því að mér efa um áreiðanleika útvarpsstöðvarinnar.

Ég minnist þess að í þorskastríðunum birti BBC World Service iðulega fréttir af átökum Íslendinga og breta og voru þær fréttir yfirleitt prýðilega úr garði gerðar. Icesave-málið er hins vegar flóknara og það virðist sem mistekist hafi að koma því á framfæri við erlenda fréttamenn um hvað málið snýst í raun og veru.

Sem betur fer hefur heldur hallað á betri hliðina fyrir okkur Íslendingum og fleiri en áður, jafnvel erlendir blaðamenn, virðast nú átta sig á því um hvað málið snýst. Hvort það hafi svo úrslit á lyktir málsins er svo annar handleggur.

Heimskra manna ráð og siðblinda íhaldsins

Umræðan um Icesafe hefur verið athyglisverð að undanförn. Margt hefur þar borið á góma. Þar á meðal er ráðning ritstjóra Morgunblaðsins. Vegna síðasta pistilsins á þessari síðu trúðu einhverjir því ekki hversu heimskur höfundurinn væri.

Þegar einhver vænir annan um heimsku fer það næst því að játa sig rökþrota. Það er jafnvel hægt að rökræða við meinta heimskingja og óþroskað fólk eins og börn sem fallast iðulega á rök hinna fullorðnu séu þau sett fram með þeim hætti sem þau skilja.

Sá sem ritar pistlana á þessari síðu er með þeim ósköpum gerður að hann skilur ekki einatt þótt skelli í tönnum því að rökin skortir. Og þá er best að koma að kjarna málsins og svara fyrir sig og aðra sem eru sömu gerðar:

Þegar ´núverandi ástand á Íslandi er greint hljóta menn að leita orsakanna. Þá líta menn gjarnan til þess hverjir sátu á valdastólum þegar grunnurinn var lagður að núverandi ástandi. Þrír valdamestu stjórnmálamenn landsins um síðustu aldamót hétu Davíð Oddsson, Geir Haarde og Halldór Ásgrímsson, hér taldir upp í stafrófsröð, allt ágætir menn sem undirritaður hefur átt nokkur samskipti við. Þeir tóku hver með sínum hætti þátt í að móta þær ákvarðanir sem leiddu til heimildar til framsals kvótans, sölu bankanna og þess hrunadans sem hófst í kjölfar þess.

Það er engin furða þótt ýmsum blöskri þegar einum þessara stjórnmálamanna er boðinn ritstjórastóll eins áhrifamesta fjölmiðils landsins, ekki vegna þess að maðurinn sé ekki hæfur stjórnandi heldur vegna hins að hann tók þátt í undirbúningi þess sem varð og getur því aldrei skrifað um ástandið í þjóðmálum með þeim hlutlæga hætti sem ætla verður ritstjóra Morgunblaðsins, blaðs allra landsmanna.

Leiðarar Morgunblaðsins hafa löngum verið umdeildir og ritstjórarnir einatt farið sínu fram þvert gegn vilja framkvæmdastjora Árvakurs. Þannig var það víst um stuðning Morgunblaðsins við innrásina í Írak. En sá ritstjóri, sem þar vélaði um, verður ekki vændur um að hafa ekki skipt um skoðun og það fór ekki dult með það. Hið sama verður vart sagt um annan þeirra ritstjóra sem nú eru við völd á Morgunblaðinu.

Sú skoðun að ádeila á hendur tilteknum mönnum stafi af hræðslu við að þeir komist á ný til valda á vart rétt á sér. Halda mætti að þeir, sem halda slíku fram, telji að einungis sé rétt að gagnrýna þá sem menn eru hræddir við. Hins vegar er hvorki rangt né óviðeigandi að gagnrýna siðblindu þess sem kallar sig útgefanda Morgunblaðsins og ritstjórans, þess fyrrnefnda fyrir að ráða fyrrverandi stjórnmálamann til starfsins, sem mikill hluti þjóðarinnar telur sig eiga ýmislegt vantalað við og hins síðarnefnda fyrir að taka tilboðinu og þekkja ekki sinn vitjunartíma.

Stjórnandi þessarar síðu hugleiddi um áramótin að láta af þessum skrifum og loka blogginu. Eftir á að hyggja kærir hannsig ekki um að láta hina vitru þagga niður í sér og því munu enn verða höfð uppi heimsks manns ráð. Þeir, sem þola ekki skrifin, geta þá kennt eigin afglöpum um lesturinn eins og höfundur þessa pistils kennir eigin heimsku um að lesa jafnan leiðara Morgunblaðsins upp á síðkastið.